♪ A Place in this World – Taylor Swift ♪

Na vijf lange schooldagen kan ik eindelijk even tot rust komen en genieten van het weekend. Deze week voelde ontzettend chaotisch en heeft me laten voelen als een wrak.
Languit lig ik op mijn bed en staar afwezig naar mijn witte plafond. Een beetje zenuwachtig speel ik met mijn teddybeer Flip terwijl ik de stilte over me heen laat spoelen, muziek op de achtergrond zo zacht aan dat het bijna niet te horen is.

Ik bijt op de binnenkant van mijn wang en rol dan mijn hoofd om naar mijn nachtkastje. Daar staat Simniël, het vetplantje en cactusje dat ik van Daniël heb gehad. Op de cactus begint het knopje te groeien en bij het vetplantje beginnen zich steeds meer bloemetjes te vormen. Traag laat ik mijn ogen erover glijden en kijk dan weer naar het plafond.

Met een licht trillende hand schuif ik de bedel van mijn ketting over zijn koord en laat mijn gedachten gaan naar wat er allemaal gebeurd is deze week. Naast hoe fijn mijn knuffels met Daniël hebben gevoeld, was deze week toch ook best akelig. Ik krijg een steen op mijn maag als ik terugdenk aan hoe bot Daniël de vraag of we al eens gekust hadden afkapte, als ik terugdenk aan hoe ik geen fatsoenlijk antwoord kon formuleren toen Lex me vroeg of ik Daniël leuk vind.

Ik denk terug aan toen Daniël me hielp met scheikunde bij hem thuis tot laat in de avond, met als gevolg dat ik bij hem ben blijven slapen. Mijn hart begint sneller te kloppen zodra ik terugdenk aan die nacht, in elkaars nabijheid in zijn bed.

Ik denk terug aan de roddels in de aula van verschillende vriendinnengroepen. De roddels over Daniël en of hij homoseksueel zou zijn of niet. De roddels dat ik homoseksueel zou zijn. De roddels over Daniël en Samantha. Ze willen me laten huilen.

Ik vraag me af wat Daniël nu aan het doen zal zijn. Misschien is hij wel samen met Samantha. Ik voel een steek in mijn maag wanneer deze gedachte mijn hoofd binnensluipt. Ik heb het gevoel dat ik bijna moet kotsen het moment dat ik ze samen inbeeld op zijn slaapkamer.

Gefrustreerd draai ik me op mijn zij en probeer mijn hoofd op andere zaken te richten, trek Flip wat strakker tegen me aan. Mijn gedachten lijken echter steeds weer terug te komen op Daniël. Wat nou als hij echt met Samantha is? Het is niet zo dat Daniël van mij is, maar toch voelt het ontzettend kut om aan hem te denken met iemand anders.
Stiekem wil ik helemaal niet dat Daniël een relatie met iemand anders krijgt. Hoewel ik hem zo aan blijf sporen om achter Samantha aan te gaan, is er niets anders waar ik zo'n aversie tegen heb als dat. Ik wil hem niet kwijtraken aan een ander.

Diep zucht ik, laat Flip los en kruip overeind in mijn bed, druk gefrustreerd de muziek door naar een volgend nummer in Daniëls afspeellijst. Ik heb me nog nooit zo leeg en ook juist vol emoties gevoeld als op dit moment. En er is geen één emotie waarvan ik nou precies kan zeggen dat die omschrijft hoe ik me voel.

Ik sta traag op van mijn bed en besluit maar aan mijn huiswerk te gaan zitten, voordat ik dadelijk heel mijn zaterdag verspild heb aan niets doen behalve mokken in mijn bed.
De vakken waar ik huiswerk voor heb sprokkel ik bij elkaar en leg ze neer op de hoek van mijn bureau. Met een zwaar hoofd begin ik aan de opdrachten, maar mijn focus blijft ver te zoeken. Keer op keer komt de gedachte van Daniël met een ander terug in mijn hoofd.

Gefrustreerd slaak ik een kreet uit en sla met mijn vlakke handen tegen mijn voorhoofd aan. Kom op, Simon, concentreer je godverdomme nou eens. Het is Daniël maar. Werkelijk, hoe erg kan het nou zijn als hij met iemand anders zou krijgen? Licht sluit ik mijn ogen. Het is niet alsof we werkelijk een relatie hebben buiten het experiment om. Ik voel mijn ogen branden en tranen opkomen, maar sta mezelf niet toe om te huilen. Het is maar een fucking experiment, Simon, zet je er overheen.

Met de motiverende woorden dat nu mijn huiswerk afronden mogelijk gelijk staat aan wat extra tijd met Daniël dit weekend, weet ik mezelf eindelijk ertoe te zetten ook echt de opdrachten onder mijn neus gedaan te krijgen.
Wanneer ik drie vakken aan huiswerk heb afgerond en ik merk dat mijn gedachten weer af beginnen te dwalen, besluit ik naar beneden te gaan om even een korte pauze in te lassen. Ik doe oordopjes in en ga met Daniëls afspeellijst op naar beneden. In de woonkamer is mam bezig met haar iPad. Ze kijkt op zodra ik binnenloop.

'Hé, Siempie', zegt ze met een brede glimlach. Klein glimlach ik terug.
'Hoi', mompel ik en loop dan de keuken in. Daar kijk ik op mijn telefoon om te zien of ik nog wat berichten heb gemist, maar mijn meldingen zijn leeg. Even voelt het alsof mijn hart een dipje maakt wanneer ik besef dat Daniël me ook niets heeft gestuurd.

Fronsend kijk ik naar het nummer dat nu op staat. Geconcentreerd luister ik naar de tekst, ontgrendel mijn telefoon en open Spotify. Zwijgend staar ik naar de man die me aankijkt vanaf de albumcover. Diep adem ik in.
Ik klik op "delen" en deel het nummer op mijn Instagram-verhaal. Twijfelend zweeft mijn duim boven de knop "plaatsen". Is het te duidelijk als ik dit deel?

Na kort twijfelen plaats ik het toch, kijk toe hoe "I Wanna Be Your Lover" van Prince op mijn verhaal komt te staan. Naast dat Prince Daniëls favoriete artiest is, wijst de titel van het nummer misschien al genoeg erop dat het eigenlijk naar Daniël gericht is.

Vlug druk ik mijn telefoon uit, bang om de reacties op mijn verhaal te zien. Ik schenk een glas drinken voor mezelf in. Terwijl ik wat drink en mijn oortjes uit doe, schuif ik tegenover mam aan. Met een gulle glimlach kijkt ze naar me op, maar dan lijkt haar blik bezorgd te worden.
'Is er iets, Siempie?' vraagt ze. Overrompeld pers ik mijn lippen op elkaar.
'Nee, hoezo?' stamel ik. Ik heb nog steeds mijn gedachten en gevoelens niet op een rijtje kunnen zetten.

'Je kijkt zo lastig', zegt mam. Heel licht voel ik mijn onderlip trillen en snel richt ik mijn ogen naar het tafelblad. Ik kan niets aan mam vertellen, ze begrijpt het waarschijnlijk toch niet. Zenuwachtig begin ik met de bedel van mijn ketting te spelen. 'Is alles oké?' vraagt ze dan.

Ik denk aan Daniël. Wat nou als hij echt bij Samantha is? Wat nou als Samantha werkelijk mijn plek in zal nemen? Ik begin te fronsen om mijn tranen tegen te houden terwijl mijn hand de bedel steeds sneller over zijn ketting schuift.

Ik schrik op als ik plotseling mams hand op mijn andere hand voel. Geschrokken kijk ik naar haar op.
'Siempie, is er iets?' vraagt ze opnieuw. Zacht zucht ik. Uitleggen heeft geen nut, ze zal het toch niet begrijpen. Plus, hoe moet ik iets uitleggen als ik er zelf nog niet eens precies een naam aan kan geven?

'Nee, niets aan de hand', stamel ik en kijk verlegen van haar weg. 'Ik heb gewoon een beetje stress omdat mijn huiswerk niet goed lukte en ik er binnenkort een toets over heb.' Voorzichtig kijk ik weer naar mam, wie een bedenkelijke gezichtsuitdrukking draagt.
'Was het scheikunde?' vraagt ze.
'Ja', lieg ik. Mijn scheikundehuiswerk ligt op het stapeltje dat ik nog moet gaan maken. Zacht knijpt mam in mijn hand.

'Als het niet lukt, moet je hulp vragen, hè? Ik snap dat je Daniël niet altijd ermee wil lastigvallen, omdat hij het zelf ook altijd druk heeft met van alles,' druk met Samantha, bijvoorbeeld, 'maar ik weet zeker dat hij je graag helpt. En als dat echt niet voldoende is, kunnen we altijd contact zoeken met school om vanuit daar bijles te regelen.' Zwijgend knik ik. Jongens, wat heb ik een rotzooi van mijn gevoelens gemaakt.

'Hoe gaat het eigenlijk met jullie?' vraagt ze dan. Overdonderd voel ik mijn keel dichtklappen en het bedeltje schiet tussen mijn vingers uit. 'Doen jullie nog mee aan dat experiment?' Zwijgend knik ik, niet in staat een uitspraak erover te doen. Hoe gaat het met ons? Blozend richt ik mijn ogen opnieuw naar de tafel terwijl ik mijn handen tussen mijn benen plaats.
'Dus, hoe gaat 'ie?' vraagt ze opnieuw. Ik haal mijn schouders op terwijl ik mijn hoofd schud.

'Geen idee', antwoord ik, heser dan verwacht. Ik voel mams ogen in me branden, dus kijk verlegen naar haar op. Ze heeft een toelatende glimlach op haar gezicht staan.
'Gaan de opdrachten goed?' vraagt ze. Ik knik. 'Hoe was het eigenlijk bij Daniël laatst?' Ik haal mijn schouders nonchalant op, maar voel mijn wangen rood worden.
'Wel gezellig', stamel ik en voel mezelf opnieuw helemaal warm worden als ik aan mijn knuffel met Daniël denk, bloot bovenlichaam tegen bloot bovenlichaam. Ik voel mijn blosje omhoog trekken vanuit mijn nek naar mijn wangen.

'Heb je op de logeerkamer geslapen?'
'Ze hebben geen logeerkamer', zeg ik zacht en bijt op de binnenkant van mijn wang. Hoewel Daniëls eerste reactie erop leek te wijzen dat hij het ongemakkelijk vond, was bij hem in zijn bed slapen zoveel beter dan in een logeerkamer – als die er was geweest. Ik vraag me af of hij me op de logeerkamer had laten slapen als ze die wel een hadden gehad.
'Oh, dat dacht ik. Heb je op een luchtbedje geslapen dan?'
'Mam, dat was vroeger. Daniël heeft een tweepersoonsbed', zeg ik zacht. Mijn hart slaat op hol nu ik er opnieuw aan denk, Daniël en ik samen in zijn bed.

'Ah, je hebt dus met Daniël in bed geslapen', zegt ze met een glimlach, die eigenlijk meer gelijk is aan een grijns. Opnieuw knik ik, mijn hoofd zo rood als een tomaat. 'Jullie hebben toch niet meer gedaan dan voelen, hè?' zegt ze spottend, deze keer met echte grijns. Haar woorden laten kippenvel over mijn armen rijzen.
'Jezus, mam, houd daar eens over op! We hebben alleen maar geslapen, oké? We hebben elkaar nog niet eens aangeraakt! We zijn maar vrienden!' zeg ik geïrriteerd en sta boos op. Ik merk dat ik mijn frustratie op mam uit, maar voel me niet in staat om mezelf ervoor te verontschuldigen. 'Maar goed, ik ga weer door met mijn huiswerk.'

Ik loop snel de woonkamer uit en ren de trap op. Boven ga ik mijn slaapkamer in en doe de deur met een harde klap dicht. Daniël en ik zijn maar vrienden. Zwijgend kijk ik naar de gesloten deur terwijl mijn ademhaling tot hoog in mijn keel komt. Vrienden. Licht sluit ik mijn ogen en leun mijn voorhoofd tegen mijn slaapkamerdeur aan. Mijn hart bonst tegen mijn borstkas. Ik voel mezelf licht duizelen. Diep adem ik in en daarna weer uit, probeer mezelf te herstellen.

Wanneer ik me weer iets rustiger voel, trek ik mijn hoofd van de deur af en schuifel traag naar mijn bureau. Beduusd ga ik zitten op mijn bureaustoel en kijk naar de boeken onder mijn neus. Wat is er aan de hand met me?

Zonder het vorige vak af te ronden klap ik de boeken dicht en pak mijn scheikunde erbij. Het gaat vrij stroef, maar ik probeer te denken aan wat Daniël me geleerd heeft. Het lucht me op dat ik eindelijk even op een andere manier aan Daniël kan denken.
Eindelijk ben ik klaar met de opdrachten en sla tevreden mijn boeken dicht. Ik sta op van mijn bureaustoel en laat me vallen op mijn bed. Ik haal mijn mobiel uit mijn kontzak en ontgrendel hem.

Ik open WhatsApp. Er zijn een aantal berichtjes binnengekomen, maar mijn vastgemaakte chat met Daniël boven alle andere berichten is het enige wat me opvalt: nog steeds geen bericht van hem. Ik voel mijn hart in mijn borst zinken.
Zwijgend klik ik zijn profielfoto open en staar ernaar. Het is een foto van hem, breed lachend, zijn groene ogen niet op de camera gericht; prachtige bergen, bomen en een rivier op de achtergrond die de kleur groen in zijn ogen geweldig naar voren brengt. Zijn haar zit een beetje in de war, wat wilder dan normaal. Het is een foto van een familievakantie, varend door een nationaal park in Canada, de wind de oorzaak van zijn warrige haar. Hij ziet er werkelijk waar fantastisch uit, het geluk van dat moment dat zijn gezicht doet stralen.

Ik klik Daniëls profielfoto weg en scrol door mijn chats heen om die van Samantha te zoeken. Zodra ik haar heb gevonden, klik ik de foto aan. Ze draagt een los knotje en haar felblauwe ogen kijken lief in de camera. Ze heeft een gesloten glimlach op haar gezicht staan. De foto is een beetje van een hoge hoek genomen, waardoor haar borsten voor een klein stukje in beeld zijn. Klein slik ik. Ze is zo ontzettend knap, ik kan het Daniël niet kwalijk nemen als hij me zou laten gaan voor haar. Mijn maag draait zich om wanneer ik hieraan denk.

Met mijn hart kloppend in mijn keel open ik mijn eigen profielfoto. Het is een foto samen met Daniël, genomen in de vorige Kerstvakantie op ons dagje weg naar de Efteling. Samen staan we voor de grote kop van de Vogel Rok, de vogel gekleed in een grote Kerstmuts en -sjaal. Daniël heeft zijn arm om mijn schouder geslagen en kijkt lachend naar de camera, maar ik kijk lachend naar hem.

Zacht zucht ik, mezelf ervan bewust dat ik er bij lange na niet zo goed uitzie als Daniël. Als ik zo naar de foto kijk, snap ik niet dat de mensen uit de klas kunnen zeggen dat we een goed stelletje zouden vormen. Tranen bijten in mijn ogen. Ik ben niet knap en leuk genoeg voor hem.

Opnieuw open ik Samantha's profielfoto en bekijk het meisje. Al mijn hoop zakt in mijn schoenen terwijl ik nog meer moeite moet doen om niet te gaan huilen. Dit is het meisje aan wie ik Daniël kwijt ga raken.
Plotseling klinkt er een klopje op mijn deur, waardoor ik geschrokken mijn mobiel uitdruk en hem laat rusten op mijn borst, snel door mijn ogen wrijf en dan op mijn ellebogen omhoog klauter.

'Ja?' zeg ik. De deur opent een beetje en mams hoofd steekt voorzichtig om het hoekje. Ik kom nog iets verder omhoog.
'Hé, mag ik binnenkomen?' vraagt ze zachtjes. Ik knik.
'Natuurlijk', stamel ik. Nu pas bedaart het schuldgevoel van daarstraks me volledig. Met een glimlach komt mam mijn slaapkamer in en sluit de deur voorzichtig achter zich. Ze komt naast me op mijn bed zitten, maar ik weet niets anders te doen dan verlegen glimlachen.

'Sorry van net', zegt ze met een schuldige glimlach.
'Het is oké', zeg ik met een kleine zucht.
'Je weet dat het maar een grapje was, toch?' vraagt ze.
'Ja, tuurlijk', zeg ik en weet met moeite een glimlach te schenken aan haar. Mam wrijft met haar hand over mijn rug en ik sluit mijn ogen voor de duizendste keer vandaag, weer bijna niet in staat om mijn tranen tegen te houden. Het voelt alsof ik zelf meer waarde hecht aan het zogenaamde slaapfeestje dan Daniël, wat verwarrend en belastend voelt.

'Mooi zo', zegt ze en ik knik. 'Wil je nog iets? Iets te drinken? Iets te eten? Iets anders?'

Ik wil praten.

Dat wil ik, maar ik weet niet hoe. Ik kan mam het niet uitleggen, want het is allemaal nog veel te verwarrend voor mezelf.

'Nee, dankjewel', zeg ik en kijk naar haar op. Ze glimlacht naar me en drukt een kus op mijn voorhoofd.
'Ik ben beneden als je iets nodig hebt', zegt ze.
'Ja', stamel ik. Na een knipoog gegeven te hebben, loopt mam mijn slaapkamer uit. Wanneer de deur dichtvalt, zit ik in uiterste stilte.

Ik krijg een melding binnen op mijn telefoon. Enthousiast pak ik hem op, maar voel mijn hart een beetje wegzinken wanneer ik zie dat het een reactie van Mirre is op mijn Instagram-verhaal.

[siemplantje] Mirre the Queen: is prince niet daniëls favo artiest??

Betrapt staar ik naar de melding, overdonderd door het feit dat iemand anders dan Daniël op mijn verhaal heeft gereageerd. Snel ontgrendel ik mijn mobiel en begin te typen.

U [siemplantje]: Ja toevallig wel

Mirre the Queen [mirre2311]: hmmmmm :)))

Met een zucht laat ik mezelf achterover vallen op mijn bed en land met een zachte plof op mijn kussen. Opnieuw open ik WhatsApp, wat automatisch opent op Samantha's profielfoto. Nee, ik mag haar niet mijn plek in laten nemen. Ik moet zelf actie ondernemen om dit te voorkomen.

Snel klik ik de profielfoto weg en open mijn chat met Daniël. Stil kijk ik er even naar. Stel nou dat hij echt bij Samantha is, ben ik ertoe in staat om dat te verstoren? Ik mag hem niet claimen alsof hij van mezelf is. Zacht zucht ik weer en slik klein.

Ik: Hoi

Het is verstuurd voordat ik mezelf er nog een tweede keer over na laat denken. Kak, dit klinkt wel heel vlak zo. Ik moet hem wel laten merken dat ik enthousiast ben om hem te spreken. Ik verwijder het bericht en doe een nieuwe poging.

Ik: Dit bericht is verwijderd
Ik: Hey :)

Misschien had ik het toch niet moeten sturen. Er is vast een reden dat Daniël niets van zich heeft laten horen. Tot mijn opluchting verschijnt Daniël echter vrijwel meteen online en begint te typen.

Daanosaurus: Hey!!
Daanosaurus: OMG sorry dat ik niets heb laten horen
Daanosaurus: Ik ben oprecht zo druk geweest de hele ochtend dat ik mijn telefoon helemaal vergeten was
Daanosaurus: Wat doe je?

Ik: Niet veel
Ik: Waar ben je allemaal mee bezig geweest?

Ik voel wat jaloezie in mezelf opspelen. Wat als hij nou werkelijk met Samantha bezig is geweest en daarom geen tijd had om me iets te sturen?

Daanosaurus: Ik heb heel de ochtend aan die verdomde verslagen gezeten want ik heb straks wedstrijd :((
Daanosaurus: Jij had ze zeker al lekker af?

Ik: Haha, ja ;)
Ik: Heb je niet met Samantha afgesproken of zo?

Opnieuw voel ik een steek van jaloezie. Bijtend op mijn lip wacht ik op het antwoord van Daniël. Ik speel weer met de bedel van mijn ketting terwijl ik toekijk hoe hij aan het typen is. Misschien was het iets te uitlokkend om dit te sturen.

Daanosaurus: Nee
Daanosaurus: Waarom zou ik?

Zwijgend staar ik naar het scherm. Meent hij dit? Waarom zou hij? Klein schud ik mijn hoofd terwijl ik mijn ketting loslaat om te typen.

Ik: Weet ik veel
Ik: Ze is toch knap en gezellig?

Daanosaurus: School gaat helaas voor Simon
Daanosaurus: En daarbij zit ik nog steeds in het experiment met jou ;)

Opgelucht haal ik adem. Het stelt me gerust dat Daniël dit zegt, maar het haalt nog steeds niet weg dat er een kans is dat hij me wel zal laten gaan voor haar.

Ik: Ik snap nog steeds niet waarom je er niet mee kapt

Daanosaurus: Heb je het hw van scheikunde al gedaan?

Aan de ene kant verbaast het me niet dat Daniël de opmerking negeert, dus besluit ik er ook maar niet verder op in te gaan. Het is misschien beter ook om het nu zo te houden.

Ik: Ja heb het net af

Daanosaurus: Hoe ging het?

Ik: Beter dan verwacht

Daanosaurus: Mooi :)
Daanosaurus: Heb je nog veel te doen vandaag?

Mijn hart klopt in mijn keel.

Ik: Ik had verder niet echt plannen behalve misschien nog wat schoolwerk en even piano oefenen

Daanosaurus: Vind je het anders misschien leuk om naar mijn voetbalwedstrijd te komen kijken?

Mijn hart begint nog sneller te kloppen en ik voel een kleine glimlach rond mijn mondhoeken vormen.

Daanosaurus: Ik snap als je het niet wil tho
Daanosaurus: Ik weet dat voetbal niet echt je ding is
Daanosaurus: Maar Mirre komt ook
Daanosaurus: En dan kunnen we na de wedstrijd samen iets eten
Daanosaurus: Als dat je gezellig lijkt
Daanosaurus: Maar ik snap als je het niets vindt

Ik: Nee ik kom graag een keer kijken
Ik: Kan ik zien of je er iets van bakt ;)

Daanosaurus: Auch

Ik lach zacht en voel mijn wangen rood worden.

Daanosaurus: De wedstrijd begint om 16u
Daanosaurus: Het is gewoon een thuiswedstrijd
Daanosaurus: Ik moet er helaas al iets eerder zijn tho anders was ik graag samen met je gekomen :)

Ik: Geen probleem, ik snap het :)

Daanosaurus: Ik zie je straks :)

Ik: Tot straks

Opgewekt druk ik mijn telefoon uit en trek mijn schoenen aan. Snel ga ik mijn slaapkamer uit en loop de trap af, de woonkamer in. Op de weg naar beneden krijg ik nog een melding. Deze keer is het wel Daniël.

[siemplantje] Daniël Verkamp: Goede smaak ;)

Blozend lees ik de melding. Gezien Daniël zo'n grote fan is, neem ik aan dat hij de tekst van het nummer kent. Midden op de trap stop ik met lopen en ga bezig met het antwoorden op zijn bericht.

U [siemplantje]: Geleerd van de beste :))

Daniël Verkamp [daanosaurus1410]: ;)

Wanneer ik zie dat Daniël niet meer online is op Instagram, vergrendel ik mijn mobiel en ga vlug de woonkamer in. Mam zit nog altijd aan de eettafel. Ze kijkt met een glimlach naar me op.
'Mam, is het oké als ik naar Daniëls voetbalwedstrijd ga kijken?' vraag ik. Mams blik lijkt opgelucht nu ze merkt dat mijn stemming vele malen beter is dan daarnet.

'Natuurlijk, dat hoef je toch niet te vragen?' zegt ze.
'Is het dan ook goed als ik daarna iets met hem eet? De wedstrijd begint namelijk pas laat', vraag ik dan. Mams glimlach wordt breder.
'Tuurlijk, jongen, laat je niet tegenhouden. Er ligt eventueel wat geld in de la, dan kan je iets extra's halen', zegt ze. Ik voel dat mijn gezicht begint te stralen.
'Bedankt, maar dat is niet nodig! Tot straks!' zeg ik.
'Tot straks, jongen. Veel plezier', zegt mam met een knipoog en dan ga ik snel de woonkamer uit. Ik weet dat het te vroeg is om al naar de voetbalclub van Daniël te gaan, maar ik kan mezelf er niet van weerhouden om alvast die kant op te gaan. Wie weet heb ik zo kans om wat extra minuutjes met Daniël door te brengen.

Ik trek mijn jas aan, pak mijn totebag van de grond, doe mijn mobiel in mijn jaszak en ga dan snel de voordeur uit. Ik pak mijn fiets en vertrek richting de voetbalclub.
Het is eigenlijk best fris en ik heb er spijt van dat ik niet de tijd heb genomen om het weer te checken voordat ik wegging. Al fietsend kijk ik in mijn totebag om te zien of daar toevallig een sjaal in zit, maar vind er – zoals eigenlijk al verwacht – geen.

Ik fiets snel door en ben binnen de kortste keren bij de voetbalclub. Tussen allerlei andere fietsen zet ik mijn eigen fiets weg en loop richting de velden, zie hier en daar al wat spelers en de trainers lopen. Mijn ogen scannen voor Daniël.
Klappertandend loop ik nog iets verder door terwijl ik naar Daniël blijf zoeken. Ik wikkel mijn armen strak om mijn middel en blijf staan midden tussen alle velden. Ik draai wat rond, hopend een glimp van Daniël op te vangen.

Wanneer ik zijn bekende bruine golven zie verschijnen vanuit het kleedkamercomplex, voel ik dat ik begin te stralen. Hij is in gesprek met een van zijn teamgenoten. Dan kijkt hij om en ziet mij staan, wat voor een verbaasde blik zorgt. Kort zegt hij nog iets tegen zijn teamgenoot en jogt dan naar me toe met een glimlach om zijn mondhoeken.

'Hey, je bent er al!' zegt hij enthousiast.
'Ja, ik denk dat ik het als een goed excuus kon gebruiken om mijn huiswerk niet te hoeven maken', lach ik verlegen en Daniël lacht ook. Hij trekt me in een knuffel, waardoor ik hem verrast terug omhels. Ik voel hoe mijn wangen rood worden.

'Leuk dat je gekomen bent', zegt hij op mijn schouder.
'Natuurlijk', stamel ik. Daniël verlost zijn grip op me en kijkt me aan terwijl hij zijn handen op mijn schouders rust.
'Je bibbert helemaal', zegt hij met een kleine lach en laat zijn ogen dan over me heen gaan. Beschaamd kijk ik nu ook naar mijn kleren.
'Oh', stamel ik en voel mijn wangen branden.

'God, Simon, waarom heb je niet iets warmers aangetrokken?' lacht Daniël, maar ik kan de serieusheid in zijn stem horen. Ik kijk naar mijn jas, die open bungelt en zo mijn T-shirt met daarover een flannel tentoon stelt.
'Ik had niet naar het weer gekeken voordat ik wegging...' antwoord ik eerlijk. Daniël lacht weer.

'Kom, loop even mee naar de kleedkamer, dan kan je mijn trui aantrekken', zegt hij, pakt licht mijn pols vast en trekt me zo voorzichtig achter zich aan. Blozend kijk ik naar zijn achterhoofd en volg hem zonder protest.

In het gebouw loopt Daniël naar een van de kleedkamers en trekt de deur open. Een groot deel van het team is nog bezig met omkleden, waaronder Levi en Felix. Felix merkt me op.

'Hé, Slinger, wat moet jij nou weer hier? Je bent toch al omgekleed?' vraagt hij enthousiast. Ik kijk toe hoe hij zijn leren armbandje in zijn tas verstopt. Daniël wendt zich beschaamd tot zijn tas wanneer iedereen naar ons kijkt. Ik voel dat ik opnieuw begin te blozen en probeer naar niemand in de kleedkamer te kijken. In mijn ooghoeken zie ik nu ook Levi naar me kijken.
'Hé, Simon!' groet hij me enthousiast. Ik gun hem een korte glimlach. 'Hoezo ben jij nou weer hier?'

'Daniël vroeg of ik naar jullie wedstrijd kwam kijken', zeg ik en kijk weer naar Daniël. Hij is druk bezig met het rommelen tussen zijn spullen.
'Ja, en deze kneus dacht dat het slim was om fashionably te koud gekleed te komen,' zegt hij en kijkt me met een glimlach aan terwijl hij me een wollen trui toereikt, 'dus heb ik hem even meegenomen om mijn trui aan te trekken zodat hij niet doodvriest', antwoordt hij zo Felix.

'Ahw, kijk eens wat een lief vriendje De Slinger is', zegt Felix. Ongemakkelijk schuifelen Daniël en ik. Verdwaasd kijk ik toe hoe Daniël controleert of zijn ketting onder zijn shirt zit.
'Dank je', stamel ik terwijl ik zijn trui aanneem en kijk dan naar hem op.

'Wat? Is Slinger Junior nou jaloers? Heb je ook zo'n vriendje nodig?' kaatst Levi terug naar Felix.
'Ja. Wees jij die maar voor mij, Lange', zegt Felix meteen. Levi bijt lachend op zijn nagel.
'Vraag Bente maar.'

'Kom, trek mijn trui aan. Anders vries je echt nog dood', trekt Daniël mijn aandacht.
'Zo erg zal het vast niet zijn', lach ik.
'Je bent maar een klein diertje, die verliezen makkelijk warmte', zegt hij, refereert zo naar een van onze biologielessen en ik lach.

'En jij straks dan?' zeg ik en steek de trui terug naar hem. Wat moet hij aantrekken nadat de training over is?
'Ik ben geen klein beestje', zegt hij met een zelfvoldane grijns. Ik giechel. 'Ik heb nog een schoon shirt in mijn tas, maak je maar geen zorgen. Kom hier', zegt hij en steekt zijn armen naar me uit. Ik geef mijn totebag aan en trek daarna mijn jas uit, om die vervolgens ook aan te geven. Zenuwachtig kijk ik naar hem op. Hij leunt iets dichter naar me toe.

'Je hoeft je niet uit te kleden', zegt hij en ik voel in één klap mijn gezicht rood worden, overdonderd door hoe goed hij me kent. 'Trek je blouse uit of knoop hem dicht, dan kan je over je shirt of blouse mijn trui aantrekken.' Zwijgend knik ik en trek mijn blouse uit. Daniël neemt hem van me aan.
Glimlachend kijk ik Daniël nog aan voordat ik zijn trui over mijn hoofd trek. Hij lacht zodra mijn hoofd door de hals komt, wrijft mijn haren extra in de war. Ik lach verlegen en steek dan mijn armen door de mouwen en trek de trui naar beneden. Ondertussen vouwt Daniël mijn blouse op.

'Oh, God', stamel ik. Daniël lacht opnieuw zodra hij ziet hoe groot de trui voor me is.
'Klein beestje, zei ik toch?' lacht hij. 'Hier', zegt hij en geeft me mijn jas weer aan. Ik trek hem aan terwijl ik toekijk hoe Daniël mijn blouse in mijn tas doet. Ik trek mijn ketting onder de trui vandaan en neem dan mijn tas weer aan van Daniël.

Ik draai me om naar de spiegel en doe mijn haren weer een beetje in model. Dan draai ik me weer om naar Daniël.
'Heb je een sjaal mee?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. Daniël trekt zijn sjaal uit de mouw van zijn jas en wikkelt hem om mijn nek. Mijn wangen worden knalrood.
'Daan, straks stik ik nog', lach ik.
'That's what she said', klinkt Felix aan de andere kant van de kleedkamer, waardoor ik fel bloos en Levi hard lacht. Daniël geeft nog twee slappe trekjes aan de sjaal en laat hem dan los. Kort staan we stil tegenover elkaar.

'Ik ga maar terug naar het veld. Dan kan iedereen zich hier rustig omkleden...' stamel ik.
'Ik ga ook naar het veld, dan kan ik wat opwarmen', zegt Daniël en volgt me de kleedkamer uit. In stilte lopen we naar het veld, waar een aantal spelers aan het opwarmen zijn.
'Ik spreek je straks', zegt Daniël zodra we aan de rand van het veld staan.
'Ja, veel succes', zeg ik met een glimlach. Daniël glimlacht terug en rent dan het veld op. Met een kleine zucht loop ik naar het hek om het veld heen en leun er met mijn onderarmen op. Ik laat mijn ogen Daniël volgen.

Na een aantal minuten komen ook Felix en Levi het voetbalveld op en warmen samen met Daniël op. Ze praten en lachen wat terwijl ze allerlei warming ups doen. Ondertussen komen steeds meer spelers op het veld. Op een gegeven moment kijkt Daniël naar me om en zwaait met een glimlach. Ik glimlach en zwaai ook.

'Hoi', hoor ik dan plotseling naast me. Verbaasd kijk ik om; Mirre is er al. Ik kijk op mijn horloge en zie dat er iets meer dan twintig minuten voorbij zijn sinds ik hier ben aangekomen. De wedstrijd begint over nog geen tien minuten. 'Jij ook hier?' zegt ze met een glimlach.
'Ja, Daan had gevraagd of ik wilde komen kijken', zeg ik en ik kijk toe hoe Mirre haar ogen kort naar het veld laat schieten.

'Schattig', zegt ze en ik giechel verlegen. Het is inderdaad schattig van hem. 'Ik dacht dat je niets aan voetbal vond?' Ik haal mijn schouders op.
'Volgens mij vind jij er net zo veel aan als ik', kaats ik terug. Mirre lacht kort.
'Tja.'
'Wat je voor je vriendje doet, hè?' zeg ik en Mirre grijnst. Haar ogen schieten naar mijn borst. Voorzichtig volg ik haar blik; mijn ketting, die net onder de sjaal uitsteekt en rust op de donkere trui van Daniël. Ik voel mijn hart bonzen en mijn wangen rood worden.

'Ja', antwoordt ze en kijkt me weer aan. Ik voel mezelf rood worden wanneer ik besef dat ze net op mijn Instagram-verhaal heeft gereageerd. Oh mijn God, misschien was het toch niet zo slim van me om het nummer te delen.
'Komt Bente niet?' vraag ik vlug. 'Felix is haar vriendje.'
'Ze had met iemand afgesproken', zegt ze en haalt haar schouders op.
'Oh, oké', zeg ik terwijl ik knik. Hard klinkt het fluitje van de scheidsrechter, waardoor Mirre en ik onze aandacht op het veld richten.

'Oké, jongens, verzamelen! De wedstrijd begint zo!' roept de man. De spelers komen bij elkaar en elk team doet nog een eigen yell. Niet veel later wordt de wedstrijd gestart en gaat de bal van hot naar her over het veld.
'Whoow! Hup, Levi!' roept Mirre hard zodra hij aan de bal is. Verbaasd sla ik mijn hand op mijn oor, mijn trommelvlies stekend van het harde geluid. Mirre kijkt verward naar me om en lacht zodra ze me ziet. Ik lach ook. We kijken toe hoe Levi de bal naar Daniël speelt, die vervolgens zijn weg naar het doel begint te maken.

'Hup, nummer veertien!' hoor ik een meisje een klein eindje van ons vandaan roepen. Verbaasd kijk ik ernaar en kijk dan weer naar Daniël; rugnummer veertien. Even voel ik mijn hart in mijn borst zinken.
'Hup, Daniël!' roept het meisje naast haar en dan giechelen ze. Kent hij hen?

'Oeg', komt er verstrengeld over mijn lippen wanneer ik een harde elleboog van Mirre in mijn zij krijg. Verbaasd breek ik mijn blik los van de twee meisjes en kijk Mirre verontwaardigd aan.

'Kom op, je laat je toch niet overstemmen door twee random meiden? Hij is jouw vriendje!' zegt ze. Zwijgend kijk ik haar aan terwijl ik mijn wangen opnieuw rood voel worden. Ze gebaart met haar hoofd naar het veld. Ik breng mijn handen naar mijn mond als soort megafoon.

'Hup, Daan!' roep ik op mijn hardst. Mirre lacht. Hij haalt uit en de keeper doet een poging om de bal tegen te houden, maar de bal belandt met veel vaart in de rechterkruising van de goal. Er wordt gejuicht en ik doe mee, kijk toe hoe wat teamgenoten Daniël omhelzen. Zodra ze hiermee klaar zijn, kijkt Daniël naar me om. Ik voel dat ik begin te blozen. Hij zwaait naar me, waarop ik als antwoord mijn duim opsteek naar hem. Ik voel Mirres ogen in me branden, maar ik durf niet om te kijken naar haar.

De bal wordt uitgenomen door het andere team en al snel ontstaat weer een flipperkast van de bal die van de een naar de ander wordt toegespeeld. Mijn ogen zijn echter gericht op Daniël, die op het moment staat te wachten tot hij aangespeeld kan worden. Hij jogt wat verder naar de rest toe. Ik zie hoe zijn ketting onder zijn shirt uit is geglipt en op en neer stuitert op zijn borst. Zonder dat ik er controle over heb, voel ik een glimlach aan mijn mondhoeken trekken. Voorzichtig speel ik met mijn eigen ketting.

'Ja, Felix! Schoppen die bal!' roept Mirre naast me, waardoor ik opnieuw mijn hand naar mijn oor breng. Mijn trommelvlies trilt werkelijk van de pijn, maar ik lach.
'Go, Felix!' roep ik en voel een giechel omhoog komen in mijn keel. Hij schopt de bal naar Daniël, die hem naar een andere teamgenoot passt. Deze doet een schot op doel, maar hij ketst tegen de lat. Daniël glimlacht en geeft de jongen een klopje op zijn rug.

'Goed schot', zegt hij. Ik kijk naar zijn ketting, die glinstert op zijn borst.
'Daniël is veel te goed voor dit team', klinkt Mirre opeens. Verbaasd kijk ik naar haar om.
'Wat?' vraag ik.
'Levi heeft gezegd dat hij meerdere keren aangeboden heeft gekregen om naar het team boven hen te gaan, maar hij heeft het iedere keer afgewezen', legt ze uit.
'Waarom?' vraag ik. Dit heeft hij me nooit verteld. Ze haalt haar schouders op. Opnieuw richt ik mijn ogen op Daniël.

♪ Somebody Else – The 1975 ♪

Na een lange wedstrijd is het eindsignaal eindelijk gegeven en geven de twee teams elkaar handjes om de wedstrijd af te sluiten. Daniëls team heeft krap gewonnen, twee van de drie doelpunten gemaakt door Daniël. De spelers komen langzaam het veld af. Daniël, Levi en Felix komen onze kant op.

'Whoow, Daniël!' roept een van de meisjes naar hem, maar hij loopt langs ze zonder naar ze om te kijken – zijn ogen gefixeerd op mij. Ik voel mijn hart steeds sneller kloppen en bonzen hoe dichterbij Daniël komt, de glimlach op mijn gezicht niet meer weg te werken.

'Hey', zegt hij zodra hij voor me staat.
'Goed gedaan. Gefeliciteerd', zeg ik. Daniël glimlacht en trekt me dan over het hek heen in een knuffel. Verbaasd sla ik mijn armen ook om hem heen. Ondanks dat het een beetje ongemakkelijk is vanwege het hek tussen ons in, voel ik toch mijn wangen helemaal branden en tintelen. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Levi en Mirre ook knuffelen, maar het is een kortere knuffel dan die van Daniël en mij. Kort sluit ik mijn ogen en rust mijn hoofd heel licht op Daniëls schouder, koester even het gevoel. Dan breekt hij van me los, waardoor ik mijn ogen open en hem met een glimlach aankijk.

'Ik ga me even douchen en omkleden, ik stink. Sorry dat ik je in mijn zweet-knuffel trok', lacht hij en lijkt zelfs even verlegen.
'Ik heb er niet eens iets van gemerkt', zeg ik. Mijn ogen schieten vluchtig naar zijn blootgestelde ketting. Daniël schudt lachend zijn hoofd.

'Daarna iets gaan eten?' vraagt hij. Ik knik enthousiast.
'Ja, ik heb honger!' zeg ik en Daniël lacht.
'Mirre en Levi, Felix, willen jullie ook mee?' vraagt hij dan.
'Ik ga geen vijfde wiel aan de wagen zijn met jullie kleffe gedoe', lacht Felix en knipoogt naar me. Ik voel me blozen uit schaamte. Verlegen kijk ik naar zijn handen, waar ik zijn rood- en blauwgelakte nagels zie spelen met zijn ring. Het verbaast me dat hij deze wel om heeft gehouden, maar zijn armbandje af heeft gedaan in de kleedkamer.
'Mirre en ik hebben thuis afgesproken om te koken', zegt Levi. Daniël knikt. Ergens ben ik blij dat het enkel wij twee zal zijn. Hij kijkt me weer aan.

'Geef me tien minuutjes, dan ben ik weer helemaal fris', zegt hij.
'Is goed', zeg ik. Met een laatste glimlach loopt hij dan met Felix en Levi van het veld af en gaat de kleedkamers in.

Mirre en ik draaien ons om en leunen met onze onderrug tegen het hek aan. Ik speel een beetje met mijn ketting. Ik voel Mirres ogen over me heen gaan.
'Het lijkt erop dat het experiment goed gaat bij jullie', zegt ze, waardoor ik haast betrapt naar haar omkijk en mijn ketting laat vallen. Ik voel een blos vanuit mijn nek omhoog kruipen naar mijn wangen.
'Ligt eraan wat je goed wil noemen', stamel ik terwijl ik mijn schouders ophaal.

'De opdracht lukt goed genoeg', zegt ze.
'Ja', stamel ik. Oh God, Daniël, schiet alsjeblieft op met omkleden. Dit gesprek is gedoemd om super ongemakkelijk te worden, vooral als ze ook nog over mijn bericht op Instagram zal beginnen.
'Hoe gaat het tussen jou en Levi?' verander ik snel het onderwerp. Ik voel Mirres ogen over me heen gaan.

'Erg goed', zegt ze enthousiast. 'Ik baal er echt zo ontzettend erg van dat zijn biologische vader in Italië woont. Ik heb zijn moeder en stiefvader ontmoet, maar hij is heel enthousiast over zijn vader. Ik wil echt graag aan hem voorgesteld worden. We hebben het er al over gehad om in de herfstvakantie samen naar Italië te gaan zodat ik hem kan ontmoeten.'
'Mooi zo. Dat klinkt wel echt heel leuk', zeg ik.
'Ja, ik heb er ook echt zin in', zegt Mirre opgewekt. Daarna valt het stil onder ons. Ik kijk naar rechts, waar de twee meisjes die Daniël aanmoedigden staan. Ze zijn knap.

'Kent hij ze?' vraag ik. Heel kort kijk ik naar Mirre, die nu ook die kant op kijkt, maar vestig dan weer mijn blik op Daniëls fans.
'Volgens mij niet', zegt ze. Ik knik. 'Daniël besteedt nooit echt aandacht aan ze, though.' Weer knik ik. Dan komt Levi op ons af, Felix naast zich.
'Kom je mee, Mirvana?' zegt Levi.
'Yes', zegt ze en ritst haar jas dicht.

'Daniël is ook bijna klaar, hoor', zegt hij dan tegen me. Ik knik.
'Dank je', zeg ik met een kleine glimlach. 
'Tot maandag, Siemplantje', zegt Levi. 'Kom, Obelix.'
'Tot maandag', zeg ik met een glimlach.
'Tot maandag', zeggen Felix en Mirre in koor. Ik kijk toe hoe ze met z'n drieën weglopen. Dan kijk ik weer naar het kleedkamercomplex. Het duurt inderdaad niet lang voordat Daniël naar buiten komt.

'Oh, is de rest al weg?' vraagt hij verbaasd.
'Ja, ze moesten gaan', zeg ik. Daniël glimlacht naar me, zijn haren nog een beetje nat van de douche.
'Wat wil je eten? Ik dacht eraan om friet of pizza te eten', stelt hij voor en ik ben dankbaar dat hij me wat opties geeft, me niet eindeloos laat nadenken over wat we zouden moeten eten.

'Doe maar friet', zeg ik.
'Goede keus', zegt hij. 'Kom, dan gaan we naar onze fiets', zegt hij en begeleidt me naar onze fietsen. Ik voel mezelf weer licht blozen en betrap mezelf erop dat ik wil glimlachen.

We lopen langs de twee meisjes die zo hard naar Daniël stonden te juichen. Voorzichtig scan ik Daniëls gezicht, maar hij kijkt naar de fietsenstalling. De meisjes kijken hem na.
'Goed gedaan, Daniël!' roept een van de twee. Verbaasd kijkt hij om.
'Bedankt', zegt hij en loopt door zonder er verder nog aandacht aan te besteden. Ik kijk de meisjes na tot we bij onze fietsen staan.

We halen onze fietsen van het slot en dan kijkt Daniël naar me op. Hij lacht zacht.
'Als je je jas dicht doet, heb je het misschien wat minder koud', zegt hij. Ik kijk naar beneden. Voordat ik met mijn ogen kan knipperen staat Daniël voor me en begint met het sluiten van mijn jas. Ik kijk verstijfd toe hoe hij de rits naar boven brengt tot aan de sjaal, voel mezelf weer rood worden. Hij laat de rits los en klopt er twee keer op.
'Zo, dat is beter, soepkip', zegt hij en ik lach met mijn hoofd zo rood als een tomaat. Hij gaat weer naar zijn fiets en stapt op. Ik stap ook op.

'Zullen we naar Friet van Piet gaan?' zegt hij.
'Is goed', zeg ik en volg Daniël dan naar de cafetaria.
'Zijn je verslagen wel gelukt?' vraag ik hem. Hij kijkt met een glimlach naar me om.
'Ja, soort van. Ik heb alles af, maar wil het nog een keer controleren', zegt hij en ik knik. 'Echt sorry dat ik niets van me had laten horen.'
'Nee, nee! Het geeft niets', zeg ik snel.
'De volgende keer zal ik er beter op letten', zegt hij toch. Ik knik. Ergens baal ik ervan dat hij niet over mijn Instagram-post begint. 

Niet veel later komen we aan bij de friettent. We zetten onze fietsen weg en gaan naar binnen. Daniël praat met een van de personeelsleden en dan begeleidt hij me naar een tafel. Beide hangen we onze jassen over onze stoel en gaan zitten.
We kijken in de menukaart naar wat we willen, maar eigenlijk is het voor mij niet nodig. Wanneer ik weet wat ik wil, kijk ik naar Daniël op. Hij laat zijn ogen over de menukaart gaan. Hij is knap. De meisjes zouden goed bij hem gepast hebben.
Alsof hij me kan horen denken, kijkt hij naar me op.

'Weet je wat je wil?' vraagt hij. Ik knik en glimlach. 'Mooi.' De serveerster komt onze kant op.
'Hebben jullie een keuze kunnen maken?' vraagt ze.
'Ja, zeker. Siem, gaat u voor', zegt Daniël en ik voel me een beetje blozen, moet een giechel onderdrukken. Verlegen kijk ik naar de menukaart, een beetje overdonderd om te bestellen.
'Uhm', stotter ik.

'Een frietje met en een kroket, toch?' zegt hij en verstomd kijk ik naar hem op. Hoe? Hoe weet hij het? Dankbaar glimlach ik naar hem.
'Ja, klopt', zeg ik en kijk op naar de serveerster.
'Doe ook maar een kaassoufflé erbij. En ik wil graag een friet speciaal en een frikandel speciaal. Wil je nog iets drinken?' zegt hij aan één stuk. Blozend kijk ik Daniël aan en dan kijk ik weer naar de serveerster.

'Een milkshake chocola, alsjeblieft', stamel ik. Het meisje glimlacht.
'Normaal of groot?'
'Normaal', antwoord ik. Ze knikt en schrijft het op. Dan kijkt ze naar Daniël.
'Doe mij die ook maar een', zegt hij. Het meisje knikt weer.
'Is goed, komt er zo aan voor jullie', zegt ze.
'Dankjewel', zeggen Daniël en ik in koor. Ze loopt weg. Verlegen kijk ik naar Daniël.

'We delen de kaassoufflé wel, ik wist niet hoeveel trek je zou hebben', zegt hij. Ik lach.
'Dank je', stamel ik terwijl ik zijn sjaal nog uittrek. Daniël glimlacht en laat dan zijn ogen over zijn trui gaan, die ik draag. Ik kijk er kort even naar, kijk even naar mijn ketting. Dan kijk ik weer op naar Daniël.

'Hij staat je goed', zegt hij met een knipoog. Ik lach.
'Hij is veel te groot voor me', zeg ik en voel mezelf heel licht blozen. Daniël haalt zijn schouders op.
'Oversized is in, toch?' zegt hij. Ik lach.
'Hij staat jou ook goed, ook al is 'ie dan niet oversized', stamel ik. Daniël lacht. Niet veel later staat ons eten en drinken op tafel. Ik pak mijn milkshake op en hef hem naar Daniël. Even kijkt hij verward en pakt dan ook die van hem op, tikt hem tegen die van mij aan.

'Op je overwinning', zeg ik. Hij lacht.
'Proost', zegt hij en dan nemen we beide een slok. Het smaakt goed. Ik pak een frietje op en dip hem in de mayonaise, kijk fronsend toe hoe Daniël een frietje beladen met saus van zijn bord pakt en er met een vies gezicht aan ruikt.

'Iew, die curry ruikt echt raar', zegt hij en steekt dan het frietje naar me toe. Ik leun ernaartoe en probeer eraan te ruiken, maar voor ik het weet heeft Daniël het met saus beladen frietje tegen mijn neus geduwd. Hij lacht.
'Ah! Oh mijn God, dat ik daarin trapte!' lach ik terwijl ik mijn neus afveeg. Daniël lacht ook. Ik lik de saus van mijn vingers terwijl ik nog wat lach.

'Kom hier', zegt Daniël en veegt dan met een servetje mijn neus af. Zwijgend kijk ik naar zijn gezicht, zijn blik geconcentreerd op mijn neus. Onderin mijn zichtveld kan ik zijn ketting zien glinsteren op zijn shirt. Ik voel weer een glimlach aan mijn mondhoeken trekken.

God, ik wens dat dingen zo kunnen blijven tussen ons.

--------------------

Wil je sneller verder kunnen lezen? "20 leerlingen in één klas" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! In het hoofdstuk "Het boek kopen" vind je eventueel meer informatie. De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464925821 en/of ISBN 9789464925838. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)

Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke dinsdag en elke donderdag een nieuw hoofdstuk verwachten!

Op "20 leerlingen in één klas" volgt ook de spin-off "40 seconden met één jongen". Ook "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464926026 en/of ISBN 9789464926033. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je aan het vervolg begint! :)

Voor "40 seconden met één jongen" kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!

(Als je de verhalen nog niet kent, zou ik niet aan "40 seconden met één jongen" beginnen voordat je "20 leerlingen in één klas" hebt gelezen!)