♪ Inside Out – Phil Collins ♪

      Het is woensdagmiddag en ik zit samen met Simon op de fiets naar mijn huis. Omdat de scheikundedocent vanochtend aangekondigd heeft dat er over een paar weken een repetitie zal zijn, wilde Simon graag nog de stof met me doorspreken.
     Vanuit mijn ooghoeken kijk ik naar Simon. Zijn wangen en neus zijn lichtrood door de kou. Zijn blonde golven bewegen wild heen en weer door de wind.

      Eigenlijk had ik verwacht dat ik protest van Simon zou horen over de vierde opdracht, maar zijn armen vonden zonder twijfel hun weg rond mijn lichaam. Het verraste me volledig, gezien dit juist de meest intieme opdracht is tot nu toe.

      Wanneer Simon naar me omkijkt, kijk ik betrapt weer voor me. Ik probeer te doen alsof er niets aan de hand is, maar mijn blozen verraadt dit een beetje.

     'Heb je nog bepaalde onderwerpen die je wil bespreken?' vraag ik en kijk hem aan.
     'Alles, gewoon beide hoofdstukken', antwoordt hij. Ik lach zacht.
     'Snap je het echt zo slecht? En we hebben er nog wel zo vaak samen naar gekeken?' vraag ik verbaasd. Hij haalt zijn schouders op.
      'Ja', zegt hij. Ik frons en kijk hem niet-gelovend aan. 'Oké, misschien niet alles. Maar herhaling kan geen kwaad, toch?' geeft hij dan toe terwijl hij speelt met zijn ketting, zijn wangen lichtrood.
      'Nee, klopt', zeg ik. Bij mij thuis aangekomen zetten we onze fietsen weg en gaan naar binnen. In de woonkamer treffen we Sven en Collin aan, samen bezig met hun huiswerk.

     'Hallo', groeten Simon en ik de twee jongens aan de eettafel.
     'Hoi', zegt Collin.
     'Hoi', zegt Sven.

      Met Simon achter me aan loop ik de keuken in. Hij leunt tegen het aanrecht terwijl ik kijk voor wat te drinken.
     'Wil je iets drinken?' vraag ik en kijk om naar Simon, die nonchalant tegen het fornuis geleund staat.
     'Graag', zegt hij met een kleine glimlach.
     'Lust je thee?' stel ik dan voor. Simons ogen beginnen te stralen.
     'Lekker.'
     'Sven, Collin, lusten jullie ook thee?' roep ik naar de twee jongens een klein eindje verderop.
     'Alsjeblieft', antwoorden ze. Ik ga bezig met het zetten van thee terwijl Simon de koektrommel op de eettafel zet. Niet veel later loop ik met vier hete kopjes thee naar de andere drie jongens en schuif bij ze aan. Naast Simon neem ik plaats.

      'Hoe gaat het experiment bij jullie?' vraagt Collin. Simon haalt zijn schouders op.
      'Zo goed als het kan gaan bij twee hetero beste vrienden', antwoordt hij. Grijnzend kijkt Sven hem aan. 'Hoe gaat het bij Levi en Mirre?' verandert hij snel het onderwerp. Collin haalt zijn schouders op.
     'Prima...' antwoordt hij en scant ons. 'Ik neem aan dat jullie het Felix-fenomeen hebben meegekregen?'
     'Helaas', antwoord ik. Collin fronst kort; Sven lijkt het meteen te begrijpen.

     'Nou, ik denk dat Levi het gevoel had dat hij achterliep of zo daardoor en hij dus dacht dat hij het ook moest doen, want ik heb ze gisteren dus gehoord...' antwoordt hij.
     'Mijn hemel', lacht Sven ongemakkelijk.
     'Oh', stamelt Simon.
     'Maar ze zijn wel oprecht heel gelukkig samen en Levi is normaal heel terughoudend, dus ik denk dat het prima is', zegt Collin. Ik knik.

     'Wat zijn jullie aan het doen?' vraagt Simon, duidelijk ongemakkelijk door het onderwerp.
     'Geschiedenis', antwoordt Sven en neemt dan een slokje van zijn thee. 'Gaan jullie nog iets doen?'
     'Siem en ik gaan zo even samen naar scheikunde kijken. We hebben volgende week een repetitie', zeg ik. Sven knikt grijnzend en trekt zijn wenkbrauwen op, neemt dan een slokje van zijn thee.

     Voorzichtig kijk ik naar Simon, die ook aan het drinken is van zijn thee. Ik pak de koektrommel en bied Collin en Sven een koekje aan, wat ze beide afslaan. Simon neemt er echter wel een uit de koektrommel en kijkt me met een lieve glimlach aan.

     'Is het veel?' vraag ik, waardoor Sven en Collin opkijken.
     'Mwah, het gaat wel', antwoordt Collin.
     'Waarom slaan jullie niet gewoon de helft over?' vraagt Simon opeens. Honend lach ik en kijk verbaasd om naar hem.
     'Alsof jij ooit maar één opdracht van je huiswerk over durft te slaan', zeg ik, waardoor Sven en Collin ook lachen. Simon is de braafste leerling die er bestaat.

     'Hé, ik sla echt wel eens opdrachten over!' zegt Simon verontwaardigd. Ik lach nog harder en klem zijn hoofd tussen mijn elleboog en bovenlichaam, wrijf met mijn knokkels over zijn hoofd.
     'Echt niet, je bent een echte brave nerd!' zeg ik en lach, maak mijn grip iets losser op hem. Simon doet een poging om me te slaan.
      'Niet waar!'

      'De enige opdrachten die je overslaat, zijn opdrachten die je niet begrijpt. En zelfs dan doe je er alles aan om ze beantwoord te hebben.' Ik laat Simon los, waardoor hij onverwachts achterover schiet. Geschrokken grijp ik hem vast aan zijn shirt, maar hij heeft zichzelf al opgevangen door de tafel vast te grijpen. Ik lach voorzichtig.
      'Bedankt', stamelt Simon met een rood hoofd. Snel laat ik zijn shirt los en kijk toe hoe hij weer recht gaat zitten, zijn shirt recht strijkt en dan met zijn ketting speelt.

     Sven kucht een keer, waardoor ik verbaasd omkijk. Met twee kleine grijnzen zie ik Sven en Collin toekijken. Ik frons en wend me dan tot Simon.

      'Zullen we naar boven gaan? Dan kunnen we aan scheikunde beginnen', stel ik voor. Simon knikt.
     'Is goed', zegt Simon en volgt me naar de gang.
     'Laat me alsjeblieft niet ook jullie eerste keer horen', zegt Collin, waardoor Sven hard lacht.
     'Komt goed. Siem durft nog niet eens handjes vast te houden', zeg ik en sluit vlug de deur achter me. Met een knalrood hoofd volgt Simon me de trap op.

     Al snel zitten we achter mijn bureau en zijn we bezig met het behandelen van de paragrafen. Zoals ik eigenlijk al had verwacht gaan de opdrachten Simon redelijk goed af. De dingen die hij beter begrijpt, behandelen we maar kort.
     Wanneer we de helft van het eerste hoofdstuk hebben behandeld, besluiten we even een korte pauze in te lassen door te gamen. Fanatiek drukken we de knoppen van onze controllers in, beide gedreven om te winnen van de ander.

     'Was het verslag gisteren nog gelukt?' vraag ik. Snel kijkt Simon naar me om, zijn blik raar, en kijkt dan weer naar het scherm.
     'Ja...' mompelt hij. Ik frons.
     'Wat? Heb jij alles moeten doen?' vraag ik nieuwsgierig. Hij schudt zijn hoofd, maar kijkt niet om. Lang twijfelt hij, rekt hierdoor een stilte uit om zijn antwoord te formuleren.

     'Nee, we hebben het even over hem en Sandra gehad. Daarna begon hij ook over ons te vragen. Hij vroeg of ik je leuk vond, daarna was het heel ongemakkelijk', legt hij uit. Ik voel een kleine schok in mijn borst. Zacht bijt ik op de binnenkant van mijn lip.
     'Wat heb je daarop gezegd?' vraag ik voorzichtig.
     'Niets. Iedereen bemoeit zich zo ontzettend veel met ons, enkel omdat we twee jongens in een experiment zijn. De andere koppeltjes krijgen niet zoveel aandacht en worden niet gepusht om te kussen. Niemand weet dat Levi en Mirre met elkaar naar bed zijn gegaan. Ik word al dat gehijg in onze nek beu. Het is maar een experiment', zegt hij. Kort kijkt hij naar me om.

     'Je hebt gelijk', zeg ik en knik. Hij knikt ook en kijkt dan weer naar het scherm. Het potje eindigt niet veel later.
     'Wil je nog iets drinken?' vraag ik en sta op van het bed.
     'Ja, alsjeblieft', zegt hij.
     'Ben zo terug', zeg ik met een glimlach en verlaat dan mijn slaapkamer.

     In de woonkamer aangekomen zie ik enkel nog Sven aan de eettafel zitten.
     'Waar is Collin?' vraag ik terwijl ik de keuken inloop.
     'Op de wc', antwoordt Sven kort. Ik knik. Ik schenk voor Simon wat Fanta in, voor mezelf wat ranja. Wanneer ik wil weglopen met de glazen drinken, houdt Svens stem me tegen.

     'Zeg, Daan', klinkt hij. Verbaasd stop ik met lopen.
     'Ja?'
     'Hebben jij en Simon eigenlijk al eens gekust?' vraagt hij bedenkelijk. Ik voel een schok door mijn lijf gaan en mijn hoofd rood worden.
     'Jezus, wat heeft iedereen de laatste tijd?' zeg ik geïrriteerd. 'Nee, Sven, we hebben nog niet gekust. Waarom zouden we?'

     'Nou, het is duidelijk dat jullie elkaar leuk vinden, dus ik zou niet weten waarom niet', zegt hij voldaan. Overrompeld door de woorden van Sven weet ik niet wat te zeggen. Zwijgend kijk ik hem aan.
     'Hoe kom je daar nou weer bij?' weet ik eindelijk uit te brengen.
     'Kom op, Daniël, doe nou niet alsof je gek bent. Iedereen ziet de manier waarop jullie elkaar aankijken. Zelfs Collin zegt dat jullie samen beter gaan dan Levi en Mirre. Zeg nou eens eerlijk dat je zelf niet die blik in Simons ogen ziet', zegt hij. Fronsend zwijg ik.

     'Juist. Enkel de manier waarop jullie elkaar aankijken zegt al genoeg. En jullie blozen ook continu als jullie bij elkaar zijn. En daarbij ben je ook véél vrolijker als Simon hier is. Volgens mij vinden jullie elkaar leuk, maar durven jullie het niet toe te geven', zegt hij.
     'Dat slaat nergens op. Simon wil niet eens meedoen aan het experiment en mijn interesse ligt bij Samantha. Dat je dat niet doorhebt', kaats ik nu terug. Niet-gelovend kijkt Sven me aan. 'Ik ga weer naar boven. Doei', zeg ik kortaf. Met een zelfvoldane blik kijkt Sven me na.

     Boven aangekomen ga ik weer samen met Simon aan scheikunde bezig. Ik doe mijn best om het zo goed mogelijk uit te leggen aan hem, maar ben er met mijn hoofd niet helemaal bij.
     Sven heeft altijd al een oog gehad voor alle dingen die met liefde te maken hebben. Toen het niet meer zo soepel verliep tussen een tante en oom van ons, had hij het nog eerder door dan zijzelf en had ons al gewaarschuwd voor drama. Nog geen twee maanden later waren ze gescheiden.
      Ook heeft hij iemand uit zijn klas geholpen aan een relatie, omdat hij zag dat de twee elkaar leuk vonden en maar om elkaar heen bleven draaien. Ze hebben nog steeds.
      Maar wat hij net zei, slaat nergens op. Ik geloof Sven graag en weet dat hij tot nu toe altijd goed heeft gezeten, maar deze keer heeft hij het echt fout. Ik kan niet op Simon verliefd zijn, net zoals dat Simon niet op mij verliefd kan zijn. Hij kan me niet leuk vinden, anders was hij niet zo negatief over het experiment.

      'Je bent afgeleid..?' schrikt Simons stem me plotseling uit mijn gedachten. Ongemakkelijk kijk ik naar hem om.
     'Ja, sorry. Ik zal mijn best doen om me te concentreren', verontschuldig ik mezelf en doe er dan alles aan om mijn focus te houden.

     Toen we klaar waren met het behandelen van het eerste hoofdstuk, stond niet veel later het avondeten op tafel. Simon heeft meegegeten, waardoor we nu nog bezig kunnen zijn met het behandelen van het tweede hoofdstuk. Het was ontzettend ongemakkelijk om met Simon naast me tegenover Sven te zitten tijdens het avondeten, maar gelukkig hield Sven zijn mond.

     We zijn bezig met de laatste paragraaf en ik ben trots op Simon – trots dat hij het toch beter begrijpt dan dat hij van zichzelf dacht.
      Simons telefoon schrikt ons beide op uit onze rustige studie-bubbel. Fronsend neemt hij hem op.
     'Hallo met Siem', zegt hij. Vragend kijk ik toe. 'Ja, ik zal het even vragen', zegt hij dan en haalt zijn mobiel van zijn oor af, drukt hem tegen zijn schouder. 'Zou een van je ouders me straks thuis kunnen brengen? Mijn moeder wil niet dat ik nu nog alleen over straat ga en ze vindt het niet verantwoord om jou heen en weer te laten fietsen', zegt hij dan. Ik lach.

     'We kunnen het vragen', zeg ik en kijk op mijn klok. Ondertussen is het al elf uur geweest. De tijd is voorbij gevlogen met Simon.
     Met Simon achter me aan loop ik naar de woonkamer, waar mama en papa samen een serie aan het kijken zijn. Verbaasd kijken ze om.
     'Hé, daar zijn de scheikundenerds weer', zegt mama grappend. Simon heeft nog altijd zijn telefoon tegen zijn schouder gedrukt.

     'Mira vraagt of een van jullie toevallig Simon naar huis zou willen brengen. Ze wil niet dat hij nog alleen over straat gaat', zeg ik, wetende dat Simon niet brutaal genoeg is om het zelf aan mijn ouders te vragen. Bedankend glimlacht hij naar mij, speelt een beetje met zijn ketting.
     'Hij mag ook gewoon hier blijven slapen', zegt mama dan. Papa knikt instemmend. Ik zie Simon blozen. 'Mag ik haar even spreken?' vraagt mama dan en steekt haar hand uit.
     'Tuurlijk', zegt Simon en geeft haar snel zijn telefoon.

     'Hai, Mira, met Sylvia', zegt mama. Kort is ze stil. 'Siem mag van ons ook hier blijven slapen. We kunnen hem wel met de auto naar huis brengen, maar dan krijgen we zijn fiets niet mee. Dan kan hij morgen niet naar school', zegt ze. Opnieuw valt ze even stil.
     'Nee, hij zal niet tot last zijn. We hebben zat in huis, dus het komt allemaal goed. Als hij zelf wil, natuurlijk', zegt ze dan, waardoor zowel mama als ik vragend omkijken naar Simon. Zijn blik komt vragend op mij, waarop ik als antwoord vriendelijk naar hem glimlach. Hij kijkt weer om naar mama en knikt met een brede glimlach.

     'Hij knikt enthousiast ja, dus hij blijft hier. Fijne avond. Doei doei', zegt mama en hangt dan op. Glimlachend geeft ze Simons telefoon terug.
     'Dankjewel', zegt hij met een brede glimlach.
     'Geen probleem, jongen. Je kan gewoon lekker hier blijven', zegt ze.
     'Heb jij nog een extra matras dan?' vraag ik. Mama kijkt me aan alsof ik achterlijk ben.

     'Kom op, Daan, je hebt een tweepersoonsbed. Denk je nou echt dat dat nodig is?' zegt ze. Verbaasd klap ik dicht. Ik voel Simons ogen in me branden terwijl ik overdonderd naar mama staar. Ik weet helemaal niet of Simon wel met me in één bed wil liggen. De laatste keer dat hij is blijven slapen is ondertussen een paar jaar geleden, voordat ik mijn vriendinnetjes kreeg. Toen had ik dat bed nog niet.

     'Vergeten', stamel ik en druk mijn lippen op elkaar.
     'Er ligt nog een nieuw pakje tandenborstels in het kastje onder de wasbak. De rest moeten jullie zelf uitzoeken', zegt mama. Ik knik en loop de trap op met Simon achter me aan. We gaan mijn kamer in, waar ik me voorzichtig omdraai naar Simon.

     'Vind je het oké om met me in bed te slapen? Anders kan Sven bij mij slapen en mag je in zijn bed', zeg ik. Simon lacht.
     'Daan, het is maar slapen. Het is niet zo dat er gekke dingen zullen gebeuren. Je bent mijn beste vriend, natuurlijk vind ik het niet erg om bij je in bed te slapen', zegt hij.
     'Correctie, vriendje', zeg ik en kijk hem voldaan aan. Simon gooit zijn hoofd in zijn nek en lacht.
     'Prima, vriendje dan. Maar dat verandert de situatie niet. Ik slaap gewoon bij jou', zegt hij en bloost. Ik lach.

     'Ik ben echt doodop, dus ik ga zo meteen slapen. Wat wil jij doen?' vraag ik.
     'Ik lees nog even de laatste opdracht door en dan ga ik ook naar bed', antwoordt hij.
     'Is goed. Ik zal een nieuwe tandenborstel voor je klaarleggen. Dan ga ik me nu even klaarmaken voor bed', zeg ik. Simon knikt en schuift aan achter het bureau.

     Onder de wasbak weet ik inderdaad een pakje nieuwe tandenborstels te vinden. Ik leg ze klaar voor Simon en poets dan mijn eigen tanden. Sven komt ook de badkamer in en begint ook zijn tanden te poetsen. Tegelijkertijd zijn we klaar.
     'Wat doet Simon hier nog?' vraagt hij zacht.
     'Mira wilde niet dat we nu nog over straat zouden gaan, dus blijft hij hier slapen', antwoord ik. Met een grote grijns op zijn gezicht knikt Sven.
     'Gezellig logeerpartijtje', zegt hij. Ik voel mijn wangen rood worden en denk weer aan ons gesprek van eerder vandaag. Zonder verder nog iets te zeggen loopt hij de badkamer uit en gaat zijn slaapkamer in.

     Na mijn gezicht afgespoeld te hebben met water, ga ik mijn slaapkamer in. Ik trek mijn spijkerbroek uit en verwissel mijn shirt voor een simpel wit T-shirt. Normaal draag ik enkel een onderbroek als ik slaap, maar het is voor Simon waarschijnlijk minder confronterend om naast me te liggen als ik meer aan heb dan dat.

     Ik kruip onder de dekens en nestel mezelf in het bed. Tot Simon klaar is met leren, ga ik bezig op mijn telefoon. Gedachteloos scrol ik door mijn Instagram.
     Niet veel later staat Simon op en gaat naar de badkamer. Het duurt niet lang voor hij terugkomt in mijn slaapkamer. Hij kleedt zich uit en komt naast me in bed liggen. Ik doe mijn nachtlampje uit en woel een beetje. Dan herinner ik me opeens iets.

     'Wacht', zeg ik en doe het licht weer aan.
     'Wat doe je?' mompelt Simon en kruipt verward overeind. Ik klim uit bed en loop naar mijn kledingkast. Daar pak ik mijn teddybeer van de bovenkant af en klop hem een beetje uit. Ik loop ermee naar Simon en reik hem de beer aan, wetende dat hij eigenlijk niet goed kan slapen zonder zijn teddybeer. Het heeft tot meerdere problemen geleid op schoolreisjes, waar hij te beschaamd was om zijn knuffel mee te nemen.

     'Hier. Ik weet dat het niet hetzelfde is als Flip, maar het is iets', zeg ik. Simons hoofd wordt rood en hij pakt voorzichtig de bedel van zijn ketting vast terwijl hij de beer van me aanneemt. 'Sorry, dit vind je misschien gênant', stamel ik dan als ik zie hoe rood zijn hoofd is.
     'Nee, dankjewel', zegt hij snel. Ik glimlach naar hem en loop dan weer naar mijn kant van het bed. Wanneer ik lig, doe ik het licht weer uit.

     'Welterusten, Siem', zeg ik en draai mijn rug naar hem toe.
     'Welterusten', klinkt hij zacht terug.

     Ongemakkelijk draai en woel ik wat. Ik heb het warm in mijn shirt en de stof voelt vervelend rond mijn lijf.
     'Vind je het erg als ik mijn shirt uitdoe?' fluister ik. Het duurt een kleine seconde voordat Simon antwoordt.
     'Natuurlijk niet', zegt hij.
     'Oké', zeg ik en trek mijn shirt uit. Ik gooi het op de grond.

     Ongelofelijk, daar lig ik dan, met Simon in mijn bed. Toen we kleiner waren hebben we vaker bij elkaar geslapen, maar dan sliep een van ons altijd op een luchtbedje. Nu liggen we samen in hetzelfde bed. Maar Simon heeft gelijk, het is niet alsof er gekke dingen gaan gebeuren.

     En toch schieten mijn gedachten naar een gesprek van een aantal weken geleden. In de aula, toen we Sandra wijs hadden gemaakt dat Simon en ik meerdere keren met elkaar naar bed waren geweest. Mijn gedachten gaan naar de opmerking van Collin van daarstraks. Nu lig ik echt in één bed met Simon. Als we Gijs en Hilde waren geweest, waren we het nu aan het doen.

     Door die gedachte slaat mijn lichaam een beetje op hol, hoe graag ik het ook tegen zou houden. Waarom het gebeurt, snap ik ook niet helemaal. Ongemakkelijk woel ik wat en probeer mijn zaakje daarbeneden rustig te houden, maar het lukt niet.

     Achter me zakt het matras wat verder in en opeens voel ik twee armen om me heen. Simon trekt zich tegen me aan, klemt zo de knuffelbeer tussen onze lichamen. Ik voel mijn ketting langs mijn nek glijden. Een schok trekt door mijn lichaam. Zijn armen zorgen voor een warm gevoel door heel mijn lichaam, maar het voelt raar om als kleine lepel in Simons armen te liggen. Ik zou me om willen draaien en hem als klein lepeltje in mijn armen willen trekken, maar dat gaat moeilijk met de bobbel in mijn onderbroek.

     Zijn adem strijkt over mijn nek. Vanuit mijn nek naar mijn polsen voel ik kippenvel omhoog komen. Zijn kleine, warme lichaam tegen dat van mij zorgt er alleen maar voor dat mijn hormonen nog meer op hol slaan.
     Simons armen proberen een comfortabele plek rond mijn lichaam te vinden, maar zodra ze te ver naar beneden komen, pak ik gepanikeerd zijn pols vast en houd hem kort in deze positie.

     Ongemakkelijk trek ik zijn armen wat naar boven en woel dan tot ik comfortabel lig. Ook Simon woelt wat, waardoor ik heel zijn lichaam tegen me voel. Het enige stukje waar geen contact tussen onze lichamen plaatsvindt, is waar de knuffel gevangen zit tussen onze lichamen. Mijn hart bonst in mijn keel.

     Ik probeer tot rust te komen. Ik kan niet ontkennen dat het fijn voelt in Simons armen, maar het feit dat mijn kleine vriendje omhoog staat maakt het niet echt gemakkelijk.

      In stilte probeer ik op mijn ademhaling te letten. Misschien als ik me daarop focus, word ik wel weer rustig. Als ik op het stukje huid focus waar ik de zachte stof van de knuffelbeer voel, word ik misschien weer kalm. Gelukkig duurt het niet lang voordat ik in slaap val.

--------------------

Wil je sneller verder kunnen lezen? "20 leerlingen in één klas" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! In het hoofdstuk "Het boek kopen" vind je eventueel meer informatie. De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464925821 en/of ISBN 9789464925838. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)

Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke dinsdag en elke donderdag een nieuw hoofdstuk verwachten!

Op "20 leerlingen in één klas" volgt ook de spin-off "40 seconden met één jongen". Ook "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464926026 en/of ISBN 9789464926033. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je aan het vervolg begint! :)

Voor "40 seconden met één jongen" kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!

(Als je de verhalen nog niet kent, zou ik niet aan "40 seconden met één jongen" beginnen voordat je "20 leerlingen in één klas" hebt gelezen!)