♪ Heaven Knows I'm Miserable Now – The Smiths ♪

'Ik heb weer een plannetje bedacht', zegt mevrouw Friekman. De klas zucht en steunt: niemand heeft hier zin in.
Over mijn rechterschouder kijk ik naar de achterkant van het lokaal, waar Daniël drie tafels achter mij zit. Ook hij heeft hier geen behoeften aan, wat hij aan me laat merken door zijn groene ogen groot te maken en vervolgens met ze te rollen. Ik moet er zacht om lachen.
Dan kijk ik weer voor me. Mevrouw Friekman is ongeduldig aan het wachten op de rest van de klas. Geroezemoes tussen de leerlingen is te horen.

'What the fuck, man', hoor ik Felix naast me mompelen, wat ervoor zorgt dat ik opnieuw lach. Verschillende keren hoor ik mensen die zich afvragen wat ze nu weer van plan is.
'Kan ik?' vraagt ze dan, wat ervoor zorgt dat de klas stilvalt. Ze knikt tevreden. 'Mooi. Zoals ik al zei, heb ik weer een plan. En deze keer is het niet alleen een plan.' Ze zegt dit terwijl ze op de punt van haar bureau gaat zitten en de gezichten van de leerlingen scant om de reacties op te nemen. 'Het is een sociaal experiment', licht ze toe. Ik kreun en laat mijn hoofd op de tafel vallen, wat een lach van Felix oplevert met een steunend klopje op mijn rug.

Even blijf ik zo liggen, maar haal dan mijn hoofd van de tafel af. Blijkbaar kon het dus nog erger. Felix begint nerveus met zijn pen te klikken en zijn been op en neer te wiebelen. Na wat onrust valt iedereen weer stil. Niemand zegt meer iets en ook Friekman blijft stil, wat me haast bang maakt.

'Mevrouw, wat voor experiment is het dan?' hoor ik Lars ergens achter me vragen. Geïrriteerd kijk ik naar hem om en probeer met mijn blik hem het zwijgen op te leggen. Als niemand nou interesse toont, ziet ze dat niemand er zin in heeft en zal ze haar plan hopelijk afkappen.
'Aha, ik dacht al dat iemand het zou vragen', zegt ze dan. 'Het gaat over liefde en iedereen uit de klas moet eraan meedoen.'

Oké, alsjeblieft, vermoord me of zo.

'Liefde,' fluistert Felix in mijn oor, waardoor ik naar hem omkijk, 'kijken welke leerling het beste kan beffen', zegt hij en dit zorgt ervoor dat we samen proesten van het lachen.
Ik weet niet of zijn oversekste humor komt doordat hij een klas heeft overgeslagen heeft – en daarmee meer dan een jaar jonger is dan de meesten in de klas – of door zijn ADHD, of door een combinatie van beide of misschien juist geen van beide, maar het maakt het niet minder grappig voor me op dit moment. Ik heb haast het gevoel dat lachen op dit moment illegaal is.

'En..?' klinkt Lars weer vragend en ik kan wel met mijn lesboek tegen zijn hoofd slaan. Opeens is het lacherige gevoel van net in één klap weg. Alsjeblieft, houd je mond en vraag verder niets meer. Ik heb hier geen zin in en wil dus verder ook niet weten wat haar gestoorde plan zal zijn.

'Oh, ja, natuurlijk. Kijk, jullie zijn met een even aantal in de klas, dus jullie kunnen allemaal een stelletje vormen...' Ze kijkt even langs de leerlingen, die haar aan zitten te kijken alsof ze water zien branden. 'Dus ik wilde kijken of als je mensen een relatie laat hebben op commando's, of dat dan uitwerkt', legt ze uit alsof het niets is. Felix blijft wild met zijn been wiebelen en begint nu nerveus met de koordjes van zijn leren armbandje te spelen. Nerveus pak ik mijn ketting vast.

Oké, het is officieel: dit mens spoort niet. Ze ziet haar leerlingen als proefdieren.

'Maar mevrouw, we zijn met elf jongens en negen meisjes', brengt Lars hier dan op in. Oh kak, daar had ik helemaal niet eens aan gedacht. Het hele plan wordt alleen maar geschifter en geschifter.
'Oh shit', mompel ik nu en ook Felix brengt iets soortgelijks uit, waardoor we elkaar met een wanhopige, zoekende blik aankijken. Zenuwachtig richt Felix zijn ogen op zijn lichtblauwgelakte nagels.

'Precies, daarom koos ik jullie klas. Bij jullie is het verschil tussen het aantal jongens en meisjes namelijk het kleinst.' Ze legt het werkelijk waar uit alsof het de normaalste zaak van de wereld is. 'En iedereen moet eraan meedoen, anders werkt het niet.'
'Moet dan een jongen met een andere jongen gaan?' vraagt Levi terwijl hij nerveus op zijn nagel bijt. Felix en ik kijken tegelijkertijd naar hem om.
'Ja', zegt ze snel en kort. What the hell? Dit mens is echt geschift.

'Zoiets kunt u echt niet maken', brengt Dagmar er dan op tegenin. Ik kijk om naar het meisje met de hoofddoek.
Ik herinner me hoe ze ooit een keer heeft verteld hoe lastig het is voor haar om te daten en vriendjes te hebben vanwege haar ouders en hun tradities. Tuurlijk, ook voor haar zal dit experiment echt tot een marteling uit kunnen lopen.

Dagmar lijkt verward; iedereen lijkt verward, maar vooral heel erg verbaasd en verbluft. De woorden van De Freak hebben iedereen overrompeld.

'Het is een experiment', zegt ze nogmaals, maar dat geeft absoluut geen reden om dit goed te keuren en haar dit te laten doen.
'Maar niemand uit deze klas is homo!' zegt Gijs nu verbluft. Er wordt instemmend "ja" gemompeld als reactie op deze opmerking. Iedereen is wanhopig op dit moment.
'Wie weet wat er allemaal wel niet uit het experiment kan komen', reageert mevrouw Friekman hierop met een grijns. Ze kijkt me aan. Ergens jaagt deze vrouw de stuipen op mijn lijf, dus ben ik opgelucht wanneer ze eindelijk haar ogen van me afhaalt.

'Maar...' klinkt er als protest, maar ik kan niet ophalen wiens stem het is.
'Luister nou even', probeert Friekman, in de hoop ons rustig te krijgen.
'Ik ga écht niet met een jongen', zegt Felix met overslaande stem terwijl hij met de duimnagel van zijn rechterhand de lichtblauwe nagellak van zijn linker duimnagel krabt, zo flarden en splinters lichtblauw door de lucht laat schieten.

'Mogen we zelf stelletjes maken?' Ook hier hoor ik niet wie het vraagt, maar het is een jongen.
'Ja, jullie mogen...' ik kan al niet meer horen wat mevrouw Friekman zegt door allerlei stoelen die naar achteren vliegen. De jongens schieten alle kanten van het lokaal op.

Pas wanneer Felix vliegensvlug opstaat en wegsprint naar een meisje, heb ik door wat er gaande is en sta ik haastig op terwijl ik wanhopig om me heen kijk. Alle negen meisjes hebben al een jongen op een of andere manier om zich heen hangen. Met mijn handen op de rugleuning van de stoel leun ik er verward tegenaan. Verdomme!

Verward kijk ik het lokaal rond en zie dan Daniël naast zijn stoel staan. Mijn hart zakt in mijn schoenen. Ook hij had pas te laat door wat er in die paar tellen gebeurde en heeft ook geen meisje kunnen claimen.

Onze ogen kruisen elkaar en dan pas dringt het tot me door: ik moet met Daniël, mijn beste vriend voor jaren. Langzaam voel ik de kleur in mijn gezicht wegtrekken. Even heb ik het gevoel dat ik flauw ga vallen. Mijn oren beginnen te suizen.

De gehele klas is stilgevallen en ik voel dat alle ogen op ons gericht zijn. Ik heb echter enkel oog voor de felgroene ogen van Daniël, die nog nooit zo'n onzekere uitstraling hebben gehad als nu. De zelfverzekerde blik waarmee hij nog geen tien minuten geleden door de gang heeft geparadeerd, is nu compleet verdwenen.

Ik doe een poging om de brok in mijn keel weg te slikken. Mijn handen worden klam en mijn ademhaling licht gehaast. Mijn hart bonst in mijn keel.
Daniël bijt zacht op zijn onderlip, wat hij altijd doet als hij nerveus is. De rest kijkt nog steeds naar ons. Iedereen weet dat we vrienden zijn sinds de crèche, nu overkomt ons zoiets.

Alsof er niets anders meer bestaat is Daniël mijn enige visie geworden en ook het gesuis in mijn oren sluit me af van de rest van de buitenwereld. Niets dringt bij me binnen, tot opeens de heldere stem van Friekman de ruis in mijn oren verbreekt. Het voelt alsof ik met mijn gezicht door water breek en zo weer aan het oppervlak kom.

'Uhm, oké, dat ging snel...' verbreekt mevrouw Friekman stamelend de stilte. 'Daniël, Simon, jullie gaan sa–'
'Mevrouw, dat kan echt niet!' Spontaan schiet ik uit mijn trance en gun haar nog geen twee tellen om uit te praten terwijl ik me abrupt naar haar omdraai. Verbaasd kijkt ze me aan. 'Daan en ik zijn beste vrienden, dit kan echt niet!' smeek ik. Ik sta weer met beide voeten op de wereld en voel me wakkerder dan ooit.

Zo'n experiment kan ik echt niet met Daniël uitvoeren, daarvoor staan er veel te veel dingen op het spel. Stel dat onze vriendschap hierdoor eindigt omdat dit experiment het ongemakkelijk maakt.

Ik kijk om naar Daniël in de hoop dat hij me te hulp schiet, maar hij staat verstijfd achterin de klas. Een typisch fright or flight moment. De situatie heeft hem zo overdonderd dat hij niet in staat is ook maar enig woord uit te brengen. Ondertussen blijft hij op zijn lip bijten, wat ervoor zorgt dat hij begint te bloeden. Wanhopig kijk ik maar weer om naar Friekman, kijk haar met mijn beste puppy-ogen aan.

'Mij best als ik met een andere jongen moet, maar niet met Daniël', smeek ik weer. Als mijn band met een andere jongen aangetast wordt, kan het me werkelijk niets schelen. Ik heb toch geen andere jongen met wie ik zo hecht ben als met Daniël; als ik met iemand anders moet, kan ik het experiment verwaarlozen en hoef ik er geen enkele tel meer aan te denken. Alles voor mijn vriendschap met Daniël.

'Uh, misschien wil een andere jongen wisselen voor jullie?' zegt mevrouw Friekman hierop.
'Lex, kan jij niet met Daniël gaan?' zegt Sandra nu en geeft Lex een klein duwtje.
'Nee, dank je. Misschien een andere jongen', brengt hij verontwaardigd uit.
Hoopvol kijk ik de klas rond, maar zie alleen maar jongens die stevig hun geclaimde meisje vasthouden.

Levi schuifelt een beetje en kijkt me twijfelend aan terwijl hij op zijn nagel bijt. Ik kijk naar Felix, wie nerveus met zijn vinger rondjes draait tussen zijn armband en pols.
Opnieuw kijk ik naar Levi. Zijn blik gaat naar Felix, wie hem lastig aankijkt en dan snel zijn ogen op zijn nagels richt en verdergaat met het eraf krabben van zijn nagellak.
Levi kijkt me weer aan en stopt met het bijten op zijn nagel. Mijn hart gaat sneller kloppen. Alsjeblieft, Levi, offer je op en laat Daniël met Mirre samengaan. We hoeven echt niet deel te nemen aan dit stomme experiment, we zullen gewoon doen alsof we dat wel doen. Levi's geschuifel stopt en hij pakt Mirre beter vast.

Het was maar schijn; Levi blijft bij Mirre staan en zwijgt.

Nee, niemand wil wisselen. Ik vind het niet heel raar ook. Welke jongen zou er nou vrijwillig opstaan om met een andere jongen aan een experiment over liefde deel te nemen? Geen een; je wil immers mensen niet laten denken dat je homo bent. Hierom besluit ik maar het niemand kwalijk te nemen.

Voorzichtig kijk ik Daniël weer aan. Ook hij kijkt me stil aan. Een ongemakkelijk glimlachje komt op zijn gezicht, maar ik kan mezelf er echt niet toe zetten mijn mondhoeken omhoog te werken. Met tranen in mijn ogen kijk ik weer om naar mevrouw Friekman.

'Sorry, Simon, je moet dan toch echt met Daniël', zegt ze. Kort knik ik en probeer nog een keer de brok in mijn keel weg te slikken. Ik ga zitten op mijn stoel en speel zenuwachtig met de bedel van mijn ketting terwijl ik haperend inadem. Snel laat ik de ketting los en plaats mijn handen zenuwachtig tussen mijn benen. Verkering met een jongen...

'Daniël?' zegt Friekman en gaat van het bureau af. Naast me wordt een stoel naar achteren geschoven en gaat Daniël zitten. Stil kijken we elkaar aan. De tranen rusten onderin mijn ogen. Ook Daniël lijkt het er niet makkelijk mee te hebben. Dan begint hij toch te lachen.
'Hé joh, verkering met mijn beste vriend! Hoe erg kan dat nou werkelijk zijn? Ik wacht stiekem al jaren tot dit stadium van onze relatie aan zou breken', zegt hij grappend en dit weet me ook aan het lachen te maken. Hij woelt door mijn blonde haren heen en leunt iets dichter naar me toe.

'Het komt wel goed', fluistert hij. 'Het is maar een stom experiment, we worden vast niet verliefd op elkaar.' Ik knik, maar voel me nog steeds niet compleet op mijn gemak. Verdomme, ik moet verkering nemen met mijn beste vriend voor een of ander idioot sociaal experiment dat de meest krankjorum docente ooit heeft bedacht. Verkering met motherfucking Daniël, en ik val niet eens op jongens. Ik kijk naar Daniëls lip.

'Je lip bloedt', is het enige wat ik nu uit weet te brengen. Daniël voelt verward aan zijn lip en kijkt dan verbaasd naar de kleine rode vlek die achter is gebleven op zijn vinger.
'Oh, kak', mompelt hij en drukt zijn vinger tegen zijn lip aan in de hoop het bloeden te stoppen. 'Ik heb nooit door dat ik op mijn lip bijt.'

'Mooi, dan is het nu geregeld. Allemaal gaan zitten naast je partner, alsjeblieft', klinkt Friekman weer door het lokaal heen. Dat is het moment dat er toch een traan uit mijn oog weet te ontsnappen. Daniël, mijn "partner". Snel veeg ik de druppel weg in de hoop dat Daniël het niet heeft opgemerkt, maar ik slaag er helaas niet in.

'Simon, gaat het?' vraagt hij en legt zijn hand op mijn rug om me beter te bekijken. Verdomme. Daniël spreekt me zelden met mijn hele naam aan. Enkel als hij een grapje maakt, hij serieus is of als hij zich zorgen maakt. Eindelijk weet ik een neppe glimlach op te zetten en knik naar hem.

'Prima', lieg ik. Daniël grijnst een beetje.

'Gelukkig maar, ik had het heel beledigend gevonden als je moest huilen omdat ik je nieuwe vriend ben. Hoe kun je het nou erg vinden míj als je vriend te hebben?' We lachen een beetje. Ik merk dat hij grapjes maakt om me op te vrolijken, maar het hele experiment zit me niet lekker en daarom lukt het hem niet.

Het volgende moment dat ik opkijk, zit iedereen weer en kijkt mevrouw Friekman een keer trots het lokaal rond. Ze laat haar ogen glijden over de koppeltjes die ze gecreëerd heeft en lijkt er tevreden mee. Ze is er zo enthousiast voor dat het me haast bang maakt.

'Oké, het is de bedoeling dat jullie zoveel mogelijk met elkaar optrekken en niet met andere mensen gaan rotzooien', zegt Friekman, waarbij ze Koen, Felix en Levi kort aankijkt, gevolgd door wat andere leerlingen. Deze woorden laten me weer denken aan Samantha, wat ook het geval lijkt te zijn bij Daniël. Ook op hem vallen haar ogen kort. Opeens is hij niet zo vrolijk en onbezorgd meer. 'Ik wilde het eigenlijk vragen voordat de koppeltjes gevormd werden, maar jullie waren me voor. Zijn er mensen hier die al verkering hebben?' vraagt ze dan.

Ik kijk de klas rond. Felix schiet Levi een twijfelende maar strenge blik toe. Levi lijkt kort wat te willen zeggen, maar besluit te zwijgen en begint op zijn nagel te bijten. Blijkbaar is het Italiaanse meisje geen mededeling waard. Enkel Frans en Lauren steken hun handen op.

'Oh...' brengt mevrouw Friekman nu teleurgesteld uit.
'Ja, maar wel met elkaar', legt Frans uit, waardoor het gezicht van mevrouw Friekman opklaart.
'Oké, dat is mooi', zegt ze en schrijft wat op in haar map. Zwijgend kijkt ze weer een keer de klas rond. Al dit gedoe maakt me zenuwachtig. Ik hoop dat Daniël er hetzelfde over denkt als ik en we niet mee gaan doen aan de gekke dingen die Friekman ons zal opdragen.
'Nou, jullie moeten dus zoveel mogelijk met elkaar omgaan en mogen absoluut geen andere relaties beginnen. Iedere week zullen jullie een opdracht krijgen, die jullie met z'n tweeën moeten uitvoeren. Na een paar weken zullen we zien wat ervan gekomen is', zegt ze dan.

Dit experiment is gedoemd om te mislukken voor ons. Nooit zullen Daniël en ik voor elkaar vallen; we zijn elkaars beste vriend. Sterker nog, we zijn beide hetero. Ik ga nooit gevoelens krijgen voor een jongen: ik ben niet homoseksueel. Echt niet.

'Hoe lang zal het experiment duren?' vraagt Bente nu, die Felix naast zich heeft zitten. Verlegen kijkt hij weg van me terwijl hij met zijn armband speelt, die hij ondertussen af heeft gedaan en ronddraait op het tafelblad.
Ik kan wel boos zijn en iedere jongen haten die een meisje heeft kunnen vinden, maar het was mijn eigen schuld dat ik niet snugger genoeg was om door te hebben wat er in het lokaal gebeurde. Dit haalt echter niet weg dat ik niet jaloers ben en er ontzettend van baal dat ik nu met Daniël opgescheept zit voor dit verdomde experiment.

'Dat weet ik nog niet helemaal zeker,' begint Friekman, 'maar ik gok op minstens twee maanden, misschien zelfs langer.' Oh, ik zou zo graag uit dit lokaal verdwijnen en nooit in deze klas hebben gezeten. Minstens twee maanden, is die vrouw gek geworden? 'Oké, dan ga ik nu de koppeltjes opschrijven zodat ik de zaken bij kan houden. Lars, met wie zit jij?'

'Amber', klinkt hij trots. Ja, wees maar lekker trots. Jij hoeft hier niet met een jongen aan mee te doen – je beste vriend bovendien.
Mentaal geef ik mezelf een tik tegen mijn oren. Niet zo boos zijn, Simon. Je hebt het echt aan jezelf te danken dat je hier nou aan Daniël gekoppeld zit. De andere jongens hebben hier niets mee te maken. Oké, ze hadden zich op kunnen offeren zodat je niet met Daniël had gemoeten, maar dit zou je zelf waarschijnlijk ook niet gedaan hebben als de situatie andersom was geweest.

'Oké, we werken de rijen af. Zeg je eigen naam en de naam van je partner', zegt ze wanneer ze hun namen heeft opgeschreven. Bij elk koppeltje dat ik hoor, word ik alsmaar misselijker. Zenuwachtig begin ik met mijn ketting te spelen.
'Giel en Annabel', zegt Giel.
'Frans en Lauren', zegt Lauren wanneer ze ziet dat Friekman klaar is met schrijven.
'Sandra en Lex', zegt Sandra verbitterd.

'Levi en Mirre', zegt Levi. Ik kijk naar hem om en ik zie hem me met een pijnlijke glimlach aankijken. Ik vraag me af of ik me net verbeeld heb dat hij bewoog en zich zou opofferen – of dat het echt zo was en hij zich bedacht.

'Hilde en Gijs', klinkt Gijs het trotst van allemaal. Weet ik veel hoe vaak heeft hij al lopen roepen dat hij Hilde leuk vindt, en nu is zij zijn partner. Het is hem verdomme gelukt en ik zit hier opgescheept met mijn beste vriend.

'Felix en Bente', klinkt Felix achterin de klas terwijl zijn armbandje wegschiet onder zijn vingers en op de grond valt. Ik zie het hem ongemakkelijk oppakken en weer omdoen. Ik wilde dat hij me mee omhoog had gesleurd en op de schoot van een meisje had geworpen het moment dat hij opstond om Bente tot zich te nemen. Maar ook bij hem mag ik niet boos zijn dat hij dit niet heeft gedaan.

Het is allemaal mijn eigen domme schuld, samen met die van Daniël. Je kan misschien zeggen dat het eerlijk was geweest als iedereen wist dat de keuze op dat moment gemaakt ging worden, maar je had het kunnen voorspellen.
Je kan ook zeggen dat het eerlijker was geweest als de negen meiden hadden mogen kiezen met wie ze dit graag zouden willen doen – in plaats van dat ze geclaimd zouden worden als een of andere trofee – maar ik weet zeker dat het overgrote deel dan voor Daniël was gegaan en was er enkel geruzie gekomen. Dat extra zelfvertrouwen heeft Daniël niet nodig.

'Dagmar en Koen', zegt Koen.
'Lotte en Bob', klinkt de schelle stem van Lotte hard achter me. Kak, nu komen Daniël en ik.

'Simon en Daniël.'
'Daniël en Simon', zeggen we tegelijkertijd. Verbaasd kijken we elkaar aan. Dan kijk ik weer naar Friekman en ik voel al mijn goede hoop wegzakken in mijn schoenen. Nu is het echt zo, nu staat het vast. We hebben onze namen genoemd en nu staan we in haar gekke labjournaal voor haar geschifte experiment vast als stelletje. Ze heeft officieel vastgelegd dat Daniël en ik dit samen moeten gaan doen.
Even is het stil in de klas. Deze stilte wordt verbroken door haar stem.

'Oké, ik neem van jullie aan dat jullie allemaal – allemaal – fanatiek mee zullen doen en het experiment serieus zullen nemen. Jullie eerste opdracht begint meteen deze week en deze luidt als volgt: loop hand in hand wanneer je door de gangen loopt', zegt ze. Geschrokken kijk ik Daniël aan. Ook hij is er eerst een beetje overdonderd door, maar dan lichten zijn ogen op en lijkt hij minder bezwaard.

'Zo erg is dat toch niet?' zegt hij. Opgelucht zucht ik. Hij heeft gelijk – het is enkel een handje vasthouden, hoe erg kan het zijn? Plus, zodra we uit het zicht van Friekman zijn, hoeven we er echt niet aan mee te doen. Ook al verwacht ze van ons dat we actief deel zullen nemen, ben ik dit zelf absoluut niet van plan.

Ik heb vroeger vaak zat Daniëls hand vastgehouden toen we nog op de crèche zaten. Als we dan met de klas ergens heen moesten lopen, zocht ik altijd meteen Daniël op en greep dan zijn toen-nog-kleine-handje vast. Het zou een bekend gevoel voor me moeten zijn om zijn hand vast te houden. Het stelt inderdaad niet zo veel voor.

Elkaars hand vasthouden, zouden we daardoor nou verliefd op elkaar moeten worden?

'Ook moeten jullie naast elkaar zitten in de lessen. De plattegrond zal ik nog wel naar de andere docenten doormailen. Als ze moeilijk gaan doen, leg je het maar gewoon uit. Ik heb gewoon graag dat jullie elkaar beter leren kennen voor dit experiment, en dan helpt het niet als jullie het grootste deel van jullie dagen gescheiden moeten zitten. Echt elke les naast elkaar gaan zitten en hand in hand lopen, mensen. Dan gaan we nu door met de echte les', zegt ze en begint over biologie te vertellen.

Haar verhaal komt echter niet bij me binnen; ik ben te druk bezig met verwerken wat er zojuist allemaal in dit lokaal gebeurd is.

Godverdomme, was ik maar niet zo suf geweest en was ik ook maar meteen opgesprongen om een meisje te zoeken zodra ik het woord "ja" uit haar mond hoorde komen. Dan had ik hier nu niet zo gezeten.

Beter was ze een of andere gestoorde professor zoals Frankenstein in een lab geworden, in plaats van een gestoorde docente in een lokaal. Ook al valt het tot nu toe inderdaad nog mee, toch blijft het idee geschift. Wie weet wat er nog meer gaat komen.
Het enige voordeel aan dit experiment is dat Daniël en ik nu weer naast elkaar mogen zitten.

Na een lange les van pure onzin kunnen we dan eindelijk dit helse lokaal verlaten, waar de sfeer ongemakkelijk veranderd was na de woorden "Ik heb weer een plannetje bedacht". Snel doe ik mijn boeken en schrift in mijn rugzak en zwaai hem over mijn schouder. Vlug loop ik naar de uitgang van het lokaal en kan niet wachten om weer fatsoenlijk adem te halen.

Ook al is Daniël mijn beste vriend, toch voelde heel raar om opeens gedwongen naast hem te zitten als zijn zogenaamde vriendje. Ik kon er niets aan doen, maar het maakte alles heel ongemakkelijk.
Snel loop ik de deur uit en zucht opgelucht.

'Siem, wacht!' hoor ik Daniël roepen. Als reactie stop ik met lopen en draai ik me naar hem om. Hij jogt naar me toe en komt voor me staan.
'Wat?' vraag ik en kijk hem verward aan. Zijn groene ogen gaan naar mijn hand en vervolgens pakt hij hem vast. Stomverbaasd kijk ik hem aan en weet niet hoe snel ik mijn hand uit zijn grip moet trekken.

'Wat doe je?' sis ik. Mijn hart klopt werkelijk waar in mijn keel.

'Het experiment...' stamelt hij en kijkt me aan alsof ik het heel normaal moet vinden dat hij mijn hand vast wil houden.
'Nee, laat me alsjeblieft met rust. Ik ben geen homo. Ik wil dit niet doen', zeg ik en kijk hem fronsend aan. Waarom doet hij zo?
'Het was maar een hand vasthouden, toch? Zodra het erger wordt, kunnen we stoppen', zegt hij en haalt zijn schouders op. Schichtig kijk ik naar het lokaal, dat nog net achter ons is, en voor Friekmans ogen pak ik Daniëls hand vast terwijl ik zacht zucht. Zo trek ik hem weg bij het lokaal, de rest van de gangen door. Ik wil hier helemaal niet aan toegeven.

Waarom laat ik me hierin meeslepen? Ik loop stevig door de gangen. Daniël sleur ik achter me aan terwijl ik stug door marcheer. Zodra we uit het zicht van De Freak zijn, kan ik loslaten. Dit is mijn motivatie om zo snel mogelijk door te lopen.

'Simon, Simon, doe eens rustig', klinkt Daniël op een gegeven moment en ik stop abrupt met lopen, verbaasd door het horen van mijn hele naam. Daniël botst tegen mijn rug aan, waardoor ik opschrik uit mijn gedachten. Verward draai ik me naar hem om. Hij glimlacht klein naar me.

'Sorry', stamel ik zachtjes. Ik had verwacht dat we nu los van elkaar naar het lokaal zouden lopen, maar in plaats daarvan pakt Daniël mijn hand beter vast. Ik laat hem maar even zijn gang gaan en probeer wat rustiger te worden. Kalm lopen we door de gangen van de school. Voor het eerst merk ik dat de ogen van de mensen op de gang niet alleen op Daniël gericht zijn, maar ook op mij.

Ook al heb ik vroeger vaak zat zijn hand vastgehouden, toch voelt het anders nu. Ik ben het niet meer gewend; alles lijkt wel veranderd eraan.

'Homo's!' roept een jongen op de gang. Geschrokken wil ik Daniëls hand loslaten, maar hij grijpt mijn hand juist steviger vast. Hij wist gewoon dat ik los wilde laten – hij kent me te goed.
En juist daarom is het zo raar om te zeggen dat we nu verkering hebben. We zijn elkaars beste vrienden, die horen geen verkering met elkaar te hebben.

Na een korte route door de school komen we bij het volgende lokaal aan. Snel gaan we zitten. Even ben ik nog in de war wanneer Daniël naast me plaatsneemt, maar dan herinner ik me het sociale experiment meteen weer.

Hoe kon ik het ook vergeten?

--------------------

Wil je sneller verder kunnen lezen? "20 leerlingen in één klas" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! In het hoofdstuk "Het boek kopen" vind je eventueel meer informatie. De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464925821 en/of ISBN 9789464925838. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)

Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke dinsdag en elke donderdag een nieuw hoofdstuk verwachten!