♪ This Must Be The Place – Talking Heads ♪

Naast Daniël zit ik in de aula, wachtend tot de eerste les van de week begint. Ik voel me wat slaperig, vroeg in de ochtend gewekt door mijn krijsende buurjongetjes.
'Hé, heb je een nieuwe ring?' vraagt Daniël, wijzend naar Felix' rechterhand. Blozend kijkt hij op.
'Ja, klopt', stamelt hij en friemelt aan het sieraad. Ik kijk naar zijn nagellak, waar zich wat roodgelakte nagels bevinden tussen de blauwe kleur die al maanden op zijn nagels te zien is.

'Heb je die voor de opdracht gekregen?' vraagt Levi. Haast betrapt lijkt Felix naar hem om te kijken. Beide jongens zitten niet met hun vriendinnetje.
'Oh, nee. Bente heeft me een cockring gegeven, niet dit ding', zegt hij nonchalant, waardoor we allemaal verbluft lachen. Het is wonderbaarlijk hoe hij van bijna alles wel iets seksueels weet te maken.

'Nee, grapje. Dit was eigenlijk mijn cadeau aan haar', antwoordt hij, waardoor we allemaal fronzen. 'Het is zo'n fidget ring,' zegt hij en laat de middelste band ronddraaien, 'maar hij was te groot voor haar. Ik was het bonnetje kwijt, dus kon ik hem niet meer ruilen. Ik draag hem maar, zodat zij ermee kan spelen als ze mijn hand vasthoudt of zo. Ik zag dat zulke ringen fijn kunnen zijn als je autisme hebt, dus dacht ik dat zij het ook misschien fijn zou vinden...'
'Wel heel bedachtzaam', zeg ik. Felix glimlacht bescheiden. Met hoe onserieus en kinderachtig hij af en toe kan zijn, had ik niet verwacht dat hij zo'n cadeau voor het experiment zou halen.

'Ja, maar ik baalde er echt van. Ik heb haar nog maar een kettinkje gegeven...' zegt hij beschaamd.
'Gast,' stoot Levi nu uit, 'dan heb je echt veel te veel geld uitgegeven voor de opdracht.' Felix speelt met de ring om zijn middelvinger op terwijl Levi op zijn nagel bijt. Verlegen speel ik met mijn ketting wanneer ik Daniëls ogen in me voel branden.

'Hij staat wel gaaf bij je armband', zeg ik en probeer zo het onderwerp te verwisselen. Felix friemelt aan de uiteindes van het leer om zijn andere arm.
'Bedankt', stamelt hij en glimlacht.

'Wat heb jij gekregen, Levi?' vraagt Daniël vervolgens.
'Mirre heeft zelf een schort voor me genaaid voor als ik pizza's ga maken met mijn vader in Italië', antwoordt hij met een brede glimlach.
'Super lief', zegt Daniël. Levi knikt, maar Felix begint te grinniken en trekt zo zijn aandacht.
'Had ze geen willy-warmer voor je kunnen naaien?' lacht hij, waardoor we lachend onze hoofden schudden.
'Dan was ze nooit onder de vijf euro gebleven met de hoeveelheid meters stof die ze daarvoor had moeten kopen', gaat Levi in Felix' grap mee.

'Ik dacht dat je dat wel had kunnen weten van de trainingen', zegt hij en bijt op zijn nagel.
Felix haalt zijn schouders op. 'Ze zou nog meer geld kwijt zijn geweest als het voor mij had gemoeten', zegt hij nonchalant en begint zijn blauwe nagellak te scannen.

Zodra de bel gaat, is het onderwerp voorbij en loop ik met de anderen naar het lokaal. Daniël loopt links van me, Felix en Bente zijn herenigd en lopen rechts van ons. Op Bentes borst zie ik een kettinkje met een simpel rood steentje als bedeltje glinsteren.
Ze lachen wat met elkaar. God, ik wens dat ik zoals Felix had kunnen zijn. Ik wens dat ik het experiment met een meisje had kunnen doen.

'Nog iets gedaan het weekend?' klinkt Daniël opeens naast me, waardoor ik verrast omkijk. Zijn groene ogen kijken vrolijk in de mijne.
'Nou, ik heb met Daniël afgesproken', antwoord ik droog.
'Nee, echt?! Was het gezellig?' vraagt Daniël. Ik lach.
'Nee, eigenlijk niet. Kutkind dat Daniël is', zeg ik en kijk hem met een grijns aan.
'Hé!' zegt hij en geeft een duw tegen mijn hoofd. Ik wankel en val bijna tegen de muur aan. Geschrokken pakt Daniël me vast en trekt me weg. 'Ho, oeps', stamelt hij, maar ik lach.

We stoppen voor het lokaal van Friekman. Tegenover me begint Daniël te typen op zijn mobiel. Nieuwsgierig probeer ik over het randje van zijn telefoon mee te kijken.
     'Wie app je?' vraag ik zodra ik merk dat op z'n kop lezen geen succes is voor me. Met een rood hoofd kantelt Daniël zijn mobiel meer naar zich toe, maar antwoordt niet. 'Samantha?' vraag ik en voel mijn humeur betrekken.
     Nog steeds antwoordt Daniël niet, druk bezig met het typen op zijn mobiel. Hij kantelt zijn scherm nog meer naar zich toe. Diep frons ik en voel een steek in mijn hart. Gaat hij nou werkelijk voor me verbergen dat hij Samantha appt?

     Verbaasd en haast verontwaardigd duw ik zijn telefoon naar beneden, probeer te lezen wat er op zijn schermpje staat.
     'Wie app je?' vraag ik nu hard en bot en draai mijn hoofd zodat ik kan lezen met wie hij contact heeft: Oma Bep. Tegelijkertijd kijken we naar elkaar op – ik verward, Daniël beschaamd.

     'Je oma?' vraag ik, waarop hij zijn schouders ophaalt. 'Waarom zeg je niet gewoon dat je met je oma appt?' vraag ik hoofdschuddend, opgelucht dat het niet Samantha was.
     'Weet ik veel', mompelt hij. Moeilijk glimlach ik.
     'Schaam je je ervoor?' vraag ik en laat zijn telefoon los. Daniël ontwijkt mijn blik een beetje.
     'Soort van', antwoordt hij en haalt zijn schouders op. Ik lach.
     'Dat is toch niet iets waar je je voor hoeft te schamen? Ik snap het heus wel, hoor. Als ik allebei mijn oma's nog had gehad en mijn oma wist hoe ze met een telefoon om moet gaan, had ik het ook gedaan', zeg ik. Daniël glimlacht klein naar me.

     'Het laat nou niet echt een goede indruk achter als je met je oma staat te appen', stamelt hij. Ik schud mijn hoofd.
     'Van mij hoef je geen goede indruk te maken. Je moet gewoon zijn wie je bent. Plus, voor mij is een goede band met je familie een van de beste indrukken ooit. Daar zou je me echt mee inpakken. Dus maak je er niet te veel zorgen om', probeer ik hem gerust te stellen. Daniël grijnst klein en haalt zijn schouders op.

     Achter hem komt mevrouw Friekman aan, haar handen vol met spullen. Ze probeert zich tussen de smalle ruimte tussen Daniël en Mirre door te wurmen, wat haar niet gemakkelijk afgaat. Ze struikelt over het hengsel van haar tas, met als gevolg dat ze zich op probeert te vangen en daardoor Daniël tegen me aan duwt.

     Hij struikelt wat naar voren en valt tegen mij aan, zet me zo klem tussen de muur en zijn lichaam. Voorzichtig probeer ik hem op te vangen bij zijn middel terwijl zijn hoofd in mijn nek valt. Ik voel zijn lippen en wang langs mijn nek strijken. Een grote schok trekt door mijn lichaam. Hij zet zijn laatste stappen ter stabilisatie, komt zo met zijn gehele onderlichaam tegen dat van mij. Ik voel kippenvel over mijn lichaam en kijk geschrokken naar zijn gezicht.
     Onhandig duwt Daniël zich van me af, strijkt zijn kleren wat recht. Voorzichtig voel ik aan mijn ketting.

     'Oh, sorry jongens', stamelt mevrouw Friekman, die een beetje van haar thee gemorst heeft op de vloer en licht verloren toekijkt. Ik voel mezelf knalrood worden en mijn hart in mijn keel bonzen.
     'Geeft niets', zegt Daniël en stapt nog verder van me af. Opnieuw strijkt hij zijn kleren recht.

     'Goed, leerlingen, ga maar alvast het lokaal in. Ik maak even hier de vloer een beetje schoon', zegt mevrouw Friekman en opent voor ons de deur. Beduusd kijk ik naar de thee op de grond.
     'Gaat het?' vraagt Daniël voordat hij het lokaal in wil lopen. Blozend kijk ik hem aan.
     'Dat kan ik denk ik beter aan jou vragen', stotter ik. Hij lacht en gaat het lokaal in. Ik volg hem en neem naast hem plaats.

     We pakken onze boeken erbij. Stil kijk ik toe hoe Daniël zijn ketting onder zijn shirt hangt en vervolgens aan de kaft van zijn boek begint te plukken. Zijn groene ogen zijn gefocust op het stukje kaftpapier dat hij losscheurt. Zijn donkere wimpers dienen als een mooie lijst om zijn ogen heen. Zijn bruine haren vallen in wilde plukken voor zijn ogen.

     'Goed, sorry voor het ongemak. Jullie weten denk ik ondertussen wel hoe de lessen op maandag zullen verlopen. Ik wil jullie graag horen over de opdracht, dan ga ik daarna door met de les', zegt mevrouw Friekman terwijl ze het lokaal inkomt en doorloopt naar haar bureau.
     Ze ploft neer op haar bureaustoel en pakt haar map erbij, opent hem ergens in het midden. Met een tevreden gezicht kijkt ze het lokaal door.
     'Mijn favoriete klas', zegt ze met een brede glimlach. 'Oké, de opdracht van vorige week. Een cadeautje kopen voor elkaar. Sandra en Lex, roep maar', zegt ze en kijkt afwachtend naar het "koppeltje" achteraan in de klas. 'Lex, wat heb je aan Sandra gegeven?'

     'Een cadeaubon van de Douglas', zegt hij terwijl Sandra diep zucht en haar armen over elkaar slaat. Haar houding irriteert me. 'Ze houdt van make-up, dus ja', mompelt hij. Sandra kijkt me aan, waardoor ik ongemakkelijk naar mijn handen kijk.
      'Oké, goed gedaan. Sandra, wat heb jij aan Lex gegeven?' vraagt ze. Ik kijk van Friekman weer naar de twee leerlingen achterin de klas.
     'Een lolly', mompelt ze. Levi en Felix wisselen een paar blikken met elkaar en schieten dan hard in de lach – oversekste humor.

     'Een lolly?' vraagt mevrouw Friekman.
     'Ja, een lolly', zegt Sandra. Levi en Felix proesten nog steeds van het lachen.
     'Eén lolly?' klinkt mevrouw Friekman verontwaardigd terwijl ze één vinger opsteekt – wat had ik graag gehad dat deze vinger een dikke middelvinger naar Sandra was geweest.
     'Eén lolly, ja. Het is geen hogere wiskunde', snauwt Sandra en rolt met haar ogen.
     'Houdt Lex van lolly's?' vraagt ze dan. Felix en Levi giebelen wat.
     'Gay', hoor ik Felix naar Levi roepen, waardoor ik een beetje in elkaar kruip. De jongens lachen weer.

     'Weet ik veel', klinkt Sandra. Diep zucht ik. Lex kijkt verdwaald om zich heen, zich er volledig van bewust dat de aandacht nu volledig op hen twee gericht is.
     'Houd je van lolly's, Lex?' Weer lachen Felix en Levi.
     'Uh, nee, meer van suikerspin. Maar het komt in de buurt, toch?' stottert hij. Ik vind het knap van hem dat hij het op probeert te nemen voor Sandra, ook al doet ze zo vervelend tegenover hem.
'Heel goed dat je het opneemt voor je vriendinnetje, Lex, maar ik grijp hier toch wel even in. Sandra, ik zou het waarderen als je dezelfde moeite erin stopt als Lex, anders is het oneerlijk. Bedankt', zegt ze en schrijft dan kort iets op in haar map.

'Goed, Koen en Dagmar', zegt ze en gaat zo de hele klas af. De rest klinkt beter, alsof er iets meer gedachten achter de cadeautjes gestoken zitten. Uiteindelijk komt ze weer uit op Daniël en mij.
'Simon, ben je blij met wat je gekregen hebt?' vraagt ze. De vraag overdondert me een beetje. Deze vraag stelde ze bij de andere koppeltjes later pas.

'Ja, best wel. Daniël heeft zijn best gedaan', zeg ik. Ze knikt.
'En denk je dat Daniël blij is met zijn cadeau?' Deze vraag overrompelt me compleet. Fronsend kijk ik naar Daniël, die me lief aankijkt met zijn groene ogen. Mijn hart klopt in mijn keel – ik hoop dat hij er blij mee is. Ik kijk weer terug naar mevrouw Friekman.

'Ik denk het', stamel ik. Ik voel Daniël zacht tegen mijn bovenbeen tikken met zijn been.
'Wat heb je hem gegeven?' vraagt ze. Ik voel mijn hoofd rood worden. Hopelijk wordt ze niet boos dat ik te veel heb uitgegeven voor de opdracht.
'Een plaat van Prince...' antwoord ik zacht. Friekmans wenkbrauwen schieten omhoog.

'Hebben ze die tegenwoordig voor onder vijf euro?' vraagt ze verbaasd. Betrapt richt ik mijn ogen naar mijn tafelblad en speel met mijn vingers.
'Nee...' geef ik blozend toe.
'Hoeveel euro zat je erover?'
'Maakt dat uit?' stamel ik en kijk haar lastig aan. Ik wil niet dat Daniël weet hoe duur zijn cadeau was.
'Nee, tuurlijk niet. Heeft Daniël voor jou hetzelfde gedaan?' vraagt ze. Ik haal mijn schouders op.
'Ik denk dat zijn cadeau ook duurder was dan vijf euro', zeg ik.

'Ah, oké. En waarom heb je ervoor gekozen om een duurder cadeau te nemen?' Ik ben opgelucht om te horen dat ze niet boos klinkt, maar juist nieuwsgierig. Blozend kijk ik naar haar op.
'Omdat ik vrijwel zeker wist dat Daniël blij zou zijn met het cadeau', zeg ik. Ze knikt en glimlacht.
'Daniël, wat heb je Simon gegeven?' vraagt ze. Ik zucht opgelucht, blij dat de aandacht eindelijk van mij af is.
'Een plantje', zegt hij, beschaamd hoe lullig hij het cadeau eruit vindt zien tegenover dat van mij.

'Nou, ik ben blij om te horen dat de opdracht bij het grootste deel goed gegaan is. Dan zal ik jullie nu de volgende opdracht vertellen', zegt ze en kijkt in haar map.
'Zo, opdracht vier al. De tijd vliegt. Opdracht vier is knuffelen', zegt ze en kijkt het lokaal rond. Ik voel mijn hoofd rood worden. 'Hoe schattig', zegt ze dan en loopt dan naar het bord.
Fronsend kijk ik naar Daniël. Tot nu toe waren de opdrachten eigenlijk onschuldig, maar nu lijkt het toch een serieuzere kant op te gaan. De opdracht maakt me een beetje zenuwachtig.

'Felix, zit alsjeblieft eens stil en houd je benen onder je eigen tafel', schrikt Bente achterin de klas me op uit mijn trance. Een zacht excuus van Felix klinkt. Afwezig probeer ik Friekmans les weer te volgen.

Na drie lessen hebben we pauze. Sinds de opdracht verteld is, voel ik me een beetje ongemakkelijk. Zal Daniël nog steeds met het experiment stoppen voor me als ik zeg dat ik de opdracht te veel vind? Deze opdracht is niet zo onschuldig meer. Hoe moet ik Daniël knuffelen en het normaal over laten komen?

     Met Felix, Levi, Lex en Daniël ga ik aan een tafel zitten in de aula. Ik eet wat druiven terwijl ik toekijk hoe Sandra bij een groep leerlingen van vijf havo aanschuift. Ik voel een schok door mijn lichaam trekken wanneer ik zie dat één van hen de jongen is die met zijn scheldwoorden er bijna voor had gezorgd dat Daniël was gestopt met het experiment.

     Felix en Levi duiken over de tafel naar Lex toe, waardoor ik lachend toekijk. Daniëls elleboog leunt op mijn rugleuning, waardoor ik licht bloos.
     'Vertel eens, heeft ze je echt alleen maar een lolly gegeven?' vraagt Levi.
     'Ja', mompelt Lex overdonderd en beschaamd. Felix en Levi schieten in de lach en ik moet zelf ook moeite doen om niet te gaan lachen. Het is zo lullig dat het lachwekkend is.

     'Wat is er mis met haar?' schatert Levi. 'Als ik jou was, zou ik haar lekker laten gaan', zegt hij en leunt weer terug in zijn stoel. Ook Felix gaat weer recht zitten. Hij lacht nog een keer hard voordat hij iets zegt.
     'Wat, is lekker toch, een lolly?' zegt Felix plezierig. 'Een lolly met vanille-ijs, toch, Levi?' zegt hij en stoot Levi plagerig aan. De twee jongens beginnen hard te lachen terwijl de rest verward toekijkt. Felix en Levi hebben af en toe de meest bizarre binnenpretjes samen en ik wil niet weten wat het deze keer is met Felix' gevoel voor humor. Na een tijdje zijn ze een beetje uitgelachen.

     'Heeft ze ook niet jouw lolly iets gegeven?' schatert Felix terwijl hij naar Lex' kruis wijst. Uit mijn keel ontsnapt nu ook een lach, waardoor ik mijn hand voor mijn mond sla. Zacht in mijn oor hoor ik Daniël ook lachen, voor de rest van de tafel niet hoorbaar.
     'Nee, ook dat niet, stelletje kleuters', zegt hij geïrriteerd en rolt met zijn ogen. Zacht lachen Felix en Levi nog wat. Dan blijft het een paar tellen stil. Opeens schiet Lex zelf in de lach en geeft Felix een stomp tegen zijn schouder.
     'Klier', zegt hij tegen hem, waardoor Felix hem met een tevreden grijns aankijkt. Ik kijk vanuit mijn ooghoeken naar Daniël, die hoofdschuddend naar de andere jongens aan de tafel kijkt.

     'Ik ga even de rest van de klas opzoeken', zegt Lex dan en staat op.
     'Is goed, tot zo', zeggen we en kijken toe hoe hij de aula doorloopt. Zijn blik valt ook op Sandra, die bij de havoleerlingen is gaan zitten.

     'Oké, ik ga jullie iets vertellen wat jullie niet door mogen vertellen', klinkt Felix opeens, waardoor ik verbaasd naar hem kijk. Zijn turquoise ogen staan enthousiast. 'Ik heb het er met Bente over gehad en ze vond het prima als ik het aan jullie vertelde, maar ze wilde liever niet dat anderen het te weten komen', zegt hij.
     'Komt goed', stelt Daniël hem gerust.
     'Oké', zegt Felix en kijkt Levi en mij nog diep aan.

     'Ik zal het meenemen in mijn graf', zeg ik, wat ervoor zorgt dat Felix lacht.
     'Ik ga met hem mee het graf in', zegt Levi dan.
     'Hé, dat is mijn plekje al', zegt Daniël hierop. Levi lacht; ik bloos.
     'Tuurlijk, sorry. Ik neem het wel mee mijn eigen graf in, Obelix', zegt hij dan. Felix knikt en grijnst.

     'Ik heb net in het lokaal over Bentes cadeau gelogen', zegt hij en draait aan zijn ring. Fronsend kijk ik hem aan. 'Ze heeft me helemaal geen PSV-sleutelhanger gegeven om aan de sleutel van mijn toekomstige scooter te hangen, maar een pakje condooms.' Mijn wenkbrauwen schieten omhoog.
     'Wat?' stamelt Daniël.

     'Gast, ben jij niet degene die haar condooms heeft gegeven?' lacht Levi en stoot hem aan. Beledigd kijkt Felix naar hem om.
     'Nee, tuurlijk niet. Ik wist toch helemaal niet of ze die kant op wilde? Ik ga haar zoiets niet geven, nee. Dadelijk voelde ze zich daardoor opgedrongen om het te doen. Dat ze het al eens eerder met een andere jongen heeft gedaan, betekent niet dat ze het dan ook meteen met mij wil doen. Zoiets kan ik haar echt niet geven', zegt hij. Het verrast me dat Felix dit zegt. Blijkbaar had ik hem verkeerd ingeschat.

     'Heb je ze al gebruikt?' vraagt Levi terwijl hij op zijn nagel bijt. Verlegen maar ergens trots haalt Felix zijn schouders op, wat genoeg antwoord biedt.
     'Felix, jij bent vijftien en Bente is volgende week zeventien', stamelt Daniël, waardoor Felix verbaasd omkijkt. Oh ja, shit. Ik vergeet altijd dat Felix een klas heeft overgeslagen en daardoor meer dan een jaar jonger is dan de meesten in de klas.

     'Ja, dus?' vraagt hij. Ook ik voel me een beetje ongemakkelijk over de situatie.
     'Denk je dat je met die leeftijd al wijs zat bent om te beslissen of dat is wat je wil doen?' vraagt Daniël voorzichtig. Felix begint met zijn nagellak te spelen. Ik kijk toe hoe hij met een blauwgelakte nagel de rode nagellak van een andere nagel eraf begint te krabben.
     'Waarom niet?' vraagt hij zonder op te kijken.

     'Nou, vind je niet dat jij net zo goed voor het blok gezet wordt door Bentes cadeau? Zoals je net zelf zei over haar, als jij haar condooms had gegeven? Dat je je opgedrongen voelt om het te doen door haar cadeau?' vraagt Daniël behoed. Mijn hart klopt sneller door de zorgzaamheid van Daniël. Felix lijkt een beetje verloren.

     'Nee, ik kan met vijftien best beslissen wat ik met mijn lichaam doe. Jij met je zestien jaar kan dat net zo goed als ik. Als ik straks zestien ben, ben ik net zo baas over mijn eigen lichaam als nu. Maak je maar geen zorgen', bijt Felix van zich af.
     'Oké...' stamelt Daniël zacht.

     'Hoe was het?' vraagt Levi dan, waardoor Daniël en ik beide op onze telefoon bezig gaan. Daniëls arm leunt nog altijd om mijn rugleuning. Voorzichtig kijk ik naar hem om.

     'Kun je afspreken?' vraag ik en stop een druif in mijn mond.
     'Ja, dat kan wel. Ik schrijf het Griekshuiswerk wel over van internet', antwoordt hij. Breed glimlach ik.
     'Gezellig', zeg ik en eet de rest van mijn druiven op.

     Na de laatste les zitten we eindelijk op de fiets naar mijn huis. De wind is een beetje fris, maar verder is het weer best lekker.
     'Die Sandra met haar lolly', lacht Daniël dan. Ik vind het schattig dat hij gewacht heeft met lachen erom tot er niemand van de klas bij is.
     'Ja, ik vraag me echt af wat er mis is met haar', lach ik.
     'Het is eigenlijk echt zo triest', zegt hij dan. Ik knik.

     'Klopt, Sandra lijkt echt voor niets kut te doen. Zou ze denk je al een ander vriendje hebben? Iemand uit vijf havo of zo? Daar ging ze bij zitten in de pauze', zeg ik en kijk Daniël bedenkelijk aan. Hij haalt zijn schouders op.
     'Ik denk het eerlijk gezegd niet. Als dat was geweest, had ze het denk ik wel tegen mevrouw Friekman gezegd aan het begin', zegt hij. Ik knik. 'Maar loop er maar niet te veel over te peinzen, dat is ze niet waard. Houd het er maar gewoon op dat ze niet mee wil doen en dit op de meest lullige manier aanpakt.'
      'Is goed', zeg ik.

     'Ik zou je eerder zorgen maken om Felix', zegt hij dan, waardoor ik verrast omkijk.
     'Hoezo?' vraag ik, verbaasd dat Daniël Felix' verhaal zo schokkend vond.

     'Hij is nog zo jong. Bente is bijna twee jaar ouder en heeft al eerdere relaties gehad. Ik vond het eerlijk gezegd nogal shocking dat ze Felix condooms heeft gegeven als cadeau', zegt hij. Ik haal mijn schouders op.
     'Misschien hebben ze het er wel samen over gehad', zeg ik. Daniël schudt zijn hoofd.

     'Nee, dat hebben ze denk ik niet. Felix mag dan wel zo cocky overkomen met zijn grapjes de hele tijd, maar ik weet van de trainingen genoeg. Hij is echt te onzeker daarvoor. Onzeker om erover te beginnen, maar ik denk ook te onzeker om er werkelijk al klaar voor te zijn om het te doen', zegt hij.

     'Oh', stamel ik. Even is het stil. 'Nou, misschien moet jij je daar niet te veel zorgen over maken...' zeg ik zacht.
     'Simon, Felix is letterlijk een paar weken ouder dan Sven. Hij had eigenlijk bij hem in de klas horen te zitten met zijn leeftijd', houdt Daniël vol.
     Het klinkt nu inderdaad veel extremer als ik Sven in de situatie in probeer te beelden.
     'Hij heeft letterlijk nog de baard in de keel', pusht hij.

     'Het is een persoonlijk ding, Daan. Dat Sven voor zoiets nog niet klaar is op die leeftijd, hoeft niet te betekenen dat dat bij Felix ook zo is...' zeg ik voorzichtig. Lastig gaan Daniëls ogen over mijn gezicht. Hij lijkt het niet echt los te kunnen laten.
     'Misschien', zegt hij.

     Niet veel later komen we bij mij thuis aan. We zetten onze fietsen weg en gaan naar binnen. In de gang hangen we onze jassen op en trekken we onze schoenen uit, dan gaan we de woonkamer in. Daar zit mam aan tafel een kruiswoordpuzzel te maken.
     'Hoi', groeten Daniël en ik haar tegelijkertijd. Met een brede glimlach kijkt ze naar ons op.
     'Hoi, heren', zegt ze. In de keuken schenk ik wat te drinken voor ons in.

     'Zullen we naar boven gaan?' stel ik voor.
     'Is goed', zegt Daniël en volgt me naar de gang.
     'Niet te gekke dingen doen, hè? Jullie weten het: niet meer dan voelen', zegt mam. Ik voel een schok door mijn lijf.
     'Mam, Jezus zeg!' stoot ik beschaamd uit. Het wil me de grond in laten zakken. Daniël grinnikt.
     'Maak je maar geen zorgen, Mira', zegt hij en volgt me de woonkamer uit. Verbaasd en verward kijk ik naar hem om zodra de deur dichtvalt. 'Ik denk dat je me nog niet eens een beetje aan zou willen raken, namelijk', zegt hij met een flauwe grijns. Zacht zucht ik en lach dan, ga voor Daniël de trap op.

     In mijn kamer zet ik onze glazen drinken neer op mijn bureau en kijk toe hoe Daniël mijn slaapkamerdeur sluit.
     'Ik moet wel eerlijk zeggen dat dit de meest vaag omschreven opdracht van mevrouw Friekman is tot nu toe. "Knuffelen". Wat bedoelt ze daar precies mee?' zegt hij. Ik lach en twijfel kort even.

   'Dit!' zeg ik en ren op hem af. Ik spring om zijn nek.
     'Ho, joh!' lacht Daniël, die even wankelt en zich opvangt aan de muur. Ik lach ook en blijf om Daniëls nek hangen. Na een paar tellen slaat Daniël ook zijn armen om mij heen. Hij lacht nog een keer zacht en dan valt het stil in mijn kamer.

     Een van Daniëls handen wrijft over mijn rug, waardoor ik het warm krijg en voel dat ik begin te blozen. Kippenvel komt over heel mijn lijf te staan en kriebels vliegen door mijn buik zodra ik Daniëls warme adem over mijn nek voel. Ondertussen probeer ik mijn hartslag rustig te houden. Daniël wiegt me een beetje in zijn armen.

     Dan laat Daniël me los en kijkt me met een glimlach aan. Beschaamd laat ik hem ook los, kijk blozend naar de grond. Verlegen speel ik met mijn ketting.
     'Zullen we gamen?' vraag ik ongemakkelijk.
     'Is goed', zegt Daniël en ploft neer op mijn bed. We starten de PlayStation op en doen een paar potjes.

     Na een aantal potjes sta ik op om mijn benen te strekken. Met een lieve glimlach kijkt Daniël naar me om.
     'Geen zin meer?' vraagt hij.
     'Nee, ik moet even naar de wc', zeg ik. Daniël knikt.

     Ik loop de badkamer in en ga vlug naar het toilet. Wanneer ik klaar ben, was ik mijn handen. Terwijl ik het zeep van mijn handen spoel, kijk ik mezelf diep aan in de spiegel die boven de wasbak hangt. Ik grijp de zijkanten van de wasbak vast en staar naar het stromende water.
     Zacht zucht ik en leun naar de stromende kraan toe. Ik schep wat water op in mijn handen en gooi het in mijn gezicht. Het water is koud en laat me schrikken, maar ik houd mijn handen bij mijn gezicht en laat tot me bezinken hoe het water van mijn gezicht druppelt.

     Opnieuw vang ik wat water op in mijn handen en gooi het opnieuw in mijn gezicht. Ondertussen wrijf ik door mijn ogen en proest het water van mijn lippen. Ik zucht zacht en leun mijn onderarmen op de rand van de wasbak. Met het water druppelend van mijn gezicht kijk ik naar mezelf in de spiegel.

     Mijn bruine ogen stralen verwarring uit, één en al verwarring. Verwarring door Daniël en het experiment, maar dat hoeft hij niet te weten. Zelf merk ik het echter al een paar dagen.

     Ik draai de kraan uit en droog mijn handen en gezicht af. Ik kijk mezelf nog een keer kort aan in de spiegel voordat ik weer mijn slaapkamer in ga. Daniël zit nog altijd op mijn bed. Ik schud de confrontatie met mezelf in de badkamer van me af.

     'Knuffelaanval!' roep ik terwijl ik mijn deur sluit en sprint dan op Daniël af. Ik duw hem omver op het bed, waardoor hij hard lacht en zijn armen om mijn middel slaat. Mijn buik kriebelt.
     'Idioot', lacht hij. Ik lach ook. Licht leg ik mijn wang op Daniëls borstkas, kan zo zijn hartslag horen. Zwijgend staar ik naar de witte muur. Ik voel mezelf weer warm worden, een blos vanuit mijn nek naar mijn wangen trekken. Zo kan ik hier de hele dag wel blijven liggen.

     Ook al heb ik nooit echt iemand gehad waar ik dit eerder echt goed mee heb gedaan, toch kan ik zeggen dat het met Daniël anders voelt – dat ik me anders voel erbij.

--------------------

Wil je sneller verder kunnen lezen? "20 leerlingen in één klas" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! In het hoofdstuk "Het boek kopen" vind je eventueel meer informatie. De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464925821 en/of ISBN 9789464925838. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)

Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke dinsdag en elke donderdag een nieuw hoofdstuk verwachten!

Op "20 leerlingen in één klas" volgt ook de spin-off "40 seconden met één jongen". Ook "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464926026 en/of ISBN 9789464926033. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je aan het vervolg begint! :)

Voor "40 seconden met één jongen" kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!

(Als je de verhalen nog niet kent, zou ik niet aan "40 seconden met één jongen" beginnen voordat je "20 leerlingen in één klas" hebt gelezen!)