♪ I Would Die 4 U – Prince ♪

     Na een aantal lessen loop ik naast Daniël de trappen af, ga zo met hem richting de aula. Terwijl we de aula inlopen en zoeken naar wat klasgenoten, denk ik terug aan gisteren. Het laat me verdeeld voelen over de situatie tussen Daniël en Samantha. Aan de ene kant lijkt het alsof hij graag iets met haar zou krijgen, maar aan de andere kant trok hij veel meer op met mij dan met haar – verkoos hij mij boven haar.

     De aula is al vrij vol, waardoor Daniël en ik aanschuiven bij mensen uit de klas waar we niet zo vaak bij zitten. Zo zitten we bij Lotte, Bob, Koen en Dagmar.
     'Hoi', groet ik ze verlegen en pak mijn broodtrommel erbij. De anderen groeten me terug terwijl Daniël naast me aanschuift. Ook hij pakt zijn broodtrommel erbij en begint te eten.

     'Dus, hoe gaat het experiment bij jullie?' probeer ik ongemakkelijk het gesprek te starten.
     'Nou, het is totaal nog niet spectaculair tot nu toe, dus het gaat goed', antwoordt Lotte als eerst. Ik knik.
     'Koen en ik zijn gestopt', antwoordt Dagmar, waardoor ik verbaasd naar het meisje met de hoofddoek kijk.
     'Wat?' vraag ik. Ze haalt haar schouders op, Koen knikt instemmend. 'Nu al?'

     'Nu al?' vraagt Dagmar honend.
     'Doen jij en Daniël nog wel mee dan?' vraagt Koen. Oh mijn God, waarom heb ik mijn mond opengetrokken? Wanhopig kijk ik naar Daniël om.

     'Uhm, we hebben gezegd dat we stoppen zodra de opdrachten te veel worden', stamel ik en kijk Koen weer aan. Hij kijkt me met een flauwe grijns aan. Ik voel mezelf rood worden en pak nerveus mijn ketting vast.

     'Waarom zijn jullie gestopt?' vraagt Daniël dan en ik ben hem hier ontzettend dankbaar voor. Hij heeft me uit deze benarde situatie gehaald door de focus weer op de andere twee leerlingen te leggen.
     'Koen heeft eigenlijk interesse in een meisje uit een andere klas en mijn ouders zijn vrij streng als het op vriendjes aankomt, dus hebben we samen besloten dat het beter is om Friekman voor te liegen', legt ze uit.
     'Oh', stamel ik. Daniël knikt. 'Waarom doen je ouders moeilijk?'
     'Gewoon, zo zijn ze', antwoordt Dagmar terwijl ze haar schouders ophaalt. 'Zo gaat het wel vaker in Islamitische gezinnen hoor.'
     'Oh', stamel ik opnieuw.

     'Ik zou wel stiekem kunnen daten, maar ik zit eigenlijk ook helemaal niet op een vriendje te wachten op dit moment', zegt ze dan. Ik knik en lach.
     'Nee, ik zat ook niet op een vriendje te wachten', lach ik. Dagmar grijnst en kijkt naar mijn borst – ofwel, naar mijn ketting. Klein slik ik terwijl ik mijn wangen rood voel worden. Ze kijkt me weer aan.
     'Ja, dat geloof ik best', zegt ze, maar ergens lijkt het sarcastisch. Mijn wangen worden nog roder.

     'Hoe willen jullie Friekman gaan voorliegen?' klinkt Daniël dan, waardoor ik opgelucht ademhaal. Wanneer de focus van mij af is, stop ik snel mijn ketting onder mijn shirt. Het koude balkje laat een rilling door mijn lijf gaan.
     'Gewoon, we blijven wel een beetje optrekken met elkaar en spreken van tevoren af wat we gaan zeggen als ze over de opdracht vraagt', zegt Koen. We knikken. Niet veel later gaat de bel en ben ik opgelucht dat ik van het gesprek verlost ben.

     Nadat school uit is, fiets ik richting de stad voor de opdracht van deze week. Ik wist meteen wat ik voor Daniël wilde kopen, dus ik hoop dat ik het kan vinden. Het is niet helemaal volgens de opdracht – ik schat dat het een stuk duurder zal zijn – maar Daniël verdient het om te weten hoeveel ik hem waardeer.

     Ik zet mijn fiets weg en loop dan het winkelcentrum is. Met mijn handen diep in mijn jaszakken gestoken loop ik vastberaden naar het winkeltje achterin het winkelcentrum.
     Ik stap de muziekwinkel binnen en begin tussen de lp's te zoeken naar de plaat die ik in mijn hoofd had. Er staat zachte muziek op, die afgespeeld wordt vanaf een platenspeler in de hoek van de zaak. Al snel heb ik gevonden wat ik zoek: Purple Rain van Prince.
     Na een keer gecontroleerd te hebben of het echt de plaat is die ik in gedachten had, neem ik hem mee naar de kassa. De man die erachter staat, kijkt naar me op en glimlacht.

     'Deze is het geworden?' vraagt hij.
     'Uh, ja', zeg ik.
     'Is het een cadeautje?' vraagt hij dan.
     'Ja', zeg ik en kijk verlegen weg.
     'Dan pak ik hem in', zegt de man en scheurt een stuk inpakpapier af.
     'Mooi, dankuwel', antwoord ik ongemakkelijk. Socialiseren met onbekende mensen is niet helemaal mijn ding. Ik kijk toe hoe de man de prijssticker van de plaat haalt en hem dan inpakt.

     'Dan is het vijfendertig euro, alsjeblieft', zegt de man en ik knik. Ik geef hem twee briefjes van twintig, waarop de man me een briefje van vijf teruggeeft en de ingepakte lp naar me toeschuift.
     'Dankuwel', zeg ik, stop het geld in mijn kontzak en het cadeau in mijn totebag. 'Fijne dag', zeg ik met een smalle glimlach.
     'Veel plezier met geven en fijne dag', zegt de man. Ongemakkelijk loop ik de winkel uit en ga terug naar de fietsenstalling.

     Bij mijn fiets aangekomen gaat opeens mijn telefoon over, waardoor ik verbaasd kijk naar wie me belt. Het is Daniël. Ik voel mijn gezicht enthousiast oplichten.
     'Hey, met Siem', zeg ik zodra ik heb opgenomen.
     'Hey, Siem', klinkt Daniël. Zijn stem maakt me vrolijk. 'Jouw scheikundeboeken liggen nog bij mij.'
     'Oh', stamel ik. Op een of andere manier stelt het me teleur dat dit de reden is waarom hij me belt. 'Laat ik die nou net niet missen', zeg ik, waarop Daniël als antwoord lacht.

     'Dat dacht ik al', zegt hij. Ik voel een glimlach vormen op mijn gezicht. 'Zal ik ze morgen meenemen naar school?'
     'Je mag ze houden van me', zeg ik, waarop Daniël opnieuw lacht. 'Heb je de opdracht van het experiment voor deze week al gedaan?' vraag ik dan.
     'Uh, ja', klinkt Daniël en ik kan hem haast horen fronsen in zijn woorden, verward door de verandering van het onderwerp.
     'Ik kom mijn boeken nu wel even halen', zeg ik.
     'Oh, oké. Tot zo', klinkt Daniël verbaasd in mijn oor.
     'Tot zo', zeg ik en hang op. Ik spring haast op mijn fiets en cross naar zijn huis. Ik kan niet wachten om Daniëls gezicht te zien het moment dat hij ontdekt wat ik voor hem gehaald heb.

     Razendsnel fiets ik door de straten. Het duurt niet lang tot ik bij zijn huis ben. Buiten adem stap ik af en zet mijn fiets weg, bel dan aan. Ik word een beetje ongemakkelijk van zijn cameradeurbel, maar gelukkig wordt binnen een paar tellen de deur geopend en verschijnt Daniël in de deuropening.
     'Hoi', zegt hij met een lieve glimlach.
     'Hey', zeg ik opgewekt. Daniël stapt aan de kant en ik stap langs hem naar binnen.

     'Je moet de volgende keer niet je scheikundeboeken vergeten, kneus', lacht hij. Ik lach ook.
     'Ze waren eigenlijk mijn cadeau aan jou', zeg ik en kijk hem triomfantelijk aan. Hij schiet in de lach.
     'Mag ik ze ruilen? Ik heb deze al', zegt hij met een pruillip, waardoor ik ook lach. 'Kom, ze liggen boven.'

     Ik doe mijn schoenen en jas uit en volg hem de trap op. In zijn kamer aangekomen pakt hij mijn boeken en schrift van zijn bureau, die ik vervolgens met enige tegenzin van hem aanneem.
     'Ja, dankjewel', zeg ik en doe ze in mijn totebag. Hierdoor zie ik Daniëls cadeau.

     'Zullen we meteen de opdracht doen?' stel ik voor en voel mezelf blozen. Daniël glimlacht en knikt.
     'Ja, is goed', zegt hij en kijkt zijn kamer rond. Ik pak zijn cadeau uit mijn totebag en zie zijn ogen groot worden; uit de vorm is al te halen wat het ongeveer is.
     'Oh, die van mij is niet ingepakt', stamelt hij en kijkt me schuldig aan. Ik lach en haal mijn schouders op. 'En niet zo groot...' zegt hij en bijt zacht op zijn lip.
     'That's what she said', reageer ik hierop, waardoor Daniël in de lach schiet. 'Nee, serieus, het maakt niets uit', stel ik hem gerust. Ik zie Daniël lastig kijken.

     'Goed, oké, wacht!' zegt hij en draait een keer vlug rond, probeert zijn cadeau te vinden in zijn rommelige kamer. 'Ogen dicht!' roept hij en nog net voor ik mijn ogen sluit, zie ik hem door zijn kamer duiken. Ik giechel.

     Hij pakt mijn cadeau voor hem uit mijn handen en stuurt mijn handen dan in het vormen van een kommetje. Mijn handen tintelen door zijn behoedzame aanrakingen.
     Voorzichtig zet hij er best wel iets zwaars in en ondersteunt nog even mijn handen om te voorkomen dat zijn cadeau valt. Het voorwerp voelt koud aan. Ik giechel opnieuw. Dan haalt Daniël zijn handen weg.

     'Ja, doe maar open!' zegt hij. Benieuwd open ik mijn ogen en kijk wat er in mijn handen ligt: een cactus en een vetplantje, samen in een klein bloempotje. Het vetplantje heeft al verschillende knopjes – sommige van de knopjes gaan zelfs al een beetje open. De cactus lijkt een knopje te vormen. Ik voel een glimlach rond mijn mondhoeken.

     'Sorry, ik wist niets beters, maar toen ik dit zag, moest ik eigenlijk meteen aan jou denken', zegt hij. Glimlachend kijk ik naar hem op, zie hoe hij er een beetje beschaamd bij staat. Hoe suf hij het ook mag vinden, ik vind het geweldig en goed doordacht – hij heeft perfect mijn liefde voor planten en bloemen weten te verwerken in de opdracht.

     Mijn wangen kleuren rood wanneer ik besef dat we dit niet eens besproken hadden in de vragenlijst vorige week en hij het dus zelf heeft onthouden.
     'Ik vind het geweldig', zeg ik met een brede glimlach. Dan zet ik het neer op zijn bureau, te ongeduldig om te wachten met het geven van zijn cadeau. Ik pak mijn cadeau voor hem op en steek het naar hem toe. 'Nu is het tijd voor jouw cadeau.'

     Traag pakt Daniël het cadeau uit mijn handen. Met een brede glimlach kijk ik hem aan, maar zijn blik is onzeker.
     'Je hebt niets geks gedaan, toch?' vraagt hij.
     'Nee, het is maar een tweedehandse slechte verzamel-lp van foute kerstnummers', zeg ik, waardoor Daniël lacht. Twijfelend kijkt hij me nog een keer aan voordat hij voorzichtig een hoekje van het inpakpapier open trekt. Opnieuw kijkt hij naar me op.

     'Je hebt echt niets geks gedaan, toch?' vraagt hij nog een keer, deze keer doordringend. Ik haal mijn schouders op.

     Daniël gaat verder met het openen van het inpakpapier. Ondanks dat hij zo rommelig kan zijn, gaat hij heel voorzichtig om met het openen van het papier en weet het in één heel stuk van de lp af te halen. Wanneer hij het papier van de lp trekt, worden zijn ogen groot. Ik voel een kriebel door mijn buik schieten. Zijn gezicht begint te stralen, maar ik kan zien aan zijn houding dat hij het niet aan wil nemen.
     'Simon', zegt hij en kijkt me verdwaasd aan. Ik ben blij dat de man het prijsstickertje eraf heeft gehaald, anders had Daniël het nooit aangenomen. 'Dit is veel te duur.' Ik haal mijn schouders op.

     'Ik heb genoeg planten in mijn leven gekocht om te weten dat jouw cadeau ook niet onder de vijf euro was', kaats ik terug. Daniël lacht verslagen.
     'Ja, maar niet zoveel over vijf euro', protesteert hij en steekt de lp naar me toe. 'Je moet dit echt terug gaan brengen. Dit is veel te duur.' Door mijn handen omhoog te steken ontwijk ik de plaat.

     'Ik heb geen bonnetje', zeg ik en kijk hem plagend aan. Verslagen laat Daniël de plaat zakken en kijkt me aan alsof ik hem net de meest beledigende grap ooit heb verteld.
     'Simon', zegt hij streng. Ik haal mijn schouders op en duw dan de plaat tegen zijn borst aan.

     'Neem hem nou maar gewoon aan. De opdracht ging er vooral om dat het een passend cadeau was, dus het zou zonde zijn als je dit niet aanneemt. Het maakt echt niet uit', zeg ik. Twijfelend kijkt Daniël me aan, legt dan de lp op zijn bureau en trekt me in een lichte knuffel en wiegt me heen en weer, een kleine ruimte voor me om uit zijn omhelzing te breken.

     'Bedankt, Simon', klinkt hij zacht in mijn oor, waardoor kippenvel over mijn nek rijst. 'God, sorry dat ik zo'n suf cadeau heb', stamelt hij dan.
     'Nee, het is echt perfect', zeg ik en sla nu ook mijn armen om Daniël heen. Daniël kijkt me aan door mijn schouders vast te pakken en me een beetje van zich af te duwen.
     'Je staat echt bij me in het krijt', zegt hij. Ik lach.
     'Nee, dat doe ik niet', zeg ik hierop. Daniël trekt me weer tegen zich aan en laat ons dan op het bed vallen. De onverwachtse val zorgt voor kriebels in mijn buik, met als gevolg dat een giechel uit mijn keel komt. Zacht ploffen we neer op het bed, ik bovenop hem. Zijn armen wrijven over mijn rug. Eén van zijn handen veegt mijn haren uit zijn gezicht, plaatst zich dan weer terug op mijn schouder.

     'Echt zo erg bedankt, Simon', zegt hij nogmaals. Ik lach nog een keer zacht en blijf op zijn borstkas liggen.
     'Graag gedaan', zeg ik.
     'Dit is echt zijn beste plaat. Ik had hem nog niet', zegt hij. Ik knik. Zacht zucht ik wanneer ik zijn adem lichtjes over mijn nek voel strijken, probeer mijn kippenvel tegen te houden – zonder succes. Op zijn borst kan ik Daniëls hartslag zowel horen als voelen – hij lijkt wat versneld.

     Daniël laat zijn handen door mijn haar gaan en begint met een plukje ervan te spelen. De zachte trekjes zorgen voor kriebels. Het voelt fijn en geruststellend.
     'We moeten een naam voor het plantje verzinnen', zeg ik dan. Daniël lacht en pakt een nieuw plukje om mee te spelen.
     'Dat laat ik aan jou over', zegt hij zonder te stoppen met het spelen met mijn haar. Kort ben ik stil.

     'Simniël', zeg ik uiteindelijk.

     'Wat?' klinkt Daniël verward en ik kan zijn borstkas voelen trillen met de klank.
     'Onze namen samen. Simniël', stamel ik en voel mezelf rood worden.
     'Simniël', lacht hij. Daniël blijft met mijn haren spelen. Het voelt zo fijn dat het voor kippenvel zorgt.
     'Fantastisch', lacht hij. Ik woel mezelf wat tegen Daniëls borstkas aan, druk de bedel van mijn ketting licht tegen mijn onderlip. Daniël lijkt geen bezwaar op de positie te hebben, gezien hij zijn grip op me versterkt. Heel licht strelen zijn vingers over mijn wang, glijden in één beweging door naar mijn haren. Mijn hart slaat een paar slagen sneller. Het meisje dat Daniël zal krijgen is zo gelukkig.

     Daniël haalt keer op keer zijn hand door mijn haren terwijl ik op en neer ga met zijn ademhaling. Zijn ademhaling is rustig en ontspannen. Het friemelen aan mijn haar werkt rustgevend. Zo kan ik haast wel in slaap vallen, hier, bovenop Daniëls borstkas.

     Daniël verstoort dit echter door overeind te komen. Met tegenzin help ik hem hiermee door van hem af te rollen, haast beledigd dat hij dit vredige momentje tot een eind brengt.
     'Ik ga de lp opzetten', zegt hij met een glimlach. Suf kruip ik van hem af en ga half zitten, steun op mijn onderarmen terwijl ik toekijk hoe Daniël de set-up klaarmaakt.

     Enthousiast haalt hij het folie van de plaat af en haalt hem dan voorzichtig uit zijn hoes. Hij loopt ermee naar zijn platenspeler, legt hem er voorzichtig op en plaatst dan nauwkeurig de naald boven de plaat. Het maakt me blij om hem zo gelukkig te zien met zijn cadeau – precies de reden waarom ik het gekocht heb. Hij laat de naald dalen en al snel klinkt de muziek door zijn kamer. Met een enorme grijns kijkt hij naar me om.

     'Echt zo bedankt, Simon', zegt hij, ploft naast me neer en trekt me in deze beweging opnieuw in een knuffel, waardoor we plat komen te liggen op het bed.
     'Geen dank. Je hebt het verdiend.' Met een glimlach kijkt Daniël me aan.
     'Ik ben aan de verkeerde kant van de plaat begonnen, maar deze nummers zijn zo vet', zegt hij. Ik lach. We gaan wat beter op het bed liggen en luisteren samen naar de muziek. Zwijgend staar ik naar het plafond, niet veel van de muziek echt bekend voor me.

     Plotseling pakt Daniël mijn hand vast, waardoor ik verbaasd omkijk. Vanuit zijn ooghoeken kijkt hij naar me en zingt een beetje mee, glimlacht. Ik glimlach terug. Zijn stem klinkt warm en zacht. Het is duidelijk dat hij vaak naar de muziek heeft geluisterd. Glimlachend schud ik mijn hoofd.
     Op een gegeven moment komt er een nummer waar ik het melodie en het refrein van ken. Daniël blijft nog altijd meezingen, waardoor ik kriebels in mijn buik voel en zacht moet lachen.

     'You, I would die for you, yeah', zingt Daniël en ik lach. Hij wiebelt een beetje mee met de muziek, wat mij aansteekt en ik daardoor ook met hem meebeweeg op de beat.
     'I'm not your lover. I'm not your friend. I am something that you'll never comprehend', klinkt Daniël in mijn oor. Voorzichtig kantel ik mijn hoofd naar hem.

     'No need to worry. No need to cry. I'm your messiah and you're the reason why. 'Cause you, I would die for you, yeah. Darling if you want me to. You, I would die for you', zingt Daniël enthousiast mee. Een glimlach trekt rond mijn mondhoeken en ik speel voorzichtig met mijn ketting. Het is schattig om te zien hoe opgewekt Daniël raakt door de muziek. De tekst omschrijft precies hoe ik me voel voor hem.

     Na nog een onbekend nummer voor mij – niet voor Daniël, wat hij opnieuw bewijst door trots mee te zingen – komt dan hét nummer op. De gitaarintro over Daniëls boxen zorgt voor kippenvel over mijn armen.

     'I never meant to cause you any sorrow. I never meant to cause you any pain. I only wanted one time to see you laughing. I only want to see you laughing in the purple rain', zingt hij zacht mee. Zijn zangstem klinkt werkelijk beter dan verwacht. De tekst doet me denken aan gisteren, toen Daniël zich duidelijk schuldig voelde voor het afspreken met Samantha. Misschien moet ik er niet te jaloers over zijn. Ik kan natuurlijk niet van hem verwachten dat hij altijd zo hecht met me blijft, zeker niet als er een meisje in het spel komt.

     Daniël lijkt alle tekst van het nummer te kennen, ik ken enkel de "purple rain, purple rain". Daniël zingt alle keren enthousiast mee, waardoor ik ook een beetje met hem meedoe en voorzichtig zing.

      'I never wanted to be your weekend lover. I only wanted to be some kind of friend. Baby, I could never steal you from another. It's such a shame our friendship had to end', zingt Daniël mee en maakt zo de tekst verstaanbaar en begrijpelijk voor me.
     Mijn hart zakt in mijn schoenen bij het horen van de laatste tekst en ik voel mezelf haast bleek wegtrekken. Kak, waarom heb ik hem deze plaat gegeven? Wat als dit als een soort vloek werkt en onze vriendschap hierdoor eindigt?

     Geschrokken kijk ik naar Daniël, maar hij lijkt niet bewust door te hebben wat hij zojuist gezongen heeft. Hij glimlacht breed en vriendelijk naar me.
     'Bedankt', zegt hij en knijpt enthousiast in mijn hand. Lastig glimlach ik naar hem. Zijn duim wrijft over de rug van mijn hand, wat me een beetje gerust weet te stellen.

     Ik kijk naar zijn ketting, die onder zijn shirt uit is geglipt en langs zijn nek naar het bed gegleden is. Voorzichtig pak ik het staafje op en leg hem op zijn borst.

     Nee, deze vriendschap mag absoluut niet voorbij.

--------------------

Wil je sneller verder kunnen lezen? "20 leerlingen in één klas" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! In het hoofdstuk "Het boek kopen" vind je eventueel meer informatie. De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464925821 en/of ISBN 9789464925838. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)

Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke dinsdag en elke donderdag een nieuw hoofdstuk verwachten!

Op "20 leerlingen in één klas" volgt ook de spin-off "40 seconden met één jongen". Ook "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464926026 en/of ISBN 9789464926033. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je aan het vervolg begint! :)

Voor "40 seconden met één jongen" kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!

(Als je de verhalen nog niet kent, zou ik niet aan "40 seconden met één jongen" beginnen voordat je "20 leerlingen in één klas" hebt gelezen!)