♪ Upside Down – Diana Ross ♪

     Ik breng vermoeid mijn benen rond terwijl ik met Daniël naar mijn huis fiets. We zijn voor ons doen stil. De ratelende ketting en gebroken bagagedrager van Daniëls versleten fiets vullen de stilte tussen ons op.

     Eigenlijk wil ik hem vragen of hij nou echt wil stoppen met het experiment, maar ik doe het niet. Wie weet wordt hij er boos om en verandert hij van gedachten – en ik denk niet dat het me nog een tweede keer gaat lukken om hem over te halen het experiment te blijven doen. Zacht zucht ik.

     'Alles oké?' klinkt Daniël, waardoor ik opschrik uit mijn gedachten.
     'Ja', zeg ik snel, waardoor hij me scheef aankijkt. Zwijgend kijk ik in zijn groene ogen. 'Waarom niet?' Ik haal mijn schouders op en kijk met een geforceerde glimlach naar het fietspad voor me.
     'Ja, waarom niet...' stamelt hij en ik voel zijn ogen over me heen gaan. Het gerammel en geratel van Daniëls fiets overstemt opnieuw de stilte die gevallen is. Klein frons ik.

     'Nog iets van Samantha gehoord?' vraag ik dan. Het is niet per se iets waar ik naar wil vragen, maar het verbreekt de ongemakkelijke stilte onder ons. Ik kijk weer om naar Daniël en zie zijn wenkbrauwen omhoog gaan.
     'Nee, niets van haar gehoord', zegt hij en ik knik. Het lucht me op. 'Ze zal vast druk bezig zijn geweest', zegt hij terwijl hij zijn schouders ophaalt.

     Net zoals jij gisteren, toen je mij niet kon antwoorden.

     De gedachte is zuur en bitter, maar ik kan hem niet tegenhouden. Daniël ziet de lastige blik op mijn gezicht en fronst.

     'Of ze heeft wel even genoeg Daniël gehad voor de komende dagen', zegt hij dan en nu lach ik een beetje. Daniël lacht ook.
     'Dat kan ik me wel voorstellen', zeg ik spottend en Daniël duwt zacht tegen mijn bovenarm terwijl hij ook lacht.
     'Heb jij even pech, want ik wilde nou juist al die vrije tijd met mijn vriendje besteden', zegt hij. Ik rol met mijn ogen en kijk weg van hem.
     'Oh, houd toch op', zeg ik, maar lach. Het is ook mijn eigen schuld. Ik heb er zelf voor gezorgd dat hij niet gestopt is met het experiment.

     Ik laat mijn ogen over de bomen naast het fietspad dwalen terwijl ik aan het blonde buurmeisje van Daniël denk. Ze is echt ontzettend knap, alsof ze uit marmer gehouwen is.
     Licht bijt ik op mijn lip terwijl ik mijn ogen naar Daniël richt. Hij is een knappe jongen, kan ik eerlijk zeggen – ook al val ik niet op jongens. Hij en Samantha zouden een goed stelletje vormen. Ik bijt opnieuw op mijn lip terwijl ik voor me kijk. Ik wil hem niet kwijtraken aan haar.

     'Is er iets?' klinkt Daniël en verbaasd kijk ik naar hem om. Af en toe haat ik het dat hij me zo goed kent, dat hij aan mijn gezicht kan lezen als er iets niet goed is.
     'Wat?' vraag ik en trek mijn wenkbrauwen op. 'Nee', zeg ik en kijk weer voor me. Daniël kijkt verward naar me, maar ik negeer het. Hij mag niet weten dat ik bang ben hem te verliezen aan Samantha.

     Tot mijn geluk slaan we eindelijk mijn straat in en kunnen we de ongemakkelijke sfeer buiten laten. We gaan mijn huis in en ik schenk voor Daniël wat te drinken in.
     Suf luister ik mee naar de small talk die hij met mijn moeder houdt, niet helemaal in de stemming om mezelf erin te mengen. Wanneer hun gesprek een beetje dood loopt, neem ik het over.

     'Zullen we naar boven gaan?' stel ik voor. Daniël kijkt naar me om en knikt glimlachend.
     'Is goed. Zullen we dan naar scheikunde kijken?' is zijn antwoord. Ik knik klein.
     Ik draai me om naar de gang en voel dan licht Daniëls hand over mijn rug gaan. Hij glijdt naar mijn onderrug, waar hij vervolgens van mijn huid af komt en boven blijft zweven als een schaduw. Ik voel de kleine haartjes in mijn nek omhoog komen en diep adem ik in terwijl ik begin te lopen. Hoewel zijn hand niet op mijn lijf ligt, voel ik toch zijn warmte naar me uitstralen. Het zorgt voor kriebels in mijn buik, die ik niet per se fijn of vervelend kan noemen.

     'Ik pak even een extra stoel uit de kamer van mijn ouders', zeg ik als we eenmaal boven zijn aangekomen en vlucht zowat de slaapkamer in.
     Ik voel hoe mijn wangen beginnen te branden en ik ben blij dat Daniëls hand niet meer naast me zweeft, blij dat hij mijn gezicht niet kan zien nu. Ik grijp met mijn handen in mijn haren, ademhaling warrig. Diep haal ik adem en probeer mezelf te herstellen, speel nerveus met mijn ketting. Hoezo reageer ik nou weer zo hierop? Licht verstrooid gooi ik de spullen die op de stoel liggen op het bed van mijn ouders en til hem dan naar mijn slaapkamer, waar Daniël al op me te wachten staat.

     Hij gaat zitten zodra ik de stoel heb neergezet en kijkt toe hoe ik door mijn scheikundeboek blader.
     'Hier snap ik het niet meer', zeg ik en Daniël knikt. Kort kijkt hij de paragraaf over.
     'Oké, kijk...' zegt hij en begint uit te leggen. Ondertussen schrijf ik wat in mijn schrift. En hoe fijn Daniël ook uitlegt, toch tolt mijn hoofd af en toe een beetje en dwalen mijn gedachten af naar hele andere zaken – Daniël en Samantha, bijvoorbeeld. Zijn hand over mijn onderrug.

     Terwijl we naar de opdrachten kijken, begint mijn hoofd af te dwalen naar de gebeurtenis in de gang. Zou Daniël echt gestopt zijn met het experiment als ik niets had gezegd? Mijn ogen schieten naar zijn gezicht.

     Zijn donkere wenkbrauwen steken fel af tegen zijn wat lichtere huid. Zijn haren vallen sierlijk langs zijn iets bredere gezicht. Zijn groene ogen staan enthousiast terwijl hij me dingen uitlegt. Zijn lippen bewegen vloeiend en snel. Mijn ogen blijven erop gefixeerd.
     Dan valt me zijn kaak op, waar een lichte stoppel op staat. Het misstaat hem niet. Hoe zou het voelen om iemand te zoenen met een stoppelbaardje? Opnieuw kijk ik naar zijn lippen.

     'Volg je het nog?' klinkt hij dan en betrapt kijk ik naar hem op. Zuchtend leg ik mijn pen neer terwijl ik een rode kleur omhoog voel kruipen over mijn gezicht.
     'Eerlijk gezegd niet. Ik heb ook niet echt zin meer', geef ik eerlijk toe. We zijn meer dan een dik uur bezig geweest, misschien is het wel genoeg geweest voor vandaag.
     'Oh, oké', zegt Daniël met een kleine glimlach en legt nu ook zijn pen neer.

     'Het komt allemaal niet meer binnen', zeg ik, waardoor Daniël lacht.
     'Bij jou komt nooit iets binnen', lacht hij. Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.
     'Nou, wat we net hebben behandeld is anders binnengekomen hoor', kaats ik terug. Daniël lacht opnieuw.
     'Tuurlijk, maar dingen komen bij jou altijd te laat binnen!'
     'Nou zeg!' roep ik uit en geef hem een duw. Hij lacht nog harder. 'Bij mij komen dingen prima op tijd binnen', zeg ik en sla mijn armen over elkaar.

     'Oh ja, en waarom zitten we dan in dit experiment samen?' kaatst Daniël terug en ik voel mezelf rood worden. Waarom moet hij overal het experiment in betrekken?
     'Hé, dat komt van twee kanten!' probeer ik mezelf te verdedigen en opnieuw lacht Daniël. Ik kijk Daniël spottend aan, waardoor hij een grijns opzet.

     'Ja, joh,' zegt hij terwijl hij weer rechtop gaat zitten, 'het komt wel op tijd binnen, maar eigenlijk ben je gewoon te dom', zegt hij provocerend, slaat ook zijn armen over elkaar en kijkt me met een uitlokkende blik aan. Ik stoot een verontwaardigde kreet uit.
     'Nou zeg!' roep ik weer en spring op hem af, begin hem te kietelen. 'Wat nou, "komt laat binnen"? Volgens mij komt dit laat binnen bij jou!' Daniël lacht en moet even aan mijn aanrakingen wennen om iets terug te kunnen doen. Ik voel zijn grote handen op mijn ribben en kijk hem verbaasd aan zodra hij me optilt en me op mijn rug op mijn eenpersoonsbed neergooit. Kriebels vliegen door heel mijn lichaam heen.

     Ik snak naar adem en kijk hem verbijsterd aan zodra ik zacht op het bed plof en hij boven me hangt.
     Er is een halve tel waarin we enkel elkaar aankijken en diep ademhalen, maar dan herstel ik mezelf en begin Daniëls onderbuik te kietelen. Hij voelt hard en gespierd. Lachend laat Daniël zich op zijn rug vallen.

     'Dit is niet eerlijk!' roept hij en ik spring meteen bovenop hem. Ik begin hem te kietelen onder zijn oksels en in zijn nek, zittend op zijn kruis. Hij lacht hard en zijn stemgeluid vrolijkt me op. Mijn wangen beginnen te branden door de inspanning die het oplevert; Daniëls wangen kleuren rood van het lachen.

     'Siem, stop, ik krijg geen adem!' zegt hij schaterend, maar ik ga door. Ik kietel zijn borst, zijn zij en nogmaals zijn gespierde buik. Hierdoor krult hij op, met als gevolg dat hij onze bovenlichamen dichter naar elkaar brengt. Met een rood hoofd probeer ik wat afstand tussen ons te houden, mijn gezicht niet te dichtbij dat van hem te brengen. Ik druk mijn kont harder naar beneden op Daniëls kruis om zijn benen naar beneden te brengen en voel mezelf nog roder worden. Afgeleid breng ik mijn kietelen terug naar zijn borst en Daniëls lach blijft de kamer vullen.

     Ik kan echter aan hem merken dat hij me laat winnen – als hij zich echt had verzet, had ik hier klem gelegen in zijn grip. Daniël is veel groter en sterker dan ik. Ik schiet mijn ogen naar zijn kruis, waar ik nog steeds op zit, maar blijf hem kietelen in zijn nek.

     'Simon, ik stik', klinkt hij tussen het lachen door en dit is het moment dat ik stop. Naast zijn hoofd zet ik mijn handen neer en kijk hem aan. Nog wat lachend hang ik met mijn hoofd boven dat van hem. Met een rood hoofd ligt Daniël zacht lachend onder me.
     Zijn groene ogen lijken feller dan normaal door zijn rood aangelopen hoofd en ze glinsteren enthousiast. Nog een keer kietel ik onder zijn oksel, maar hij slaat de hand lachend weg. Ik zet hem terug waar hij stond terwijl ik hem aan blijf kijken. Daniël verschuift wat onder mijn lichaam, waardoor een kick door mijn lijf schiet.

     Buiten adem kijken we elkaar aan, en op af en toe een kleine lach na is het stil in mijn kamer. Daniëls mooie ogen gaan heen en weer van mijn ene oog naar het andere. Mijn ketting bungelt heen en weer, tikt een paar keer tegen Daniëls kin aan. Lichtjes pakt hij hem vast, hangt hem zo stil. Dan schieten zijn ogen naar mijn haar en strijkt hij een van mijn blonde plukjes terug in model.
     Zwijgend kijk ik naar zijn ogen terwijl mijn ademhaling wat onrustiger begint te worden. Traag legt hij zijn hand terug op mijn bed terwijl hij zijn ogen weer op de mijne vestigt. Ik voel mijn wangen branden.

     Voorzichtig laat ik mijn ogen over zijn gezicht gaan. Over zijn gladde huid, zijn kleine moedervlekjes, zijn sterke neus, de stoppels boven zijn lippen, zijn roze lippen zelf. Mijn ogen schieten naar zijn borst, waar zijn ketting warrig op zijn shirt ligt. Opnieuw kijk ik naar zijn lippen, dan weer terug naar zijn blik. Zijn ogen zien er ondeugend uit.

     Mijn hart begint sneller te kloppen zodra ik zijn ogen naar mijn ene oog, dan naar mijn lippen en dan naar mijn andere oog zie gaan. Opnieuw kijk ik naar zijn mond en leun iets dichter naar hem toe. Plotseling voel ik Daniëls handen aan weerszijden van mijn lichaam, voorzichtig geplaatst op mijn ribben. Verbaasd kijk ik naar hem op en voel mijn hart kloppen in mijn keel. Dan kijk ik weer naar zijn lippen en leun in op hem.

     Wanneer ik Daniëls handen op mijn ribben voel bewegen en ze me beginnen te kietelen, besef ik dat hij ze voor een heel andere reden daar had geplaatst en de blik in zijn ogen om een ander motief zo ondeugend was. Ik kan mijn lach niet onderdrukken. Lachend val ik van hem af en laat hem me kietelen terwijl ik mijn hoofd rood voel worden van schaamte.

     Daniëls handen razen over mijn zijdes en leveren een storm van mijn gelach op. Hij weet dondersgoed dat ik niet tegen kietelen kan. Liggend op mijn rug probeer ik aan zijn handen te ontsnappen, zijn handen bij me weg te trekken, maar hij is te sterk voor me. Heel mijn lichaam slaat op tilt door de kriebels die Daniël oplevert, maar mijn hoofd voelt zwaar door de schaamte.

     'Daan, stop', piep ik lachend en werp mijn lichaam opzij. Voordat ik doorheb wat er gebeurt, val ik naar beneden en grijpt Daniël me vast aan mijn shirt, maar het is zonder resultaat en ik beland met een harde klap op de grond. Daniëls bezorgde en geschrokken hoofd steekt over het randje van mijn bed. Lachend kijk ik hem aan.

     'Sorry!' roept hij snel en laat mijn shirt los. Ik klauter een beetje omhoog. 'Gaat het?' vraagt Daniël en steekt zijn hand naar me uit. Blozend neem ik hem aan en laat hem me overeind trekken terwijl ik naar zijn gespierde arm kijk. 'Sorry, sorry, sorry', zegt hij beschaamd en in paniek. Tegenover hem neem ik plaats op het bed. 'Alles oké?'
     'Ja hoor', stamel ik en ga in kleermakerszit tegenover hem zitten. Hij legt zijn handen op mijn knieën.

     'Alles in orde daar?' klinkt mam opeens vanuit de gang. Ze moet het gestommel gehoord hebben.
     'Ja!' roep ik terug naar mijn gesloten deur en kijk dan weer naar Daniël. Zijn hoofd is een beetje rood.
     'Sorry', zegt hij nog een keer. Glimlachend kijk ik hem aan. 'Ik had moeten stoppen, sorry. Gaat het?'
     'Echt, Daan, het is oké', stel ik hem gerust, kijk naar zijn ketting. Ik kijk toe hoe hij zijn handen van me afhaalt en dan ook in kleermakerszit gaat zitten – zo onze knieën laat aanraken. Zwijgend kijk ik ernaar.

     'Simon, als je zo negatief bent over het experiment, waarom heb je er dan voor gekozen om me over te halen er toch mee door te gaan?' klinkt Daniël opeens en geschrokken kijk ik naar hem op. Ik ben met stomheid geslagen.
     Dit was niet het moment waarvan ik gedacht had dat Daniël hiernaar zou vragen. Zou het komen door wat ik net heb proberen te doen? Hoe ga ik dit uitleggen? Ik open mijn mond om iets te zeggen, maar sluit hem weer net zo snel. Ik weet geen reden te bedenken. Nog een keer open en sluit ik mijn mond voordat ik echt iets uit weet te brengen.

     'Daniël, je was zo geïnteresseerd in het experiment en er zo gedreven voor. Ik vond het raar dat je opeens niet meer mee wilde doen omdat we uitgescholden worden. Natuurlijk snap ik dat je dat verschrikkelijk vindt, want dat vind ik zelf ook, maar je laat je toch niet door die kinderachtige mensen stoppen iets te doen wat je graag wil? Dat ben ik gewoon echt niet gewend van jou. Boeien wat zij ervan vinden!' Daniël kijkt me zwijgend aan.
     'Daan, je bent altijd zo gedreven en enthousiast met wat je doet. Je zou je niets aan moeten trekken van degenen die het er niet mee eens zijn. Ik kon je gewoon niet op laten geven wat je zo graag wil doen, hoe graag ik zelf ook zou willen stoppen. Daar zijn vrienden voor', ratel ik. Daniël haalt een keer zijn wenkbrauwen op en fronst dan. Voorzichtig glimlach ik naar hem.

     'Je hebt gelijk', zegt hij.
     'Weet ik', zeg ik. Daniël lacht en laat dan zijn ogen over mijn gezicht gaan. Ik vraag me af of dat hij überhaupt doorheeft wat ik net heb geprobeerd te doen. Als het zo is, laat hij er niet veel van merken.
     'Ik zou me inderdaad niets van die idioten aan moeten trekken', zegt hij en ik knik. 'Ze zijn gewoon jaloers.'
     'Precies', zeg ik.

     'Jaloers dat jij mijn vriendje bent', zegt hij met een knipoog. Ik lach ongemakkelijk.
     'Ja, sure. Dat zal wel meevallen', stamel ik en speel met mijn ketting. Met één opgetrokken wenkbrauw kijkt Daniël me aan.
     'Gaan we weer onzeker zitten doen? Echt, Simon, daar zou je mee moeten stoppen', zegt hij en ik voel zijn ogen over mijn gezicht gaan. Ongemakkelijk krab ik over mijn achterhoofd terwijl ik voel dat ik begin te blozen. Beschaamd kijk ik naar mijn schoot.

     'Dat gaat moeilijk met jou als mijn vriend...' geef ik toe. Daniël is zo perfect, hoe moet ik me ooit zelfverzekerd kunnen voelen in zijn nabijheid? Daniël legt zijn hand op mijn onderbeen, waardoor ik naar hem opkijk.
     'Er is niets mis met jou, Simon, echt waar. Haal die gedachte uit je hoofd. Serieus', zegt hij. Ik knik en richt mijn ogen weer naar mijn schoot, friemel een beetje aan mijn broekspijp.

     'Dat is makkelijker gezegd dan gedaan', stamel ik.
     'Weet ik, maar daarom ga ik je ermee helpen', zegt hij. Opnieuw begin ik te blozen en kijk naar hem op.
     'Bedankt', zeg ik en glimlach naar hem. Ik zou graag zo zelfverzekerd zijn als Daniël. Daniël knikt.
     'Daar zijn vrienden voor.'

--------------------

Wil je sneller verder kunnen lezen? "20 leerlingen in één klas" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! In het hoofdstuk "Het boek kopen" vind je eventueel meer informatie. De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464925821 en/of ISBN 9789464925838. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)

Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke dinsdag en elke donderdag een nieuw hoofdstuk verwachten!

Op "20 leerlingen in één klas" volgt ook de spin-off "40 seconden met één jongen". Ook "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464926026 en/of ISBN 9789464926033. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je aan het vervolg begint! :)

Voor "40 seconden met één jongen" kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!

(Als je de verhalen nog niet kent, zou ik niet aan "40 seconden met één jongen" beginnen voordat je "20 leerlingen in één klas" hebt gelezen!)