Een windvlaag neemt enkele takjes mee en laat ze achter op het wateroppervlak van het meer bij Camerons huis.
Robyn, Myrthe en Mitchell kijken in stilte toe, terwijl de harde wind gras doet ritselen en aan hun haren trekt.
Camerons achttiende verjaardag. 23 februari.
En hij is er niet.
Het is nu een maand geleden dat hij verdween. Een maand sinds Alessio stierf. Een maand sinds Charissa brak.
Het liefst wil Robyn opspringen en hard wegrennen. De gaten in hun kring zijn te confronterend. Ze kan zich niet voorstellen dat ze hier ooit nog overheen komt. Dat het leven ooit nog weer de moeite waard zou zijn
Niet zonder Marion, Nevan, Alessio en Cameron.
En zelfs Charissa lijkt ze kwijt te zijn. Lichamelijk is ze aanwezig, maar geestelijk is ze nog maar een schim van zichzelf. Charissa woont nu bij Robyn in huis. Ze eet nauwelijks, is flink vermagerd en spreekt bijna geen woord. De meeste uren brengt ze door in bed, alsof er niets meer is om voor op te staan.
Af en toe kruipt Robyn naast haar.
Charissa is niet de enige op wie Alessio's dood impact heeft gehad. Ook bij Robyn is hij voortdurend op de achtergrond. De kleinste dingetjes doen haar al aan hem denken. Paarden. Geweren. De geur van het bos.
Alleen kan ze niet in bed gaan liggen. Ze moet door. Alessio is ze voor altijd kwijt, dat besef achtervolgt haar elk moment van de dag.
Maar Cameron niet.
En ze gaat hem redden.
Met z'n drieën hebben ze de afgelopen maand alles gedaan om hem te vinden. Tevergeefs. Er is geen spoor van hem of van Isabella. Zelfs de magische connectie tussen hen is verbroken. En af en toe, als ze echt in een dieptepunt zit, vraagt ze zich af of Cameron dood is. Dat hij misschien zelfmoord heeft gepleegd.
En iedere keer als ze de deur van haar huis opent, is ze bang dat haar moeder daar zal staan om te vertellen dat Charissa voor de trein is gesprongen.
Natuurlijk worden die angsten veroorzaakt doordat haar beste vriendin zelfmoord heeft gepleegd nadat zij haar gezin verloor bij een auto-ongeluk.
Maar ook al weet Robyn dat, ze kan die gevoelens niet tegenhouden.
Ze droomt geregeld dat Cameron voor haar staat, met bloed aan zijn handen en tranen die over zijn wangen stromen. 'Je hebt het beloofd, Robyn! Je hebt beloofd dat je me zou doden!'
'Screw it!' Mitchell springt plotseling op. 'We zitten hier Cameron te gedenken alsof hij al dood is. We moeten hem nu terughalen zodat we zijn verjaardag mét hem kunnen vieren! Wat is dit voor onzin?!'
'Mitchell.' Myrthe legt haar hand op zijn arm en duwt hem zachtjes terug op zijn plek. 'We gaan hem vinden. Isabella zal zich niet eeuwig verbergen. Elk moment kan er een aanwijzing komen. Dan redden we hem.'
In de afgelopen weken heeft Myrthe bewezen hun rots in de branding te zijn. Elke keer als Robyn of Mitchell stond te tieren of te huilen of allebei, was zij degene die hen troostte. Robyn heeft geen idee hoe ze zo kalm kan blijven. Ze stelt zich voor dat Myrthe in haar kussen gilt op het moment dat er niemand kijkt. Dat ze rustig blijft voor hen. En daar heeft Robyn diepe respect voor.
Maar vandaag, op Camerons verjaardag, kan ze het niet opbrengen om aardig te zijn. 'We kunnen niet wachten op een aanwijzing!' roept ze. 'We hebben geen idee wat Isabella allemaal uitspookt! Elke dag dat we wachten, kan een dag zijn waarop ze Cameron iemand laat vermoorden. Of een dag waarop Cameron... waarop Cameron zichzelf-.' Haar stem breekt.
'Ik ga haar vermoorden,' fluistert Robyn. Naast haar vliegt een eenzame dennenboom in brand. 'Ik zet haar op een brandstapel en kijk langzaam toe hoe-.'
'Robyn, alsjeblieft!' Myrthe pakt haar arm, maar Robyn rukt zich los en springt overeind. 'Je snapt het niet! Het is mijn schuld dat hij-. Dat hij-!'
'Cameron zou niet willen dat je jezelf de schuld gaf. Hij deed dit omdat hij wilde dat je leeft. Dat jij en Charissa allebei leven.'
'Het kan mij niet schelen wat Cameron wil! Het kon hem ook niet schelen dat ik niet wilde dat hij zich opofferde! Ik haat hem! Hij kon er niet mee leven dat ik zou sterven, en nu moet ik er maar mee leven dat hij Isabella's marionet is. Vanwege mij!' Een metershoge steekvlam schiet naast haar uit de grond omhoog. 'Ik ga nu naar de andere wereld om-.'
'Robyn!' Myrthe slaat haar armen om haar heen, ondanks dat Robyn hevig tegenstribbelt. 'Dit is precies wat Isabella wil! Waarom denk je dat ze zich verbergt? Ze wil dat we lijden. Ze wil dat we zo emotioneel zijn dat we fouten maken. En als wij op ons zwakst zijn, dat is het moment waarop ze aanvalt. Je moet helder zijn als je haar een stap voor wilt zijn.'
Robyn slaagt er eindelijk in haar van zich af te duwen. 'En hoe gaat met dan met jouw training om insecten onder controle te krijgen?'
'Ik... Ik heb je verteld dat dat moeilijk is. Hun hersenen zijn zo ontzettend klein, dat het lastig is om ze aan te voelen en aan te sturen.'
'Als je een giftige insect op Soran had afgestuurd, had hij het nooit zien aankomen. Dan had Alessio nog geleefd!'
Myrthe struikelt achteruit alsof Robyn haar heeft geslagen en Mitchell roept geschokt: 'Robyn, doe normaal!'
Even kijken ze elkaar alle drie alleen maar woedend aan, terwijl brandende takken van de dennenboom vallen en doven op de vochtige ondergrond.
Dan draait Robyn zich om. Niemand zegt iets als ze wegloopt.
Ze zoekt een plek in de stiltecoupé en gaat bij het raam zitten. Ze heeft direct spijt van haar keuze. Tegenover haar leest iemand de krant. Een foto van Cameron staart haar aan vanaf het papier. Het is een goede foto, eentje waarop hij zo sympathiek lacht dat heel Nederland waarschijnlijk met hem meeleeft.
Camerons ouders weten dat de politie hem niet zal vinden. Robyn, Mitchell en Myrthe hebben hen verteld dat Cameron vast zit in de andere wereld, dat de doorgang buiten werking is, maar dat het goed met hem gaat.
Ze konden het niet over hun hart verkrijgen de waarheid te vertellen. Robyn wenst dat niemand toe. Ze is jaloers op Camerons ouders, dat zij wel de mogelijkheid krijgen om met een leukere versie van het verhaal te leven, terwijl zij elke dag een beetje meer kapot gaat.
Ze probeert niet langer naar de krant te kijken, maar staart naar buiten. Ze haat treinreizen. Het geluid van de wielen op de rails doet haar altijd denken aan het moment dat ze Marion verloor. Als ze eenmaal haar rijbewijs heeft, zal ze nooit meer een voet in deze moordmachine zetten.
De man met zijn krant vertrekt als ze Zwolle bereiken. Ze voelt dat iemand anders naast haar gaat zitten, maar besteedt er geen aandacht aan.
'Is dit hoe je degene behandelt die jouw leven heeft gered?'
Robyns hart staat stil. Even denkt ze dat ze droomt. Dat ze gek wordt.
Langzaam draait ze haar hoofd om.
Er ligt een glimlach op Camerons gezicht, wat zou moeten kloppen, omdat hij altijd glimlacht.
Alleen klopt het niet. Dit klopt helemaal niet.
'Je mag me op z'n minst feliciteren op mijn achttiende verjaardag.'
Robyn kan hem alleen maar aanstaren, zonder een woord uit te brengen.
'Maar ik snap wel dat je niet blij bent om me te zien.'
Een wrede grijns, een rode gloed in zijn ogen.
Cameron buigt zich naar haar toe. Ze voelt zijn warme adem in haar oor als hij fluistert: 'Ik ben gekomen om je te vermoorden.'

Wordt vervolgd in het slotdeel van de trilogie

De roep van de wind

Noot van de auteur:
Het zal nog een aantal maanden duren tot ik deel 3 heb geschreven, maar zodra hij af is zet ik hem online. Bedankt voor het lezen! Ik zou het erg leuk vinden als je een reactie achterlaat en vertelt wat je ervan vond!

En ter afsluiting heb ik nog een nummer gevonden dat iemand ooit voor The Hunger Games heeft geschreven, maar waarvan ik vind dat het ook goed bij deze serie past: Arshad - Girl on Fire  (  )