Alessio lacht naast haar, een diep geluid dat ze niet vaak hoort. 'Nou, dat verklaart veel,' zegt hij. 'Nu begrijp ik waarom ze al naar jullie toegetrokken werd voordat ze jullie kende.'
Duizenden woorden en gedachten schieten door Robyn heen. Tranen stromen over haar wangen.
Mitchell leeft.
Hij leeft!
Het paarse licht vervaagt. Robyn springt overeind en vliegt naar voren, over de bruggen die Myrthe heeft gecreëerd, haar voeten lijken de grond nauwelijks te raken.
'Zei ik vijf minuten?' klinkt Sorans stem van ergens beneden. 'Mijn vorige slachtoffers stierven eigenlijk binnen drie.'
'Zij hadden mij niet,' zegt Charissa ferm. Haar ogen glanzen met een nieuw soort energie. Mitchell ligt roerloos in haar armen, maar ze heeft de woorden nauwelijks uitgesproken of er komt beweging in hem en hij begint naar adem te snakken.
Eindelijk bereikt Robyn het tweetal en ze valt bij hen op de knieën, dodelijk vermoeid nu de ergste spanning van haar afglijdt. Alessio wrijft door Charissa's haar en ze kijkt naar hem omhoog, alsof ze het irritant vindt om als een klein meisje te worden behandeld, maar het stiekem toch ook wel leuk vindt.
'Wat... wat is er gebeurd?' Met een pijnlijk gezicht strekt Mitchell zijn stijve ledematen. 'Waarom kijken jullie me allemaal zo aan? En we zijn een makkelijk doelwit als we allemaal bij elkaar zijn.'
Robyn wendt vlug haar hoofd af en veegt haar wangen droog, ze zou nog liever haar tong afbijten dan Mitchell laten merken hoe bezorgd ze om hem was.
'Soran heeft je veranderd in een standbeeld en ik heb je gered met de genezende magie,' deelt Charissa hem mee.
Terwijl Mitchell ongelovig tegensputtert, probeert Robyn te bedenken wat de volgende zet zal zijn. Ze weet dat zowel Myrthe als Mitchell bijna aan het einde van hun magie zijn, de asgrauwe kleur van hun huid en paarse kringen om hun ogen zijn daar een duidelijk signaal van. Zelf heeft ze nog genoeg magie, maar het is niet het soort magie dat ze nodig hebben om van Soran te winnen. Ze kan geen schilden of bruggen maken of lianen die hen uit kraters trekken. Haar magie is beperkt tot vuur en rook.
Wacht eens...
'Bind allemaal iets voor je mond,' zegt Robyn. 'Soran kan geen aanvallen op ons afsturen als hij niet weet waar we zijn.'
Alessio grijnst en als Myrthe vraagt wat ze bedoelt, legt hij het uit. Ondertussen windt Robyn haar sjaal om haar neus en mond en laat ze vlammen uit de grond schieten. Ze sluit haar ogen en tast met haar geest naar het koelere en donkerder gedeelte van het vuur. Stelt zich voor dat de rook van deze vlammen zich door de hele omgeving verspreidt.
Als ze haar neus voelt prikken, weet ze dat het lukt. Ze opent haar ogen en ziet hoe de wereld nu wordt gehuld in een rookgordijn, dat langzaam dikker wordt. Haar zicht is een meter of vijf.
'Ik bevrijd Cameron, hij is degene die Soran kan vinden zonder hem te hoeven zien,' zegt Robyn. 'Wat mij betreft schieten jullie ijspegels, pijlen, kogels en lianen alle kanten op in de hoop hem te raken.'
'Je hebt iemand nodig die schilden kan maken,' zegt Myrthe gedempt vanachter haar eigen sjaal, terwijl een luipaard naast Robyn blijft staan. 'Neem Mitchell mee.'
Zelf slaat Myrthe haar been over de rug van een andere sneeuwluipaard. Charissa gaat achter haar zitten, terwijl Alessio met zijn geweer in de aanslag op een derde plaatsneemt. De twee roofdieren verdwijnen in de rook.
Robyn verspilt geen tijd, en inmiddels voelt het niet eens zo vreemd meer om op de rug van een roofdier te stappen. 'Gaat het lukken?' vraagt ze, als Mitchell kreunend achter haar gaat zitten.
'Ja. Ik moet nog even het gevoel in mijn ledematen terugkrijgen, dat is alles.'
Ze hoeft de luipaard geen instructies te geven, blijkbaar heeft Myrthe hem precies laten weten waar hij heen moet. Ze voelt de slanke spieren van het dier onder hen bewegen terwijl hij rent. Ze is als de dood dat ze elk moment weer in drijfzand zullen terechtkomen of dat de grond voor hen opensplijt en ze in de diepte...
Niet nadenken! Robyn probeert al haar aandacht en concentratie te richten op het dier onder haar en het doel dat ze wil bereiken. Anders wordt ze gek.
Plotseling steekt er een harde wind op, die de rook wegblaast.
Is Cameron ontsnapt?
Ze ziet het op hetzelfde moment dat Mitchell: 'Holy shit!' schreeuwt. Een enorme stofwolk aan de horizon, alsof liters zand hun richting oprolt.
Een zandstorm.
Voor hen rijst een muur van ijs op, die de luipaard tot stilstand dwingt. Robyn voelt Mitchell achter zich bewegen terwijl hij hen omringt met ijs.
En dan rolt de stofwolk over hen heen. Robyn kan alleen maar hopen dat Myrthe net zo snel is geweest. Ze kan nog geen centimeter voorbij het schild kijken. Ze stapt van de luipaard af en voelt alleen nog maar wanhoop als ze naar het natuurgeweld kijkt.
'Robyn?' zegt Mitchell zacht achter haar. 'Ik denk niet dat we het gaan redden.'
'Natuurlijk redden we het wel. We dachten ook dat het hopeloos was met Virgil en Avelon en toen hebben we het ook gered.' Ze gelooft haar eigen woorden niet, maar slaagt erin ze heel overtuigend te laten klinken.
'Wij vochten al iets van een uur voordat jullie kwamen.' Mitchell zegt het allemaal voorzichtig, als hij zo het slechte nieuws kan verzachten. 'Myrthe en ik hebben bijna geen magie meer. Alessio heeft nog nauwelijks kogels. Ik heb alles geprobeerd wat ik kon bedenken. Gigantische brokken hagel om hem te verpletteren. IJsschotsen die uit de grond schoten om hem te spietsen. Een tsunami. Hem verblinden met dichte sneeuw, net zoals jij met de rook hebt gedaan. Hem verdrinken. Ik weet het echt niet meer, Robyn.'
Hij heeft gelijk. Dat weet ze, maar ze probeert het niet te laten merken. 'Opgeven is hetzelfde als doodgaan,' zegt Robyn. 'Zolang we nog leven, moeten we het proberen. Ik weet zeker dat Soran ook bijna door zijn magie heen is. We hebben gewoon een tactiek nodig. Zo heeft Cameron Avelon ook verslagen.'
'Jammer dat het steeds mislukt om hem te bereiken,' zegt Mitchell hol.
'Oké, oké.' Robyn probeert koortsachtig na te denken, wat lastig is als je voortdurend verwacht dat de grond je zal opslokken. Ze tekent met haar vinger nutteloze figuren in de sneeuw.
'Jij vult één van Sorans-.' Ze begint ineens te hoesten. Spuwt een mondvol bloed uit.
'Shit, Robyn!' Mitchell slaat een arm om haar heen. 'Charissa moet je zo snel mogelijk genezen, volgens mij heb je een inwendige bloeding!'
Hijgend veegt Robyn haar mond af. 'Jij vult één van Sorans kraters met water,' herhaalt ze alsof er niks is gebeurd. 'We drijven hem onopvallend naar die krater. Op het moment dat hij erin valt, heb jij alle macht en controle. Hij zal de grond laten scheuren om het water te laten verdwijnen, maar jij...'
'Ik kan het water op zijn plek houden,' zegt Mitchell haastig, alsof hij alleen maar meepraat om haar een plezier te doen. 'En ik bevries het water voordat hij iets kan proberen. Maar waarom denk jij dat hij zich in de val laat lopen?'
'We moeten de krater verbergen. Met...'
'Myrthes boomschors?' oppert Mitchell. 'En dan een lading sneeuw van mij? En dat laten we allemaal verdwijnen op het moment dat hij erop landt?'
'Ja.'
Mitchell zucht. 'Ik weet niet, Robyn. Het klinkt niet echt als een geniaal plan.'
'Maar het is beter dan helemaal niks.'
'Vooruit dan.'
Ze wachten in stilte af. Mitchell kijkt haar een paar keer heel bezorgd aan, maar ze probeert er niet op te letten. Het komt wel goed, Charissa kan haar genezen, er is geen reden om bang te worden.
Na een paar minuten klaart de lucht op. Mitchell laat het ijs verdwijnen.
Wat Robyn dan ziet, is als een vuurpook in haar maag.
De omgeving is nu een mengeling van sneeuw en zand, met overal dikke hopen. En midden in deze bruinwitte wereld staat Soran.
Met een mes op Alessio's keel.
'Alsjeblieft.' Charissa en Myrthe staan een tiental meters verderop. 'Laat hem gaan en ik zal al je wonden genezen.'
'Charissa,' zegt Alessio waarschuwend, alsof hij niet wil dat ze verder praat. Het zwaard in zijn hand wijst nutteloos naar de grond, terwijl Soran hem vast heeft.
'Gefeliciteerd met je evolutie naar een meerwaardig ras, meisje,' glimlacht Soran. 'Dit lijkt me een goed moment om onze groep te zuiveren, of niet?'
'Nee!' Charissa's stem slaat over. 'Je schouder en arm doen enorm veel pijn, toch? Ik kan het allemaal laten ophouden. Je zei zelf dat Alessio geen gevaar vormt voor je. Waarom zou je hem dan niet inruilen voor genezing?'
Razendsnel draait Alessio zijn zwaard om, steekt het dwars door zijn eigen borst en doorboort daarmee ook Soran.
De sneeuw kleurt rood.
Er komt een afschuwelijk geluid uit Charissa's keel als ze naar voren stormt en het zwaard uit de lichamen van beide mannen trekt. Soran kronkelt in de sneeuw en gorgelt terwijl hij langzaam stikt in zijn eigen bloed.
Paars licht heelt het gat in Alessio's borst, maar brengt het leven niet meer terug.
'NEE!!' Charissa klemt haar broer tegen zich aan. 'Alsjeblieft, alsjeblieft! ALESSIO!!'
Haar gegil weerkaatst tegen de bergen. De wereld draait. Robyn valt op haar knieën.
Nee, dit kan niet waar zijn.
Eerst Marion. Toen Nevan. En nu...
Het is alsof hij gisteren nog naar haar glimlachte. 'Jij bent iemand die soldaten zouden volgen. Je fascineert me.'
De voorspelling van Kana zal niet uitkomen. De oorlog tussen Isabella en Soran zal nooit plaatsvinden.
'Ik laat je niet in de steek. Ik blijf hier.'
Hij was de enige die haar begreep in haar verdriet om Marion. Hij had haar naar het executieplatform gedragen toen het haar te veel werd.
'Dan sterven we met eer.'
'Robyn!' Een gezicht boven haar. Er verschijnt opluchting in zijn blauwgrijze ogen. 'Voorzichtig,' zegt Cameron als ze overeind gaat zitten. Hij houdt haar stevig vast. Robyn had niet gemerkt dat ze was flauwgevallen. Haar mond zit weer vol metaalachtig vocht dat ze krampachtig doorslikt. Ze ziet dat Myrthe Charissa probeert te troosten, wat onmogelijk is. Hoe zou iemand dat ooit kunnen?
'Wat denk je dat er met haar aan de hand is?' Mitchells stem klinkt schor en verstikt, alsof hij hard zijn best doet de tranen tegen te houden.
'Ik weet het niet,' antwoordt Cameron, 'maar ze heeft Charissa nodig.'
'Laat Charissa eerst rouwen,' zegt Robyn zwakjes. Ze begint te hoesten en ziet dan bloed op haar handpalm. 'Ik weet dat... dit niet goed is. Maar ik ga niet zo snel dood en het doet niet echt pijn.'
Anders dan dit enorme verlies, dat voelt als een gapend gat in haar binnenste. Haar hart bloedt voor Charissa en Robyn weet dat haar vriendin nooit meer de oude zal zijn.
Van het ene op het andere moment wordt het doodstil. Charissa staat op, met de rug naar hen toe. Ze staat zo roerloos dat Robyn nerveus wordt.
'Charissa?'
Ze draait zich om. Glimlacht een wrede glimlach die niet bij haar past.
Even denkt Robyn dat ze hallucineert door haar verwondingen. Want Charissa's ogen...
Zijn rood.
'Nou, dit is allemaal erg interessant.' Een vrouw met een scherp, hoekig gezicht, witblond opgestoken haar en lichte ogen komt de helling oplopen. 'Ik had niet verwacht dat jullie zo ver zouden komen, maar ben verheugd dat jullie al mijn concurrenten hebben uitgeschakeld. Zonde dat ik maar één magiër tegelijk kan overnemen.'
'Nee!' Robyn staat op en kan nauwelijks haar evenwicht bewaren. 'Dit kun je haar niet aandoen! Ze is net haar broer verloren!'
'En die emoties heb ik meteen uitgeschakeld. Je zou kunnen zeggen dat ik haar een dienst bewijs. Kijk me niet aan alsof ik de duivel ben. Ik ga niet met jullie vechten. Jullie mogen allemaal thuis je wonden likken.'
Robyn wil naar voren stormen, maar Charissa heft haar boog. Robyns ingewanden worden ijs. Haar vriendin op deze manier zien, als een vijand...
Robyns benen kunnen haar opeens niet meer dragen en ze valt voorover in de sneeuw.
'Alsjeblieft, neem Charissa niet mee, we hebben haar nodig!' Camerons stem klinkt ver weg.
'Ik kan altijd een geneesmagiër gebruiken. Wie weet wat voor ziektes er nog op mijn pad komen.'
'Neem mij!' Camerons roept het in één adem.
De woorden echoën door de omgeving.
'Nee!' Robyn werkt zich op handen en knieën en grijpt wanhopig zijn arm. 'Dit kun je niet doen!'
'Robyn.' Zijn onderlip trilt, maar hij vermant zich. 'Zonder Charissa's magie zul je sterven.'
'Dat weet je niet! Je kunt niet-!'
'Jij bent de luchtmagiër, of niet?' Isabella's dunne, rood gestifte lippen vormen een glimlach. 'Meen je dat? Je komt vrijwillig naar me toe? Het is een goed aanbod. Mijn magie is een stuk sterker bij een persoon die zich vrijwillig aan mij onderwerpt.'
'Ik meen het. Neem mij in plaats van Charissa.'
'Nee, Cameron!!' Robyn trekt hem naar zich toe, ze zal hem dwingen te blijven, desnoods met geweld. Hij kan niet...! Hij mag niet...!
'Ik wil niet dat je zoiets voor me doet!'
Hij knielt bij haar neer en legt zijn hand tegen haar wang. Er ligt een vochtige glans over zijn ogen als hij glimlacht. 'Leef, Robyn. En kom nooit meer terug naar deze wereld.'
Plotseling heeft ze alleen nog maar lucht vast.
Charissa's boog valt uit haar krachteloze handen.
En Cameron is weg.