'Vijf minuten,' zegt Soran. 'Dat is hoeveel tijd je hebt voordat de weermagiër sterft.'
'Wat... wat...?' Robyn kan geen zinnig woord uitbrengen, terwijl ze naar Mitchell blijft staren.
'Mijn magie is van een andere orde dan Kana's kristal. Zij kristalliseerde de huid, het bloed, de botten; haar slachtoffers waren op slag dood. Wat dat betreft heb ik goed nieuws: de weermagiër is bedekt met een laag hard geworden zand. Hij leeft, maar krijgt geen tot nauwelijks zuurstof. Ik heb veel geëxperimenteerd en vijf minuten is het record.' Soran grijnst. 'Jullie hebben minder dan vijf minuten om hem te redden.'
Robyn legt haar hand tegen zijn ijskoude wang. Kan ze dit laten exploderen, zoals ze heeft gedaan toen zand haar voet vastzette? Of zou ze hem dan vermoorden? Misschien zou dat mogelijk zijn, maar alleen in volle rust en concentratie. Twee dingen die Soran haar nooit zal geven.
Soran haalt een zakhorloge tevoorschijn. 'Jullie hebben nu een deadline, vuurmagiër. Versla mij en het zand verdwijnt. Nog vier minuten en dertig seconden.'
Robyn stuurt direct een vuurstraal op hem af, maar Soran springt in een kloof en haar aanval gaat over hem heen.
Plotseling voelt het alsof haar schedel doormidden splijt en er tientallen ijzers in haar hoofd rondbeuken. De pijn overspoelt alle gedachten.
Alle gedachten op één na.
Mitchell.
'Soran!!' gilt Robyn terwijl ze in de kloof springt. Door een waas van tranen ziet ze Soran wegrennen. Ze drukt haar handen tegen de grond en vuur schiet uit de aarde omhoog op de plek waar hij een fractie van een seconde eerder nog stond. Nog eens, nog eens! Zijn broekspijp vliegt in brand. Net op tijd blijft hij staan als een vuurstraal voor hem opvlamt.
Robyn gilt zijn naam vol haat. Het liefst zou ze haar hoofd tegen de grond bonken om zichzelf bewusteloos te slaan en verlost te zijn van de pijn.
Maar ze heeft gezworen dat ze nooit meer een vriend zal laten sterven.
Nooit meer.
Een felle lichtflits, een vuurzee raast door de hele kloof.
De rotswand splijt open, Soran springt naar binnen en Robyn ziet nog net hoe de aarde zich achter hem sluit net voordat het vuur langs hem heen schiet.
'Soran!!' Robyn stormt naar de plek waar hij net verdween, slaat haar handen ertegen en jaagt opnieuw al haar kracht erdoor.
Een gigantische explosie doet haar achteruit vliegen, maar de pijn in haar lichaam valt nog altijd in het niet bij die in haar hoofd. Ze voelt een wreed genoegen als ze ziet dat ze een krater heeft veroorzaakt, met daarachter een heleboel scheuren. Stenen rollen in de diepte.
Maar de overheersende pijn verdwijnt niet, wat betekent dat Soran nog leeft.
Achter zich hoort ze enkele klappen. Als ze zich omdraait, ziet ze Alessio hijgend met opgeheven zwaard staan, een vijftal staken ligt op de grond. Die waren voor haar rug bedoeld.
Alessio grijpt haar bij de schouders en drukt iets tegen haar neus. Ze wil onmiddellijk wegstormen, maar hij grijpt haar stevig vast.
'Kalmeer!'
Plotseling stopt de pijn. Misschien betekent dat dat Soran nu tegen Myrthe vecht.
'Mitchell sterft binnen vier minuten!' gilt Robyn met overslaande stem. 'Ik moet-.'
'We moeten nadenken, niet als een schreeuwende tiran achter hem aanstormen! Robyn, haal diep adem. Je kunt dit!'
'We komen hier nooit allemaal levend uit!'
'Dan sterven we met eer.'
Zijn donkere ogen stralen een enorme vastberadenheid uit, als een legerofficier die zich sterk houdt voor zijn mannen terwijl ze een zware strijd aangaan. De gedachten die stuurloos door haar hoofd schoten worden vaster.
'Heel goed, Robyn. We hebben jou nodig als leider.'
'Ik ben geen leider. Dat zei ik alleen om Mitchell dwars te zitten.'
'Dat ben je wel,' zegt Alessio kort, alsof daarmee de zaak is afgedaan. Er is geen tijd om ertegenin te gaan, hij helpt haar overeind en dan ziet ze Myrthe aan de rand van de kloof, op hen neerkijkend vanaf de rug van een sneeuwluipaard. Twee lianen grijpen haar en Alessio bij de middel en brengen hen omhoog.
'Je moet Cameron bevrijden zodat hij zijn genezende magie kan gebruiken om Mitchell te redden,' zegt Myrthe, terwijl ze Robyn voor zich op het slanke roofdier trekt, die meteen een sprint inzet. Robyn kijkt op haar horloge. De zwarte wijzer lijkt de boodschapper van de dood. Ze snakt naar adem.
'Drie minuten!'
Ineens mindert de luipaard vaart en dan komen ze zo snel tot stilstand dat ze allebei van de rug van het dier vallen. Robyn landt op haar handen en knieën en ziet direct dat ze wegzakken in zand. De sneeuwluipaard is al tot aan zijn buik verdwenen in...
Drijfzand!
Ze heeft het nog niet gedacht, of iets grijpt haar voet en trekt haar naar beneden. Zand vult haar oren en neus, ze klemt haar lippen op elkaar terwijl ze vecht om los te komen. Maar het haalt niets uit, het zand is te zwaar, ze kan zich nauwelijks bewegen en hoe harder ze zich verzet, hoe sneller ze door haar zuurstof heen raakt.
Dit is het dan.
Haar longen staan op knappen en ze voelt haar bewustzijn wegglijden.
Licht, zuurstof. Ze ligt in de sneeuw, hoestend en naar adem snakkend. Een liaan ligt om haar arm en heeft die zo te voelen bijna uit de kom gerukt. Myrthe ligt naast haar, eveneens kokhalzend en bijna onherkenbaar door alle zand. 'Ik... ik heb bijna geen magie meer.' Tranen trekken sporen over haar vuile wangen. Zelfs de luipaard heeft ze gered.
De grond onder hen komt plotseling omhoog en Robyn ziet de wereld onder hen kleiner worden, tot ze op zeker twintig meter hoogte zitten. Alessio, Charissa, Soran... Ze zijn allemaal kleine silhouetten. Ze ziet Charissa een kruisboog op Sorans rug richten.
De rotsplateau waar zij en Myrthe op zitten, breekt uiteen in duizenden stukjes. Robyn gilt het uit als ze naar beneden stort, tot dezelfde liaan als zojuist haar uit de lucht plukt en haar naar de grond zwaait. Ze landt op haar voeten, maar zakt direct door haar knikkende knieën.
Ziet hoe een brokstuk tegen Charissa's hoofd slaat en ze achterover valt.
Twee minuten.
Een boom schiet onder Sorans voeten uit de grond. Robyn kijkt niet toe hoe Myrthes aanval afloopt, maar stormt naar Charissa, die nog steeds roerloos in de sneeuw ligt. Als ze haar vriendin bereikt, ziet ze dat Charissa's ogen open en nietsziend naar de hemel staren.
'Charissa!!' Doodsbang legt Robyn haar handen om haar gezicht. Er gaat een schok door haar heen als een beeld met kracht haar hoofd binnenschiet.


[Witregel]
Een jongere Soran kijkt op haar neer. Ze kan haar handen en voeten niet bewegen en daardoor haar magie niet gebruiken.
Maar Isabella's magie is gebroken. Verstoord door de emoties die de naderende dood met zich meebrengt.
Ze sterft tenminste in vrijheid.
Ze probeert Soran buiten te sluiten, kijkt langs hem heen naar de hemel. Enkele wolken drijven voorbij, de zon staat groot en fel aan de lucht en verwarmt haar huid.
Haar kinderen zullen opgroeien onder dezelfde hemel. Dat is de erfenis die zij en Darian mogen achterlaten op deze wereld.
Ze hebben er alles aan gedaan om hun bestaan verborgen te houden. Zelfs toen ze in de macht van Isabella was, had ze genoeg bewustzijn over om de herinneringen aan hen te blokkeren.
Alessio.
Charissa.
Laat ze alsjeblieft een gelukkig, lang en veilig leven leiden!
Het lemmet van een zwaard glanst in de zon. Soran zegt iets, maar de woorden bereiken haar hersenen niet.
Haar kinderen zouden haar magie moeten krijgen om zich te verdedigen. Het is waarschijnlijk onmogelijk, maar...
Kan ze iets in hun richting sturen?
Op het moment dat het zwaard de lucht doorklieft, schreeuwt ze inwendig hun namen.

[Witregel]
Charissa zit overeind. Ze draait haar hoofd naar Robyn, die nog nauwelijks beseft wat ze net heeft gezien. De echo van Niriani's emoties weerklinken in haar binnenste.
Charissa's ogen zijn groot, maar verder is haar gezicht op een vreemde manier blanco. 'Ik moet naar Mitchell.'
Ze springt lenig overeind en rent direct in zijn richting.
Eén minuut.
Mitchells ijs verdween op het moment dat hij versteende. Maar als Charissa de eerste spleet bereikt, vormt boomschors een brug naar de overkant. Hetzelfde doet Myrthe bij de krater, terwijl ze ondertussen Soran probeert te verpletteren met gigantische bomen. Hij moet de plek achter zijn veilige schild verlaten als vuur uit de grond omhoog komt, een liaan doorboort zijn arm en hij schreeuwt het uit. Dan vlucht hij in een spleet in de grond.
Robyn kan niet langer naar hem kijken, al haar aandacht en angsten gaan naar Charissa en Mitchell.
Charissa heeft hem eindelijk bereikt, legt haar handen om zijn gezicht.
Een brede, paarse lichtstraal schiet omhoog en doorklieft de lucht. Charissa en Mitchell staan in het centrum van het licht, haar haren en kleren wapperen.
Ook van deze afstand ziet Robyn de kleuren opdoemen uit het bruin. Het standbeeld vervaagt en Mitchell keert terug. Ze kan niet geloven dat dit daadwerkelijk gebeurt.
Charissa is de geneesmagiër.