Αγιε μου Βασίλη για φέτος τα χριστούγεννα θέλω ειρήνη για ολη την ανθρωπότητα και μια ρομαντική ιστορία για την Παρασκευούλα και τον Γιώργο. Με πολύ έρωτα και καρδουλίαση. Και επίσης την θέλω ολοκληρωμένη!

Υγ. 1. Και να ολοκληρώσω μέσα στην αδειά μου καλέ μου αη βασίλη!

Υγ.2. Ευχαριστώ και για το ασπρο παλτό αλλά αυτό ας μην το υπολογίσουμε ως δώρο αν γίνεται.

...................................................

"Παρασκευή μου είσαι καλά? "

Η Κατερίνα με την Μαρία με εχουν ζαλίσει να με ρωτάνε για το ίδιο πράγμα και ενώ τις ακούω , εγώ δεν είμαι σε κατάσταση να απαντήσω. Βασικά τα έχω χαμένα. Νιώθω σαν να έπεσε φούρνος στο κεφάλι μου, τρια αυτοκίνητα και κάτι ακόμη πιο βαρύ. 

"Χάζεψε η Παρασκευή"

Η Κατερίνα ανακάθεται οκλαδόν πάνω στο κρεβάτι μου και η Μαρία μου χώνει μια σφαλιάρα στο μπράτσο μηπως ξεκολλήσω. Που να ξεκολλήσω! Ειμαι σε κατάσταση σοκ. Αυτά δεν γίνονται. Δηλαδή μάλλον γίνονται, αλλά όχι σε εμένα!

"Θελει ώρες για να το χωνέψει η Παρασκευή" η Κατερίνα λέει με σιγουρια στην Μαρία. Πάντα η Κατερίνα είναι η λογική της παρέας και γι αυτό πέρασε και στο οικονομικό. Η Μαρία πάλι είναι η ήρεμη δύναμη της παρέας. Παπαδοκόριτσο.

"Ο θεός παρασκευη σε άκουσε που προσευχόσουν"

"Δεν προσεύχομαι στον θεό για αγόρια , θα ήταν τελείως αμαρτία!"

Ψέμματα βασικά..

Αλλά μία ίσον καμμία. 

"Μαρία κλείσε πόρτα να μην μας ακούσει η μάνα της και έλα εδώ για συνέλευση. Κι εσύ ρε Παρασκευή μου βγες απο την νάρκη. Τι θα κάνεις δηλαδή όταν ο Γιώργος έρθει σπίτι σου με τους γονείς του μεθαύριο? Την στρουθοκάμηλο? Κοντευεις 19 σοβαρέψου! "

"Θεεεεεε μου"

Κρύβομαι κάτω απο το διακοσμητικό μαξιλαράκι μου. Μόνο η σκέψη να περάσει το κατώφλι του σπιτιού μου ο Γιώργος γι αυτο τον λόγο με κάνει να πεθαίνω απο την ντροπή. Καλά..αν σκεφτώ και τα υπόλοιπα που θα γίνουν εκείνη την μέρα.. 

"Εσυ σουσουράδα κάτι πάντως θα έκανες ..όλο και κάτι θα ειπατε και το κρύβεις..μας ζάλισες στα ντρεπομαι και δεν μπορώ κορίτσια, αλλά ο Γιωργος για να πήρε το θάρρος να επικοινωνησει στα ξεκάρφωτα και να ζητήσει αυτο που ζήτησε..ε..δεν γίνεται . Κάτι προηγήθηκε. Δεν είναι χθεσινός."

Και όμως! Φιλάω σταυρό. Εγώ ούτε στα μάτια δεν μπορώ να τον κοιτάξω. Και όσες φορες βρεθήκαμε σε κοινή παρέα μόνο που δεν τραβούσα την καρέκλα μου σε διπλανη παρέα. Στην μια άκρη ο Γιώργος στην άλλη εγώ. Εδώ και τις πέντε φορές που μου απυηθυνε το λόγο τις τελευταίες φορές, εγώ δεν θυμαμαι καν αν απάντησα. Αφού μετά ρωτούσα τα κορίτσια αν του ειπα κάτι ή εμεινα στον τόπο απο το άγχος μου.

"Εγώ τίποτα δεν έκανα κορίτσια. Ειλικρινά δεν ξέρω  τι γίνεται. Αφού με ξέρετε, δεν λειτουργω κοντά του. Κοροιδευόμαστε?Εγώ να πω την αλήθεια πιστευω οτι είναι κάποια παρεξήγηση. "

Ναι. Είναι παρεξήγηση το όλο θέμα καθαρα. Εδώ στο δρόμο συναντιομαστε και δεν λέμε γεια. Δηλαδή ούτε τον κοιτάω ακόμη και να διασταυρωθούν οι δρόμοι μας. Κοιτάω αλλού! Μπορεί να μπερδεψε τα τηλέφωνα. Να ήθελε να τα πει αλλου.

"Μήπως μπερδεψε τα τηλέφωνα?" ναι . τα μπέρδεψε. Σίγουρα η πρόταση πήγαινε σε αλλη κοπέλα του χωριού. Ο Γιώργος..ο Γιώργος εμένα ποτέ δεν θα με κοιτούσε πόσο μάλλον όλο αυτό. 

"Γιατι λες ανοησίες κοπέλα μου?" η Κατερίνα ανεβάζει τον τόνο της φωνής της και η Μαρία της κουνά δεικτικά το χέρι να κατεβάσει την φωνή της. "Βρε κατερίνα κοιτα την ! είναι σε σοκ. Εγώ πάλι ..μου κάνει εντύπωση πως ο λεγάμενος δεν σε έπιασε προσωπικά να σου πει κάτι. Στο 81' ζούμε οχι στο 1821. Θα μπορούσε όλες τις φορές που βγηκαμε σε κοινη παρέα να σου ζητήσει να τα φτιάξετε. Ή έστω να σου μιλήσει έτσι πιο τρυφερά. Αυτός πάντα όμως ήταν τυπικός και μετρημένος. "

Και οχι μονο αυτό. Εγώ δεν είχα ποτέ φιλικές σχέσεις με τον Γιώργο. Πρώτον με περνούσε πάντα δυο χρόνια. Εγώ ήμουν πέμπτη δημοτικού αυτός πρωτη γυμνασίου. Εγώ τρίτη γυμνασίου αυτός δευτερα λυκείου. Εγώ τώρα τελείωσα το λυκειο και αυτός τελειωνει την σχολή αξιωματικών. Σαν να λέμε το χαος μεταξυ μας. Και όχι μονο αυτό. Με κάποια μεγαλύτερα αγόρια στο χωριό μιλάμε. Δεν τους έχω και κολλητούς αλλά θα συζητήσουμε κάτι στο πόδι. Με εκείνον όμως ποτέ. Γιατί ποτέ δεν μπορεσα να σταθώ σε ακτίνα ενός μέτρου απο εκείνον. 

"Να τα πάρουμε απο την αρχή? θα την βρούμε την άκρη Παρασκευή . Εσύ κάτι έκανες και έδωσες το πράσινο φως. Ο Γιώργος δεν είναι επιπολαιος σαν τα αλλα χαμένα του χωριού. Είναι σοβαρό παιδί , όμορφος και αξιωματικός"

"Εγώ Κατερίνα αλήθεια δεν είπα κάτι. Ούτε βρεθηκαμε κάπου οι δυο μας. Κοριτσια θα σας το έλεγα! Δεν με βλέπετε πως κι εγώ είμαι σοκαρισμένη? Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό !"

Η αρχή.

Πάντα υπήρχε ο Γιώργος στην ζωή μου. Είμαστε απο το ίδιο χωριό και το σπίτι του είναι κοντά στο δικό μου. Οι οικογένειες μας γνωρίζονται. Αλλά για κάποιο λόγο εγώ ποτέ ποτε δεν είχα σχεσεις μαζί του. Δεν θα μπορούσα αλλωστε. Όταν με πλησιάζει εγώ γινομαι ένα με το πάτωμα. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή, την ακούω στα αφτιά μουδηλαδή και με πιάνει κρυο ρίγος, εχώ ακανόνιστη ανάσα, το κεφάλι μου καίει και αν σηκώσω τα μάτια μου έστω ενα δευτερο και συναντηθούν με τα δικά του..

Τότε..

Εγώ..

Είναι πάνω απο εμένα όλο αυτο που νιώθω. 

Πολλές φορές ήθελα να πω κάτι, να πω κατι έξυπνο . Αλλά όχι μονο κάτι έξυπνο δεν μπορω να πω αλλά και τωρα που μεγαλωσα και έχουμε πιο κοινή παρέα, ούτε εκεί μπορώ να λειτουργήσω με τους υπόλοιπους. Τα κορίτσια με ρίχνουν αγκωνιες να μην κάνω λένε σαν χαζό και να πω κάτι, αλλά εγώ κάθομαι με το κεφάλι στραμμένο προς αλλη πλευρά. Αν έστω ένα δευτερο συναντηθούνε τα βλέμματα μας, είμαι σίγουρη, το νιώθω, πως καταλαβαίνει, πως ξέρει..πως είμαι ολοκληρωτικά παραφορα και απίστευτα ερωτευμένη μαζί του. Και πάσει θυσία προσπαθώ να μην ρεζιλευτώ και καταλάβει κάτι.

Ποτέ ποτέ ποτε δεν θα του το έδειχνα . Λέω αλήθεια στα κορίτσια. Ποτέ δεν θα είχα ελπίδα να με προσέξει. Ο Γιώργος είναι το πιο όμορφο αγόρι..βασικά..άντρας..με τα πιο όμορφα γαλανά μάτια, το πιο όμορφο πρόσωπο. Και πάντα είναι ευγενικός και πάντα τους βοηθαει όλους. Και την μαμά μου. Πόσες φορες την εχει βοηθήσει σε αγγαρειες πριν καν εκεινη το ζητήσει. Είναι πολυ πολύ καλός. Όλοι το λενε. Και είναι όμορφος υπερβολικά πολύ  και όλες επίσης το λενε!

Και είχα δει την παλιά κοπέλα του. Την έφερνε ΄πέρσι στην καφετέρια του χωριού. Και ταιριάζανε πολύ. Αυτή ψηλή , ξανθιά με γαλανά ματια. Και ο Γιώργος δίπλα της ψηλός με τα μάτια του τα όμορφα ..ξεχώριζαν και οι δυο. 

Ναι. Εννοείται μια τετοια κοπελα ο Γιώργος είναι προορισμένος να έχει. Ποτέ δεν σκέφτηκα οτι ..

"Ο Γιώργος δεν θα ρίσκαρε ποτε να σε ζητήσει σε λόγο αν δεν ήταν σίγουρος . Οι γονείς σας έχουν σχέσεις . Αλλά αυτός..πως είναι σίγουρος οτι θα δεχτείς αν δεν σου μίλησε ποτέ? "

"Γιατι Κατερίνα προφανώς ξέρει πως η Παρασκευή θα δεχτεί"

"Εγώ ούτε που τον κοιτάω βρε κορίτσια! αλήθεια λέω! γιατί ειναι σίγουρος?"

Η Κατερίνα δείχνει σκεφτική. Το ξέρω αυτό το ύφος.

"Ένα και ενα κάνουν δυο"

Το μαθηματικό μυαλό της παρέας.

"Ο Γιώργος είναι ερωτευμένος μαζί σου. Δεν σου είπε κάτι ούτε σαν υπονοια γιατί τον ντρεπεσαι υπερβολικά και με αυτή του την κίνηση σου δείχνει πως δεν σε πλησιάζει για να περάσει τον χρόνο του αλλά σε θελει σοβαρά σοβαρά. Σε σημείο γάμου."

Δεν γίνεται. 

Δεν γίνεται να είναι ερωτευμένος μαζί μου. 

Ο Γιώργος ? Με εμένα?

Ε δεν γίνεται !

"Παρασκευή μου" η φωνή της Μαρίας χαμηλώνει πολύ και είμαι σίγουρη τι θα πει.

"Εμένα άλλο με προβληματιζει..Αν δώσετε λόγο..αυτό σημαίνει οτι σε κανενα εξάμηνο έχεις αρραβώνες και μετά απο λίγο ο γάμος"

Βάζω το κεφάλι μου κάτω απο το διακοσμητικό μαξιλαράκι με την κεντημένη γατούλα. όλα αυτά να τα ακούω στην ίδια πρόταση μου φέρνουν ταχυκαρδία.

Η Μαρια μου τραβα το μαξιλαρι και με κοιταει σοβαρα στα ματια "τοτε..το σχέδιο για τις πανελλήνιες..ακυρώνεται?"

Αυτόματα τα μάτια μου βουρκώνουν.

"Όχι! οχι αυτό δεν γίνεται! το ορκίστηκα στον εαυτό μου πως θα περασω φέτος το καλοκαιρι. Κανόνισα και τα μαθήματα με τον Παπαγεωργίου. Θα γίνω δασκάλα ο κόσμος να χαλάσει"

Σιγή στο δωμάτιο. 

Παίρνω μια μεγάλη ανάσα και την αφήνω να φύγει απο μέσα μου χωρίς να με ανακουφίσει. Δεν μπορώ να τα διαχειριστώ όλα αυτά. Πολυκατοικια έπεσε στο κεφάλι μου δεν τα ζω αυτά!

"Εδώ φοβομασταν η μαμά σου μην ανακαλύψει οτι πας στα κρυφα και κάνεις μαθηματα και δεν βρίσκαμε τροπο να την πεισεις να σπουδάσεις, τώρα αν δώσεις και λόγο δεν θα σε αφήσει με τίποτα να ξαναδώσεις εξετάσεις. Άσε που.."

"Άσε που τι?" τι αλλο θα μου συμβει που δεν υπολογίζω?

"Ο Γιώργος δεν νομίζω να σε αφήσει να πας φοιτήτρια σε άλλη πολη..είναι λογικό. Αν γίνει γάμος..τότε ...θα σε θελει σπίτι. Δεν γίνεται να μένεις σε άλλη πόλη..και να σπουδάζεις."

Παίρνω μια ακόμη μεγάλη ανάσα. Πρεπει να σκεφτώ καθαρα και ήρεμα. Ναι. Και λογικά.

"Πρώτον δεν θα παντρευτούμε με τον Γιώργο" 

"Θα αρνηθείς στον Γιώργο?" λενε και οι δυο με μια φωνή. 

"Δεν θα χρειαστεί να αρνηθώ. Το θεμα είναι ολοφάνερο. Μπερδεψε τα τηλέφωνα. "

Με κοιτανε και οι δυο σε απόγνωση.

Αχ βρε θεούλη μου...τι ζω?

Γιατι μου τα κάνεις αυτά? Μια χαζή προσευχή σου έκανα δεν το εννούσα. Εγώ δεν μπορώ ούτε να τον κοιτάξω..θα κλαψω απο την ντροπή μου.

"ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΗΗΗΗΗΗΗ"

Η φωνή της μαμάς μου ακούγεται απο κάτω . 

Εδώ και δυο ώρες που δεχτηκαν το τηλέφωνο απο τους γονείς του Γιώργου κάνουν χαρές κατω. Τον Γιώργο όλες στον χωριο τον θελουν για γαμπρό τους. Χαρα οι δικοι μου όταν μου το είπαν! Εγώ πάλι σε σοκ. Φωναξα και τα κοριτσια κατευθειαν να σοκαριστουμε παρεα με την ζωή μου.

Δεν τα ζω αυτά. 

Αχ Παναγίτσα μου δηλαδή θα ερθει στο σπίτι μου? Και θα κοιταχτούμε?

Λες να θελει να δει το δωμάτιο μου?

Μπα..μπερδεψε τα τηλέφωνα.

Αλλη θα θελει να παντρευτει.

"ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΗΗΗΗΗΗ ΚΑΤΕΒΑ ΚΑΤΩ ΤΩΡΑΑΑΑΑΑΑ"

Μια απο τις μεγαλύτερες συζητήσεις που έχω κάνει με τον Γιώργο ήταν όταν ήμουν εγώ Τεταρτη Δημοτικού και εκείνος έκτη. Ήταν οταν σχολάσαμε και ήμασταν όλοι στην αυλή και ο Κυριάκος που πάντα εμοιαζε σαν γυμνασιόπαιδο,  έκτη αυτός πήγαινε μαζί με τον Γιώργο , με σκούντηξε για πλάκα και επεσα κάτω. Είχα χτυπήσει το γονατό μου πολύ. Έχω ακόμη σημαδι σε εκείνο το σημείο απο την πέτρα. Και έκλαιγα πολύ. Και για κάποιο λόγο δεν θυμαμαι γιατι δεν ήταν εκεί τα κορίτσια. Αλλά θυμαμαι οτι ο Γιώργος είχε έρθει κοντά μου, τότε ακόμα είμαι σίγουρη πως δεν ήξερε την ύπαρξη μου, και μου ειχε δώσει χαρντομάντηλο.

"Είσαι καλά?"

Σοβαρός ο Γιώργος. Ακομή και απο παιδί. 

"Ναι" κλαιγοντας εγώ το ναι.

"Ποιος σε πειραξε?"

"Ο Κυριάκος" το καρφί κατευθειαν έδειξα τον Κυριάκο που είχε σχεδόν φύγει απο την αυλή χωρίς ένα συγνώμη.

"Μην κλαις" μου είχε πει αποφασιστικά σαν να με μάλωνε. Σταμάτησα κι εγώ να κλαιω. Όχι γιατί τον υπάκουσα, αλλά γιατί κάτι επαθα και έμεινα άγαλμα να τον κοιτάω. Και απο τότε δεν μου έφυγε το συνήθειο. Αγαλμα η Παρασκευη αν με πλησιάσει ο Γιώργος.

Και μετά έφυγε απο εμένα, Πήγε κλώτσησε τον Κυριάκο , σε σημείο που ο Κυριάκος έκλαιγε και έλεγε πως θα το πει στην μαμά του και γύρισε πάλι κοντά μου.

"Μπορείς να περπατήσεις?" μου είπε πάλι σοβαρός ενώ στο βάθος ο Κυριάκος έκλαιγε.

"Ν-ναι" ειπε το αγαλμα Παρασκευούλα.

Ο Γιώργος πάλι δεν είπε τίποτα. Έκανε μεταβολή και έφυγε .

Η πρώτη μας συζήτηση...

"ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΗΗΗΗΗΗ ΚΟΥΦΑΘΗΚΕΣ? Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΜΙΛΗΣΕΙ!!!"

"ΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ"

Κοιταω με απογνωση τα κορίτσια .

"Εγώ δεν παω να του μιλήσω!" λεω ενώ έχω ανέβει στο κρεβάτι μου και έχω κρύψει τα μούτρα μου με το μαξιλαρακι.

"Ο ΓΑΜΠΡΟΣ ΒΡΕ ΣΕ ΓΥΡΕΥΕΙ" ακουγεται και η φωνή του πατέρα μου .

"Αχ δεν μπορώωωωωω" φωνάζω σε κατασταση αλλοφροσύνης.

"Τώρα αυτή θα δώσει λόγο σε δυο μέρες με τον Γιώργο?" κοιτάζονται προβληματισμενα τα κορίτσια.

Αχ.βρε .θεούλη.