"Κάτσε να δω αν ακούγομαι Μαρία" 

Αφήνω το ακουστικο πάνω στο σεμεδακι προσεκτικά και προχωράω στο διάδρομο. Κοιτάω απο την μισάνοιχτη πόρτα. Ολοι συνεχιζουν να τσακώνονται για τον Παπανδρεου και την Εοκ. Οι γυναίκες έχουν ανοιξει την τηλεόραση και βλέπουν Βουγιουκλακη. Και ο Γιώργος ..

Ο Γιώργος κάθεται κατω απο το παγωνι μόνος και-

ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΚΟΙΤΑΕΙ ΕΤΣΙ?

"Που είσαι Παρασκευή μου " ακούγεται η φωνή της μαμάς μου σχεδόν μελισταλαχτη. Την ξέρω αυτην την φωνή , είναι αυτή που σημαίνει όταν μεινουμε οι δυο μας μόνες θα σου βγαλω το μαλλί τριχα τρίχα. 

Κοιτάω τον Γιώργο που με κοιτάει. 

Ξεροκαταπίνω και κοιτάω την μαμα που αρχίζει να σηκώνει το φρυδι της επαναληπτικά σαν τικ και να μου δειχνει προς την κατευθυνση του Γιώργου. "Πήγαινε κορίτσι μου καλό να κρατήσεις συντροφιά τον Γιώργο που όλο το βραδυ κουβέντα δεν ανταλλάξατε. "

Κοιτάω τον Γιώργο και ο Γιώργος με κοιτάζει ανέκφραστα.

Κοιτάω τις γόβες μου.

"Ναι ναι" λεω μηχανικά και ξαναφευγω. Εγώ επίσημα δεν μπορώ να τα διαχειριστω όλα αυτά. Ο Γιώργος είναι σπίτι μου, ο Γιώργος, ο γνωστός Γιώργος και έχουμε δώσει λόγο. Αυτα δεν συμβαίνουν. 

Ε οχι είναι όνειρο.

Τρεχω ξανά στο ακουστικό στο διάδρομο

"Πρωτον αυτος δεν θελει  μου το ειπε με το που μπηκε στο σπίτι"

Μουρμουρίζω πάνω στο ακουστικό ενω η καρδιά μου χτυπα σαν τρελη να μην με πιασει η μαμά μου και  ποιος την ακούει.

"Ο Γιώργος ειναι ευγενικό παιδί δεν νομίζω βρε Παρασκευη μου πως θα σου έλεγε κάτι τέτοιο. Μήπως παρεξηγησες? Αυτός δειχνει να το εννοει. Αφού ήρθε με τους γονείς του και επίσημα σου ζήτησε το χέρι σου"

Παιρνω μια μεγάλη ανάσα.

"Δεν με θελει καλε . Μην επιμένεις. Είναι σχεδιο σου λεω αλλά δεν έχω καταλαβει το σχέδιο του . Εχω μπλεξει σου λεω. Μπορει οι γονεις του να τον πιεζουν. Εγω αρχίζω να σκέφτομαι μήπως το εκμεταλλευτώ όλο αυτό "

Κοιτάω ξανά προς το σαλόνι αλλά δεν φαίνεται κανείς.

"Τι εννοεις βρε Πρασκευή?"

"Θα του πω πως ξερω πως δεν με θελει, θα του πω οτι κι εγώ δεν τον θελω-"

"Μα γιατι να του πεις ψεμμα?"

"Γιατί έχω αξιοπρέπεια και επίσης σχέδιο!Και στο τελος του σχεδίου μου εγώ ελευθερα θα έχω κανει τα ιδιαιτερα με τον Παπαγεωργίου και θα έχω δώσει εξετάσεις και θα σπουδάσω και δασκαλα όπως ήθελα. Ας κανει το χατηρι στους γονεις του αφού ειναι κοτα και δεν τους λεει οτι δεν με θελει και όταν περασω Αθήνα θα το διαλύσουμε. "

"Και οι γονεις σου θα σε αφήσουν να πας Αθηνα?"

Φυσικα και δεν θα με αφηναν. Αφού όταν είδαμε οτι δεν περασα πουθενα πέρσι χάρηκαν. "Όχι σαν χαζη θα έτρεχες να μεγαλώνεις τα παιδιά τα ξένα. Οι χαζές πανε για δουλειά. Οι έξυπνες βάζουν τους χαζούς να δουλευουν γι αυτες. Δεν βλεπεις εμενα? " 

Όχι η μαμα δεν θα με αφηνε.

Αλλά δεν θα χρειαστεί! Ο Γιωργος ως αρραβωνιαστικος μου θα έχει τον πρωτο λόγο. Και ο Γιώργος θα με αφήσει. Και εγώ θα συμφωνήσω να τον αφήσω. Θα το πάρω πάνω μου τον χωρισμό. Κι ας πουνε μετα για μένα οτι θελουν όλοι, Εγω θα είμαι Αθήνα και θα σπουδάζω!

"Θα τα πούμε απο κοντά Μαρία τις λεπτομέρειες""

Αρχίζω να ενθουσιάζομαι τελικά που δίνω λόγο. Απλά μου χρειαζόταν ένα σχέδιο. 

Παρόλαυτα κοιταω τις γόβες μου στεναχωρημένα. 

Δεν χρειαζόταν αλλωστε να μου πει οτι δεν με θελει. Ξέρω εδώ και χρόνια οτι για εκείνον είμαι αδιάφορη.

1978 Καλοκαίρι

"Πάμε βρε Παρασκευή να κάτσουμε λίγο στην πίσω πλευρά. Για χάρη στο ζητάω σε θερμοπαρακαλώ. Θέλω να δω τον Κυριάκο. Σε λίγες μέρες θα πάει στο εξοχικό του στην θαλασσα και θα τον ξαναδω Σεπτέμβρη. Λυπήσου με βρε Παρασκευή. Στην τελική μην τον κοιτάξεις τον Γιώργο . κανε σαν να μην υπάρχει. Τόσα παιδιά κάθονται πίσω απο το σχολείο."

Κι έτσι εκείνο το απόγευμα του καλοκαιριού είχα αποφασίσει για πρώτη φορά να πλησιάσω την παρέα του Γιώργου. Η παρέα του πάντα καθόταν πίσω απο το σχολείο στα δεντράκια του λόφου. Ήταν οτι πιο κακόφημο μέρος στο χωριό. Γι αυτό το μέρος πάντα με απειλουσε ο μπαμπας μου

"Και κοιτα μην ακούσω οτι σε είδε κανείς στα δεντρακια"

Γιατί εκεί λέγανε πως φιλιουνται.  

Με γλώσσα.

Μπορεί και να μην είναι αλήθεια αλλά το λέγανε πολλοι. 

"Μαρία θα πεθάνω αν παμε απο ντροπή" έλεγα καθώς η Μαρία με έσερνε απο το χέρι προς την πίσω πλευρά του σχολείου. "Να πεθανεις ρε Παρασκευη μου. Λίγο να δω τον Κυριάκο σου λεω "

"Να πας με την Κατερίνα"

"Η Κατερίνα δεν έρχεται"

"Ούτε εγω έρχομαι. Εκεί θα έιναι ο Γιώργος"

"Ελα βρε Παρασκευή"

Και ενω ο ίδιος διάλογος συνεχιζόταν με έσερνε κάνοντας τον κύκλο του σχολείου , διασχίζοντας την πίσω αυλή με τις κατεστραμμένες μπασκέτες και τέλος εκεί που το φως ήταν σαν να τελειώνε, ανάμεσα στα δεντρακια στην απότομη κατηφόρα του λόφου είδα τον Γιώργο ανάμεσα στην παρέα του.

"Αχ αχ αχ" ειπα μόνο σαν επιθανάτιο ρόγχο καθώς τα αθλητικά μου πάτησαν στο χώμα του λόφου. Τωρα ήταν πια αργά να πω το οτιδήποτε. Σε λίγα μέτρα ήταν η παρέα του. 

Το οξυγόνο έγινε ελάχιστο. Σηκωσα το βλέμμα μου προς τα παιδιά και έγνεψα μηχανικά προς όλους. Ο Γιώργος καθόταν άκρη δεξιά και δίπλα του ήταν η Αμαλία , τρίτη Λυκείου . Ήταν απο τα όμορφα κορίτσια του χωριού μας. Όλο δίπλα στον Γιώργο την έβλεπα να κάθεται τελευταία.

Έκατσα τέρμα αριστερά. 

Ακουγα την Μαρία να μιλάει με τα κοριτσια της παρέας και να λοξοκοιτα συνέχεια προς τον Κυριάκο. Εγώ λοξοκοιτούσα προς τον Γιώργο, αλλά αυτός κοιτούσε κάτι προς το μέρος μου και δεν μπορούσα να τον κοιτάξω καλύτερα. Συγχρόνως προσευχόμουν στον θεο να μην μάθει ο μπαμπας οτι είμαι στα δεντράκια. Στα πόδια του Κυριάκου υπήρχε μπύρα και πιο εκεί ένα πακέτο τσιγάρα. Και αν κάπνιζαν και ξεκινούσαν να φιλιουνται?

Κι αν ξεκινησει να φιλιεται ο Γιώργος με την Αμαλία?

Η σκέψη και μονο με έκανε να θέλω να λιποθυμήσω. Ημουν σχεδόν σίγουρη πως απο στιγμή σε στιγμή ο Γιώργος θα φιλούσε με γλώσσα την Αμαλία. Κοίταξα προς το μερος του στραβωνοντας τα μάτια μου αλλά συνέχιζε να κοιτα επίμονα κάτι προς το μέρος μου. 

"Πως σου φαίνεται το λύκειο Πρασκευή?"

Ο Κυριάκος δίπλα μου όλο ερωτήσεις μου κάνει. 

"Τι είπες?"

Κοιτάω προς την Μαρία που κοιτά τον Κυριάκο και της κάνω νόημα να φύγουμε . Αλλά κάνει οτι δεν με βλέπει. 

"Μπορώ να σου μιλήσω για λίγο?"

"Αφού μου μιλάς βρε Κυριάκο"

"Να μιλήσουμε ιδιαιτερως" 

Ο Γιώργος σηκώνεται πάνω και τινάζει το τζην του. Σηκώνεται και η Αμαλία. Θα φιληθούνε στα όρθια? θα πεθανω θα κλαιω δεκα χρονια αν το κάνει μπροστα μου με αλλο κοριτσι! ειναι αδικο εγώ τον αγαπάω πιο πολύ απο την Αμαλία είμαι σίγουρη γι αυτό!

"Τι θα γίνει θα μιλήσουμε?" 

"Ε..ναι" λεω μηχανικά στον Κυριάκο που δεν καταλαβαίνω τι λεει και την ίδια στιγμή με βοηθάει να σηκωθώ

"Φευγουμε?"του λεω με χαρά . να φυγουμε δεν αντέχω

"Ναι" μου απαντα αποφασιστικά και με πιανει απο το χέρι και ανεβαίνουμε πιο ψηλα την πλαγια.

"Κυριάκο που παμε?'Δεν απομακρύνομαι αλλο"

Κοιταω προς τον Γιώργο έχει γυρισμένη πλάτη , ούτε που φύγαμε δεν είπε ένα γεια. Τι του έκανα δηλαδή? θα μπορούσε ενα γεια να πει οταν πήγαμε ή να πει ένα γεια όταν φύγαμε με τον Κυριάκο. Και καλά εμένα δεν μου λεει γεια , αλλά τον Κυριάκο?

"Και ήθελα να μου πεις Παρασκευή αν της αρέσω της Μαρίας . Θέλω να της ζητήσω να τα φτιάξουμε. Πες της κι εσυ καμια καλή κουβεντα για εμενα. Φιλη σου ειναι. Κι εσυ ξερεις τι καλος είμαι "

Συντονίζομαι στα λόγια του Κυριάκου στην στιγμή. Και συνηδητοποιώ γιατι έιμαστε μονοι μας μακριά απο τους άλλους. Με ξεμονάχιασε να να του πω για την Μαρία

"Να της τα ζητήσω λες?τι λες να απαντησει?"

"Σου αρεσει η Μαρία?Όντως?"  αχ Μαρία που είσαι να ακουσεις!

Ακούω βήματα και γυρίζω πίσω μου καθώς βλέπω με έκπληξη..

Ο Γιώργος έρχεται προς τα εδώ. Καταλαβε την αγένεια του και  ηρθε να χαιρετησει? 

"Ναι Παρασκευή. Θέλω να τα φτιάξουμε. Σε παρακαλώ"

Τα βλέμματα μας διασταυρώνονται με του Γιώργου και με κοιτάει ξαφνικα πολύ πολύ αυστηρα. Τι έγινε? 

Δεν ξέρω πως παίρνω το θαρρος και λεω πρώτη

"Γεια Γιώργο"

Μισώντας το ίδιο λεπτό την φωνή μου που βγήκε σαχλη

Κοιτάει τον Κυριάκο και στεκεται δίπλα του.

εγω εκνευρίζομαι πολύ. Δεν ακουσε που είπα γεια? ενταξει μπορει να είναι ο ωραιος του χωριου αλλά φαντασμένο δεν τον είχα. Παντα μου φαινόταν μετρημενος. αλλα να που απο τρόπους ειναι άξεστος!

"Γεια ειπα" λεω ξανα αλλά αυτή την φορά θυμωμένα.

Αλλά παλι δεν λεει κάτι.

"Ελα να σου πω δυο κουβέντες  Κυριάκο. Οι δυο μας μόνο." του ειπε πολύ αυστηρα. Να δεις που θα του πει να μην με κάνει παρεα! Ουτε τους φίλους του δεν θελει να πλησιάσω

"Πήγαινε σπίτι Παρασκευή. Σε παρακαλώ."

Ναι. Ο Γιώργος απο μικρός αδιαφορούσε για εμένα. 

Μπορεί και να με μισούσε τώρα που το σκέφτομαι το περιστατικο πιο καθαρα λογω ηλικίας.

"ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ" βλεπω το κεφαλι της μαμάς μου να ξεπροβάλλει απο την μισανοιχτη πόρτα και να δαγκώνει το χέρι της . "Κλεισε το τηλεφωνο τώρα" ψιθυριζει με συριστική φωνή φιδιού. "ελα κοριτσι μου καλο και ο Γιώργος έχει κάτι να σου πει" φωνάζει χαρωπα κανοντας εγώ  αυθορμητα ένα βήμα πίσω. 

"Παρασκευή μπορώ να σου μιλήσω για λίγο?" η φωνη του ζεστη και αντρικη με κάνει κάθε φορά να τα χάνω. Να μπορούσα να του μιλάω κι εγώ τόσο άνετα..

Ο Γιώργος βαζει συγχρόνως το σακάκι απο το κουστούμι του και γλύφει ασυναισθητα το χειλος του. Είναι το τελευταιο πραγμα που βλέπω απο εκείνον. Κοιταω τις γόβες μου καθώς απο πίσω απο τον Γιώργο ξεπροβάλλουν οι γονείς μας, τα αδερφια του Γιώργου, οι νυφές του,τα πέντε ανίψια του και η Αρτεμουλα.

"Θα της πεις οτι την αγαπας?" λεω θυμωμενα η Αρτεμις και κοκκινιζουν τα μάγουλα μου.

"Ένα φιλι στο μάγουλο δεν ειδαμε" λεει σουρωμενα ο μπαμπας μου. 

Κρύβω το προσωπο μέσα στα χέρια μου.

Απο όλα τα κοριτσια του χωριου γιατι επελεξε έμενα για το σχεδιο του? Ας πήγαινε στην Αμαλία που έχουν και φιλίες. Σε οποιαδηποτε άλλη. Εμένα βρήκε? εμενα που ούτε γεια δεν ήθελε να μου πει στα δεντρακια?

Με πλησιάζει με γρηγορο βήμα καθώς όλοι βηματιζουν απο πίσω του. Τον βλέπω να ξεφυσα και να κοιτα το ταβάνι λες και κρύβεται εκει πάνω ο θεος της ηρεμιας. Εγώ είμαι το θυμα εδώ αυτός γιατι εκνευρίζεται?

"Να σου μιλήσω μια στιγμή. Μονοι μας. Σε παρακαλω Παρασκευη. Πάμε μια βόλτα". Εγώ κοιταω τις γόβες μου αλλά γνέφω καταφατικά.

"Κυρια Γιαννα το πανωφόρι της Παρασκευης. θα βγούμε να περπατησουμε λίγο να παρουμε αέρα"λεει αποφασιστικά χωρίς να συνεναίσω σε καμία βόλτα

Γουρλώνω τα ματια καθώς σηκώνω το βλέμμα του που είναι ήδη προσηλωμενο πανω μου και με κοιτα αποφασιστικά.

" Θα μιλήσουμε Παρασκευη έστω και για λίγο" μου λεει ακόμη πιο αποφασιστικά χωρις να μου δίνει περιθώρια για να ξεφύγω, καθώς η μαμα μου του χτυπά την πλατη περήφανα.

"Άντρας με πυγμή! Ετσι ειναι οι αληθινοι άντρες. Ρε τι γαμπρο κανω εγώ!" λεει με καμαρι , ενώ τραβάω με δυναμη το πανωφόρι μου απο τον Γιώργο που παει να μου το φορέσει. "Έχω χέρια" μουρμουρίζω . 

Ανυπομονει να μου πει το σχεδιο φαινεται.