Nιώθω το κεφάλι μου να είναι ετοιμο να σπάσει και η καρδιά μου σφυροκοπά καθώς η ανάσα μου βγαίνει με γρηγορους ρυθμούς. Οσο σκέφτομαι τον Γιώργο δίπλα απο την Αμαλία και ο τρόπος που την κοιτούσε μέσα στα μάτια σαν να την ακουγε πραγματικά..δηλαδή εντυπωσιάστηκε με ολα αυτά που του έλεγε? Μήπως το μετάνιωσε που ζήτησε λόγο απο εμένα? αφού τον ανάγκασαν εξάλλου! τι λεμε τωρα? τι σκεφτομαι ?αυτη την φιλούσε απο μικρός χωρις να τον αναγκάσει κανείς!

"Είσαι..είσαι..και... η Αμαλία είναι..και οι δυο δηλαδή είστε.."

Θελω πολλά να του πω και ολες οι λεξεις έρχονται την ίδια στιγμή στην άκρη της γλώσσας μου. Ζήλεψα. Αυτό θελω να του πω. Ζήλεψα πολύ.

"Τι είμαι Παρασκευή? Τι.ειμαι." μου λεει κοφτά σαν να τον έχω φερει στα όρια του "και αυτη την φορά απαντησε μου. "κανει και μια κινηση με το χέρι του και μου δείχνει το χώμα κάτω. " Δεν πας πουθενά αν δεν μου πεις. Είμαι βλακας και χαζός Παρασκευή? αυτο είμαι για σένα?"
Είναι πραγματικά θυμωμένος λες και τον προσέβαλα.

Κάνει ένα βήμα προς εμένα και κάνω πίσω μισό.

"Ναι..γιατί εσύ την ακουγες και .." ξεροκαταπίνω. Τωρα που παω να τα βάλω όλα σε μια σειρά νιώθω σαν γυναικούλα. Θα μπορούσα να μην φυγω τοσο δραματικά. Θα μπορούσα να τον διεκδικήσω. 

Αν και..

Όσο σκεφτομαι το χέρι της πανω του και αυτος αντι να το παρει και να της το βάλει..δεν ξερω..καπου αλλου...το πρασινο τερας της ζήλιας ξυπναει μεσα μου

"Δεν με σεβάστηκες ! Καθόλου!" του φωνάζω και την ίδια στιγμή παρατηρώντας την εναλλαγη των διαθέσεων στα μάτια του μετανιώνω αυτο που ξεστόμισα. 

Τα γαλανά μάτια του έχουν μια στιγμιαια εκλαμψη εκπληξης και μετα αφήνονται ξαφνικά σε ενα παρεξηγημένο θυμό που ξέρω πως εγώ του το προκάλεσα. "Δεν σε σεβάστηκα εγω?" λεει τοσο ψυχρά ενώ το πρόσωπο του συσπάται απο ένα πρωτόγνωρο κύμα θυμού. "Εγώ Παρασκευούλα" σκύβει μπροστά μου λες και θελει να ακουστει καλυτερα " εγώ τα τιμάω τα παντελόνια μου . "

Νιώθω πως τον πλήγωσα και πως δεν του αξίζει. Αλλά η μετάνοια μου κρατά μονο μια στιγμή. 

"Γι αυτο δεν με πήρες τηλεφωνο ξανα΄? Γιατί με σέβεσαι?""

"Ακούς αλήθεια τι μου λες ? Επειδή σε σεβομαι δεν σε πήρα τηλέφωνο αλλά δεν το βλέπεις Παρασκευή . Είσαι τυφλή. Τι θελεις απο εμένα? Να σε πιέζω με τηλέφωνα ενώ ξέρω πως κρύβεσαι για να με αποφύγεις? "

"Δεν κρυβόμουν όταν με πήρες" λεω και σταυρωνω τα χέρια μου μπροστά στο στηθος μου επιδεικτικα

"Τοτε γιατι δεν βγηκες στο τηλέφωνο" με κοιτα και ανεπιτηδευτα προβάλλει μια αγωνία που δεν ήξερα οτι θα την ένιωθε για μένα ποτε ο Γιώργος. 

"Γιατι.." αυτο δεν μπορώ να το πω.Αλλά και πάλι καθόταν τόση ώρα δίπλα της, μυρίζοντας το εκνευριστικό άρωμα της, δίπλα στα ξανθα μαλλιά της και της επέτρεπε να κάνει επίδειξη με όλα αυτά που εγώ δεν έχω. Η ζήλεια μου νικά κάθε λογική απάντηση.

"Γιατί δεν της χτυπούσες το χέρι οταν σε άγγιξε και...και γιατί..γιατί  δεν της ελεγες οτι είσαι..." 

ναι γιατι δεν το ειπε?

" γιατι δεν της ειπες οτι είσαι  δικός μου?"  λέω με μια ανάσα χωρις να σκεφτώ και  για πρώτη φορά βλέπω τον Γιώργο να υποχωρεί πρωτος μισό βήμα πίσω. 

"Τ-τι?" λεει σαν να μην μπορεί να χωνέψει την βλακεία που του ειπα.

Την ίδια στιγμή τα μάγουλα μου βάφονται κόκκινα. Δεν είναι δικός μου και δεν μπορώ να τον διεκδικώ σαν να είναι δικός μου και πάνω απ'όλα δεν πρεπει ..να τα λέω ..δυνατά όλα αυτά μπροστά του..

"Τι είπες?" λεει αποφασιστικά καθως το σώμα του ορθωνεται μπροστά μου σαν γίγαντας που ξυπνά απο νάρκη. Κάνω να φύγω απο κοντά του και με πιάνει  απο τους ώμους μου δυνατά με τα στοιβαρά χέρια του , με τα ίδια χέρια που κάνει μαχητικά αεροπλανα να σηκώνονται στον αέρα, ακινητοποιώντας το σώμα και τις σκέψεις μου.

"Οτι δεν..με σεβάστηκες" τραυλίζω καθώς το κοκκινισμα απο τα μάγουλα μου εξαπλώνεται στο λαιμό μου και η εξαρση της ζέστης κυλάει αργά προς το στηθος μου 

"Το άλλο που ειπες Παρασκευή. Μην παίζεις μαζί μου δεν είμαστε παιδιά πια"

"Δεν..παιζω" μουρμουριζω καθώς τα δάχτυλα του ενα προς ένα τα νιώθω δυνατά στο κορμί μου, στους ώμους μου κάνοντας με να νιώσω απρόβλεπτα κάτι που με κάνει να σκιρτώ με ένα περίεργο αίσθημα

"Πες το ξανά" δεν με διατάζει είναι σαν να με προσκαλεί σε κάτι που δεν καταλαβαίνω. Ο τόνος της φωνής του απέκτησε τρυφερες γωνίες "γιατι δεν της χτυπησες το χερι οταν σε άγγιξε" του  λεω καθώς η ανάσα μου βγαινει σαν να είναι ετοιμη να τελειώσει, ο Γιώργος σκύβει μπροστά μου , νιώθω την ζεστασια της ανάσας του, τα ματια του στα χείλη μου, τα γόνατα μου να αποκτούν την ελαφρότητα του σύννεφου και τα χέρια μου να τρεμουν καθώς είναι υποταγμένα και δειλά δίπλα στο κορμί μου

"Ήθελα να της πεις.." 

Σκύβει κι αλλο στα χειλη μου σαν να θελει να ακουσει καλύτερα

"Τι ήθελες Παρασκευή? Τι θελεις " η ανάσα του ζεστη φερνει πνοή στο στομα μου και το άρωμα του μπερδευεται με τις μεθυσμένες αισθησεις μου

"Οτι είσαι δικός μου . Αυτό ήθελα να της πεις. " λεω πάνω στα χειλη του καθώς την ίδια στιγμή τα χέρια του που οριζουν τους ώμους μου κάνουν μια αξαφνη κίνηση φέρνοντας το σώμα μου κοντα στο δικό του. Και τώρα νιώθω το κορμί του πλαι στο δικό μου. Το μπουφάν μου αγγίζει την μπλούζα του, οι ανάσες και τον δυο ζευγαρώνουν καθώς τα ματια του ολισθαινουν προς τα χειλη μου κι εγώ μαγνητισμένη κοιτάω τα δικά του όταν-

"Συγνώμη Παρασκευή. Δεν αντέχω άλλο" μου λεει με έντονο ύφος και την ίδια στιγμή ακριβώς που νιώθω οτι έφτασε η ώρα να ακουσω αυτο που περίμενα ,οτι όλα ήταν μια ανοητη πλακα και ποτέ δεν θελησε έμενα , ο Γιώργος σκύβει απότομα και αγγίζει τα χείλη του πάνω στα δικά μου

"Δεν θελω να αντεξω αλλο" μουρμουρίζει πανω στα χειλη μου, τα κοντά γένια του αόρατα στο μάτι τωρα τα νιώθω στα μάγουλα μου καθώς οι λεξεις του γρατζουνάν κάθε σπιθαμη του κορμιου μου ξυπνώντας θυελλες και καταιγίδες " Μα τω θεω προσπαθησα να κρατηθώ" λεει μονο καθώς οι λεξεις παιζουν στα χείλη μου , νιώθω στα χειλη του να λεει την κάθε λεξη σαν ένα μικρό χαδι στο στομα μου, συνεχίζει να τα κουνά και να σχηματίζει μικρά φιλιά ανεπαίσθητα, ασχημάτιστα, πανω στα χείλη μου, ενώ τα δικά μου προσπαθούν να μαντέψουν αν αυτο το αγγιγμα ειναι το πρωτο μου φιλί, αν η θυελλα μέσα μου μπορει να γιγαντωθει ακομη περισσότερο αν έβρισκα την δυναμη να πω και εγώ λεξεις με αυτο τον τρόπο πάνω στα χείλη του.

"Θέλω να είσαι δικός μου" λεω χαμηλόφωνα ίσα για να βγουν οι λεξεις σαν χαδι πανω στα χείλη του και καθως σβήνουν οι λέξεις στα χείλη μου μενουν πανω του καθώς τα χείλη του ανοιγουν για να παρει ανάσα , σαν να την παιρνει απο το δικό μου στόμα και νιώθω πως τα χείλη ξεκίνησαν να λένε  λέξεις με αλλο τρόπο, με ένα υγρό τρόπο,  καθώς νιώθω την γλώσσα του-

"Ωχ" 

παραπατάω κανοντας ένα βήμα πίσω και τον κοιτάω μπερδεμένη.

Φιλιόμαστε?

Αυτό κάνουμε έτσι?

Το κύμα ντροπης επανέρχεται και-

Τον βλέπω να τραβά τα χέρια του απο πανω μου σαν να ήταν σε αναμμένα κάρβουνα

"Συγνώμη" λεει σαν να ατίμασε τα παντελόνια του, σκύβει κάτω και κοιτά το χώμα και μετά αποφασιστικά κοιτά εμένα που είμαι ακόμη σε μια παράξενη αίσθηση μεθης και ντροπής.

"Σε σέβομαι Παρασκευή. Εδώ και χρόνια. " 

Θέλω να του πω πως δεν ένιωσα καμια ασεβεια στο χαδι των χειλιών του πως-

"Σε σέβομαι Παρασκευή απο μικρός που ήμουν" συμπληρωνει και τα μάτια του αποκτούν ένα αγορίστικο θυμό . "Σαν γυναίκα μου "

"Ε?" γουρλώνω τα μάτια και νιώθω πως η ντροπή έφυγε όλη με μιας απο την έκπληξη" τι εννοείς απο μικρός  οτι-"

"ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ ΠΑΙΔΙΑ? ΟΛΑ ΚΑΛΑ? ΓΙΩΡΓΟΟΟΟ ΞΕΧΑΣΕΣ ΤΟΝ ΜΠΟΥΦΑΝ ΣΟΥ"
 Η φωνή του Κυριάκου έρχεται απο κάτω απο το λόφο την στιγμή που ήθελα όσο τίποτα εξηγήσεις.

Ο Γιώργος κλωτσα απαλά μια πέτρα δίπλα του αλλα την κάνει να κατρακυλήσει με φόρα απο την πλαγιά και να φτάσει ως τα πόδια του Κυριάκου. Απο πίσω βλέπω να έρχονται τα κορίτσια.

"ΟΧΙ ΤΩΡΑ" τον ακούω να φωνάζει  κλωτσώντας μαλακά μια πέτρα ακόμη.

Η καρδια μου χοροπηδα σαν τρελή, τα χερια μου ιδρωνουν, τα μαγουλα μου καίνε και το μονο που σκεφτομαι είναι..

Φασώθηκα με τον Γιώργο μόλις στα δεντρακια?

Το χαμόγελο που είχα στα χείλη μου θα έκανε δυο 24 ωρα να φύγει.

.........................