Τα γαλανά μάτια του Γιώργου με κοιτάζουν απο πάνω ως κάτω και επανέρχονται σχεδόν αστραπιαία στα μάτια μου που κάνουν τιτάνειες προσπάθειες να μην κατέβουν στο ύψος του πατώματος.

"Να και το κορίτσι μας " η κυρία Στέλλα σχεδόν τραυλίζει απο συστολή δίπλα μας . Φαίνεται πιο αμήχανη απο όλους μας. 

"ΤΑ ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΓΟΜΟΡΑ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ ΜΠΑΜΠΗ"

Ο τάκης βρωντοφωνάζει στο βάθος ακόμη πιο δυνατά προς τον κάθισμένο κύριο Μπάμπη που εξακολουθεί να βλέπει τηλεόραση στη διαπασών. Ο Κυριάκος κάθεται στην καρέκλα του λες και έχει αγκάθια και εγώ πλυμμηρίζω αμηχανία όχι γιατί δεν ξέρω τι θα του πω , αλλά σίγουρα δεν θέλω να τα πω μπροστά σε τόσο μεγάλο ακροατήριο.

"Καλύτερα να πάμε έξω"

"Για ποιό λόγο?" ο Γιώργος δειχνει περίεργα ήρεμος , αλλά ο τρόπος που ξαφνικά κατεβάζει το φερμουαρ απο το μπουφάν του με νεύρο μου φανερώνει πως μάλλον και οι δυο είμαστε νευρικοί.

Ή θανάσιμα νευριασμένοι.

"Μην κάνεις τον χαζό. Ξέρεις οτι πρέπει να μιλήσουμε. Γι αυτό δεν ήρθες εδώ?" του λεω στα ίσια και χωρίς περιστροφές. προσπαθώ να εστιάσω στο θυμό μου. Στην τελική μπορεί να είμαι ερωτευμένη με εκείνον απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αλλά την κοροιδία δεν την ανέχομαι. Με εξαπάτησε και αυτό δεν το συγχωρώ στα πόδια μου να έπεφτε ζητώντας συγνώμη. Που δεν θα ζητήσει...αλλά και πάλι ..δεν με νοιάζει. Είναι ένας απατεώνας άντρας.

"Ωστε και χαζός έγινα τώρα? Βρε την Παρασκευή.." με το ίδιο ειρωνικό ύφος πιάνει τον καφέ του και πίνει αφήνοντας με κρότο την κούπα πάνω στο ξύλινο τραπέζι. 

"ΣΟΥ ΛΕΩ ΕΧΩ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ. ΑΛΛΑ ΜΑΚΗ ΑΝ ΤΟ ΗΞΕΡΑ ΘΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ"

Ο Τάκης συνεχίζει στο βάθος να φωνάζει επειδικτικά και η κυρια Στέλλα ξεφυσά. Είναι αμήχανο για όλους. 

"Πάμε στα δεντράκια να μιλήσουμε" λέω κοφτά χωρίς να δίνω σημασία στο απαξιωτικό ύφος του.

"Τα δεντράκια τέλος για εμας τους δυο" 

Τα νεύρα μου γιγαντωνονται στην στιγμή. Νομίζει πως θέλω να του τα ρίξω? Μα για πόσο γόης περνιέται? και μας κερατώνει και θα παρακαλέσουμε και μας ρίχνει άκυρο?

Σκύβω προς το πρόσωπο του χωρίς δευτερη σκέψη καθώς το άρωμα του εισβάλλει στο στομάχι μου απελευθερώνοντας μερικές λιποτακτισσες πεταλούδες. Τραβάει σχεδόν ενστικτωδώς το στέρνο του απο εμένα λες και δεν θέλει ούτε να τον πλησιάσω. Αλλά καθόλου δεν με νοιάζει αν του ειμαι τόσο απωθητική.

"Δεν ήταν και σπουδαίο φιλί ξέρεις για να θελω να το επαναλάβω" του λεω ψιθυριστά κάνοντας τον να στρέψει το πρόσωπο του αυτόματα σε μένα. Η εκπληξη του σχεδόν αιφνιδιάζει το ειρωνικό ύφος του, κάνοντας το πρόσωπο του να φάινεται ειλικρινά πληγωμένο.

Βρε τον υποκριτή.

"Αλλωστε εσύ προτιμάς να φιλήσεις βάτραχο παρά εμένα"

Μα που το θυμήθηκε αυτό?

"Ναι . Τουλάχιστον με τον βάτραχο έχω περισσότερες ευκαιρίες να τον φιλήσω και να μεταμορφωθεί σε πρίγκηπα. Γιατί εσένα σε φίλησα πρίγκηπα και μεταμορφώθηκες σε γαιδουρι!" λεω πιο δυνατά απο όσο ήθελα. Ε έχω και εγώ νεύρα! να έχει σχέση με την Αμαλία ενώ με λογοδόθηκε , να με χωρίζει γιατί έμαθε οτι είμαι άπιστη και να ζητά και τα ρέστα? 

Σηκώνεται πάνω με τόση φόρα που το σώμα μου πάει προς τα πίσω έτοιμο να πέσει, μένω μετέωρη για μια στιγμή στο μεταίχμιο να γύρω σαν καρπουζι προς το πάτωμα ή προς την αγκαλιά του και ενστικτωδώς επιλέγω το καρπούζι. Τελευταία στιγμή όμως το χέρι του με συγκρατεί. 

Καταλήγω να με κρατά πάνω του δυνατά με τα μπράτσα του και εγώ πάνω στο στέρνο του να έχω ξεχάσει τι  έλεγα. Τα χείλη του ανασαίνουν με βαριά ανάσα λίγο πιο πάνω απο τα χείλη μου, πάνω στην μύτη μου. Και για μια στιγμή θέλω να σηκώσω τα χείλια μου ένα χιλιοστό παραπάνω για να ζευγαρώσουν οι ανάσες μας. Η καρδιά μου χτυπά ρυθμικά λες και ταξιδευει πάνω στα κύματα του αρώματος του, ένα άρωμα που για μένα  μου θυμίζει οχι μόνο τον Γιώργο , αλλά όλη την αίσθηση του έρωτα.

"Μην με κρατάς" ψελλίζω αποδιοργανωμένα χωρίς να ανεβάζω τα μάτια μου στα δικά του. Κάτι τετοιο  θα μου ήταν ανυπόφορα ερωτικό. Οτι και να λέω , οσο και να με πρόδωσε, ποτέ δεν θα είμαι αρκετά άνετη στην αγκαλιά του ωραιότερου άντρα του χωριού μου και το αγόρι που υπήρξα ερωτευμένη όλη μου την ζωή. 

"Μπορεί απλά εσύ να μεταμορφώθηκες σε βάτραχο"

ΤΙ ΕΙΠΕ??????????????

Τραβιέμαι απο το κρατημα του και σφίγγω τα δόντια μου να μην τον δαγκώσω. 

"Αν ήμασταν μόνοι θα σε κλωτσούσα"

"Μπορεί να σε κλωτσούσα κι εγώ τότε "

ΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ?

"Μπορεί και να σου έχωνα και μπουνιά καλύτερα να μην πάμε στα δεντράκια"

"Ήσουν πάντα τόσο εκνευριστική?" σταυρώνει τα χέρια του αποδυκνύοντας πόσο μεγάλους μύες απέκτησε στην αεροπορία. Ισιώνω κι εγώ την πλάτη μου σαν κοκκόρι.

"σε απογοητευσα τώρα που με γνώρισες απο κοντά?"

"Αφάνταστα" λεει λες και η λέξη είναι καραμέλα και λιώνει στο στόμα του. Θα τον κλωτσήσω μέσα στο μαγαζί! Που πήγε ο ευγενικός Γιώργος? παντα τετοιος ήταν? ποσο λάθος τον είχα κόψει! αλλον φαντασιωνόμουν!

"Καλύτερα να πάτε έξω να μιλήσετε Γιώργο. Μην δίνουμε λαβές για σχόλια"

Κοιτάμε αυτόματα με τον Γιώργο, τον Κυριάκο , την Μαρία και την κυρία Στέλλα που ειλικρινά τους είχα ξεχάσει. 

"Τι θα γίνει θα πάμε στα δεντράκια να μιλήσουμε? " του λεω μέσα στα νευρα κάνοντας τον γουρλώσει τα μάτια. Αν νόμιζε πως ήμουν γλυκιά κοπέλα και ευγενική με την εξαπάτηση κάνει λάθος.

Παίρνω το μπουφάν μου απο την καρέκλα και χωρίς να κουμπωθώ τον προσπερνάω με αποφασιστικότητα και πάω προς την πόρτα.

Αν δεν ακολουθησει μα τω θεω γυρνάω όπως είμαι και του χώνω κλωτσιά. Αλλά πριν κλείσει η πόρτα πίσω μου, νιώθω ένα χέρι να την σταματά λίγο πριν κάνει το χαρακτηριστικό ήχο του κλεισίματος. "έρχομαι " μου λεει με βαριά φωνή χωρις να τον κοιτάξω.

Χωρίς να μειώσω το βήμα μου τραβάω προς το λόφο. Τα δεντράκια φαίνονται απο εδώ χαμηλά αλλά παρόλαυτα είναι τόσο πυκνοφυτεμένα τα δέντρα που όποιος μπει εκεί μέσα είναι λες και και τον καταπίνει το πράσινο. 

"Περίμενα τουλαχιστον να έχεις λίγη ντροπή πάνω σου. Και με κοροιδευεις και κάθομαι να σε παρακαλάω να μιλήσουμε . " ο κρύος αέρας παγώνει τα κοκκινισμένα μου μάγουλα. Βλέπω τα παπούτσια του να περπατάνε στο ίδιο ρυθμό με το δικό μου. 

Δεν λεει κάτι . Γυρίζω να τον κοιτάξω και συναντώ το γαλανό βλέμμα του να με κοιτά λες και με βλέπει πρωτη φορά.

"Πάντως καμία σχέση όπως σε είχα στο νου μου. " μου λεει με περίεγο ύφος.

"Θα συμφωνήσουμε σε αυτό"

Καγχάζει δίπλα μου ειρωνικά. 

Αυτό είναι δεν περιμένω τα δεντράκια. Θα τσακωθω μαζί του τώρα!

"Ποιο είναι το πρόβλημα σου είλικρινά?" σταματάω το βήμα και στρεφω το σώμα μου προς αυτόν. Του χτυπάω με δύναμη το στερνο του με το δαχτυλό μου εκνευριστικά και επαναληπτικά και κοιτά το δάχτυλο  μου λες και είναι ελεφαντας

"Κατέβασε το δάχτυλο"

"θα κάνω οτι θέλω με το δάχτυλο μου" του χτυπάω ξανά με το δάχτυλο το στέρνο του

"κατεβασε το γιατί θα το κατεβάσω εγώ"

"Θα μας κάνει και τον νταή? θα σε φοβηθούμε τώρα?"

"σου εχω κάνει εγώ ποτέ το νταη?" μου παιρνει το δάχτυλο και το κατεβάζει κάτω με φόρα

"Αουτσ!" φωνάζω μεσα στα μούτρα του και  σηκώνω το δάχτυλο ξανά και του χτυπάω ξανά το στερνο

"Εγώ υπήρξα τίμια κι εσύ ψέυτης"

Μου παιρνει το δάχτυλο και το κατεβάζει κάτω " έχεις σχέση με τον καθηγητή σου. Δεν ξέρω τι αλλο να πούμε. Εκεί σταματά κάθε κουβέντα. Διαλύουμε τον λόγο . Μην φοβάσαι δεν θα βγω να πω την αληθινή αιτία αλλά μην μας κουνάς και το δάχτυλο Παρασκευή. Πάει πολύ . Εγώ κι εσύ τέλος. Θα με βλέπεις στο δρόμο και δεν θα με χαιρετάς. Καταλαβες?"

Ενα εχω να πω .

Τρελή.

"ΘΑ ΜΕ ΤΡΕΛΆΝΕΙΣ?"

Σηκώνω το δάχτυλο μου και του το χτυπάω επαναληπτικά στο μέτωπο του. Με φόρα παιρνει το χέρι μου , μου γυρίζει το χέρι πίσω απο την πλάτη μου με αποτελεσμα να με έχει ακινητοποιήσει και με το άλλο χέρι μου τον χτυπάω ξανά στο μέτωπο .Μου πιάνει και αυτό το χέρι , το βάζει πίσω απο την πλάτη μου και τώρα είμαστε στα τυρακι και ψωμακι σε τόστ.

"Άσε μου τα χέρια . Βλακα."

"Και βλακας?" μου λεει σκληρα πάνω στα χέιλη μου

"αφησε με"

"υποσχεσου οτι δεν θα με αγγίξεις ξανά, τις ασέβειες απο γυναικες του είδους σου δεν τις ανέχομαι"

"ο τελευταιος άντρας στην γη να ήσουν δεν θα σε άγγιζα " του λεω με νόημα και με αφήνει αποτομα λες και τον χτυπησε ηλεκτρικό ρεύμα.

Πέφτει μια θανατηφόρα σιωπή ανάμεσα μας.

Τα βλεμματα μας  σαν αιχμηρα ξήφη διασταυρώνονται . 

"Γιατι δεχτηκες τον λόγο? για να βγαινεις ανενόχλητη με τον καθηγητη σου? "

"Γιατι μου ζήτησες λόγο? επέμεναν οι δικοι σου και δεν ήθελαν την Αμαλία για νύφη? θα μας είχες και τις δυο για πολύ καιρό μαζί?"

"Τι έγινε? δεν θελει ο καθηγητης σου να σε αποκαταστήσει? θελει να σε έχει μόνο για -" 

Σηκώνω το χέρι μου για να τον χτυπήσω αλλά μου το πιανει στον αέρα. Το κατεβάζει και το γυρνά ξανά απαλά πίσω απο την πλάτη μου , φερνοντας τα σώματα μας και πάλι κοντά. Δεν κάνω προσπάθεια να τραβηχτώ και εκείνος δεν κανει προσπαθεια να με κρατήσει σφιχτά. Ξέρει οτι μπορώ να του διαφύγω . 

"Ειπα ψέμματα οτι έχω σχέση μαζί του. Το ειπα για να σε πληγώσω γιατι πήγες και πίστεψες οτι ακουσες και μετά με χώρισες χωρίς καν να μου ζητήσεις τον λόγο. Δεν  με άφησες να με υπερασπιστώ ή ακόμη καλύτερα να μη πιστευες τίποτα απο όσα άκουσες. Να πίστευες εμένα, οτι εγώ δεν θα έκανα ποτέ τίποτα απο αυτά που άκουσες. "

Βουρκώνω.

"Ήθελα να έλεγες στους γονείς σου πως εγώ δεν θα έκανα τίποτα απο αυτά. Να έλεγες ..Η Παρασκευή ντρεπεται να με κοιτάξει ενώ το θελει τόσο πολύ. Θελει τοσο πολυ να με κοιτάει αλλά δεν το κάνει. Τοσο ντροπαλό κορίτσι είναι.Να έλεγες...να σκεφτόσουν..Τετοια δεν κάνει το κορίτσι μου"

Κλαιω σαν χαζή, με επιασε το παράπονο.

Τα μάτια του αποκτούν μια περίεργη λάμψη και έπειτα με κοιτά αινιγματικά λες και δεν περίμενε να ακούσει αυτά τα λόγια. 

Μου χαλαρώνει την λαβή του αλλά δεν αφήνει το χέρι μου.

"Γιατί..γιατί τότε τόσες φήμες για εσέναΠαρασκευή? Γιατί να μην πιάσουν στο στόμα τους άλλη κοπέλα?" μου κάνει την ερώτηση που θα έπρεπε μέρες πριν να μου κάνει.

"Για ενημερωτικούς καθαρά λόγους θα σου απαντησω. Οχι γιατι με ενδιαφέρει πλέον η γνώμη σου για μένα. Εμείς οι δυο τέλος" λεω και ρουφάω την μύτη μου .

"Καλά για ενημερωτικους λόγους" μου λεει κοφτά . Δεν βλεφαριάζει καν. 

"Έκανα μαζί του ιδιαιτερα γιατι θελω να δώσω εξετάσεις. Οι γονείς μου δεν το ήξεραν. Η μητέρα μου ήταν αντιθετη να ξαναδώσω εξετάσεις. Θελει να παντρευτώ και να κάνω παιδιά. Και..δεν ξέρω ...αποφάσισα να κάνω κρυφά τα μαθήματα. Υποθέτω κάποιος με είδε να μπαινοβγαίνω στο σπίτι του."

"εξετάσεις? " προφέρει την λέξη λες και ειναι οτι πιο παραξενο 

"Ναι εξετάσεις. Μόνο η Αμαλία σου έχει το δικαιωμα να σπουδάσει?"

Το ειπα? 

"Άρα οι γονείς σου σε υποχρέωσαν να δώσεις λόγο μαζί μου? εσύ ήθελες να δώσεις εξετάσεις ?Γιατι δεν μου ειπες τίποτα?"με ρωτα σαν να μην ακουσε τιποτα για την αμαλία

Κοιταω τα μάτια του ξεφυσώντας και ξανακατεβάζω το βλέμμα μου. 

"Δεν με υποχρέωσαν. Και για τις εξετάσεις δεν είπα κάτι γιατί..Γενικά μπροστά σου όταν είμαστε μαζί εγώ..ξερεις τι παθαίνω..α-αφού ..αφού ξέρεις.."

"Τι ξέρω?" μου σηκώνει με το χέρι του το πηγούνι μου και οι ανάσες μας ζευγαρώνουν . Τα χειλη του προκλητικά στεκουν χιλιοστά πιο εκεί. "Τι ξέρω?" μου λεει χαμηλόφωνα καθώς η χροια της φωνής του απελευθερώνει χιλιάδες πεταλούδες στο στομάχι μου.

"Θελεις να το ακουσεις? ξερεις.."

"Εγώ ξερω μόνο πως είμαι ο βάτραχος της υπόθεσης ως τώρα Παρασκευούλα" λεει πανω στα χείλη μου αινιγματικά 

"Σε ντρεπομαι πολύ. Το ξερεις αυτό.  "

Κοιτα τα χειλη μου σιωπηλός και αφήνει τα χέρια μου.  Τα γαλανά μάτια του στεκονται εκατοστά μακριά απο εμένα .Και τι δεν θα έδινα να ακούσω τις σκέψεις του. Φαίνεται σαν να παιρνάν απο το νου του χιλιάδες σκέψεις που του προκαλούν τρικυμία στα γαλανά υπέροχα μάτια του.  Μισανοίγει τα χέιλη έτοιμος να μοιραστει μαζί μου μια απο αυτες τις σκέψεις του. "Φαίνεσαι  πολύ γλυκιά όταν ντρέπεσαι " 

"Ε-ε?"  λεω αποσυντονισμένα 

"Πάμε "  με αφήνει απο το κρατημα του αποτομα , αφήνοντας με ένα ξεροσταλιασμά και ένα δυνατο χτυποκάρδι.

"που?" προσπαθω να συμβαδίσω με το βήμα του , το οποίο σε δευτερα εγινε γρήγορο

"παμε στα δεντρακια" 

"Εγώ δεν πάω πουθενά" λεω και κόβω το βήμα μου με φόρα. " Τελος τα δεντράκια" . Είμαι αποφασισμένη .

"Θελω να σου μιλήσω για την σχέση μου με την  Αμαλία." μου λεει ανέκφραστα .

"Α.."

Ξεροκαταπίνω.

"Ν-ναι. Ναι να πάμε. Φυσικά. Να μου πεις κι εσύ για την Αμαλία" 

Φυσικά. Η Αμαλία..