Δυο μέρες μετά

Η Μαρία συγχρονισμενες με την Κατερινα χτυπάνε το νες τους με το κουταλακι και έχουν πέσει σε περισυλλογη. Ασπρος έγινε αλλά καμία δεν λεει να παει να ρίξει νερό στην κουζίνα. Εδώ αφού έχουμε φλέγοντα θέματα προς συζήτηση!

"Κάτσε λίγο Παρασκευή μου κάτω μας ζαλισες με το πηγαινε ελα"

Κάθομαι και εγώ στο κρεβατι μου αλλά η ταχυκαρδιά μου δεν βοηθάει. Ουτε να κοιμηθώ δεν μπορώ δυο βραδιες τώρα . Μα να μου μιλήσει εμενα ετσι?

"Πρωτον ο Γιώργος ειναι ευγενικό παιδί. Ποτε δεν τον έχω ακούσει να προσβάλλει κανεναν και προσβαλλε εσένα Παρασκευή? την μέρα που δίνατε λόγο?" η Κατερίνα δεν λεει να με πιστεψει

"Μαρία εσυ με πιστευεις?Μα τωρα παιδια είμαστε , σας κοροιδευω ?"

Η Μαρία ανασηκώνει τους ώμους. "Και ο Κυριάκος πάντα λεει τα καλύτερα για τον Γιώργο που κάνουν παρέα κι εγώ δηλαδή όποτε βγηκαμε όλοι μαζί σαν παρεα είναι ευγενικός μαζί μου"

Ξεφυσαω γιατι τα κοριτσια ειναι χαζές . Δεν εξηγειται διαφορετικά. Τιναζομαι πανω και ξαναρχίζω τις βόλτες στο δωμάτιο.

"Να τα παρουμε απο την αρχή. Εσένα μαρία δεν αναγκαστηκε ποτε να δώσει λόγο με σένα. Εσύ αρραβωνιάστηκες τον Κυριάκο που σε έχει στα όπα όπα, εμενα πάλι ο Γιώργος σου λέω τον αναγκασαν να λογοδοθει με εμενα. Σας το ξαναλεω μου το ειπε στα μουτρα! Δεν .ήθε.λε!"

Το ειπα και στην μαμα μου εννοειται και ξεφύσηξε και με προσπέρασε. Εμ βεβαια βιάζεται να με ξεφορτωθεί. Γιατι τι τρώω? Η Αρτεμουλα πιο πολυ τρωει.

"Και σου ειπε οτι αρρωσταινει μονο που σε πλησιάζει?"

Η εκφραση αρνησης της Κατερινας με εξοργιζει περισσότερο. 

"Θα τα ξαναπω απο την αρχη για τελευταια φορά. Ειπε πως δεν θελει αυτον τον λόγο, πως η μαμα του τα κανόνισε πισω απο την πλάτη του , πως όταν το έμαθε για λόγους τιμής δεν πήρε την πρόταση πίσω και πως όταν με πλησιάζει νιώθει περιεργα το στομάχι του όπως όταν ξεκιναει η μηχανη του αεροπλάνου. Ρε κορίτσια τι αλλο να ακουσετε ! εδώ μου ειπε πως νιώθει λεει ένα βομβο στο στομαχι. Ενταξει ηξερα πως αδιαφορει, μπορεί και όταν ήμασταν μικρά να με απεχθανόταν..θυμασαι Μαρία οτι με έδιωξε στο γυμνασιο απο τα δεντρακια?.."η Μαρία γνεφει το κεφάλι της θετικά" αλλά να μας πει ο κυριος Γιώργος οτι του προκαλω και βομβο στο στομάχι παει πολύ"

ΙΙΙΙ παλι θυμώνω που τα θυμαμαι

"Μηπως δεν τα θυμασαι καλα βρε Παρασκευή? Εσυ τον κοιτας και χανεις την γη κατω απο τα πόδια σου. Μηπως τα μισα τα ξεχνας επειδη σε κοιτουσε?"

Η κατερινα παντα ειναι δυσπιστη. 

Σκεφτομαι.

Οχι καλα τα θυμαμαι.

Σταματαω το βήμα μου και τα ματια μου λαμπυριζουν απο θυμο. "ΑΑΑΑΑΑ"

Με κοιταζουν και οι δυο τρομαγμενες.

"Θυμηθηκα και κατι αλλο..."

Α τον κυριο Γιώργο.

"Ειπε οτι τον κάνω να νιώθω ελευθερο. Καταλαβατε κοριτσια?Καταλαβαμε πειτε"λεω με σατανικό ύφος. Μια χαρά τα κατάλαβα εγώ!αυτές είναι αγαθες και δεν καταλαβαίνουν τι παιχνίδι παίζει μαζί μου ο Γιώργος.

Κοιταζονται παλι μεταξυ τους χωρις να καταλαβαινουν. Ολα εγώ θα τα εξηγω.

Καθομαι αναμεσα τους και παιρνω τις κουπες με το νες και τις αφηνω κάτω. Θελω ησυχία για να πω την σκέψη μου.

"Και γιατι οταν με βλεπει νιωθει ελευθερος? γιατι τωρα που λογοδοθηκαμε μπορει να κάνει οτι θελει με κοπελες χωρις να ακουστει κάτι στο χωριο. Με έχει αλλοθι για να κανει τα εκτροπα του"

Τις ξαναδινω τους καφεδες στο χερι αλλα δεν χτυπανε τους καφεδες. Κοιταζονται.

"Εσυ τι λες?" η Μαρία ρωταει την Κατερινα. 

"Μμ..δεν μπορώ να πιστεψω οτι ο Γιωργος θα το εκανε ποτε αυτο στην Παρασκευη. Ακομη και τις κοπελες που ειχε , αν τις είχε , ποτε δεν εδινε δικαιωμα, ήταν παντα τυπικός όταν τους βλεπαμε μαζί. .Και τώρα ξαφνικά σε θελει για αλλοθι?Κατι δεν μου κολλαει βρε Παρασκευή μου"

Η Μαρια στεκεται προβληματισμενη. 

Αυτη με πιστευει! αυτη ειναι φίλη.

"Εγώ λεω να ψαξουμε στο λεξικο τι σημαινει βομβος"

"Συνεχης θόρυβος σε χαμηλη συχνοτητα" απανταω αμέσως. Εννοειται το κοιταξα. "τωρα αυτο ειναι ωραιο να το νιώθεις οταν καποιος σε πλησιάζει?"

.......................................

"Ρε μαμάαααααα"

Κλαψουριζω στην κουζίνα καθως η μαμα ζεματάει τα λάχανα.

"Μην με νευριάζεις παρασκευή. Τι ήθελες να πω στον άνθρωπο? δυο μερες τώρα που δώσατε λόγο δυο φορες σε πήρε τηλέφωνο και τις δυο πήγες και κρυφτηκες στην αποθήκη. Καμια χθεσινη είμαι? Όταν παιρνει παντα λειπεις. Για βλαμμενο θα σε περάσει παιδί μου και θα χασουμε τον γαμπρο. Ευγενικός , ψηλος , όμορφος αντρας , αξιωματικος με πλυντηριο πιατων. Και τι άντρας..χαμένη. Εγω επρεπε να κρυφτω στην αποθήκη οταν ήρθε ο πατερας σου να μου ζητήσει το χέρι που ηταν ασχημάντρας και κοντος. Εσυ γιατι κρυβεσαι βρε? πιο ωραιο παλλικαρι δεν κυκλοφορει στο χωριο. Και γενικα σε όλο τον κάμπο. Ολες τριβουν τα ματια τους απο εκπληξη που σε ζητησε τετοιος γαμπρος και εσυ κρυβεσαι στην αποθήκη"

"και δηλαδη του εδωσες ραντεβου? εμενα δεν θα με ρωτησεις αν θελω?"

Η μαμα μου όλο μανταρα παει και τα κάνει. Του ειπε πως θελω να συναντηθούμε και σε εικοσι λεπτα θα περάσει να με παρει για βολτα οι δυο μας. Και με κλειδωσε και στην κουζινα για να μην το σκασω.

"Να παω να αλλάξω ρούχα. Με το τζην θα παω και τα μποτακια? να βαλω μια φουστα "

Γυρίζει και με κοιταει καχύποπτα. "η αλεπου εκατο και τα αλεπουδάκια εκατον ενα? τι λες καλε που θα βγεις απο την κουζινα. "

"Εισαι καταπιεστικη"

"Κι εσυ χαιβανι κοριτσι μου αλλά κανω υπομονη. Αλλά δεν θα βουτηξεις το δαχτυλο στο μελι τοτε τα ξαναλεμε.."

"Ε?ποιο μέλι? κανονισες κατι για το ραντεβου μας?"

"Σταματα να μιλας Παρασκευη"

...............

Βαζω το μπουφάν μου, βαζω το κασκολ μου, βαζω τα μποτακια μου-

Μα τι λεει η Αρτεμουλα τοση ώρα στον Γιώργο ? τον ζαλισε τον άνθρωπο. 

Και παιρνω δυο μεγάλες ανασες που δεν βοηθάνε καθόλου.

Αν μου ξαναπει κατι για αεροπλανα θα γινει χαμος παντως. Εχω και μια αξιοπρεπεια. Οχι επειδη δεν έχω σπουδάσει θα με κοροιδευει εμενα. Βομβος! ακου βομβος! εχω λεξικο κυριε Γιωργο!

Μπαινω μέσα στο σαλόνι και τον βλεπω με την μια να σηκώνεται όρθιος . Η μαμά μου κλεινει το ματι και μου κάνει νοημα καθώς μου τον δειχνει.

"Καλησπερα Παρασκευη. Εισαι εισαι καλα?"

Ειναι φρεσκοξυρισμενος , μυρίζει άρωμα, φοράει πουκάμισο και το καλο παλτο του αυτο που φορουσε και στο λόγο. 

Τα χανω. Ειναι πολυ ομορφος. Γιατί όλη η ομορφιά του κόσμου έκατσε πάνω του?

Με κοιταω . 

Ουτε μια φουστα με καλσον δεν έβαλα.

"Αν ηξερα οτι θα ντυνομασταν καλα για την βόλτα θα έβαζα κατι καλύτερο"

"Παρασκευη.." ακουγεται η φωνη του σαν επίπληξη. Σαν να τον κοροιδευω κι ένιωσε άσχημα.

Μα κοροιδευομαστε?

Η μαμα μου μας σπρωχνει προς την έξοδο "με την ευχη της παναγιας , να πατε να περάσετε όμορφα, την ευλογια και την δική μου παιδια"

Βαζω και τα γαντια μου και στεκομαι σαν χιονανθρωπος διπλα του. Με κοιταζει. Τον κοιταζω. Και κατεβάζω τα μάτια. 

Ξεφυσαει.

Αχ ρε μαμα τι τον αναγκασες να έρθει. Πρωτον το είχε να παει καπου αλλου. Τοσο ωραιο ντυσιμο για εμενα δεν το εκανε.

"Να περάσετε όμορφα, που θα πας το κοριτσι μας? για χυμο στην καφετερια του χωριου? να πατε αλλου εκει θα ειναι ολοι μαζεμενοι και θα ερχονται για συγχαρικια, λεξη δεν θα καταφερετε να ανταλλαξετε" απο διπλα ορμηνευει τον Γιώργο που προσπαθει να βγαλει την Αρτεμουλα απο το ποδι του που ανεβηκε

"Περπατα μαζί μου Γιώργο , σηκωσε το πόδι"

"Μην το ζαλίζεις τον άνθρωπο γλυκο μου, εχει να βγει με την αδερφη σου"

"Δεν πειραζει. παιδί ειναι" λεει ο Γιωργος 

"Ήρθε με την κουρσα την καινούργια . Χαιβανι. Κοιτα να μιλας" μου λεει η μαμα στο αφτι μου ψυθιριστα  και χαμογελα μετα εγκαρδια καθώς συγχρονως τραβα το αφτι της Αρτεμουλας."την ευλογια μου"

Αχ θεουλη. 

Βγαινουμε έξω στο κρυο αέρα. Η ώρα αν και είναι εξι το σκοτάδι ειναι πυχτό. 

Το αρωμα του ταξιδευει μπερδεμενο στον αερα και νιώθω πεταλούδες στο στομαχι μου. Που να με ηθελε κιολας..

Παω να ανοιξω την πορτα και με βιαστικα βηματα με προφταινει και την ανοιγει για εμενα.

"παρακαλω περασε"

"ν-ναι"

Μπαινω μεσα και κάθομαι στο δερματινο κάθισμα . Μυριζει οοοοολο το αυτοκινητο σαν το αρωμα του. Μου φαινεται αδιανοητο οτι καθομαι στο αυτοκινητο του. Και θα παμε και έξω?

Τον βλεπω να ανοιγει την πόρτα . Βλεπω τα χέρια του στην μιζα, μετα στο λεβιε ταχυτητων και μετα στο τιμονι. Τα κανει όλα τοσο υπέροχα. 

"Που θα ήθελες να παμε?"

με ρωτα ευγενικά 

"εμ.." απανταω.

ωχ παναγιτσα μου.

"Πάμε στην πολη σε μια παμπ αν δεν σε πειραζει"

Στην πολη? ειναι εικοσι λεπτα απο εδώ. Γιατι δεν παμε στην καφετερια του χωριου? εμ βεβαια για να αναλύσουμε το σχεδιο πως θα γλυτωσει απο το λόγο που έδωσε θελει ησυχία.

Οδηγάει μέσα στο χωριο και κάθε τόσο του κάνουν νόημα να σταματήσει διάφοροι συγγενεις και φίλοι. Ενα τεταρτο έχουμε στο αυτοκινητο και ακομη να παρουμε την στροφή για το πάρκο.

"Αγορι μου καλο να ζησετε χιλια χρονια παντα μονοιασμενα να ειστε και αγαπημενα. Κοιτα να τις φτιαξεις πολλα κουτσουβελα "

Ο μπαρμπα θωμας εχει χωσει το κεφαλι του μεσα απο το μισοκατεβασμενο τζαμι του αυτοκινητου

"Ευχαριστώ θειο. Να εισαι καλα . Να χαιρεσαι κι εσυ τα εγγονια σου"

Παει να ανεβασει το τζαμι αλλα

"Δεν μου λες εσυ Γιώργο παιδι μου αληθεια εσυ οδηγας αεροπλανο εκει στο στρατο? τρεχουν πολυ αυτα τα αμερικανικα ε?"

Α καλα δεν θα παμε ποτε στην πολη.

"Θειο θα έρθω αυριο απο το σπιτι να τα συζητησουμε"

Αααα αγενεστατος. Οριστε. Που λενε τα κοριτσια οτι ειναι ευγενικος.

"Ναι ναι συγνωμη " λεει ο μπαρμπα θωμας και μας χτυπα τον ουρανο του αυτοκινητου να ξεκινησουμε " νιατα! "μας φωναζει αντι για αντιο

"Συγνώμη που καθυστερούμε" μου λεει αλλα δεν λεω κατι

Προσπερναμε το παρκο και βγαινουμε στο δημόσιο. Τα παντα ειναι σκοτεινα και μονο οι προβολεις του αυτοκινητου φεγγουν.

"Γιατι δεν ήθελες να μου μιλησεις στο τηλέφωνο? "

Η φωνη του με κάνει να τα χάσω.

"Εμ..εγώ δεν..ήμουν σπίτι απλά οταν επαιρνες"

Ξεφυσαει. Ξεφυσαω κι εγώ.

"Η κυρια Γιαννα σε αναγκασε να βγεις μαζί μου?" ακουγεται σχεδον απογοητευμενος. Τωρα αυτος γιατι ακουγεται έτσι?

"Δεν ..εμ.."ξεφυσαω. 

Ξεφυσαει και αλλαζει ταχυτητα.

πεφτει πολυ σιωπή.

Περιεργη σιωπή.

Γυρίζω και τον κοιταω στα κλεφτα. Ειναι συνοφρυωμενος. Εχω κάνει σπουδη στις γκριματσες του τόσα χρόνια. Μπορει να μην τον κοιταω κατα προσωπο αλλά απο μακρια τον έχω κοιταξει ωρες και ωρες. Και τώρα ..μου φαινεται..παρεξηγημενος? ειπα βλακεια? 

"Ήθελα να βγουμε. Εγώ το ειπα στηνμαμα μου. Ειπα..πες στον Γιώργο οτι θελω να βγούμε και το κανονισε" του λεω με μια ανασα. Τι να κανω δεν θελω να στεναχωριεται ο βλακας.

"αληθεια?" λεει ξαφνιασμενος και γυριζει αποτομα πιανοντας με στα πρασα να τον κοιταω. Κατεβαζω το βλεμμα μου αλλα..

"Μπορεις να με κοιταζεις ελευθερα Παρασκευουλα. Λογοδοσμενοι ειμαστε . " και για καποιο λόγο χαμογελα αμυδρα . 

Να και τα εγκεφαλικα . Γιατι τα λεει αυτα τωρα? 

Ναι γιατι τα λες? παρε ματι δωρεαν ενα πραγμα?

Στην υπολοιπη διαδρομη δεν λεω τιποτα. Ειμαι πολυ θυμωμενη και ουτε τον κοιταζω.

"Αν θελεις μουσικη έχω κασετες στο ντουλαπακι. Βαλε οτι θελεις"

Τιποτα εγω. Ουτε ντουλαπακι πιανω ούτε τον κοιταζω.

"Εχω ξαναπαει μερικες φορες σε αυτή την παμπ. ειναι ωραια και ησυχα"

Εμ βεβαια μην μας δουνε μαζι.

"Όταν ειμαι μεσα, εννοω στο στρατοπεδο κανουμε και ένα μηνα να βγούμε. Εκτιμω τις εξοδους πια περισσοτερο. Δεν μου φαινονται αυτονοητες όπως παλια οταν ήμουν μικρός"

Προσπαθει να μου πιασει συζητηση ενω ειπε κοιταξε με ελευθερα? α τον αλαζονα.

"Πολλοι βεβαια τρελαινονται απο το στρατοπεδο. Θελουν να βγουνε έξω και τους θυμίζει φυλακη. Αλλά εμενα μου αρεσει η δουλεια μου. Ειναι λίγα τα κακα που έχει. "

Ακου εκει δεν με παρεξηγει.

"παρασκευη να σταματησω να μιλαω?" 

"ε?" τον κοιταζω απορημενα.

"Να σταματησω ? "

Ανασηκωνω τους ώμους.

Ξεφυσαει. Μα ποτε φτανουμε επιτελους? 

"Ελεγα οτι λιγα τα κακα που έχει η δουλεια μου. Ας πουμε ένα κακο που έχει ειναι-"

Και εκει που μιλαει σταματαει μαχαιρι. 

Περναει ενα δευτερολεπτο, δυο δευτερολεπτα, τιποτα ο Γιώργος. 

Τον κοιταζω κλεφτα .

Οδηγαει. 

Γιατι σταματησε να μιλαει? παρεξηγηθηκε που δεν του ειπα να συνεχισει να μιλαει?

Καλα δεν ήθελα να φανω και αγενης.

"Ε..ποια κακα έχει δηλαδη?" λεω ευγενικα προσπαθώντας να μην φανει η φωνή μου ψιλη όπως κάθε φορά που του μιλάω.

Αλλά δεν απανταει!

Περναει και αλλη ώρα. Κοντευουμε στην πολη. Παρεξηγηθηκε? αληθεια τώρα?Ποσο ειναι ?πεντε? αφου ξερει οτι εγω τα χανω μπροστα του. 

Και ξαφνικα κανει στην ακρη το αυτοκινητο.

"Εδω ειναι?" λεω με απορια . Που ειναι η παμπ? εδω ουτε σπιτια δεν έχει.

Ο Γιωργος με κοιτα με αποφασιστικοτητα.

"Τι εγινε?λαστιχο?" αρχιζω να ανυσυχω

Τα ματια του παλι αποκτουν το εντονο λαμπυρισμα τους . Τα κατεβαζει για λίγο προς τα κάτω και  τα κατεβάζω κι εγώ. Είναι πολυ ομορφος άντρας. Πολυ όμορφος. Με γωνιες στο προσωπο και αθλητικο κορμί. Οχι οτι δεν θα τον αγαπουσα αν δεν τα είχε αυτά. Εγώ τον αγαπω απο μικρό παιδί. Δεν ήξερα οτι θα γίνει έτσι.

Σχεδον ταυτοχρονα ανεβαζουμε και οι δυο τα ματια μας. 

Με κοιταει.

Εδώ θα μου αναλυσει το σχέδιο?

"το κυριοτερο κακο στην δουλεια μου είναι οτι δεν σε βλεπω "

μου λεει με μια ανασα καθώς η δική μου σταματαει.

Με παρατηρει ασταματητα καθώς τα μαγουλα μου ξεκινανε να καινε.

"Ήθελα να το ξερεις" μου λεει σοβαρός και με κοιτά ευθεία στα μάτια, λες και περιμένει απάντηση.

Εγω αγαλμα. 

Ο αρχηγος των αγαλματων . Τι ..τι ..τι ειπε?

Δεν λεω κάτι. Πρέπει να το σκεφτώ όλο αυτό πρώτα .πως να σκεφτώ αν με κοιταει?
Ξεφυσαει.
Πάντως σίγουρα βαπόρι νιώθει μαζί μου.ολο ξεφυσαει.

"Η παμπ ειναι μερικα τετραγωνα πιο περα. Έχει και μαυρες μπυρες γερμανικες. Πιστευω πως θα σου αρεσουν. " λεει αδιάφορα . Γιατί άλλαξε συζήτηση?

Τον κοιταω.

Αλλα δεν με κοιταει πλεον.

Με κοροιδευει?