H μαμά μου μονο που δεν χοροπηδαει δίπλα απο το τηλέφωνο απο την χαρά της. Τα μάτια της λαμπουν και για κάποιο λόγο φοράει και κραγιον. 

ΓΙΑΤΙ ΦΟΡΑΕΙ ΚΡΑΓΙΟΝ????

Λες να έρθουν τώρα???? γι αυτό ετοιμάστηκε?

Κοιταω τις πυτζαμες μου, κοιταω το ακουστικο να με περιμενει στο χερι της μαμας μου , κοιταω τα κορίτσια τελος με απογνωση που με ακολουθουν κατα πόδας για να μην το σκασω απο κανενα παράθυρο

"Μπορεις Παρασκευή μπορείς" η Κατερινα με σπρώχνει προς το ακουστικο και η μαμα με τσακώνει απο τον μπρατσο. "Κάνεις και την δυσκολη βρε! Είναι και ομορφοπαιδο δυο μετρα άντρας βρε χαμένο!Ούτε στα ονειρά σου τέτοιο γαμπρό! Στο χωριό όλες λυσσάνε να τον τυλίξουν και αυτός διάλεξε εσένα"

"Ακούει ρε μαμα!" κλεινω τα μάτια μου απο ντροπή. Ειναι μια καλη στιγμή να ανοιξει η γη και να με καταπιει αλλά ο θεουλης δεν λεει να κάνει το θαυμα του.

"και να ακούσει ντροπή ειναι? γαμπρος μου θα γίνει!Θα γίνει πατέρας των εγγονιών μου!"

Θελω να κλαψω.

"Είναι ρεζιλι να μην μιλήσεις φιλενάδα . Δειξε ωριμότητα" 

"Πες τα Μαρία κορίτσι μου. Σαν δεκάχρονο κάνει. Αλλά ηθελε έναν Γιωργο για να την κάνει γυναικα!"

Αυτό ήταν.

Κάνω μεταβολή και παω να αυτοκτονήσω.

Τα κορίτσια με συγκρατούνε, ο μπαμπας φωνάζει στην υγεια μας και πίνει μονομιας το ποτήρι με το τσίπουρο και η μαμα αρχίζει να τα παίρνει.

"Που θα βρεις καλύτερα βρε? οι γονεις του σπιταρώνα του έχουν χτίσει πάνω απο το σπίτι τους. Και πλυντήριο πιάτων ακουσα οτι έχει ! ξύπνα!"

Μου χώνει και μια τσιμπια και μου δίνει το ακουστικο .

..

Ακούω την ανάσα του.

Απορώ πως δεν έκλεισε το τηλέφωνο ενω ακουσε τις βλακειες της μαμας μου.

"Παρασκευή με ακούς?"

Ακούω και την βραχνή φωνή του. 

"Παρασκευή ακούω την ανάσα σου"

Σταματάω να αναπνέω.

"Παρασκευή αν δεν υπάρχει πρόβλημα μπορεις σε πέντε λεπτά να με συναντήσεις εξω απο το σπίτι σου? θελω να σου μιλήσω"

Θα σκάσω αν δεν ανασανω.

"Κανενα πρόβλημα Γιώργο μου! Παλλικαρι μας! Αξιωματικέ μας! έρχεται!" γουρλώνω τα μάτια μου στην μαμά μου που έχει γίνει σκουλαρικι στο τηλέφωνο και απο πάνω απαντάει για εμένα

Της ανταποδίδω την τσιμπιά.

"ΑΦΟΥ ΣΟΥ ΕΙΠΑΜΕ ΓΙΩΡΓΟ ΤΟ ΖΗΤΗΣΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΗΣ ΗΔΗ ΝΑ ΠΑΜΕ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΛΟΓΟ! ΟΛΑ ΚΑΝΟΝΙΣΜΕΝΑ ΣΟΥ ΕΙΠΑΜΕ ΜΗΝ ΑΓΧΩΝΕΣΑΙ!"

Η φωνή της κυρίας Τασούλας , της μαμας του Γιώργου ακούγεται στο βάθος   και συγχρόνως ένας γδούπος .Τι γίνεται σπίτι του?

"Παρασκευή..βγες έξω να σου μιλήσω. Σε παρακαλώ. Είναι σοβαρό. Δεν το βλέπεις?Σταμάτα να κρύβεσαι." 

"Χαζό είσαι παιδί μου? πες κάτι στον χριστιανό" μου ψιθυρίζει η μαμά καθώς τρίβει το χέρι της απο την τσιμπια. 

Κοιταω τις φίλες μου. 

Κοιταω το ταβάνι. Κοιτάω την γη που δεν λεει να ανοιξει να με καταπιει. Να δεις που οι γονεις του το κανόνισαν, εκείνος δεν το ήξερε και θελει τώρα να βρεθούμε να μου ζητήσει συγνώμη και να το ακυρώσει. Και αυριο όλο το χωριο θα το ξερει και θα με κοροιδευει. Εγώ το έλεγα στα κορίτσια οτι δεν γίνεται ο Γιώργος να με θελει. 

"Πες κατι!" μου φωναζουν και οι τεσσερεις σε διαφορετικούς τόνους φωνής.

Ε θα πω.

"Ξέρω τι θελεις να μου πεις και έχω να πω οτι  δεν πειραζει και  γεια" λεω και το κλεινω με την μια πριν το αρπαξει η μαμά μου

"Αχ θεε βλαμμενο παιδι μου έδωσες" η μαμα ωρύεται απο δίπλα ενώ εγώ κλαίω .

Ορίστε παρεξηγηση ήταν. Το έλυσα. 

............

Μια μέρα πριν το λόγο

"Ένα ταγιεράκι ντε πιες θελουμε, το κορίτσι μου δίνει λόγο" με χτυπά και στην πλάτη να μην καμπουριάζω. "Δεν φτανει που σε παιρναει ένα κεφαλι , καμπουριάζεις κι όλας να φαινεσαι ντιπ κοντη. Κοιτα όταν έρθεις να στέκεσαι λαμπάδα δίπλα του. " 

Η μαμα πήρε πίσω τον Γιώργο και τον ρωτησε αν οντως είναι παρεξηγηση. Γιατι εγώ επέμενα.

Αυτός ειπε οχι. Λέει οτι επιμένει στην πρόταση λόγου. Δεν ξέρω τι συμβαίνει ειλικρινά!

Εγώ είμαι σίγουρη πως καποιο μπερδεμα έχει γίνει και αυριο θα γίνω ρεζίλι. Αλλα κανείς δεν με ακούει!Ο Γιώργος δεν υπάρχει ούτε μια πιθανότητα εμένα να με βλέπει έτσι. Τόσα χρόνια ζούμε στο ίδιο χωριό. Εγώ θα ήμουν η πρώτη που θα το ήξερα! Αφού πεθάινω για εκείνον και ξερω τα πάντα, αυτό δεν θα ήξερα? πρώτον θα μου το έλεγε. Αλλά αυτός όχι απλά δεν μου μίλησε , ούτε στα δυο μέτρα δεν ήθελε να με κάνει παρέα. Και είχε  και κοπέλα! 

Ειλικρινά δεν ξέρω τι συμβαίνει.

"Τι ειναι αυτο το κουρελι καλε?" η μαμα δεν λεει να καταληξει στο ταγιερ μου. Μονο για το μαλλι ειναι σίγουρη πως θα το κανω, Πηρε τηλεφωνο την κομμώτρια και της ειπε να με κανει σαν την Φαρα Φόσετ .Λεει πως και ωραια θα φαινομαι και επειδη θα μου ξυσει το μαλλι θα φαινομαι ψηλη."αξιωματικο κανω γαμπρο τα καλύτερα θελω!"

"Ποιον τον Γιώργο τον Ανδρεου ? του κύριου Πέτρου?" 

Τα μάτια της γουρλώνουν τόσο που θα της βγούν απο το κεφάλι. 

"Δεν ήθελα να πω ονόματα αλλα αφού κατάλαβες.." η μαμα το έχει πει παντού. Ρεζίλι θα γινω οταν μαθευτει το μπερδεμα.

"Αυτός είναι πολύ όμορφος " εμενα γιατι με κοιταει ετσι περίεργα ?"παλλικαρι δυο μέτρα" με ξανακοιταει περίεργα λες και δεν το πιστευει.

Οριστε ουτε αυτη το πιστευει! Τι να λέμε? Ο Γιώργος υπήρξε απο το δημοτικό το ωραιότερο αγόρι, μετά ηταν το ωραιοτερο αγόρι στο γυμνάσιο, μετά το ωραιότερο αγόρι στο  λύκειο και έχει γίνει πια ο ωραιότερος άντρας όλων των χωριών του κάμπου! Και εγώ ειμαι αυτή που είμαι. Δουλευόμαστε τώρα? Καθαρή παρεξήγηση!

"Θα έχει μεγαλη προικα η κορη σου" λεει η πωλήτρια σηκώνοντας το φρύδι ψηλά και  κανοντας την μαμα αυτόματα  ταυρο

"Το κοριτσι μου ειναι ομορφο σαν τα κρυα τα νερα φαρμακόγλωσσα" με κοιταει η μαμα αυστηρα και μου χωνει και μια στην πλατη . "μην καμπουριαζεις εσυ. Λαμπάδα είπαμε."

Έχω προικα????

.............

Η ημέρα του λόγου

Δεν λέει να το κλείσει το τηλέφωνο η μαμά μου στον Γιώργο. Και αυτός γιατί συνεχίζει να με παιρνει τηλέφωνα? αφού βλέπει οτι αδυνατώ να μιλήσω!

"Ενταξει παλλικαρι μου το κοριτσι ειναι ντροπαλο δεν βγαινει στο τηλέφωνο να την συμπαθας, εσυ εισαι εμπειρος άντρας και θα την κανεις καλά απο κοντα. Πρωτα βεβαια ο λόγος και μετά να την κάνεις έμπειρη."

Η Μαρία πνιγεται με τον καφε της. Κι εγώ θελω να πνιγώ. Ένα αθορυβο θανατο . Να ανοιξει η γη να με καταπιει. Αλλα δεν λεει να ανοιξει!

"Το μαλλι παντως συμπαθητικο Παρασκευή" η Κατερίνα προσπαθει να με ενθαρρύνει. Όλο το βραδυ κοιμήθηκα στην ίδια θεση για να μην χαλασει το φούσκωμα. Είναι σαν να έχω ένα κράνος στα μαλλιά μου. "Και τα ρούχα σου ..εε..καλά.Ε..ναι καλα." κοκκινο ταγιερακι με κοκκινες γοβες. Χριστουγεννα θα δωσουμε λόγο ειπε η μαμα να είμαι μέσα στο κλιμα. 

"Εμεις εδώ σας περιμενουμε με χαρα και η Παρασκευή μας είναι χαρούμενη . ..Ναι...εννοειται Γιώργο μου  είναι χαρούμενη , αφού σε αγαπάει. ...Τι?....όχι δεν μου το είπε αλλά μια μάνα ξέρει τα πάντα. ..Πεθαίνει για σένα Γιώργο μου ....Μα σου λέω θέλει σαν τρελή απλά είναι ντροπαλή...ναι...ναι... Θα ερθεις και θα δεις τι ομορφη που έγινε . Για σένα στολίζεται"

Κοιταω τις φιλες μου . Η Μαρία μου κάνει αέρα , η Κατερίνα μου γνεφει με κατανοηση και η μικρη μου αδερφη μου τραβα το μαλλι γιατι ήθελε αυτή να παντρευτει τον Γιώργο λεει. 

"Είσαι δωδεκα αφού Αρτεμουλα!" της τραβαω κι εγω το μαλλί. Δεν φτάνει το οτι μέ εχει πλήρως ρεζιλέψει η μαμά, έχω και την Αρτεμούλα να ζηλεύει!

"ΟΧΙ ΤΟ ΜΑΛΛΙ ΑΡΤΕΜΙΣ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΑΜΕ ΕΝΑ ΔΙΧΙΛΙΑΡΟ ΒΡΕ!"

"Κλεισε.το τηλεφωνο.μαμα. Τώρα!"

"Ναι καλέ θέλει τον λόγο, τι ανασφάλεια έχεις και εσύ παιδί μου δυο μέτρα άντρας?"

Ας εχω και θορυβώδη θανατο, απλα παρε με χαρε , παρε με.

....................................

Δυο λεπτα πριν τον λόγο

"Κοριτσι μου ακούς?Αχ αλεκο τι να την κάνουμε? έχει πεσει  σε αφασία. Μαρή θα σε μπουγελώσω μα τω θεω, μιλα πες κατι. εισαι καλα?ήρθαν οι άνθρωποι αλλαξε μούτρα είσαι λες και πας σε κηδεια τσαμπα το βαψιμο που σε εκανα"

"Μια χαρα είναι γυναικα.  Ερωτευμενο ειναι"ο μπαμπας παει προς την πόρτα , εγώ οπισθοχωρω απο την πόρτα . Δεν ειμαι καθολου έτοιμη. Θα πεθάνω θα πεθάνω η καρδιά μου χτυπά χίλιους παλμούς το δευτερόλεπτο.

Θα κανω πως δεν τα ζω αυτά. Ναι είναι όνειρο. Ειναι ονειρο και σε λίγο θα ξυπνησω.

"Τασουλα μου συμπεθερα μου" πρώτα βλέπω την κυρια Τασία η οποία κατευθειαν με καρφωνει απο πάνω ως κάτω. Έπειτα μου χαμογελα. "κουκλα είσαι " μου λεει και με αρπαζει στην αγκαλια της και με φιλα σταυρωτά "Την ευλογια μου" λεει και μου τριβει την κοιλια. Την κοιλια γιατι μου την τριβει?

Κόκκαλο εγώ.

Η μαμα φιλιεται με τον πατερα του Γιώργου.

"Γεια σας" λεω στην κυρια Τασούλα λες και ειμαι ρομπότ , ενω η Αρτεμις με κλωτσαει απο πίσω .

Ο Γιώργος? Δεν ήρθε?

Σηκώνω το βλέμμα μου και βλεπω τον μπαμπα του να έρχεται προς το μέρος μου. 

"Κορίτσι μου!Με το καλό !" με φιλα σταυρωτα και με χτυπα στην πλάτη.

"Γεια σας " λεω ξανα μηχανικά.

Η μαμα αγριοκοιταζει την Αρτεμουλα που μαλλον ειναι ετοιμη να μου ρίξει παλι κλωτσια. Κοιταω προς την πόρτα . Πουθενα ο Γιώργος. Οριστε είναι παρεξηγηση! Δεν ήρθε δεν θελει!

"Να και τα λεβεντόπαιδα!" μπαινουν ο Κωστας και ο Γιαννης τα μεγάλα αδέρφια του Γιώργου και μου δίνουν το χερι τους. 

"Τυχερος ο μικρος" λεει ο Κωστας καθως κοιταει το ταγιερ μου. 

"Γεια σας" λεω ξανα εγω

"Να φιλησω κι εγω την νύφη" ο Γιαννης ο δευτερος αδερφος του Γιωργου σκύβει και με φιλα "σε θυμαμαι που ήσουν μικρό κοιτα που θα σε κανω νυφη"

"Γεια σας" λεω εγω και χαμογελαω αμήχανα. 

Θεε ανοιξε ΤΩΡΑ την γη .

Ο Γιωργος δεν ήρθε έτσι? 

Μετα ακούγονται συγχρονισμενες οι γυναικες απο τα αδερφια του. 

"Κυρια Γιαννα τι χαρα ειναι αυτή" ορμανε στην μαμα και την φιλανε. Τα ανιψια του Γιωργου και τα πεντε μπαινουν και ορμανε στην Αρτεμις που ξεκιναει να τα κλωτσαει.

"Κοριτσι τυχερο!" ορμανε τωρα οι νυφες του Γιώργου σε εμενα και με φιλανε.

"Γεια σας" λεω αμηχανα και χαμογελαω. "Κυριε Αλεκο! Με το καλο!" τα αδερφια του Γιωργου πάνε στον μπαμπα μου που ήδη φιλιεται με τον κύριο Πετρο. Φιλοι απο το καφενειο.

Κοιταω προς την πορτα.

Και πριν απορησω που ειναι ο Γ-

"Καλησπερα " ο Γιωργος εμαφανίζεται στην πόρτα. Βλεπω τα γυαλισμενα παπουτσια του, το παντελόνι απο το κουστουμι του, νιώθω την καρδια μου να χτυπά , ενω η ανασα με εγκαταλειπει. Ξανακατεβάζω το βλέμμα μου στα παπούτσια του.

Ονειρο ειναι. Ονειρο ειναι.

Ακούω να τον χαιρετανε καθως παρατηρω το μανίκι απο το σακακι του, βλεπω τα κοκκινα τριανταφυλλα που κραταει, το κοντο κουρεμα του, το προφιλ του, την καρδια μου να ακουγεται στα αφτια μου , την μαμα να με σπρωχνει ελαφρα προς εκεινον, να απλωνεται μια ησυχία, μυρίζω το αρωμα του. Και τέλος σηκώνω το βλέμμα μου στα μάτια του. Το κορμί μου μουδιάζει καθως τα υγρά γαλανά μάτια του με κοιταζουν σοβαρά. 

"Καλησπέρα Παρασκευη" ακούγεται η βραχνή φωνή του αποφασιστική. Όσο δισταγμό νιώθω τόσο έτοιμος αυτός φαίνεται για όλο αυτό. Σαν να ανυπομονούσε γι αυτό.

Ακούω χειροκροτηματα απο το βαθος .

"πες κατι νυφη στον γαμπρό σου" ακουω ενα μουρμουρητο απο το βαθος

Ο γαμπρός μου? 

Νιώθω σαν να ζω μια άλλη πραγματικότητα, σαν να είμαι σε ένα μαγικό σύννεφο. Η καρδιά μου χτυπά δυνατά, καθώς νιώθω το στομάχι μου ..δεν ξέρω πως το νιώθω..πολυ περίεργα,και τα χέρια μου μουδιάζουν. Νιώθω πως θέλω να τον αγγίξω όσο τίποτα. Σχεδόν πονάω που δεν τον αγγίζω. Φαίνονται όλα αυτά?

Κατεβάζω το βλέμμα μου.

Ντρεπομαι. 

Τον ντρέπομαι χρόνια τώρα τον Γιώργο. Δεν συνέβη τώρα. Αγαλμα απο την τεταρτη δημοτικου μεταμορφωνομαι κοντα του. Τωρα θα αλλαξει το πραγμα? Τόσα χρόνια αγαπώ τον Γιώργο άλλωστε.

 Εκείνος κανει ένα βημα ακομη προς τα εμένα . Ξαφνικά μου μοιάζει ακόμη ψηλότερος .  Κοιταω τα λουλούδια στο χερι του. Αρνουμαι να κοιταξω τα ματια του. Είναι πανω απο τις δυναμεις μου.

Και τότε αγγιζει ελαφρα το χέρι μου .

Αμυδρα. 

Νιωθω την καρδια μου να καλπαζει ανεξέλεγκτα. Νιώθω την ζέστη απο το χέρι του. Το κορμί του αγγίζει το δικό μου.  Καθοδηγει διακριτικα το χερι μου στα λουλουδια που κραταει. Μου τα περναει μεσα στο χερι μου και σιγουρευεται για δευτερολεπτα πως τα κραταω και δεν θα μου πεσουν κατω. Για δευτερα απλά μου κρατάει το χέρι. Χωράει ολόκληρο στο χέρι του. 

Απο το βαθος ακουγεται φασαρία. 

Ο Γιωργος παραμένει ακίνητος μπροστά μου. Τραβάει αργά  το χερι του απο το δικό μου.

"Παρασκευή" προφερει το όνομα μου αργα. 

Ο θεε μου ειμαι τοσο ερωτευμένη με τα πάντα του. Οτι αφορά τον Γιώργο, οτι τον νοιάζει, οτι τον ενδιαφέρει , ξερω τα πάντα. Τα αγαπάω όλα. Και τώρα αυτός ειναι μπροστά μου και λεει το όνομα μου. Τα έχω χαμένα. 

Αργά σηκώνω το βλεμμα μου σε εκείνον. 

Τα μπλε ματια του ειναι εκει και με περιμενουν. Με περιμενουν με ηρεμια.

"Καλησπέρα Παρασκευη " μου λεει ξανα .

"Πες κατι βρε !" η φωνη της μαμας μου.

Η ανασα μου βγαινει ακανονιστα καθως σκύβω το κεφαλι μου κατω. Κραταω σφιχτα τα λουλουδια. Ντρεπομαι πολύ και μου ερχεται να τρεξω στο δωμάτιο μου. Θελω να κλαψω.

"Γεια σας"του  λεω αμήχανα και δαγκωνω το χείλος μου.

"Παρασκευή" ακουω την φωνή του σοβαρη και σιγανη να ερχεται προς εμενα.Σαν να είναι ετοιμος να μου πει κατι πολυ σοβαρό. Με ξαφνιαζει τόσο που σηκωνω το βλεμμα μου. "Αν δεν το θέλεις όλο αυτό, μπορώ τώρα αυτή την στιγμή να φύγω και να ζητήσω συγνώμη αν σε αναστάτωσα. "μου ψιθυριζει για να  ακουσω τα λόγια του  μοναχα εγώ. 

"Αλλά πρώτα πες μου, μόνο αυτό. Θέλεις να φύγω? "