"Γιατί θέλεις να διαλύσουμε τον λόγο? τι συνέβη? εκανα κάτι εγώ? το μετάνιωσες ? " κλαιω με λυγμους και σκουπίζω την μυτη μου στο ταγιεράκι μου.

Ο Γιώργος κάθεται ορθιος στο μισοσκόταδο. "Ξέρεις" μου απαντά κοφτά χωρίς να μπει στον κόπο να μου δώσει άλλη εξήγηση. Στο νου μου ξαφνικά ζωντανεύει ο πρώτος φόβος μου, η πρώτη σκέψη που είχα για όλη αυτην την πρόταση λόγου του, ήταν όλα ένα σχέδιο. Ενα σχέδιο ήταν εξαρχής. Το ήξερα! Πως με αφησα να το ξεχάσω? Επειδή μου κρατησε το χέρι και μου έδωσε ένα φιλί? Υπήρχε σχέδιοοοοοο

"Υπήρχε σχεδιο έτσι? Ήμουν σίγουρη οτι απο την πρωτη στιγμή πως εσύ δεν ενδιαφέρεσαι για εμένα. Αλλωστε όλα τα χρόνια που ζούμε στο ίδιο χωριό επειδικτικά αδιαφορείς για την υπαρξή μου. Και ξαφνικά έρχεσαι στο σπίτι μου και ζητάς λόγο. Ήταν όλα σχεδιασμένα. Ήθελες κάτι με όλο αυτό? τι? " με κοιταει θυμωμενα , τα λογια μου τον κάνουν να μοιαζει σχεδόν εκπληκτός

"Δεν εχεις να πεις κάτι ε? τι κερδισες απο όλο αυτό?" τον σκουνταω με δυναμη στο μπρατσο αλλα δεν καταφέρνω να μετακινήσω ούτε ένα χιλιοστό το μυώδες αθλητικο σώμα του. 

"Μην το τραβάς Παρασκευή. Θα μπορούσα να αντιδρασω πολύ διαφορετικά"

"Μας έκανες και χαρη Γιώργο? Που με εξέθεσες σε όλο το χωριό? ολοι ξερουν οτι δώσαμε λόγο και αυριο όλοι θα ξέρουν οτι με παράτησες, Και χωρίς να μου δώσεις μια εξήγηση. Ποια είναι η εξήγηση? Ήθελες να ζηλέψει η Αμαλία? Ηθελες να κανεις το χατήρι στους γονείς σου αλλά δεν αντεχες να με ακουμπας? σου ειμαι αποκρουστική?"

Δυναμώνω την ενταση της φωνής μου. Είμαι σίγουρη πως μπορεί να ακουγόμαστε ως κάτω , στους γονείς μας, αλλά δεν με νοιάζει.

"Τι σχεδιο είχες για να με κοροιδεψεις? " του φωνάζω ξανά και βλέπω τον Γιώργο να χάνει την υπομονή του.

"Μην πας να βγεις απο πάνω Παρασκευή. Και μην με κατηγορείς για πράγματα που θα έκανε ένας άντρας χωρίς τιμή. Με έχεις για ανέντιμο? Εκανες οτι έκανες και τώρα με κατηγορείς απο πάνω? Ξέρω . Με ακους ? Ξέρω ποια είσαι και τι κάνεις. Φροντισαν αλλοι να μου τα πούνε γιατι εγώ κοιμόμουν τον υπνο του δικαίου." το βλεμμα του είναι γεμάτο αποστροφή και θυμό. Και τότε ξεκινάω να συλλαμβάνω όλο το μέγεθος της προσβολής που μου κάνει αυτή την στιγμή. Αδυνατεί το μυαλό μου να το χωρέσει αλλά..

"Συγνώμη..πες μου οτι νομίζεις -"

"Δεν το νομίζω . Σε ειδαν να μπαινοβγαινεις στο σπίτι του καθηγητή, τον ακουσαν με τα ίδια τους τα αφτιά να λεει πως έχει σχέση αλλά την κρατά κρυφή" σφιγγει τις γροθιές του " τι θελεις να ακουσεις? ή μηπως νομιζεις πως θελω εγώ να ακουσω πως την ίδια στιγμή που παριστανες την  παρθένα όταν σε αγγιζα , εσύ την επομένη έτρεξες σε εκείνον? "

Το χερι μου στο μαγουλο του τον βρήκε απροετοιμαστο, η σφαλιάρα μου αντιλάλησε σε ολο το αδειο όροφο

"Με κατηγορείς οτι έχω σχέση με αλλον αντρα? παράλληλα με εσένα? ενω λογοδόθηκα μαζί σου? ποια νομίζεις οτι ειμαι? Και δεν μπηκες στον κοπο να με ρωτησεις αν ισχυει? με φερνεις εδώ και μου λες απλά οτι διαλύεις το λόγο μας? ΠΑΡΙΣΤΑΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΘΕΝΑ??"

Τσιρίζω πια δυνατά. Αυτό δεν το επιτρεπω σε κανέναν. Τοσο λίγο με ξέρει?στο ιδιο χωριο μεγαλώσαμε! τοσο λίγο πιστευει σε εμενα? με έχει για πόρνη για όνομα!

"Γι αυτο οι γονεις σου ειναι όλο το βραδυ αμίλητοι? και αυτοι νομίζουν πως σε κοροιδευω? πως έχω άλλον άντρα μαζί με σενα?"

"Δεν ειναι αλήθεια?"

μου λεει κοφτα και θυμωμένα . Δεν έχω νιώσει στην ζωή μου μεγαλυτερο θυμό απο αυτη την στιγμή.

"Πρωτα με χωρίζεις και μετά με ρωτάς αν είναι αλήθεια?"

"Δεν είναι?" τα  μιλίγγια του διαγράφονται να παλλονται μέσα στο σκοτάδι, καθώς το αίμα μου εκτινάσσεται στο κρανίο, τα χέρια μου ιδρώνουν και θελω να του ορμήσω και να τον χτυπάω κλωτσιές ως αυριο. Ποσο με προσβάλλει! και οι καημένοι γονεις μου κάθονται εκει κάτω με τους γονείς του ενω αυτοί ολοι έχουν τετοια εικόνα για εμένα!

"Ε ναι λοιπον τον έχω γκόμενο!Γιατί είσαι αγοράκι και μου αρέσουν οι αληθινοι αντρε-"

και πριν τελειώσω την φράση μου το δικό του ΄χερι βρισκει το μαγουλο μου

"Με χτυπησες!" λεω συγκλονισμενη . Σιγα και τι του ειπα!

Με πιανει δυνατά απο τους ώμους , ερχεται κοντα μου, τα χειλη του έιναι ελαχιστα μακριά απο τα δικά μου, καθώς οι θυμωμενες ματιές μας ζευγαρώνουν σε ένα χορό φωτιάς 

"Σε μι.σώ" μου λεει αργά καθώς τα μάτια μου βουρκώνουν

"Εγώ πε.ρι.σσό.τε.ρο" του λεω απολαυστικά θυμωμενα πάνω στα χέιλη του και διώχνω τα χέρια του απο πάνω μου. Φευγω την ιδια στιγμή με φορα κάτω στο κλιμακοστάσιο και ακουω τα βήματα του Γιώργου να με ακολουθούν. 

"Τι πας να κάνεις? Αφησε τους απεξω"

"Πολύ αργά" 

Μπαινω μέσα και τους βλέπω όλους σε νεκρική στιγμή. Ακουγόμασταν το μονο σίγουρο.

"Δηλαδή εσεις θεωρήσατε βεβαιο πως έχω σχέση με τον καθηγητη μου?¨λεω στους γονεις του οι οποίοι απο την εκπληξη ούτε βλεφαριάζουν.

"Τι- τι λες κορίτσι μου? " η μητερα μου τραυλίζει αποσυντονισμένη και ο πατερας μου "ποιο καθηγητη?" λεει απο διπλα δεκα φορες πιο αποσυντονισμένος.

"Μπαμπά εδώ όλοι πιστευουν για εμένα οτι έχω γκομενο τον καθηγητη μου! Γι αυτο το κλιμα ειναι κάτω του μηδενος όλο το βραδυ. Και προφανως έβαλαν και τον Γιώργο να με χωρίσει αφού ειμαι πορνη!"

"Μην μιλας έτσι για τους γονεις μου. Με καταλαβες?" ο Γιωργος απο διπλα φαινεται πιο εξαγριωμενος "αυτο ειναι δικο μας θεμα"

"Δεν χρειαζόταν εμας κοπελα μου για να του πουμε να χωρίσει την ξετσιπωτη που πηγε και βρηκε" λεει αυστηρα η κυρια Τασούλα και γουρλωνω τα μάτια μου. 

"Ξε-ξετσιπωτη? " επαναλαμβάνω σε κατάσταση σοκ. Εγώ που καλά καλά δεν έβαλα ακόμη γλώσσα στον γιο τους?

"Ακου να σου πω Τασούλα δεν ξερω τι έγινε αλλα για την κόρη μου θα πλενεις το στομα σου και μετα θα μιλάς"

"Εσύ!" Κοιταω τον Γιώργο καθώς οι φλόγες περιμετρικά με έχουν ζωσει και το μονο που θελω ειναι να τις εξαπολύσω και να τους κάψω το σπίτι

"δεν θα πεις τιποτα? ειμαι ξετσιπωτη?"

Κοιταει χαμηλά. Και μετά με κοιταζει θυμωμενα.

"Αφού παραδεχτηκες πως τον έχεις γκομενο. Θελεις και υπεράσπιση?"

"ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ ΠΕΘΑΙΝΩ ΑΛΕΚΟ ΚΡΑΤΑ ΜΕ " 

Η μαμά μου πεφτει σωριάζεται στον καναπέ σε κατασταση λιποθυμίας. 

"Παρασκευή ασε τα αστεια . Τι ειπες στον Γιώργο?"

"ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟΝ ΞΑΝΑΔΩ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΤΟΝ ΒΛΑΚΑ" λεω ξεσπώντας σε κλάμματα

"ΜΗΝ ΒΡΙΖΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ " ο πατερας του παει να τον υπερασπιστει και η Αρτεμούλα του πατάει το πόδι κανοντας τον να βογγήξει. "οπως θελει θα τον λεει η αδερφή μου"

"Ξετσιπωτηηηη" φωναζει ξανά η κυρια Τασούλα και κοιταω τον Γιώργο που δεν μιλαει. 

"Σταματα ρε μανα κι εσύ" λεει μετα απο δευτερα κοφτα χωρις να παιρνει την ματιά του απο εμένα

Με εχει τόσο θυμώσει, τον μισώ τόσο πολύ, θελω να τον συντριψω, να τον σκίσω , να τον-

"Εγώ φευγω. παω να αλλαξω χρόνο με τον καθηγητη μου γιατι μονο αυτος με αγαπάει" λεω με ματια φιδισια στον Γιωργο καθώς με κοιτα ακομη πιο εξαγριωμενος

"Α ωστε αυτος σε αγαπάει?" αν η ματια του μπορουσε να σκοτωσει, θα ήμουν κάτω απο δεκα μετρα χώμα.

"ΝΑΙ" λεω αποφασιστικα στα μουτρα του μεσα. Καλα να παθει ο βλακας!

"Τι βλακειες λες παιδι μου?" η μανα μου τσιριζει απο τον καναπε σωριασμένη

"Κι εγώ εχω σχέση με την Αμαλία. Ποτε δεν την χώρισα. " λεει με πρωτοφανή ηρεμία καθώς εχω σταματήσει να ακούω. Μια βουη τρικυμισμενης θαλασσας συνθλιβει καθε ηχο καθώς χωρις καμια αξιοπρεπεια χιμαω πάνω του και τον χτυπάω κλωτσιες, ο Γιώργος κάθεται αγαλμα και τις τρώει, η μαμά του με τραβολογά μακριά του, η Αρτεμούλα της χτυπάει το καλάμι, η μαμά λιποθυμησε, οι πατεραδες μας βρίζονται και καπου εκει ακουγεται απο την τηλεόραση:

"ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΤΟ 1982!"

Αλλαξε ο χρόνος.

 1982: Η χρονιά των θανασιμων εχθρών.