"Και τι άκουσες δηλαδή για τον Παπαγεωργίου??"

Η μαμά μου ρουφά απο τον ελληνικό της 
"Βρωμιές Στελλίτσα μου"

Η μητέρα της Κατερίνας με γουρλωμένα μάτια σταυροκοπιέται. "Δηλαδή..τι..τι ακριβώς λένε?"

 Νιώθω το βλέμμα της μητέρας μου να με λοξοκοιτά  στην άλλη άκρη του καθιστικού που κάθομαι παρέα   με τον Βίκτωρ Ουγκό. Ήμουν στο σημείο που η Τιτίκα ήταν ερωτευμένη. Διάβαζα τις σελίδες αυτές ξανά και ξανά , σκεφτόμενη τον Γιώργο . Αλλά το όνομα του καθηγητή μου με έκανε να τεντώσω τα αφτιά μου προς τις λέξεις τους. Τι άκουσε για τον Παπαγεωργίου??  Η μαμά μου χαμηλώνει την φωνή της και κουνάει το κεφάλι της αποδοκιμαστικά σαν να λέει "και εμείς θα μπορούσαμε αλλά είμαστε ηθικές και δεν τα κάνουμε", 

Ωχχωχωχ

"Μάλλον σπιτώσε μια μικρή...μπορεί να είναι καμιά μαθήτρια του απο το λύκειο ..είναι και καθηγητής φωτιά να τον κάψει τον μουρντάρη. Κάποιοι είπαν πως την βλέπουν καθημερινά, να πηγαίνει στο σπίτι του και να κάθεται εκεί αρμένικη.. βίζιτα. Μπορεί βεβαια να ειναι και κονσομασιόν ..Γι αυτό έμεινε εργένης ..εχει την ασυδοσία στον..στο νου του.Με καταλαβαίνεις Στελλίτσα. Είσαι και χήρα Στελλα μου να μην σε κολάζω. Μην εκφραστώ περισσότερο. Ακούει και το παιδί" 

Τεντώνω τα αφτιά μου σε σημείο που έτοιμη είμαι να πέσω απο τον καναπέ. Ποια μικρή? Για μένα μιλάνε? Για άλλη?Τι σημαίνει κονσομασιόν?

Στην στιγμή με πιάνει κρύος ιδρώτας. Την έχω πατήσει άσχημα, τόσο άσχημα που είναι σαν να είμαι στην άκρη του γκρεμού και να με πιάνει ίλιγγος απο τα βάθη του χάους που εκτείνεται μπρος τα πόδια μου. 

Την έχω πατήσει τόσο άσχημα.

"Αν την είχα κόρη εγώ αυτή πάντως .." δαγκώνει το χέρι της και τα βλέμματα μας διασταυρώνονται χωρις να το θελω. Ξέρει? ειναι υπαινιγμός? 

Νιώθω να ειμαι στα ορια πανικού αλλά πρεπει να διατηρήσωτην ψυχραιμία μου. κρύβομαι πίσω απο το βιβλίο και παιρνω γρηγορες ανάσες.

Υποθέτω δεν ειναι κατάλληλη στιγμή να ομολογήσω οτι παρακολουθώ ιδιαιτερα μαθήματα τρεις μήνες τώρα?..κρυφά . Στο σπίτι του..? εγώ έτοιμη ήμουν να το πω..απλά ήθελα πρώτα να το πω στον Γιώργο και μετά ο Γιώργος να το πει στους δικούς μου. 

"Και τον είδαν να αγοράζει και καπότες Στελιτσα μου απο το περιπτερο. Ακούς?"

Η Αρτεμούλα παρατα την μπιμπιμπό της και κοιτάει την μαμά με απορία. "τι ειναι οι καπότες?"

Εγώ παρατάω το βιβλίο και σηκώνομαι πάνω σαν βρεγμένη γάτα.

"Κάποτες λεω τα πράγματα ήταν αλλιώς" λεει η μαμα μου στην Αρτεμούλα η οποία την κοιτάει με καχύπτοτο ύφος.

"Κυρία Στελλα, να παω στην Κατερίνα..θα είναι και μόνη της..φευγωωω" και πριν μου πούνε το οτιδήποτε τραβάω το μπουφάν μου απο το καλόγερο και τρεχω στο σπίτι της Κατερίνας.

"ΚΑΤΕΡΙΝΑΑΑ" φωνάζω απο τον κατήφορο ακόμα και μπαίνω σαν σίφουνας. 

"παρε ανάσες. Τι έγινε? σε φίλησε παλι ο Γιώργος?"

Κάνω τιτάνειες προσπάθειες να παρω ανάσα. 

Στην τελική μπορεί να είμαι υπερβολική. Δεν έγινε κάτι. Μια ανοησία είπε η μαμά μου. Δεν είναι δα πως το ξέρει όλο το χωριό..

.........

παραμονή πρωτοχρονιάς

"Το βελουτε το φόρεμα βάλε και μια στέκα στα μαλλιά σου" 

Η μαμά μου μουρμουρίζει γύρω μου ενώ βγάζει τα ρόλει απο τα μαλλιά. 

" Μην ξεχάσουμε το ταψί με το γλυκο Αλέκοοοοο!" 

Δυο τηλέφωνα πήρα σήμερα και τα δυο ήταν αναπάντεχα περίεργα.

Πρωτον πήρα τον κύριο Παπαγεωργίου. Σε καμμία περίπτωση δεν θα του έλεγα αυτό που άκουσα απλά ήθελα να ρωτήσω αν έχει και αλλες κοπέλες που τις κάνει ιδιαίτερο. Η Κατερίνα είπε πως σίγουρα θα κάνει και πως να μην ανυσυχώ. 

"Τον πνευματικό μου κάματο ωσμωτικά τον δίνω μονάχα σε εσένα Παρασκευή. Παιδί μου"

Έκλεισα το τηλέφωνο απαρηγόρητη. Χάθηκε να τον έδινε και αλλού? Αν μαθευτεί πως πηγαίνω κρυφά σπίτι του..και ήμουν και σχεδόν έτοιμη να πω την αλήθεια!

Το δευτερο τηλέφωνο ήταν στο σπίτι του Γιώργου. Η Κατερίνα είπε πως αρκετά με τις ντροπές μου και πως θα νομίσει στο τελος πως δεν ενδιαφέρομαι. Και πως η Αμαλία είναι στην γωνία για να μου τον αρπάξει. Και πως να κουνήσω τα κουλά μου να τον παρω κι εγώ κανένα τηλέφωνο. Και πως είμαι βλάκας και θα μου γλιστρίσει μέσα απο τα χέρια μου και πως εκείνος ενδιαφέρεται απο μικρό αγόρι για εμένα κι εγώ τον φτύνω, και πως άντρες σαν τον Γιώργο δεν θα με προσκυνούν για πολύ ακόμη, και πως όντως έχει παντελόνια και σύντομα θα τα-

"Καλα ρε Κατερίνα! θα παρω! Ήμαρτον !"

"Σιλανσς και λίγα σου ειπα"

"Κυρία Τασούλα ο Γιώργος είναι εκεί?"

"Ναι κοριτσι μου να σου τον..εμ..δεν μπορώ να σου τον δώσω..γιατί..κάνει κάτι με την πόρτα? όχι, ανοιξε την πόρτα και..έφυγε? ναι ! έχει φύγει!"

"Καλά κυρία Τασούλα τα λέμε το βράδυ στην παραμονή"

"Ναι κορίτσι μου καλό "

Ψεύτρα.

..........

"Θα ντυθείς καλέ? σου μιλάω μια ώρα!"

Η μαμά μου στριφογυρίζει ακόμη δίπλα μου καθώς η μπιμπιμπο της Αρτεμούλας αγκαλιάζεται με τον Τζων Τζων όλο το απόγευμα. 

Γιατί δεν μου μίλησε ο Γιώργος? Μου κάνει νερά? Μα γιατί? Αφού και στα δεντράκια πήγαμε. Μήπως δεν του άρεσε όπως τον φίλησα? Βασικά τον φίλησα? ημουν αρκετά βεβαια ακούνητη..η Αμαλία σίγουρα θα φιλάει καλύτερα. Θα του έχει βάλει και γλώσσα. Ίσως και εγώ να του βάλω γλώσσα. θα με έχει για πολύ ξενέρωτη. Μήπως να γίνω πιο διεκδικητική?

Μμμ..μήπως το 1982 είναι  χρονιά του γαλλικού φιλιού?

"Μου λες τι σκέφτεσαι τόση ώρα και δεν ντύνεσαι?" η μαμά μου με κοιτάει μέσα στα μάτια και με ξυπνά απο την ονειροπόληση μου. Σε δευτερα κοκκινίζω. "εγώ..εγώ.."

"Ήμαρτον παναγία μου ! αντε κορίτσι μου να παντρευτείς γρηγορα γιατί δεν σε βλέπω καλα!" μου φωνάζει και κοκκινίζω περισσότερο " και πες την μπιμπιμπό Αρτεμούλα να πει στον Τζων Τζων να φορέσουν ρούχα για να κάνουν αγκαλιές! αχ θεε δεν μου έδωσες γιους και τωρα τι τραβάω!"

Η απόφαση μέσα μου ήταν ξεκάθαρη. Για το νέο έτος ευχομαι να φιλήσω κι εγώ τον Γιώργο όπως η Αμαλία. Κι ακόμη καλύτερα!

Και θα το κάνω σήμερα το βράδυ. Έχω σχέδιο...

Όχι έτσι!!!