Hij had er beter rekening mee moeten houden dat hij – met het afschudden van een woedende secretaresse – tevens zijn teamgenoten het spoor bijster had gemaakt. Maar natuurlijk realiseerde hij zich pas – zoals het een Stark betaamde – een flinke wandeling later, die gevoerd had langs gebouwen die hij allemaal gemist had door de mannen in strakke pakken die aan alle kanten voorbij waren gesneld, dat hij niet langer in het gezelschap van Natasha Romanoff en Steve Rogers verkeerde.

Geweldig.

Hij keek de straat af; geen spoor van zijn teamgenoten.

Jap. Blijkbaar was hij nu officieel alleen én verdwaald in het Los Angeles van 1947.

Geen paniek, sprak hij zichzelf toe, dit was nog steeds los Angeles. Hij zou hier zo de weg weten te vinden.

Hij keek om zich heen, op zoek naar een straatnaambordje. Blijkbaar stond hij aan het eind van de zoveelste Avenue van Los Angeles.

Ja, oké: Jarvis, zijn AI, zou zo de weg weten te vinden. Tony? Hij wilde het er liever niet over hebben.

Hij draaide zich om. De weg terug vinden naar de bibliotheek van de stad kon geen probleem zijn. Er waren vast genoeg bordjes die de goede kant op wezen, hem zo terug zouden leiden naar de plek waar hij zijn vrienden voor het laatst had gezien.

Blijkbaar was Tony blind, want hij had al een paar straten geprobeerd en nog altijd geen wegwijsbordje naar de bibliotheek gevonden.

Hij zakte neer op een parkbankje, staarde naar de uitdunnende stroom mannen – met zo nu en dan een vrouw die op hoge hakken naar voren wrong – die langs snelde op de stoep. Hij had geen idee waar de bibliotheek zich bevond, en hij had ook geen idee of zijn teamgenoten nog wel daar waren. Hij had geen geld bij zich, geen manieren om te betalen.

'En nu?'

Een man nam naast hem plaats op het bankje. Te laat realiseerde Tony zich dat hij de man kende, dat hij hem eerder had gezien.

'Goedemorgen, Mr Potts.' De chief van de SSR afdeling die in L.A. was gevestigd hield terloops een wapen op hem gericht. Niemand zag de revolver schitteren in het licht van de opgaande zon, verborgen als het wapen was achter de jas van Chief Daniel Sousa.

Tony wist dat hij niet erg veel ervaring had met een-op-een gevechten zonder harnas, maar hij was er vrij zeker van dat hij een redelijke kans maakte niet met kogels doorzeefd te worden terwijl hij een poging waagde.

Tony merkte de kruk op die achter Sousa tegen het parkbankje stond. Voordat de chief een kans kreeg zijn eerste pols te grijpen, dook hij naar voren. Hij greep de kruk, sprong van de bank. Zo hard als hij kon verkocht hij Daniel een klap met het ding, griste daarna de revolver uit de handen van de afgeleide man. Maar nog voordat hij de kans had gekregen zelf het wapen op de chief te richten, stapten meer bewapende mannen naar voren uit hun schuilplaatsen en richtten op hun beurt hun wapen op hem.

'Leg het wapen neer,' sprak een van de mannen zonder aarzelen, en , tja, dat was ronduit vervelend. Tony legde het wapen voorzichtig neer op de grond, begreep dat de eerste de beste misstap die hij maakte, zou resulteren in een waarschuwingsschot in zijn voet. Een tweede misstap zou waarschijnlijk resulteren in zijn niet al te heldhaftige dood.

'Hey, relax.' Hij trapte op aanwijzen van Sousa het wapen bij zich vandaan.

Deze minder stealthy variant van zijn arrestatie deed zeker een paar passanten opkijken, maar de meeste hadden waarschijnlijk zonder meer teveel haast om op hun omgeving te letten.

Sousa leek op zijn teentjes getrapt te zijn na de klap die Tony hem had verkocht. Verbeten werkte hij Starks handen in de boeien, duwde hem daarna zonder veel weerwoord richting de straat.

Tony keek verrast op. Hij zag geen auto stoppen van de SSR die hem naar het hoofdkwartier zou vervoeren. Gingen ze helemaal naar kantoor lopen?

Hij was de stoeprand nog niet afgestapt, of hij zag het pand aan de overkant van de straat dat hij herkende uit de zwart-wit foto's die altijd op de schouw in Jarvis' woonkamer hadden gestaan. Misschien moest je niet recht tegenover het hoofdkwartier gaan zitten van de SSR als diezelfde SSR naar je op zoek was.

Het kon in ieder geval zeker geen kwaad voortaan beter op zijn omgeving te letten als hij ergens neerplofte.