Was het zuur dat Howard, Peggy en Jarvis alleen oog hadden voor hun teruggekeerde oorlogsheld? Enigszins. Met de armen over elkaar geslagen sloeg Tony het emotionele wederzien gade. Hoe ze plots allemaal zo zeker wisten dat Steve wel degelijk Steve Rogers, Captain America, was; Tony had werkelijk geen flauw benul. Maar blijkbaar had iets in Rogers' uitstraling de mensen uit Tony's jeugd gerust gesteld, want dit wederzien was emotioneel én oprecht.

Dat Steve niet meteen was herkend, begreep Tony. Wat je niet verwachtte, zou je ook niet zien. Niemand had verwacht ooit nog iets van Steve Rogers te vernemen – iedereen wist honderd procent zeker dat hij zo dood was als een pier – dus zou iedereen eventuele overeenkomsten in een ander gelaat afschrijven als een hallucinatie, een ongelukkig toeval.

Bovendien leek Tony's Steve Rogers absoluut niet op de man die als Captain America een vliegtuig het ijs in had gestuurd. Tony's Steve riep "language" als zijn teamgenoten scholden en hij staarde verloren naar autoradio's uit de eenentwintigste eeuw, verloren, niet wetende wat te doen omdat hij niet eens een radio had herkend in de apparatuur. Howards Steve schold op het slagveld en stond altijd met een kaarsrechte rug en een beleefde gezichtsuitdrukking mee te luisteren naar gesprekken totdat hij merkte dat zijn aanwezigheid niet langer gewenst was. Howards Steve wist hoe een radio werkte en dat je niet in de mast hoefde te klimmen om de vlag te pakken te krijgen. Howards Steve was feilloos, perfect; Tony's Steve was... veranderd.

Tony begreep dat Steve in zijn wanhoop meende vertrouwd te worden door zijn oorlogsbuddy's. De soldaat verhaalde hoe hij hier terecht was gekomen in 1947. Hij vertelde over het ijs en SHIELD en The Avengers en de tijdmachine. Maar wat Tony niet begreep – wat hij volledig had gemist in het hele gesprek dat gepaard ging met stemmen die braken over woorden, overspoeld door emotie die naar buiten probeerde te breken – was waarom opeens alle ogen op hem waren gericht. Howard en Peggy en Jarvis keken nadenkend, iets van ongeloof zichtbaar tussen de radartjes die je achter hun ogen zag draaien, en Steve keek schaapachtig, haast verontschuldigend. Maar Natasha's blik was het – Natasha's blik was nergens te zien. De spionne stond niet langer naast hem, was verdwenen.

Tony besefte dat hij er alleen voor stond, dat hij alleen moest zien om te gaan met deze uiterst eigenaardige omstandigheden waarin alle ogen op hem waren gericht en hij geen idee had waarom.

'Stark?' Howard keek naar Steve, met een verwondering in zijn ogen waarvan Tony alleen had durven hopen dat het niet waar was, dat zijn vader niet met meer bewondering naar Steve Rogers keek dan dat hij ooit naar hem had gekeken.

'Stark?' herhaalde Tony, begreep op dat moment opeens wat er gaande was.

Natuurlijk had Steve de naam laten vallen. "Tony" was twee lettergrepen, "Stark" maar één. De soldaat had altijd de voorkeur gegeven aan de kortst mogelijke aanspreekvorm. Clint was "Clint" geen "Hawkeye" en Natasha werd altijd afgekort naar "Nat" of in een zeldzaam geval "Widow". Bruce werd nooit "Banner" genoemd, want wat was er nou efficiënt aan die naam als Rogers het kon houden bij "Hulk" en "Bruce"?

'Ik moet zeggen dat de jongeman alleraardigst op u lijkt, Sir,' merkte Jarvis op. Opgewektheid had plaats gemaakt voor een bepaalde behoedzaamheid, en de butler leek nog niet helemaal te kunnen bevatten wat deze wetenschap precies betekende.

'Wat? Nee.' Tony schudde ontkennend zijn hoofd. 'Mijn naam is... eh... Potts!' Hij knipte in zijn vingers. 'Ja, Potts. Anthony Potts.'

Steve staarde vanachter zijn oorlogsvrienden ongelovig naar zijn teamgenoot, alsof hij niet bepaald kon bevatten waarom Tony niet gewoon de waarheid zou vertellen. Howard, Peggy en Jarvis wisten al dat Cap uit de toekomst kwam. Waarom zouden ze daar niet gewoon aan toevoegen dat Stark Howards zoon was?

'Potts?' Jarvis richtte zich weer tot Rogers. 'Wie is dan deze "Stark" waar u over verhaalde?'

Steve keek Tony nadenkend aan terwijl hij voorzichtig sprak: 'Eh... niemand. Ik moet me vergist hebben.'