Kalm werd hij niet zomaar. Alles hier vormde op zijn eigen manier een trigger voor een nieuwe aanval. Hij had geprobeerd om iets te vinden om zich op te concentreren terwijl hij de ademhalingsoefeningen deed, maar er was niks; alles was erg, alles maakte hem bang en verstrooid en...

Uiteindelijk was hij tot rust gekomen, na uren weggedoken te hebben gezeten in een lege kast die hij zich kon herinneren uit zijn jeugd van die keer dat ze hier op vakantie waren geweest, de kast waar hij toen ook zijn heil in had gezocht en waar hij zich nu opnieuw veilig voelde.

'Tony?' Het was Ana. Haar voorzichtige stappen klonken op de gang, kwamen langs de kast.

'Tony?' Ana Jarvis sloop door het herenhuis van de Starks. 'Tony?' Haar stem was vrolijk, vol blijdschap. Opeens sprong ze naar voren, keek omlaag. 'Daar ben je!' riep ze, reikte naar hem.

Hij lachte haar vanonder de tafel toe.

'Tony?'

Hij haalde diep adem, duwde voorzichtig de kastdeur open. 'Ik ben... ehm... hier.' Hij leunde half naar buiten, zette een eerste voorzichtige hand op het tapijt. Langzaam kroop hij verder naar buiten.

'Wat deed je in de kast?' vroeg ze verwonderd.

Niks bijzonders, wilde hij zeggen om de gespannen sfeer te verlichten met wat humor, ik verschuil me er al langere tijd. Ze zou de grap niet begrijpen. 'Ik zocht iets.' Hij fronste, knikte daarna om de leugen kracht bij te zetten.

'Heb je – heb je het gevonden?'

'Nee...' Hij sloot de kastdeur achter zich.

'Ik kan helpen met zoeken,' bood ze aan. 'Hoe ziet het eruit?'

'Oh, dat zal niet nodig zijn, hoor.' Hij zag de hoed liggen die zijn vader hem vanuit het niets cadeau had gedaan. Het ding moest zijn afgevallen toen hij de kast in was gekropen – of hij had het weggegooid; dat was net zo aannemelijk. 'Kijk, gevonden!' Hij klopte de hoed voorzichtig schoon.

Ana lachte zachtjes, een gouden geluid in de verder stille gang. 'Silly boy,' glimlachte ze.

'Silly boy,' stemde hij vreedzaam in.

Ze liepen samen terug naar het lab. Onderweg praatten ze. Ana vond alles wat hij vertelde prachtig.

'Ga je mee uit eten,' vroeg ze vanuit het niets, erop lettend dat ze een stilte in het gesprek gebruikte voor haar vraag en zijn verhaal niet per ongeluk onderbrak.

'Uit eten?' Hij bestudeerde haar gelaat, probeerde te bepalen of ze dit echt graag wilde of dat Howard haar had aangezet tot deze vraag – dat zou hem niks verbazen namelijk. 'Graag,' stemde hij in. Hoe had Howard deze eigenzinnige vrouw ooit kunnen aanzetten om zo'n vraag voor hem te stellen? Dit verzoek moest wel een eigen initiatief zijn.

'Ik dacht zelf aan Jamie's,' zei ze meteen.

Hij keek haar vriendelijk lachend aan.

'Och natuurlijk!' vervolgde ze, 'Je weet helemaal niet wat er allemaal bestaat.'

Hij greep haar handen, die beefden van de opwinding. 'Dat geeft niet,' stelde hij haar gerust. 'Wat is Jamie's voor tent?' Hij boog naar voren. 'Is het eten lekker?'

Ze kon een lach niet onderdrukken. 'Dat is het zeker.' Ze klopte hem op de schouder.

Tony realiseerde zich dan hoe groot haar kinderwens ooit geweest moest zijn. Dat ze hem nu zo moederlijk in de gaten hield en naar hem luisterde, terwijl hij zelfs nu nog een leugenaar kon zijn die loog over zijn afkomst, gaf het weg, liet hem weten hoe graag ze haar eigen kind groot had gebracht.

Ze ving hem op met moederlijke zorg terwijl ze niks zeker wist over hem.