Hoe zou het voor Howard zijn? Tony probeerde zich voor te stellen hoe hij het zou vinden als zijn kind uit de toekomst plots op zijn stoep stond en bleek dat het hem miljoenen ging kosten om het in leven te houden, maar hij kwam er niet op. Het was te absurd om ook maar enigszins realistisch na te gaan hoe hij zou hebben gereageerd, wat hij zou hebben gedacht en gevonden en gedaan.

Bestond palladium überhaupt al? Dat moest wel. Niemand had hem raar aangekeken toen hij het element had genoemd, niemand had hem gevraagd waar hij het in godsnaam over had. Het moest bestaan. Het moest wel.

Hoe lang kon hij per slot van rekening overleven op autoaccu's? Overleven op. Het klonk alsof hij de dingen at om het er levend vanaf te brengen, het levend van 1947 af te brengen.

Zou zijn vader veel moeten dokken voor de palladiumkernen die hij zo wanhopig nodig had? Moest Howard een illegale deal sluiten om aan het materiaal te komen?

Zou ik dat hebben gedaan voor mijn kind uit de toekomst?

Hij voelde zich belachelijk, hoe hij de autoaccu eerder die dag naast zich op de achterbank van Howards flashiest kar had gezet en nu met het ding aan zijn voeten in de herenclub stond – die helemaal geen herenclub was, want hoe kon zijn vader anders verderop staan aan te pappen met een hersenloos poppetje dat leek te zijn weggelopen van de nieuwste pornoset.

"Mijn zoon" hoorde je de grote Stark niet zeggen. Zulke woorden zouden zijn kans bij de vrouwen verkleinen en het gevaar alleen maar vergroten. "Een collega" hoorde Tony zijn vader zeggen, "Een collega. We werken aan een geheim project."

Vreemd moesten Steve en Natasha gedacht hebben toen Howard er niet voor terug bleek te deinzen iemand aan de haak te slaan voor de ogen van zijn bloedeigen zoon, een zoon die echt niet van een van deze dames afkomstig was.

'Je moeder?' had Howard geprobeerd, 'Wat voor vrouw is ze?' Het was een tactische verwoording van "Is ze knap? Wil ik met haar trouwen als ik haar nu zou zien?"

Tony verroerde geen vin toen zijn vader in het stof beet bij zijn huidige poging en onverschrokken probeerde het volgende grietje met zijn charmes te verleiden. Howard had vrouwen gekust terwijl niet meer dan een dunne keukenwand Maria Stark van hem scheidde. Tony zag nu zeker niet voor het eerst zijn vader flirten met een ander.

'Zouden we niet verder moeten met de tijdmachine?' vroeg Steve nerveus, op een toon alsof zijn hulp nodig was bij het daadwerkelijke project.

'Sir heeft een moment nodig, Mr Rogers. Bovendien probeert hij een deal te sluiten voor het palladium.' Jarvis stond bij de Avengers, gezicht in de plooi terwijl hij ze op de hoogte bracht van het nut van deze activiteit.

'Ja.' Tony bestudeerde zijn vader, hoe de haren van de man meer en meer in de war kwamen te zitten naarmate ze langer binnen waren. 'Ik wed dat hij geen deal zal vinden in haar mond, maar ieder zo zijn methodes, zou ik zeggen.' Het sarcasme droop ervanaf, dompelde alvast alles onder wat hij nog zou willen zeggen deze avond.

'Master Anthony!' uitte Jarvis, beledigd, 'Neem dat terug!'

Het was de Brit in de man die hem tot deze woorden moest hebben aangezet. Ze wisten beiden dat Tony meer dan gerechtvaardigd was deze venijnige woorden uit te spreken.

'Een moment nodig?' vroeg Natasha voorzichtig, zich waarschijnlijk plots meer dan ooit te voren bewust van de schurende relatie die Tony met zijn vader moest hebben. 'Hier, op deze manier? Doen we er niet beter aan zo onderhand terug te gaan?'

Jarvis zweeg, durfde waarschijnlijk niet te zeggen dat een van deze vrouwen met hen naar huis zou komen – of Howard zou hier achterblijven, in het gezelschap van honderden dronken vrouwen, in een verscheurd Los Angeles dat de brokstukken van de oorlog nog bij elkaar stond te vegen.

'Dus u bent Mr Potts.' Een jong meisje – misschien net twintig, maar waarschijnlijk jonger, veel jonger – stond opeens vlak voor ze, een lange vinger in haar blonde lokken gedraaid. 'Howard,' ze giechelde een beetje over de naam heen. Een mierzoete alcoholgeur steeg op van haar tong en lippen. 'Howard zei dat je wel wat gezelschap kon gebruiken.'

Tony keek over de schouder van het meisje heen naar zijn vader. De man had niet eens de moeite genomen toe te kijken hoe het zijn zoon zou vergaan na een dame op hem te hebben afgestuurd; de grootse uitvinder stond met zijn gezicht in de nek van een nieuw vrouwtje gedrukt. Stark walgde op dat moment van zijn vader zoals hij nog nooit van hem gewalgd had, niet toen Howard luidruchtig en dronken andere vrouwen mee naar huis had genomen, niet toen de man hem had geslagen, niet toen de man was uitgevallen tegen de beste vriendin van Maria, niet toen hij zijn hand dreigend had geheven naar Peggy Carter in 1976.

'Ik ben voorzien,' sloeg hij haar aanbod af, knikte daarbij veelbetekenend naar Natasha. Hij wist dat zo'n leugen het meisje sneller rechtsomkeert zou doen maken dan de opmerking dat hij meer dan tevreden was zonder haar gezelschap.

'Weet je het zeker?' Het meisje draaide nog wat meer met haar heupen, probeerde zichzelf nog beter te verkopen aan hem, alsof ze een product was dat hij had afgekeurd en ze daarom nu pas liet zien waartoe ze echt in staat was. Ze sabelde op een plukje haar, dacht dat zoiets hem over stag zou doen gaan.

Tony keek haar recht aan. 'Honey,' prevelde hij, 'ga naar huis voordat ze je vinden. Als ze je hebben, laten ze je niet meer gaan.'

Haar ogen werden groot. 'Waar heeft u het over, Mr Potts?' Ze probeerde in haar rol te blijven, maar de Avenger kon zien dat de woorden haar angstig hadden gemaakt. Ze had haar hand naar zijn borst willen uitsteken, aan de knopen van zijn blouse willen zitten, maar zag daar nu vanaf.

'Als ze je vinden, laten ze je nooit meer gaan,' herhaalde hij. Het meisje wist dondersgoed over wie hij het had, welke criminelen hier rondwaarden op zoek naar weerloze poppetjes als zij.

'Ik-Ik...'

'Sweetheart, ga toch naar huis.' Hij keek haar niet meer aan. Meer woorden ging hij niet aan haar vuilmaken. Wat met haar zou gebeuren als hij er niet was geweest om zijn advies te geven, moest zich kunnen voltrekken zonder verdere interventie. Hij had eigenlijk al te veel gezegd.

Ze keek nog een keer schichtig naar hem op, wierp daarna een vlugge blik over haar schouder naar de feestende elite. Misschien had ze gehoopt zich de sociale ladder op te werken door om te gaan met de rijke kringen van de stad. Maar nu leek ze te twijfelen aan zichzelf, te twijfelen aan het feit of ze hier nog wel wilde rondhangen. Plots draaide ze zich om en beende driftig naar de uitgang.

'Wie?' vroeg Steve. Hij was wijs genoeg geen woorden vuil te maken aan het feit dat Howard zijn zoon had proberen te verleiden tot een onenightstand.

'De maffia, mensenhandelaars, weet ik het.' Tony rechtte zijn rug en schouders. Onbewogen bekeek hij zijn vader, de man die levend en feestend en lachend ronddwaalde onder de sfeerverlichting van de club.