Hij lag gespannen op de labtafel van zijn vader. Peggy hield doeken tegen zijn borst gedrukt om het bloeden te stelpen. Steve stelde regelmatig een vraag om na te gaan of hij nog bij zinnen was. Daniel Sousa staarde met bezorgde ogen naar het zoemende apparaat in zijn borst, het deel dat nog zichtbaar was tenminste. Het grootste deel van de arc reactor was verdwenen onder de witte handdoeken die langzaam rood kleurden onder Carters vaste handen.

'Howard!' gilde Ana toen het bloeden niet stopte en de miljonair nog steeds verderop over de elektromagneet stond gebogen die Tony in elkaar had weten te flansen in minder dan een uur met de materialen die hij had gevonden in het lab.

'Ja, ja.' Hij kwam aangesneld, handen gestoken in lange operatiehandschoenen. Hij had een schort voorgebonden net als de andere aanwezigen. Het lab deed al lang niet meer aan als een laboratorium en begon steeds meer de vormen aan te nemen van een vooroorlogse operatiekamer.

Tony voelde de angst zijn keel samenknijpen. Het was niet dat hij zozeer bang was om dood te gaan, het was eerder het vooruitzicht dat zijn vader zo dadelijk in de weer zou gaan met zijn arc reactor en hij de hele operatie zonder verdoving moest ondergaan om in staat te kunnen zijn bij te springen mocht het nodig zijn.

'Weet je zeker dat dit is wat je wil?'

Stark knikte zwak. Zijn nek was stijf van de pijn die door zijn lichaam gierde. Hij voelde zich flauw door het bloedverlies, maar durfde er niks van te zeggen, bang als hij was dat ze de hele onderneming stop zouden zetten.

'Oké.' Howard krabde aan zijn haar. 'Leg het me nog één keer uit.'

Tony kon de man wel slaan. Waarom geloofde niemand hier hem simpelweg op zijn woord? Was hij niet degene die al jaren met een granaatscherf in zijn borst rondliep? Hij wist toch zeker wel hoe hij het probleem met zijn arc reactor wilde verhelpen zonder zichzelf te doden terwijl hij bezig was?

'J-Je haalt de reactor er-eruit,' knarsetandde hij.

'Laat de arme jongen toch,' piepte Ana bezorgd. 'Howard, je wéét wat je moet doen.'

'Je stopt de elektromagneet erin, sl-sluit de accu aan.' Hij trok zijn beide wenkbrauwen op alsof hij daarmee zonder woorden kon overbrengen: "en voilà".

Howard leek op het punt te staan te beginnen. Hij reikte naar de reactor, trok toen toch zijn handen terug. 'Ik kan het niet.' Hij draaide zich om, een hand in de zij, de andere in zijn nek. 'Ik ben geen dokter! Jarvis, zeg ze dat ik geen dokter ben!'

De butler keek gepijnigd. 'Mr Stark beschikt inderdaad niet over de autorisatie operaties uit te voeren op mensen noch dieren.'

Tony zuchtte vermoeid. 'We hebben nu geen tijd om al je onzekerheden te gaan bespreken! Pak dat gereedschap op en ga aan het werk, godsamme!'

'Mocht je dood gaan,' hoewel de miljonair er terughoudend uitzag en het liefst helemaal niet begon aan de ingreep, verscheen hij toch weer aan de zijde van zijn zoon, 'dan kunnen we het er allemaal over eens zijn dat het Anthony's schuld is en ik er verder niets mee te maken heb.'

Stark greep de kraag van zijn vader beet en trok de man naar voren. 'Als ik het zelf kon, had ik het zelf gedaan en was ik nu klaar geweest,' brieste hij ongeduldig. 'Maar ik kan het niet zelf, dus het zou fijn zijn als je stopt met praten en aan het werk gaat.'

Eindelijk hield Howard zijn mond. Hij legde zijn hand op de reactor en begon het voorzichtig los te draaien uit de huls in Tony's borst.

In een wip was het apparaatje eruit. Peggy en Daniel veegden het opwellende bloed weg, Jarvis kwam aanrennen met de elektromagneet. Voorzichtig stak Howard zijn hand in de borst van zijn zoon om na te gaan of er geen onderdelen waren achtergebleven. Tony klemde zijn kiezen op elkaar. De meeste ongelukkige stootjes tegen zijn ingewanden en ribben wist hij te doorstaan zonder zichtbaar te reageren, maar net toen Howard klaar was en zijn hand terug wilde trekken, kwam een knokkel van de grote Stark tegen god weet wat aan en schoot Tony in een reflex zowat rechtop.

De brandende pijn was haast ondraaglijk. Hij wilde zich oprollen op zijn zij, maar Carter en Sousa hielden hem plichtsgetrouw op zijn plek, voorkwamen dat hij dubbelklapte. Natasha had de handdoeken gepakt en veegde het bloed voorzichtig weg. Jarvis greep Tony's handen en drukte ze tegen de werkbank om te voorkomen dat de Avenger enige verdere handeling kon wegslaan met zijn armen.

Howard draaide de elektromagneet op zijn plek. Steve pakte de autoaccu die ze hadden "geleend" van Starks krachtige Buick van de grond. Hij hield het ding vlak bij Iron Mans borst zodat Howard makkelijk bij de accu kon terwijl hij bezig was. De miljonair greep de draden die reeds aan de accu zaten bevestigd en verbond ze met behulp van een tang aan de elektromagneet in Tony's borst.

Stark merkte het verschil onmiddellijk. Hij ademde diep in, voelde zich nog steeds wat flauwtjes maar ook stukken beter.

'Hij heeft een bloedtransfusie nodig!' sprak Ana nadat ze een moment lang in zijn ogen had gestaard.

'Nee!' wierp Romanoff tegen, 'Jullie weten nog niet hoe dat moet! Het is veel te gevaarlijk.'

Howard knipperde traag. 'Pardon? Als we een donor kunnen vinden met de juiste bloedgroep en resusfactor, kan er weinig mis gaan.' Hij richtte zich tot zijn zoon. 'Welke bloedgroep heb je, Anthony?'

'Nee, het is te risicovol. Stark trekt wel bij, geloof me.' Ze veegde een laatste druppel bloed van zijn borst, die overigens nog steeds vol rode vegen zat maar in ieder geval niet langer viezer werd. 'Bovendien hebben we geen zicht op de gevolgen die het zou hebben voor Tony als hij bloed krijgt van iemand uit 1947.'

Stark voelde zich net een vis op het droge zoals hij daar een beetje onbeholpen op zijn rug grote teugen zuurstof naar binnen zoog. Hij had misschien nog wel een bloedtransfusie gewild – om zijn lichaam een beetje extra energie te geven nu het zo flauw aanvoelde – maar Romanoff had gelijk: de gevolgen waren onvoorspelbaar en wellicht zelfs desastreus.