Tony haastte zich door de gangen van het landhuis van zijn vader zonder daadwerkelijk te rennen. Het was zoals men zei: old habits die hard.

'Aah!'

Tony haastte zich de vrouw op te vangen waar hij zo bruut tegenaan was geknald. 'Ana?' Het was eruit voor hij zich kon beheersen. Daar stond hij, als versteend in de brede gangen van de LA Mansion van zijn vader, starend in de vriendelijke ogen van Ana Jarvis, de vrouw die als een tweede moeder voor hem was geweest gedurende zijn jeugd en de enkele jaren daarna die hij nog met haar had mogen delen.

'Gaat het wel, sweetheart?' Ze reikte naar zijn gezicht met haar tere hand.

Tony schrok op uit zijn trans. Hij stapte naar achteren, schudde zijn hoofd om zichzelf wakker te maken. 'Ja, ja,' reageerde hij afwezig, 'super.' Hij wreef met zijn mouw een keer langs zijn ogen terwijl hij zonder nog om te kijken bij de vrouw vandaan liep.

'Ana!?'

Tony herkende Jarvis' stem op de achtergrond. Het klonk ver weg, danste door de gangen in zijn richting. De playboy ademde diep in, sloot toen de glazen deur achter zich. Een moment keek hij uit over de nette voortuin van zijn vaders landerijen. Toen hoorde hij geschreeuw vanuit de villa en zette het op een lopen. Hij sprong over de lage haag heen die de kleine veranda omringde die zich aan de voorkant van het huis bevond. Struikelend kwam hij aan bij de Cadillac die op de oprit geparkeerd stond. Hij trok het portier open, wist dat Howard nooit de moeite had genomen zijn auto's op slot te doen zolang ze op eigen terrein stonden geparkeerd. Binnen enkele seconden had Tony contact weten te maken. Hij schakelde en trapte het gaspedaal in. Als een bezetene scheerde hij het terrein af, door het openstaande hek de smalle weg op die naar meer immense huizen leidde, maar aan de andere kant ook terug voerde naar de bewoonde wereld.

Afschudden ging hij ze niet, en dus liet hij de auto achter en ging te voet verder eenmaal terug onder de mensen. Gebukt bewoog hij richting de ingang van de metro, snelde tussen de mensen door de trappen af naar het ondergrondse Los Angeles. Op de straten hoorde hij mensen verontwaardigde kreten slaken als ze aan de kant werden geduwd door SSR agenten die verwoed probeerden bij te blijven.

Een metro stond op het punt te vertrekken. Tony rende het perron over, wist nog net in te voegen in de trein. Hij zwaaide grijnzend naar een SSR agent die hem vanaf het perron zag zitten in de laatste wagon van de vertrekkende metro – want ja, Stark had zondermeer het lef andermans verlies onnodig te benadrukken.

'Stark?'

Tony draaide zich om, zag tot zijn grote opluchting Steve Rogers zitten in exact dezelfde kleding die ze hadden aangeschaft aan het begin van dit ellendige avontuur met naast zich Natasha Romanoff die voor zich uit staarde zoals de meeste vrouwen in de coupé deden.

'Rogers?' De playboy kon zijn geluk niet op. Maar er was geen tijd voor een klef wederzien, want hij moest Steve op de hoogte stellen, vertellen dat ze wisten dat hij Captain America was. 'Ze zoeken je!' gooide hij eruit.

'Wie?' vroeg Steve verward op hetzelfde moment dat Natasha nijdig siste: 'Ssst! Anthony, stop met die stomme spelletjes van je en kom zitten.' Ze klonk dwingend, als een moeder die niet langer de bullshit van haar zoon accepteerde.

Tony keek behoedzaam om zich heen, verwachtte ergens dat ze wel in de gaten moesten worden gehouden voor Tasha om zo'n toon jegens hem aan te slaan, maar het enige wat hij aantrof waren een paar medelevende blikken in Nats richting van verscheidene vrouwen. 'Sorry.' Hij nam naast de spionne plaats, dook onbewust terug in de passieve rol die hij zichzelf had aangemeten zodra hij dat ellendige jaartal – 1947 – had gelezen in die beschimmelde krant.

'Steve, ze-' probeerde Tony opnieuw, maar wederom werd hij afgekapt door Natasha: 'Val je broer niet langer lastig, Anthony,' siste ze ferm.

'Sorry...' hij bestudeerde haar strenge gezichtsuitdrukking voor een moment, probeerde in te schatten welk verhaal ze wilde neerzetten, 'tante.'

De wagon wiegde zachtjes heen en weer op de rails. Het gechuck van de spoorwissel klonk door de verder stille coupé. Voor een moment knipperden de lampen aan het plafond. Toen was de verstoring weer voorbij en hoorde je wederom niet meer dan eens in de zoveel tijd een siddering die de coupé deed ratelen als het ene deel rails ophield en het volgende begon.

Bij de eerstvolgende halte stapten ze uit. Tony hield zijn hoofd laag, bang dat de SSR sneller hier had weten te komen bovengronds dan hij zich had weten te verplaatsen ondergronds, en hem nu stond op te wachten. Maar er was helemaal niemand die ook maar een moment zijn kant uit keek bovenaan de trappen naar de buitenwereld.

'Wat is het?' Natasha bleef stevig doorstappen en leidde haar teamgenoten de drukke straten van Los Angeles door alsof ze precies wist waar ze naar op weg was.

'De SSR en Howard zijn op zoek naar Steve.' Tony keek oplettend om zich heen. Hij kreeg de kriebels van dit tijdperk, en dat was niet alleen door zijn borst die al enige tijd venijnig jeukte rondom zijn arc reactor. 'Ze weten dat hij Captain America is.'

'Is dat niet juist goed nieuws?' viel Steve in.

'Howard weet dat je Captain America bent,' verduidelijkte Tony zichzelf.

'Dat is een begin. Misschien kan ik Peggy overtuigen en dan-'

'Rogers, Howard om hulp vragen zal al risicovol zijn, laat staan welke complicaties het levert als we Carter erbij proberen te betrekken.'

'Hoezo?' Natasha legde haar hand op Tony's borst, hield hem staande in de stroom mensen op het trottoir. 'Wat is er gebeurd?'

'Niet belangrijk.' Stark sloeg haar hand weg. 'Punt is dat de SSR Howard Stark extra goed in de gaten houdt momenteel.'

'Je bent een genie. Kan je niet iets verzinnen?' fluisterde Steve.

Het bleek al gauw dat mensen het verdachter vonden als je stilstond op de stoep dan als je schichtig om je heen kijkend al rennende de straat overstak. Natasha moest dit ook gemerkt hebben, want al snel liepen ze weer net zo snel als voorheen.

'Zo makkelijk is het niet!'

'Geef het toe, Tony,' ademde Natasha, 'We hebben Howards resources nodig om ook maar in de buurt te komen van een weg terug naar huis. Wat is het dat zo ongelooflijk moeilijk is, dat het onze thuiskomst in gevaar moet brengen?'

'Alright.' De playboy stopte abrupt met lopen. 'Howard denkt aan zijn bankrekening, aan het geld dat hij aan het eind van de maand binnenkrijgt en het deel dat hij ervan moet afstaan om zijn luxe levensstijl te kunnen financieren. Peggy denkt aan het nationaal belang, aan hoe ze de wereld moet beschermen tegen een neppe variant van de oorlogsheld, Captain America,' Tony wierp Steve een verontschuldigende blik toe, 'en een Howard Stark lookalike.' Hij gebaarde naar zichzelf. 'Peggy Carter werkt nauw samen met Howard. Als we Howard al zover weten te krijgen dat hij ons helpt – en de tijdmachine daarna niet gebruikt om meer geld te kunnen verdienen – dan zal het niet lang duren voordat Peggy onraad ruikt en de volledige SSR op ons afstuurt.'

'Zo erg zal dat toch zeker niet zijn?' Zelfs Natasha Romanoff leek nu de voorkeur te geven aan een risicovol plan.

Tony dacht koortsachtig na, probeerde met plannen te komen, nog betere redenen waarom ze absoluut niet naar Howard konden stappen voor hulp. 'Jullie begrijpen het niet!' Hij voelde zijn keel samenknijpen, een brok ontstaan ter hoogte van zijn adamsappel. Hij kreeg het benauwd, voelde zich in het nauw gedreven. 'Ik kan niet terug gaan naar Howard Stark!'

'Anthony, wat had ik nou gezegd?' reageerde Natasha plots furieus.

'Wa-'

Tasha legde haar hand op zijn schouder. Haar vinger tikte een ritme, een patroon. Tony herkende het onmiddellijk: WE....W.O.R.D.E.N...G.E.V.O.L.G.D.

'Waar?' ademde de playboy op zijn beurt.

Zijn vraag vereiste geen verdere toelichting. Z.W.A.R.T.E...H.O.E.D...D.R.I.E...U.U.R. regenden de zachte tikjes op zijn schouder.

'Oké.' Tony had de man gezien, weggedoken onder de luifel van de kiosk aan de overkant van de straat. 'Hij lijkt nog niet door te hebben dat we hem hebben gezien.'

'Chopchop.' Tasha nam opnieuw de leiding. 'We mogen de dokter niet laten wachten , jongens.'