Broers?
Ze lijken niet eens op elkaar.
Matthew heeft donkerbruin haar bijna tegen eikenhout aan en de ander heeft juist heel lichtblond.

'Nathaniel, wie is die vreemde jongeman?' Het valt me op dat Matthew praat met een dik Engels accent.

Hoe ongewoon voor Crowntown. Waarom is hij in Amerika als hij brits is? Komt hij soms nog uit de burgeroorlog?

Ik bestudeer even zijn chique maar ouderwetse jasje en broek. Nee. Geen soldaat.

De andere vampier knikt naar Neal.
'Dit is Neal. Dankzij hem konden we het meisje lokken. Ze is verliefd.' Ik geef hem één dodelijke blik.

Hij heeft uit mijn hoofd te Blijven en ik waardeer het niet dat hij alles zo deelt met zijn 'broer'.

Neal straalt met trots dat hij mij heeft kunnen vangen voor zijn soortgenoten of opdrachtgevers.
'Ik was dat. Dit heeft het wel verpest.' Zeg ik en ik baal dat ik geen enkele reactie zie op zijn smerige kop.

Matthew stapt op me af. Ik weiger me te verplaatsen of in elkaar te krimpen. Hij begint te glimlachen voor hij me keihard bij mijn bloedende pols grijpt en me aan mijn haren meetrekt naar de laatste kist.

Ik doe mijn best hem af te remmen door wanhopig de vloer beet te houden maar op de stenen heb ik geen grip. Hij sleurt me onvermijdelijk mee naar mijn derde kist.

Ik heb al zoveel bloed verloren.
Hij zet me op mijn knieën naast de kist en smeert zijn bebloede handen aan het slot van de kettingen. eventjes overvallen zwarte vlekken mij. Ik word duizelig en zak naar voren.

'Matthew...' begint de blonde vampier.

Matthew rukt me mee en gooit me in de kist. Niet voordat hij mijn bloedende nek verder openscheurt. 'Je bent te lief voor haar, Nathaniel. Ze is onze vijand.'

Ik lig op de koude benen van de laatste vampier en merk dat de vlekken erger worden. Helemaal als twee blauwe ogen me aanstaren en me tegen zijn lijf drukken. Hij zoekt mijn slagader op en begint dan te zuigen. Het bloed uit me samen met mijn laatste beetje energie en wilskracht.

Dit is het dan.
Ze gaan me doden.

Ik wil me er niet bij neer leggen maar vechten lukt me niet meer. Mijn lichaam heeft te veel bloed verloren en ik wordt steeds door iets gestopt als ik mezelf wil verzetten.

William is dan eindelijk wakker. Hij gooit me als een gebruikte zakdoek op de grond buiten de kist. Matthew en Nathaniel staan hem bijna springend op te wachten.

'Broeders,' zegt William en weer merk ik een ander accent op. Het klinkt meer zweverig dan het stugge Brits van Matthew. Ik herken het ook ergens van...

Het is Iers. Een Iers accent.

William opent grinnikend zijn armen en de twee andere vampiers doen mee met zijn knuffel.

Neal staat er stralend bij.

Matthew spreekt en hij klinkt zelfs emotioneel. 'Eindelijk verlost uit die klote kisten.'

'Heb je het nog?' Vraagt Nathaniel aan William. Ik zie William in de zakken van zijn vest graaien voor hij er een horloge uitvist.

Ik geef ze verder geen aandacht meer en sluit me af voor hun theekransje wat elk moment kan beginnen. Hun wereld is er toch niet een waarvan ik deel wil uitmaken.

Mijn arme polsen.
Mijn arme nek.
Beesten zijn het.
Net muggen.

Mijn ledematen trillen en ik merk dat ik licht ben in mijn hoofd. Oh nee. Ik ben al eens een keer flauw gevallen dus ik herken de symptomen prima. Eigenwijs kruip ik stiekem langs de kisten richting de trap naar boven.

Maar nog voor ik een voet kan zetten op de trap zak ik in elkaar door een stekende pijn in mijn benen. Ik kom hard op de grond terecht en merk dat ik nu ook bij mijn hoofd bloedt.

Nathaniel schudt zijn hoofd naar me. 'Ik dacht niet dat je zo dom was ervan door te gaan.' Nee, hij is zo dom om ervan uit te gaan dat ik vrijwillig zou blijven.

Ik wil het liefst mijn schoenen naar zijn hoofd gooien. 'Jullie hebben toch wat jullie willen?' Kras ik met een vermoeide stem.

Er volgt nog iemand ons.
'Nee, niet helemaal.' Zegt William en met zijn bebloede mond lijkt hij een mix tussen de clown van it en de joker.

Zonder wat te zeggen pakt hij me beet en tilt hij me zo over zijn schouders. 'Hey! Ik kan best zelf lopen!' Kat ik naar hem.

Mijn wonden prikken en branden. Net als verse tranen als ik me realiseer dat dat dit het einde is. Ik ga dood door stomme bloedzuigers.

Neal blijft ons stalken als een hondje achter zijn baasje aan. Als Hij een staartje had zou hij kwispelen. 'Ahum. U had mij wat beloofd?' Zegt hij extra opgewekt.

William kreunt van ergenis en Matthew geeft hem een giftige blik. Nathaniel is de enige die hun slaaf erkent. 'Je wil dus echt een vampier zijn?'

Wat. Is het daarom allemaal...
Ik ga dood zodat hij een vampier kan zijn?!

'Wie wil er nou zo'n stinkende bloedzuiger worden?' Merk ik verbaasd op. William drukt dreigend zijn vingers in mijn nek om me te dwingen tot stilte.

'Ik kan je ook door Nathaniel laten zwijgen, kleine heks.' Dreigt hij.

Ik zwijg omdat ik geen zin heb in nog meer hoofdpijn van zijn stomme accent en zijn irritante gezeur.

Ondertussen benaderd Matthew Neal.
'Weet je, wat de eerste stap is van vampier zijn? Dat het je niks uitmaakt wat je mensen aandoet. Het meisje dat we bijvoorbeeld ontvoeren-' Hij kijkt naar mij Voor het dramatische effect.

Ik ben even van slag door zijn woorden. Het boeit ze dus niks? En ontvoerd? Niet dood?

Natuurlijk had ik me al voorbereid op erge situaties want het zijn vampiers geen pluizige troetelbeertjes die met hun wolkautotjes rond vliegen.

'Dat begrijp ik-' Neal wordt onderbroken door Matthew die hem lachend beetpakt.

'Als je het snapte was je niet hier naartoe gekomen, Neal.  Je hebt niet wat we zoeken. Je hebt ons wel aardig geholpen.' Voor Neal kan reageren zie ik hoe Matthew zijn tanden in zijn nek ramt en wordt het zwart voor mijn ogen.