Beschaamd bedek ik mijn borsten met mijn armen en mijn lange haar. Drazhan is gaan lezen aan zijn bureau en slaat soms een pagina om. Hij hoeft me niet vast te binden, hij weet dat ik blijf.

Drazhan legt het boek plotseling neer met een klap waardoor ik tril. 'Ik ga je wat leren.' Ik kruip voor hem weg. Wat hij me wil leren wil ik niet leren. Ik wil het leren met Gendry. Niet met Drazhan Niet in een smerige koude tent.

Hij staat op en komt naar me toe.
'Ik wil niet leren,' smeek ik zacht. Hij heeft alle vechtlust uit me gehaald.

Hij lacht, tevreden met mijn overgaven.'Niet dat, jij smerige prinses.' Ik slik.

Hij vertelt ;'In mijn land noemen ze me Kaloz. Jij gaat me zo noemen. Heb je me begrepen?' Verward knik ik maar ik snap het niet.

Waarom zou ik hem anders aanspreken dan prins? 'Wil je niet dat ik je prins noem?' Mijn stem klinkt kwetsbaar maar ik probeer sterk te blijven.

Hij schudt zijn hoofd traag.
'Nee. Ik heb liever dat je me persoonlijk aanspreekt. Dat maakt het wat intiemer.' Zijn blik gaat lustig over mijn naakte lichaam wat op zijn bed ligt. Het bloed is opgedroogd en mijn tranen ook.

Wat afleiding zou me goed doen. Ik weet niet hoe lang ik hier ga blijven. Als Kaloz even later naar een kist gaat en er in kijkt zie ik dat hij stapels boeken heeft. 'Kaloz, mag ik misschien ook wat lezen-'

Hij barst in lachen uit.
'Je kent geen IJzerschrift. Dus nee.' IJzerschrift? Ik wist wel dat ze een eigen taal hadden maar een eigen schrift? Nieuwsgierig laat ik mijn ogen over het boek op zijn bureau glijden.

Een kort donkergroen boek is het met vergeelde pagina's. In hoofdletters staat een titel gekrast in houterige hakerige letters met veel As en Es.

Dat kan ik inderdaad niet lezen. Een nieuw idee komt dan in me op.
'Wil je me dan misschien voorlezen?' Misschien kan hij dat wel.

Drazhan- Kaloz trekt beide wenkbrauwen op. 'Waarom zou ik?'

Dat weet ik ook niet zo goed. Maar niks doen is vreselijk. 'Ik verveel me.' Leg ik uit.

Hij begint brutaal te grijnzen en stapt op me af.  'Wil je iets te doen hebben dan?' Ik zie dreigende woedende ogen.

Mijn lip trilt als ik mijn benen sluit.
'Nou?!' Blaft hij in mijn gezicht.
Laf laat ik mijn hoofd hangen.

'Nee, het spijt me.' Mompel ik. Drazhan gaat weer lezen.

Uren gaan voorbij.

Mijn maag knort na een tijdje.
Ik bedek me onder een bondkleed als ze zijn eten komen brengen. Kaloz zit nog te lezen en bestudeert soms de kaart waar pionnen op staan.

'Dank je, Frezha.' Zegt bij zonder oogcontact te maken. Het meisje gaat weg. Ik kruip onder de huid vandaan en kruip richting het bord met vlees...

Kaloz zet twee stappen en pakt het bord voor mijn neus weg. Hij zet het op zijn tafel neer en begint te eten. Met een mes snijdt het het vlees.

Hij blijft eten. Mijn maag knort weer een teken dat ik honger heb. 'Kaloz? Ik heb honger.' Zeg ik zacht. 'Ik heb niet gegeten thuis. Mag ik misschien wat van jou?'

Kaloz werpt een blik op mijn naakte buik waar rommelende geluiden vandaan komen. 'Er zit anders genoeg vet aan je buikje. Kinderen in mijn land hebben honger.'  Er is niks van hem bij. Maar mijn honger wint het van mijn trots.

'Toe...' smeek ik bijna huilend. 'Je moet me toch voeden? Je hebt er niks aan als ik verhonger. Je hebt me al ontdaan van al mijn spullen en waardigheid. Gun me wat te eten.' Het lijkt hem aan het denken te zetten.

Kaloz pakt een afgekloven botje en gooit die mijn kant op. Vol afgrijzen bekijk ik het botje. 'Hier. Sabbel maar erop.' Ik weiger het vieze botje aan te raken.

Misschien...kan ik hem toch overhalen mij wat te geven. Ik doe mijn zegelring af en leg hem voor Kaloz neer. Hij grinnikt. 'Je krijgt niks anders van me, prinses. Botjes zijn soms alles wat kinderen krijgen dankzij jouw familie.'

Ik zucht.
'Die ring is veel waard.' Piraten weten vaak toch niet eens wat hun schatten waard zijn. Het zijn en blijven domme wezens.

De piraat bestudeert de ring kort.'Oh, zeker. Ik herken een zegelring wel als ik er eentje zie. Deze is heel fijn gemaakt. Maar ik heb er meer plezier mee om jou te zien lijden dan dat ik wat geld uitgeef.' Hij lacht voor hij een aardappel naar binnen harkt.

De ring is een erfstuk van echt goud met steentjes. 'Wat geld? Het kan je een vloot opleveren!' Met eten kan ik hem al niet verdragen zonder eten is het onmogelijk.

'Je weet niks van boten, prinses.' Zegt hij lachend. 'Ik heb al een uitstekende vloot, vraag je vader maar eens hoeveel aanvallen er dagelijks gepleegd worden op jullie schepen.' Maar ik weet niks van boten. Dat is waar.

'Mag ik een stukje vlees? Het hoeft niet veel te zijn...' ik had nooit verwacht dat ik zou gaan bedelen.

Dan is zijn geduld op. Hij steekt het mes in de tafel en draait zich om.
'Je bent irritant weet je dat? Nee!'

Ik begin er door te huilen.
'Eet je botje, wees stil en geen gezeik meer. Of ik zet je buiten. Ik heb al veel van mijn mannen horen vragen of ze je mogen neuken, weet je dat?'

Door zijn confessie begin ik te trillen. Bang dat hij me buiten zet. Kaloz is nog niet zo wreed geweest om mij te pijnigen maar ik heb zat piraten zien smakken naar mij.

'Als ik klaar ben mogen ze je allemaal hebben. Ik ben eerlijk. Ik gun mijn mannen wat ik zelf ook krijg.' Daardoor moet ik hard snikken.

'Je krijgt me niet,' piep ik maar ik ben er niet meer zo zeker van. Hij staat dreigend op en smijt zijn stoel naar achteren. Heel langzaam komt hij dichterbij en ik weiger te vluchten. Hij grijpt me beet en neemt me mee naar zijn bed.

Ik word erop gegooid en knal tegen het houten hoofdbord. Hij gooit zijn witte shirt op de grond en ik raak in paniek als hij aan zijn leren broek gaat zitten. Ik begin harder huilen en wil ontsnappen. Hij klemt me vast en pakt mijn kin stevig beet. Hij kust me dan. Het is een vreselijke ranzige kus. Hij gebruikt mijn mond zoals hij wil en zijn tong is wreed. 'Ik kan je zo neuken prinses. Je bent van mij.'

Ik kan alleen nog maar huilen en stilletjes bidden. 'Geen woord meer. Heel de avond niet.' Dreigt hij voor hij van me af kruipt en terug naar zijn eten gaat.