[Edited: ✔]

-Νομιζω οτι θα γεννήσω τώρα.

Είπα περνώντας μια ανάσα προσπαθούσα να πείσω τον ευατό μου ότι έπαιρνε την πιό σωστή απόφαση.

-Και εγώ αυτο νομίζω οτι είναι το καλύτερο κοριτσάκι μου. Αυτό πρέπει να κάνεις. Απο το να κυνδινευσουμε να χαθούν ή αυτά ή εσύ.

Ειπε η αδελφή μου και με αγκαλιασε σφιχτά. Τα αγόρια έμειναν αμέτοχα.

Μετά απο λίγο μπαινει στο δωμάτιο ο γιατρός. Λογικά είχε περάσει η διορία για να αποφασίσω που μου είχε δώσει.

-Λοιπον τι αποφασίσατε;

Με ρώτησε ο γιατρός ενω στέκονταν δίπλα μου στο δωμάτιο και έλεγχε τον όρο μου.

-Θα γεννησω τωρα.

-Χαιρομαι που το ακούω. Θα κανονίσω αύριο να μπείτε στο χειρουργείο.

Είπε και έφυγε.

*2 ημέρες μετα*

*Danielle's pov*

Η Emily έχει συνέλθει πλήρως απο την ανεσθησια τώρα.

Ευτυχώς και τα δύο μωρά τα καταφέρανε μια χαρά.
Τώρα βρίσκονται σε θερμοκητιδα και μεγαλώνουν υγιει.
Δεν τα έχουμε δεί ακομα.Θέλαμε να ξυπνήσει η Emily πρώτα.

Επιτελους τώρα πού συνήλθε μπορούμε να πάμε να τα συναντήσουμε. Με την Emily, τον όρο της και με την συνοδεία ενός γιατρού πήγαμε στο δωμάτιο που ήταν τα μωρά. Μας έδειξε με το χέρι του το σημείο πού ειναι.

-Ετοιμη;

Ρώτησα την αδελφή μου ενώ της εσφιξα το χέρι.

Οταν εκείνη έγνεψε προχωρήσαμε σιγά σιγά πρός τη θερμοκοιτίδα των μωρών.

Με το που τα είδα ήθελα να βάλω τα κλάμματα. Ηταν τόσο όμορφα και τόσο γλυκούλια και τα δύο τους.Ο μικρός είχε βάλει το χέρι του γύρω από τον ώμο της αδελφής του.

Μετά απο λίγο μας πλησιάζει ο γιατρός.

-Ποτε θα μπορέσουμε να φύγουμε;

Ρωτάει η αδελφή μου σκουπιζωντας τα μάτια της.

-Εσεις από αύριο κι όλας.Τα μωρά όμως θα πρέπει να μείνουν για τουλάχιστον ενα μήνα ακόμα εδώ.

Απάντησε ο γιατρός ψύχραιμα.

-Ενα μήνα;

Ρώτησε δυνατά η αδελφή μου και μου έσφιξε το χέρι.

-Δυστηχως ναί. Τώρα όμως θα ήταν καλύτερα να φύγεται για την ψυχική σας υγεία.

Γνεψαμε και βγήκαμε τον γιατρό.

-Είδες πόσο υπέροχα ειναι τα μωρά σου και εκείνη χαμογέλασε αδύναμα.

Ολα θα πάνε καλα.

Τα διδυμα στην εικονα διπλα.Hope you like it.