[Edited: ✔]

*1 μηνας μετα*

-Δεσποινης Peazer, τα μωρά σας θα μπορέσουν να φύγουν από αυριο. Υπάρχει όμως ενα πρόβλημα. Τους κάναμε κάποιες εξετάσεις και έχουν άσθμα. Δεν είναι κατι ούτε πολύ επικυνδινο ουτε ακίνδυνο. Για αυτό λοιπόν θα σας γράψω κάποιες ενέσεις που πρέπει να γίνονται κάθε μέρα προκειμένου να το ξεπεράσουν.

-Ενταξει.

Απάντησα καθώς πήρα το χαρτί.

Δεν μπορώ να πιστέψω οτι επιτέλους θα είναι σπίτι μαζί μου.Κάθε μέρα εδώ και ενα μήνα πηγαινοέρχομαι στο νοσοκομείο επιτέλους είναι η ώρα που θα σταματήσει. Δεν μπορείτε να φανταστει κανένας πόσο δύσκολο ηταν αυτό πού έκανα. Βέβαια από αύριο θα αρχίσουν τα πιό δυσκολα αλλα τα πάντα για τα μωρά μου.

*Την επομενη μερα*

Μόλις έχουμε γυρίσει σπίτι από το νοσοκομείο και το κουδούνι τού σπιτιού χτυπάει. Ανοίγει η Danielle ενώ εγώ βάζω τα δίδυμα στις κούνιες τούς. Ακούω φωνές απο κάτω...Ποιοί νά ήρθαν αραγε; Να σημειωθεί η ειρωνία μου παρακαλώ.

Η πόρτα του δωματίου ανοίγει και μπαίνουν μέσα τα αγόρια.

-Δωσε μου να πάρω αγκαλιά τον βαφτισημιο μου τωρα. Καθυστερείς ρε Emily.

Φωνάζει ο Louis ενώ καμαρώνει το μικρό πάνω απο την κούνια.

-Και εμένα την βαφτισιμια μου.

Λέει ο Niall ανυπόμονος.

-Εε και εγώ θέλω να κρατήσω τα μελλοντικά ανηψιά μου.

Είπε ο Liam.

-Και γω θέλω να τον κρατήσω και να την παίξω.

Είπε ο Harry και όλοι γυρίσαμε να τόν κοιτάξουμε σοκαρισμένοι.

-Να κρατήσω τον μικρό και να παίξω με την μικρή εννοούσα.Βρώμικα μυαλά όλοι μαζί εδώ μέσα.

Είπε χαμόγελοντας. Εδωσα τα μικρά στους νονούς τους. Μετά απο λίγο πήραν και οι άλλοι τα μωρά. Οταν ποιά τα βάλαμε για ύπνο κατεβήκαμε στο σαλόνι για να μιλήσουμε.

-Και τι θα κάνεις τώρα Emily; Κάποια στιγμή ο Zayn θα το μάθει.

Με ρωτάει ο Liam.

-Εχω σκεφτεί τι θα κάνω.

Απαντάω ψύχραιμα.

-Τι θα κάνεις;

Με ρωτάει η Danielle φοβισμένη απο δίπλα μου γιατί δεν έχω συζητήσει τίποτα μαζί της.

-Θα φύγω από το Λονδίνο ώστε να μην το μάθει.

Απάντησα όσο πιό ψύχραιμα μπορούσα.