"Okay, class, starting this afternoon, your regular classes are already over. I gave you your clearance earlier this morning together with the results of your final exams." Sir Lorenzo spoke clearly after he already gave us our final tasks for this year-which is our clearance.

Nakaupo lang ako sa tabi habang pinakikinggan ko siya, walang ekspresyon o kahit ano pa mang saloobin akong nararamdaman dahil tila nawalan na 'ko ng pakiramdam dahil sa mga nangyari nitong mga nakaraang araw. I looked at him, deeply sulking over the fact that I'm supposed to be the number one student in this whole class.

Does he know something about what happened? Is he hiding the matter behind that firm and strict attitude of his? Hindi ko na alam kung sino ang pagkakatiwalaan ko rito, I only have Armin and Sir Lorenzo pero mukang inilaglag na rin ako ng teacher na alam ang mga struggles ko sa buhay.

"As usual, Miss Damaso took the lead of your exams. I'm also here to announce that Miss Damaso will be your valedictorian this coming graduation. Among her is Mister Torres, your salutatorian. Mister Bautista, Miss Sotto, and Mister Fidel got the awards of with honors." Napatingin ako sa sahig, para bang ang tindi ng kurot sa puso nang marinig ko mismo kay Sir Lorenzo 'yon.

Hindi naman ako makasarili kaya ipinapaubaya ko na 'yong title. Sige, sa kanila na 'yon, but what hurts me is that they need to manipulate me for something I can't even get. Apat na quarter sa isang taon, sa apat na taon ko bilang isang junior high student ay sixteen times akong lumaban para makuha ang hinahangad ko. Sa labing-anim na 'yon ay ako pala ang nanalo pero 'di ko nakuha ang dapat na sa 'kin.

Dinadaya na 'ko, wala pa 'kong kaalam-alam. They literally pushed me to my limits, I've tried everything I could to get to the top. I studied and burnt my eyebrows just to get a high score that would satisfy what I offered. I'm really disappointed, not to them but on myself. I should've just stayed low and tried to make some friends other than battling with the system, fate really had the guts.

"All of I mentioned, stand up." Utos ni Sir Lorenzo kaya nagsitayo kaming mga tinawag niya. Ready na 'kong mahusgahan, I'm ready to be ridiculed.

"Class, these are your achievers for this school year." I'd came to my senses when I heard Sir Lorenzo's voice, nanatili lang akong nakatayo sa habang nakayuko pa rin upang 'di ko makita ang mapanghusgang tingin ng mga kaklase ko.

Bakit kailangang mangyari sa 'kin 'to? Kahit minsan, kahit minsa'y wala naman akong ginawang mali sa kahit kanino sa eskuwelahang 'to. Bakit kailangang humantong pa sa gan'to? Bakit palagi na lang 'di maganda ang hantong sa 'kin ng mga bagay? Ganito na ba talaga ako ka-malas?

I did lost... because I'm too determined enough to win.

***

Later that afternoon ay maaga kaming pinakawalan ni Sir Lorenzo dahil wala naman na kaming ginagawa sa room, my fellow classmates are now leaving our classroom while I'm still sitting on my armchair-tulala habang direktang nakatingin sa blankong pisara.

I don't know what to do about all of this, umaayon na lang ako sa takbo ng panahon base sa ginagawa ko. Pero bakit nga ba? Tinatanong ko pa rin hanggang ngayon ang sarili ko kung bakit ba kailangan kong maranasan ang lahat ng ito.

It's still too early for dismissal, I'm sure that the guard at the gate will not let the students pass because it's not yet time to go home. Napahinga ako nang malalim at aalis na rin sana nang marinig ko ang boses ni Sir Lorenzo, he's sitting on his chair, with his hands on the table. Napakatanga ko naman para 'di ko siya mapansin since kaming dalawa na lang ang nandito sa room ngayon.

"Gael, I have to talk to you for a second. Do you have some time to spare?" he asked. I just nodded and walked to get close to him. Without showing any reaction, I faced him barely asking myself why.

"Sit on the chair beside my table, what I'm going to tell you is really important. Don't be shocked, and sana wala ring hard feelings." Seryoso niyang saad. Parang alam ko na ang patutunguhan nito, at parang alam ko na rin ang sasabihin niya.

"Okay po." Tipid kong tugon habang nakatingin pa rin sa kan'ya.

If he's going to point out the cheating matter, then that's the least that he can do. I still adore Sir Lorenzo, and I don't want to lose our relationship as friends. He just nodded and he continued. May kinuha siyang isang bagay sa bag niya-it's his class record.

He opened it and showed the results of my examination throughout the school year. My eyes widened as I saw what's written in my records, my exam results are all aced. Polidong-polido ang scores, walang kahit isang bawas. At bukod dito'y mas mataas pa ang grades ko sa mga grades ni Pressy.

"You're supposed to be the valedictorian, Gael. But I got some notice from the principal that Pressy should gain that title, I was forced to deduct some of your scores and make her the top of our class." As he closed his records, I can see some tears falling from his eyes.

Nanginginig si Sir Lorenzo habang nakatingin siya sa mga mata ko, ngayon ko lang siya nakitang gan'to. Nagpipigil siya ng luha but it eventually dripped out of his eyes to his cheeks. He wiped them right after it fell, I can also sense despair coming out of him as he clenched his fists. But it suddenly subsided as he looked at me with empathy.

"I can feel what you've felt, Gael. Alam kong naghirap ka, pero sorry dahil hindi man lang kita naipaglaban. Simula pa rin no'ng grade seven ka, sa mga nakaraan mong advisers. They are very proud of you, and so am I." Tears once again dripped from his eyes upon saying those to me, he wiped them off of his cheeks and he continued to talk while crying.

"I'm sorry dahil hindi ko ginawa ang tama, sorry." Napangiti na lang ako dahil sa sinabi niya-isang pekeng ngiting napalitan din ng pagluha nang umagos 'yon mula sa pagpipihil ko.

Alam ko na'ng lahat kaya okay na lang din sa 'kin. Hindi rin naman kasalanan ni Sir Lorenzo ang nangyari kaya wala rin akong nararamdamang galit sa kan'ya. Ang ikinasasakit lang ng loob ko'y bakit ngayon sa lahat ng pagkakataon ko pa nalaman? Bakit naghirap muna ako bago ko malamang mauuwi lang din naman pala sa wala ang mga bagay pinaghirapan ko.

"It's not your fault, Sir Lorenzo. You're not the one to blame, no one was to blame. Alam ko na rin po ang bagay na 'yan kahapon pa, I've overheard Pressy and her mother talking out loud in the corridor, and that matter was mentioned." Tumayo ako sa kinauupuan ko at nakahanda na 'kong umalis.

"Besides, being salutatorian isn't that bad." Ngiti ko pa, saglit kong pinunasan ang mga tumulong luha sa pisngi ko at muli akong tumingin sa adviser ko.

"I'm off, Sir Lorenzo. See you tomorrow na lang po for my clearance." Paalam ko sa kan'ya, tumango naman siya sa 'kin at dito na 'ko nagdesisyon umalis. Naglakad ako palayo at timalikuran ko nga si Sir Lorenzo.

My smile disappeared as I stepped out of our classroom. It's hard to pretend that I'm not affected by all of these happening at once. It's a total penitence for someone never doing anything wrong-I didn't do anything, wala akong ginawang mali sa kanila pero... bakit?

As I was walking down the corridor, I noticed that it's currently raining. I guess, kailangan kong maghintay na tumila muna ang ulan bago ako lumabas ng school dahil wala akong dalang payong. Tahimik ko lang na pinagmasdan ang ulan nang may marinig akong tumatakbo sa likod ko, it then shouted making me startled.

"Gael! Have you heard the news?!" sigaw no'n. Sa gulat ko ay napatalon ako at napasigaw, I looked at that person and it turns out that it was only Armin.

"Why do you keep scaring me like that? Araw-araw mo na lang akong ginugulat, eh!" reklamo ko. Hindi niya yata narinig 'yon dahil nagpatuloy siya kaagad sa sasabihin niya.

"There's no time for that, dumbass! I heard that Austin confessed to Pressy earlier after dismissal! Bes, 'yong crush mo may jowa na!" sigaw niya. I froze for a moment, the world becoming silent as I felt myself shatter.

"S-Saan? Gusto kong makita." Malamig kong saad, I looked at Armin with a dead gaze.

"Saan, Armin?" I asked him again.

"S-Sure ka? Gusto mo silang... makita? Pero... masasaktan ka lang!" babala sa 'kin ni Armin kaya naman pinanglakihan ko siya nang mata at at napasigaw na 'ko sa sobrang galit ko.

"Then why did you tell me about it in the first place?! Sa tingin mo ba hindi ako macu-curious? Oo, Armin, nasasaktan ako, pero you just at least..." Napasinghal na lang ako at napaiwas ako ng tingin sa kan'ya.

"L-Look, sinabi ko lang sa 'yo 'yon dahil ayo'kong sa iba mo pa malaman. Besides, I'm here, okay? Kung kailangan mo ng kaagapay, nandito lang ako." Binaliwala ni Armin ang pagsigaw ko, napatikhim ako matapos niya 'yong sabihin.

He held my hand and nodded, then dragging me to the school's baseball field.

The next thing I knew, I was there, witnessing the confession. Pinapayungan ako ni Armin dahil kasalukuyan pa ring umuulan. Maraming taong naghihiyawan sa paligid habang may dalawang taong na sa gitna-it's Austin and Pressy.

"Naaawa ako sa 'yo, Bes. Aalis ka nga lang rin gan'to pa mangyayari. I know na I shouldn't do this to you pero nagpupumilit ka. Just... tell me if it hurts, okay? Aalis tayo kaagad." Saad pa ni Armin pero binaliwala ko 'yon dahil diretso pa rin akong nakatingin sa dalawa.

Tiningnan ko sila Austin at Pressy nang masinsinan, not minding Armin on what he's saying. I just focused on them, halata namang masaya silang dalawa kahit nababasa na rin sila ng ulan. Nandito ako sa isang tabi, nakatayo at walang reaksiyon silang pinagmamasdan habang nadudurog ako.

I can see that they're both happy, everyone congratulates them and thrown them red rose petals and some sort of confetti and baloons. It seems like this was planned, baka si Austin ang nag-plano nito upang makaamin at tanggapin siya ni Pressy bilang boyfriend nito.

Hindi ko napansing tumutulo na pala ang luha ko, natauhan na lang ako nang alug-alugin ako ni Armin.

"Bes, 'wag dito. Maraming nakakakita!" he insisted.

Pero saglit pa'y tingin ako sa kan'ya, pumiglas ako at gigil akong tumalikod sa kanila at tumakbo palayo. Hindi ko alintana ang ulan, kahit mabasa ako ay wala akong paki-alam. Tumakbo lang ako nang tumakbo, I don't care if people see me like this.

Patuloy pa rin ang pagtulo ng aking luha kaya hindi ko halos makita ang aking dinadaanan, basta takbo lang-dahil hindi ko na kaya ang nararamdaman ko. Parang sasabog na 'ko sa iba't ibang mga karanasang nangyari. Pilit kong tinatanong sa sarili ko kung bakit kailangan kong maranasan ang lahat ng ito.

I then passed on the school gate, pinagtitinginan ako ng mga istudyanteng nakapila pa sa gate dahil 'di pa labasan. I don't care, I just wanna go home and rest. So I ran towards the gate, not minding the guard. The gate for vehicles is open and so, I ram towards there to get out of the school.

"Hoy, bumalik ka rito! Hindi pa labasan!" Narinig kong sinisigawan na 'ko ng guard. Even so, I ignored those shouts and just continued running.

Ngunit hindi ko napansin... na sa gitna na pala ako ng kalsada.

"May bus! Mababangga ka, hoy!" Nakarinig pa akong muli ng sigaw, ngunit na-estatwa na lang ako sa kinatatayuan ko habang umaalingawngaw ang sigaw nila sa buong paligid.

Nanlaki ang mga mata ko nang marinig kong sumigaw ulit ang guard. Dito ko na narinig ang malakas na tilihan ng mga istudyanteng na sa loob pa ng school.

I looked at my side and saw that incoming bus towards me, time flew slowly after that. Napatigil ako habang tulala pa rin, hinihintay ang nagbabadyang mangyari. Gusto ko mang gumalaw pero nagmistulang manikin ang katawan ko, hindi ako makatakbo.

Isinara ko na lang ang mga mata ko, my heart was beating slowly and slowly. Lights flashing through my eyes. This time, I heard the bell chimes of the school ringing continuesly. I shed a tear once more as the rain directly wet my pained body and soul.

It's strange, everything just fades away. But for some reasons... I feel all right. Inisip ko na ring baka ito na ang oras ko, pero okay lang 'yon dahil ito na lang siguro ang tanging sulusyon sa lahat ng 'to. Ano kung mabangga ako ng bus? It's not like anyone would care anyway, walang may pake sa 'kin at ikatutuwa pa siguro nila kung mamatay man ako.

Ngunit habang inaabangan ko ang kalawit ni kamatawan upang sunduin ako ay nagulat na lang ako nang maramdaman kong may tumulak sa 'kin palayo, dahan-dahan kong iminulat ang mga mata kong basa pa rin ng pinaghalong luha at ttubig-ulan.

Saka na 'ko nagkaroon ng wisyo nang malaman kong nakahiga na pala ako sa gilid ng daan habang nakadagan ang isang lalaki sa 'kin, basang-basa kami dahil mas lumakas ang buhos ng ulan kumpara kanina.

I can see the rain falling directly at us. Malalim ang paghinga namin ng lalaking 'yon matapos ang insidente, at dito na nga kami pinalibutan ng maraming tao. I can hear random noises coming from the people around us, but I can't see them because of my blurred vision.

"Gael, okay ka lang ba?" that familiar husky voice, I can hear it...

"Gael! Gael!"

I lost consciousness after what happened, hindi ko na alam ang mga sumunod na pangyayari dahil bigla na lang nandilim ang paningin ko. Even so, I didn't expect that it will go this far. I just wanted to go home and let everything pass.

Pero humantong pa sa gan'to dahil sa kapabayaan ko, masyado nang masakit, eh. Nakakapagod na ring magpanggap at ngumiti, nakakapagod nang masaktan, nakakagapod nang magpigil ng mga hinanakit.

Bakit hindi pa lang ako mabangga ng bus kanina? Total... it would surely end my miserable life.