Λίγες εβδομάδες έμειναν πριν τις πανελλήνιες και εγω εχω να ανοίξω βιβλίο πανω απο μια εβδομάδα . Δεν ειναι οτι δεν θελω ! Ειναι οτι δεν μπορω ! Στα βιβλία , στα χαρτια και στα τετράδια βλέπω το πρόσωπο του , βλέπω καθε σκηνή να εκτυλίσσεται μπροστα μου . Το πόνο , τον φοβο ! Και απο την αλλη την απόρριψη του Χάρη ! Μια μοιραία παρεξήγηση με εκανε να χάσω σε αυτην την περιπτωση τον φίλο μου που οσο και αν φοβαμαι να το παραδεχτώ ... Ειμαι τρέλα ερωτευμένη !

Το χειρότερο αίσθημα ειναι αυτο που βιώνω τωρα ! Και Οχι δεν ειναι η σωματική κακοποίηση και χειραγώγηση του "εγω" . Αλλα η κυριαρχία του φόβου έναντι της λογικής . Πως μπορει να εισαι τοσο ελεύθερος να μιλήσεις  μα συγχρόνως τοσο φιμωμένος . ; Τι ειναι αυτο που μπορει να σε κρατήσει απο το να βγάλεις φωνη , ήχο , κραυγη και να δηλώσεις με τον τροπο σου οτι δεν εισαι καλα , οτι πονάς και σιγοβράζεις μεσα σου !

Θα ερθεις σημερα σχολειο ;
Έλαβα το πρώτο μηνυμα μετα απο τοσες μερες απο την φιλη μου την Έλενα .

Οχι ! 
Απάντησα και πέταξα το κινητο μου στο κρεβάτι και ξάπλωσα δίπλα του . Τα ματια μου μισάνοιχτα , κόκκινα και πρησμένα . Το κινητο μου τωρα χτυπούσε . Αλλα τοσο η ψυχική οσο και  σωματική δύναμη με ειχαν εγκαταλείψει και δεν μπορούσα ουτε να δω το ονομα που αναγραφόταν στην φωτεινή οθονη του iPhone μου .

Αυτος που με καλούσε , δεν σταμάτησε . Επέμενε μάταια για μια απάντηση που δεν έλαβε ποτε !

Σηκώθηκα με βαριά βήματα και κατευθύνθηκα προς το μπανιο . Να ρίξω λιγο νερό στο πρόσωπο μου να αναζωογονηθεί . Στον μικρό καθρέφτη πανω απο τον νηπτητρα ήρθα αντιμέτωπη με μια Αριάδνη που δεν ηξερα . Αυτη που της ειχαν κλέψει τα όνειρα . Αυτη που κάποτε ηταν ενα ανθισμένο λουλούδι και τωρα μαράθηκε .

Τοσες μερες τωρα , περιφέρομαι όλη την ωρα , απο το πρωι μέχρι το βράδυ , στην κουζίνα και έπειτα στο δωματιο μου . Όσες φορές και αν προσπάθησαν τα παιδια να με βγάλουν έξω απο το σπιτι απέτυχαν παταγωδώς . Ο Χάρης δεν ασχολείται ομως πλεον μαζι μου . Νομίζει οτι εχω βρει την ευτυχία στο πρόσωπο κάποιου αλλου . Και που να ηξερε , οτι εγω έχασα την ευτυχία μου πιο γρηγορα απο οτι πίστευα .

[...]

2 εβδομάδες αργοτερα

"Αριάδνη γαμωτο . Τι συμβαινει με εσενα !" Φώναξε ο νευριασμένος Χάρης που εισέβαλε στο σπιτι μου χωρις να του δώσω την έγκριση μου . Δυο εβδομάδες τωρα ειχα χαθεί απο προσώπου γης ...

"Τι εννοείς τι συμβαινει με εμενα ;" φωναξα και εγω με την σειρά μου και εκείνος ξαφνιάστηκε . Ξέσπασα εν'ολιγοις . Ολο αυτόν καιρο απλως ειχα μετατραπεί σε παθητικό δεκτή της γνώμης και του λόγου των άλλων . Δεν μιλούσα απλως συμφωνούσα σε ολα . Το θηρίο ομως αρχισε να ξυπνάει μεσα μου και ισως να ξεσπουσα σε λαθος άτομα .

"Τι εννοώ ;;; Εννοώ οτι εχεις εξαφανιστεί σχεδόν ενα μήνα τωρα , ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ , ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑΣ ΣΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑΤΑ ΜΑΣ , ΔΕΝ ΕΡΧΕΣΑΙ ΣΧΟΛΕΙΟ , ΔΕΝ ΜΙΛΑΣ ... ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΣΕ ΕΧΕΙ ΤΡΕΛΑΝΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ;" ούρλιαξε μπροστα στο πρόσωπο μου και ενιωθα τα ματια μου να υγραινουν . Οχι απο τις φωνές του Χάρη αλλα η υπενθύμιση εκείνης της βραδιά έσκασε σαν βόμβα στο κεφάλι μου .

"ΤΕΛΙΚΑ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΙΟ ΟΣΟΙ ΛΕΝΕ ΟΤΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΥΠΟΧΕΙΡΙΟ ΤΟΥ !" Φώναξε και χτύπησε την γροθιά του στον τοίχο δίπλα απο το κεφάλι της Αριάδνης .

"Μην φωνάζεις !" Τον παρακάλεσε σιγανά καθώς το κεφάλι της ηταν ενα βήμα πριν εκραγεί και βγάλει απο μεσα του όλες τις παρασιτικές σκέψεις που την βασανίζουν τοσο καιρο και δεν εχει μοιραστεί με κανεναν .

"ΝΑ ΜΗΝ ΦΩΝΑΖΩ ! ΜΕ ΕΧΕΙΣ ΤΡΕΛΑΝΕΙ ΤΟΣΕΣ ΜΕΡΕΣ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ ... !" Χωρις να ενδιαφερθεί για το αίτημα μου συνέχισε μα φωναζει . Πήρα δυο , τρεις βαθιές ανάσες για να ηρεμήσω τα νευρα μου .

"Πες μου ! Μιλά μου ρε Αριανδη ! Τι εχεις πάθει ; Γιατι εισαι ετσι ;" με ρώτησε απαλα και επιασε τα μάγουλα μου με τα δυο χερια του και πλησίασε επικίνδυνα κοντα μου . Οι ανάσες μας έπεφταν καυτές η μια πανω στην αλλη . Ενιωθα για πρωτη φορα μετα απο καιρο τις καταραμένες πεταλούδες να χοροπηδούν μεσα μου και να με γαργαλούν .

"Μου αρέσεις Αριανδη !" Ψιθύρισε και την επόμενη στιγμή τα χειλη μας βρισκόταν κολλημένα . Ενιωθα μοναδικά ! Φωτιές και πυροτεχνήματα έσκαγαν δίπλα μου φωτίζοντας το σκοτάδι μεσα μου .

ΟΧΙ ! ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ! ΘΑ ΜΕ ΠΛΗΓΩΣΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ! ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΦΥΓΕΙ !
Σκέφτηκα και αμεσως έσπασα το παθιασμένο φιλι μας .

"Πες πως δεν εγινε !" Του ειπα και απομακρύνθηκα απο κοντα του . Εκείνος με ακολούθησε σε καθε μου βήμα .

"Οσο και να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου για το αντίθετο ... με θελεις !" Μου ειπε εμπόδιζοντας την φυγή μου με το σφιχτό του άγγιγμα στο μπράτσο μου . Οσο και να προσπάθησα να ξεφύγω δεν τα κατάφερα .

"Ετσι θελεις να πιστεύεις Χαρουλη ! " τον ειρωνεύτηκα . " Εγω δεν προκειται να γίνω μια απο αυτες που συνήθιζεις να πηδάς !" Του τόνισα σηκώνοντας τον δείκτη μου μπροστα στο πρόσωπο του .

"Αυτο νομίζεις θελω απο εσενα !" Με ρωτησε στενεύοντας τα ματια του και σουφρωνοντας τα φρύδια του . Για μια στιγμή τρομοκρατήθηκα ομως αμεσως ανέκτησα την αυτοκυριαρχία μου .

"Δώσε μου ενα λόγο να μην το νομιζω !" Αντίγύρισα .

"Θα σε τιμούσε περισσοτερο αν μου έλεγες πολυ απλά οτι προτιμάς τον γκομενο σου απο εμενα !" Μου απάντησε και ελευθέρωσε το μπράτσο μου .

"Και εγω θα προτιμούσα αν δεν εβγαζες μονος σου συμπερασματα !" Φωναξα . Με κοίταξε απορημένα .

"Τιποτα άλλο δεν εξηγεί την συμπεριφορά σου απο τις πιπιλίες στον λαιμό σου και τις αντιδράσεις σου !" Πέταξε με μισος . Γαμωτο , τα σημασία απο το κορμί μου δεν έλεγαν να φύγουν . Ειχαν μεινει εκει ! Να μου θυμίζουν καθε άγαρμπη και βίαιη κίνηση του Στέφανου στο κορμί μου .

"Εισαι μαλακας !" Φωναξα και τον χαστούκισα . Επιασε το πονεμένο μάγουλο του και με κοίταξε άγρια στα ματια .

"Εχω ακούσει και χειρότερα !" Γέλασε ειρωνικα και γύρισε την πλατη μου σε εμενα , φεύγοντας γρηγορα απο το σπιτι .

..........

Η νυχτα απλώθηκε για τα καλα στο ανοιξιάτικο τοπίο . Ενιωθα ενα τεράστιο βάρος μεσα μου . Πήρα μια μεγάλη αποφαση . Άρχισα να ντύνομαι χωρις να με ενδιαφέρει τι θα φορέσω , χτένισα τα μαλλιά μου μια χωρις να εχω κάποια αλλη έγνοια στο μυαλο μου άνοιξα την πορτα και έφυγα για το γνωστό μπαράκι . Πέμπτη βράδυ σημερα , δεν θα ειχε κοσμο . Οτι πρεπει για να πιω και να ξεδωσω !

Οι πόρτες ηταν ορθάνοιχτες και η μουσικη έπαιζε πιο σιγά μιας και δεν υπήρχαν άτομα να την υποστηρίξουν με τον χορό τους . Ενα ζευγάρι καθόταν στην γωνία . Πλησίασα προς το μπαρ ...

"Μια βότκα με λεμόνι !" Ζήτησα στον μπάρμαν , εκείνος μου έκλεισε το ματι και με μαεστρία έβαλε το ποτό στο ψηλό και στενό ποτηρι . Μολις τοποθέτησε και το λεμονάκι στο στόμιο το έσυρε μπροστα μου .

"Νίκος !" Χαμογέλασε και μου συστήθηκε . Ήπια μια γουλιά απο το ποτό μου και έπειτα το ακούμπησα στον πάγκο .

"Αριάδνη !" Απάντησα ψυχρα .

"Τι κανει μια κοπέλα μονη της σε ενα μπαρ μια μερα σαν και αυτη !" Με ρωτησε με ενα ηλιθιο χαμόγελο να διαγράφεται στα χειλη του .

"Κάτι που δεν αφορά τον καθε τυχαίο !" Του απάντησα και έσκασα ενα άκρως υπεροπτικό χαμόγελο .

"Άγρια !" Διαπίστωσε . Κούνησα απαξιωτικά το κεφάλι μου και του γύρισα την πλατη ώστε να εχω θέα τα άδεια τραπέζια . Πλησίασα για κόμη μια φορα το ποτηρι στα χειλη μου και άφησα το καυτό υγρό να ρέει και να καίει τον λαιμό μου .

"Άλλο ενα !" Του ζήτησα .

"Θελεις να μου πεις τι σε βασανίζει ! Μαλλον ποιος ;" ειπε καθώς άφηνε το ποτηρι μπροστα μου .

"Οχι !" Απάντησα ξερά ενω ενιωθα το ποτο ήδη να με εχει επηρεάσει . Το κατέβασα και το δεύτερο σαν μια γουλιά νερό . Έκλεισα για λιγο τα ματια μου και ενιωθα μια ευχάριστη απόλαυση και ηρεμία .

"Άλλο ενα !" Επανέλαβα

"Θα μεθυσεις !" Με προειδοποίησε .

"Δεν με νοιάζει ;" ειπα και ενιωσα δάκρυα να πνίγουν τα ματια μου . Η κατασταση μου ειχε ξεφύγει . Τα ποτά ειχαν κανει ουρά πανω στην μπάρα . Το στομάχι μου τα δεχόταν το ενα μετα το άλλο . Ποτε δεν ειχα πιει τοσο πολυ εκτός απο μια περίοδο στο παρελθον όπου ειχα μπλέξει με λαθος παρέες . Ομως τωρα ενιωθα ξανα την αναγκη να αφησω αυτο το ακίνδυνο ναρκωτικά να κυλήσει άφθονο μεσα μου .

"Αριάδνη ! Το στο -" νομιζω πως ακουω την φωνη του χάρη . Η σκέψη μου επιβεβαιώθηκε οταν ενιωσα τα δυο καυτά του χερια μα τυλίγουν την μεση μου και να με κρατούν πανω του.

"Ελα στην παρέα μας !" Φωναξα τραγουδιστά μεσα στην ζάλη μου .

"Ρε μαλακα τι εχει πιει !" Ρωτησε τον Νίκο τον μπάρμαν .

"Θα μου ηταν πιο εύκολο να σου πω τι δεν εχει πιει !" Απάντησε γελαστά εκείνος .

"Γιατι την άφησες ρε πούστη μου !" Φώναξε και έβγαλε λεφτά απο την τσέπη του αφήνοντας τα με δύναμη πανω στο μπαρ .

"Φύγαμε !" Μου ειπε .

"Δεν παω πουθενα Χαρουλη !" Ειπα και ξέσπασα σε γελια .

"Γαμωτο ! Τι στο διάολο έγινες ετσι !" Μουρμούρισε και με σήκωσε στην αγκαλια του . Για λιγο έχασα την επαφή με το περιβάλλον γυρω μου και την επόμενη βρέθηκα ξαπλωμενη σε ενα τεράστιων διαστάσεων κρεβάτι με εναν τρομερό πονοκέφαλο .

"Που ειμαι !" Μουρμούρισα στον εαυτό μου .

"Σπιτι μου !" Ακουσα μια αντρική φωνη που δεν ηταν καμια αλλη περα απο του Χάρη !

"Τι ωρα ειναι !" Ρώτησα

"Αργά τα μεσάνυχτα !" Μου απάντησε ψυχρα .

"Γιατι ήπιες ρε πούστη μου !" Φώναξε και κάθισε δίπλα μου στο κρεβάτι καρφώνοντας με με το βλέμμα του .

"Ηθελα να ξεχάσω !" Απάντησα χωρις να σκέφτομαι ουτε για τις συνέπειες . Το μυαλο μου με ειχε εγκαταλείψει στο τρίτο ποτό τωρα πλεον μιλούσαν τα αμέτρητα ποτήρια βότκα ...

"Τι να ξεχάσεις μωρο μου !" Αποκρίθηκε

"Αυτόν !" Ειπα και ξέσπασα σε κλάμματα . Κάλυψα το πρόσωπο μου με την παλαμη μου . Εκείνος κάγχασε και επιασε το πηγούνι μου , ενώνοντας για ακομη μια φορα τα βλέμματα μας .

"Ώστε για γκομενο εισαι ετσι !" Με κοίταξε ανέκφραστα στα ματια .

"Οχι !" Απάντησα και συνέχισα να κλαίω .

"Τοτε ! Τι στο διάολο παει λαθος με εσενα πριγκίπισσα !" Χάιδεψε το μάγουλο μου .

"Δεν ειμαι καλα !" Ξέσπασα μεσα απο τους λυγμούς μου . Ο Χάρης με έκλεισε στην αγκαλια του χαϊδεύοντας απαλα τα μαλλιά μου .

"Σσσς ... ηρέμησε ! " ψιθύρισε " Μίλησε μου μωρο μου !" Με παρακάλεσε ενω εγω έσφιξα το κράτημα γυρω απο την μεση του .

"Πονάω !" Έκλαψα περισσοτερο .

"Γιατι ;" με ρωτησε και με κοίταξε ξανα στα ματια . Δίστασα . Ομως υπερίσχυσε η δύναμη του αλκοόλ . Τα λογια μου έφυγαν χωρις δεύτερη σκέψη απο το στομα μου ...

"ΜΕ ΒΙΑΣΕ !" Ξέσπασα σε τρανταχτους λυγμούς και έπεσα στην αγκαλια του  . Εκείνος σάστισε !

Το επόμενο πρωι ολα θα ειναι εντελώς διαφορετικά . !

Πως σας φανηκε πιγκουινακια ;
Με αφορμή την ιστορια και το δραματικό γεγονός στην ζωη της Αριάδνης εχω να προσθέσω κάτι που ολοι μας πρεπει να εχουμε υπ'οψει μας .

~Ο βιασμος δεν ειναι παιχνίδι , δεν ξεχνιέται , το τραύμα δεν επουλώνεται !
Δεν ειναι ντροπή !
Πρεπει να μιλήσεις !
Παντα θα υπαρχει κάποιος που θα ενδιαφερθεί !
Δεν θα εισαι μονη ! ❤️❤️❤️