10 Χρόνια Μετά
Αρνητικό " απάντησα θλιμμένη .

"Δεν πειράζει μωρό μου , θα ξανά προσπαθήσουμε ! Άλλωστε η διαδικασία είναι πολύ ευχάριστη ! Δεν συμφωνείς ;" μου είπε πονηρά και με πλησίασε με το αμαρτωλό του βλέμμα . Η αλήθεια είναι όμως πως είχα απογοητευτεί . Τόσες προσπάθειες για να φέρω στον κόσμο το παιδί μας όμως τίποτα ! Κάθε τεστ έβγαινε αρνητικό ! Δέκα ! Δέκα μέχρι στιγμής !

"Δεν είναι αυτό βρε Χάρη ! Προσπαθούμε τόσα χρόνια για ένα μωρό και δεν τα καταφέρνουμε ... Εγώ φταίω !" Απάντησα με δάκρυα στα μάτια . Ήθελα τόσο πολύ ένα μικρό κοριτσάκι ή αγοράκι να περιφέρεται ανάμεσα στα πόδια μας όμως όσο εγώ το επιθυμούσα τόσο αυτό απομακρυνόταν απο εμένα . Είχα συμβουλευτεί την γυναικολόγο μου , μου είπε πως δεν υπάρχει κάποιος εμφανής λόγος ανησυχίας παρά μόνο μια μικρή πιθανότητα να έχει προκληθεί κάτι από την αποβολή που είχα στο παρελθόν .

"Εσυ γιατί φταις Αριάδνη ; Όσο μερίδιο ευθύνης έχεις εσυ άλλο τόσο έχω και εγώ . Το παιδί δεν το κανει μόνη της η γυναίκα !" Είπε . Τον έβλεπα πως και αυτός απογοητεύονταν κάθε φορά που του ανακοίνωνα πως δεν είμαι έγκυος , όμως πάντα βρισκόταν στο πλάι μου για να με στηρίξει .

Άλλωστε για αυτό η αγάπη μας κράτησε τόσα χρόνια . Ξεκίνησε ως ένας νεανικός έρωτας και εξελίχθηκε σε μια αιώνια αγάπη . Περάσαμε από πολλά εμπόδια , τρικυμίες και κακουχίες όμως τα καταφέραμε και βγήκαμε ζωντανοί και άκομη πιο δυνατοί . Καταφέραμε να τελειώσουμε και οι δυο τις σχολές μας και να ασχοληθούμε με το επάγγελμα μας . Εγώ ως δασκάλα σε ένα δημοτικό σχολείο της Θεσσαλονίκης και ο Χάρης στο δικό του πλέον γυμναστήριο προπονούσε αθλητές καθώς και όποιον είχε την ανάγκη του . Αυτά τα τέσσερα χρόνια της φοιτητικής ζωής ήταν αρκετά δύσκολα καθώς χρειάστηκε να μείνουμε μακριά ο ένας από τον άλλον αλλά με την πρώτη ευκαιρία πήγαινα στα Γιάννενα και εκείνος ερχόταν στην Θεσσαλονίκη .

Μετά το ατύχημα που είχε όλα κυλούσαν προς το καλύτερο . Χρειάστηκε αρκετό καιρό για να επανέλθει στους ρυθμούς του όμως τον είχα κοντά μου και αυτό ήταν το μοναδικό πράγμα που με απασχολούσε εκείνη την στιγμή . Από την άλλη ο Στεφανος πληροφορήθηκα πως αυτοκτόνησε μέσα στην φυλακή . Δεν μπορούσε είπαν να αντέξει την ζωή πίσω από τα σίδερα και έδωσε τέλος στην ζωή του . Επίσης είπαν πως άφησε ένα γράμμα "μετανοίας " ... Συγκεκριμένα έγινε μια αναφορά σε εμένα λέγοντας πως ως ώριμος πλέον συνειδητοποίησε το τεράστιο λάθος του και το κακό που μου προξένησε . Η αλήθεια είναι όμως πως δεν με άγγιξε ο θάνατος του . Δέχομαι την μεταμέλεια του όμως δεν μπορώ να διαγράψω από την μνήμη μου το παρελθόν μας .

"Χάρη ..." είπα σιγανά "αν δεν μπορέσω να κάνω ένα παιδί , θέλεις να υιοθετήσουμε ;" τον ρώτησα με κατεβασμένο το κεφάλι . Φοβόμουν πως θα αντιδράσει και αν θα το δεχτεί . Ήθελα τόσο πολύ ένα παιδί στην ζωή μου και δεν θα με πειράζε να αποκτήσω ένα , ακόμη και αν αυτό δεν έχει βγει από τα σπλάχνα μου .

"Μωρό μου , δεν έχω απολύτως κανένα θέμα να υιοθετήσουμε ένα μωράκι όμως μην βιάζεσαι ! Δεν μας πήραν τα χρόνια , είμαστε νέοι και οι προσπαθείες μας δεν έχουν τελειώσει ακόμη . " μου είπε βάζοντας το πρόσωπο μου μέσα στις χούφτες του . Με κοίταξε στα μάτια και έπειτα ένωσε τα χείλη μας παθιασμένα όπως πάντα . Τίποτα δεν έχει αλλάξει ακόμη και αν έχουν περάσει 10 ολόκληρα χρόνια . Αυτο που λένε ότι παύει ο έρωτας και μένει η αγάπη σε εμάς δεν έχει καμία ίσχυ . Είμαι το ίδιο τρέλα ερωτευμένη με εκείνο το αγόρι που γνώρισα την τελευταία χρόνια του λυκείου που κάθισε στο ίδιο θρανίο με εμένα και μισήσαμε τοσο πολύ ο ένας τον άλλον .

"Σε ευχαριστώ !" Του είπα χαρούμενα και τον φίλησα και εγώ με την σειρά μου.

1 μήνα μετά

Σήμερα είναι τα γενέθλια του Χάρη . Έχω συνεννοηθεί από την προηγούμενη εβδομάδα με την Έλενα να διοργανώσουμε ένα πάρτυ έκπληξη . Θα έρθει και εκείνη με τον αρραβωνιαστικό της , τον Λεωνιδα από την Κύπρο . Η γνωριμία τους επεισοδιακή . Η Έλενα μετακόμισε στην Κύπρο για ένα μεταπτυχιακό και εκεί ερωτεύτηκε ακαριαία τον καθηγητή της ο οποίος τύχαινε να είναι μόνο πέντε χρόνια μεγαλύτερος της . Μάλιστα είχα την τιμή εγώ και ο Χάρης να γίνουμε οι κουμπάροι στον αρραβώνα του και επεται και η συνέχεια στον γάμο .

"Την τούρτα την έφερες ;" της φώναξα αγχωμένη .

"Σταματά να φωνάζεις ! Στο ψυγείο την έχω ! Όλα είναι έτοιμα . Ο λεωνιδας μου έστειλε μήνυμα πως σε δέκα λεπτά θα είναι εδώ !" Με ενημέρωσε . Είχαμε βάλει και τον λεωνιδα στο κόλπο και του ζητήσαμε να βγει μια βόλτα με τον Χάρη προκειμένου να δώσουμε ένα τέλος στις αποψινές προετοιμασίες .

"Τέλεια ! Ο Χρήστος με την Μαρίνα είναι ήδη εδώ ! Παρκάρει το αυτοκίνητο ο αδερφός μου . Άρα μόνο ο εορταζόμενος μας λείπει !" Είπα κυρίως για να καθησυχάσω τον εαυτό μου . Έβγαλα την πόδια από πάνω μου και το μαύρο κοντό και στενό φόρεμα μου , που ήταν και αγαπημένο του Χάρη , έκανε την εμφάνιση του . Το κουδούνι χτύπησε και η Έλενα έσπευσε να ανοίξει . Ο μεγάλος πλέον ανήψιος μου ο Βασίλης έτρεξε στην αγκαλιά μου ενώ από πίσω ακολούθησε η δυο χρόνια μικρότερη αδερφή του , η Αγγελική

"Μωρά μου !" Αναφώνησα και τα έσφιξα στην αγκαλιά μου .

"Τι μωρά ρε θεία ! Έλεος !" Αναφώνησε ενοχλημένος ο Βασίλης από την προσφώνηση μου και όλοι ξεσπάσαμε σε γέλια . Έπρεπε να το πάρω και εγώ απόφαση πως ο μικρός μου δεν ήταν πια "μικρός " αλλά είχε μεγαλώσει και είχε ωριμάσει . Δεν είχε καμία σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του , φερόταν σαν μεγάλος άνθρωπος ! Η Αγγελική μου από την άλλη ακολουθούσε πίστα τα πατήματα του αδερφού της . Του είχε τεράστια αδυναμία και το έδειχνε με κάθε τρόπο . Το μόνο που με στεναχωρούσε ήταν η απουσία της γιαγιάς . Είχε μείνει πίσω στην Πάτρα διότι είχε μεγαλώσει αρκετά και οι δυνάμεις της άρχισαν να την εγκαταλείπουν . Δεν είχε την αντοχή να φτάσει μέχρι την Θεσσαλονίκη .

"Αδερφούλα !" Αναφώνησε ο Χρήστος και με αγκάλιασε με την σειρά του και έπειτα ακολούθησε η Μαρίνα .

"Μου λείψατε τόσο πολύ !" Του είπα ειλικρινά . Είχα να τους δω σχεδόν ενα χρόνο .

"Και σε εμάς λείψατε ! Όλοι σας ! Ο Χάρης δεν ήρθε ακόμη ;" ρώτησε ο Χρήστος .

"Είναι στο δρόμο . Από λεπτό σε λεπτό καταφθάνει . !" Ανακοίνωσα και εκείνη την στιγμή χτύπησε το κουδούνι . Τινάχτηκα στον αέρα .

"Κρύφτητε!" Τους φώναξα και αμέσως εκείνοι έτρεξαν πανικόβλητοι στα διαφορά μέρη του μικρού διαμερίσματος μας για να κρυφτούν . Έστρωσα το φόρεμα μου και έτρεξα να ανοίξω την πόρτα . Μπροστά μου έκανε την εμφάνιση του ο Χάρης και από πίσω του ο λεωνιδας .

"Μωρό μου ! " είπε και με κοίταξε με ανοιχτό το στόμα . " Είσαι ... είσαι τόσο σεξυ ! Λεωνιδα δεν φεύγεις καλύτερα !" Είπε και έγλυψε τα χείλη του . Τον χτύπησα στο μπράτσο και τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του . Εκείνη την στιγμή πετάχτηκαν οι υπόλοιποι κάνοντας την έκπληξη πραγματικότητα .

"Χρόνια πολλά Μωρό μου ! Να σε χαίρομαι !" Του ψιθύρισα στο αφτι και έπειτα φώναξαν και οι υπόλοιποι τα χρόνια πολλά . Με έσφιξε στην αγκαλιά του και εγώ επιτέθηκα στα χείλη του .

"Σε ευχαριστώ , σε ευχαριστώ πολύ γυναίκα της ζωής μου !" Μου είπε με ένα τεράστιο χαμόγελο και με έφερε σβούρες στην αγκαλιά του . Απομακρύνθηκε λίγο από κοντά μου και έπειτα χαιρέτησε και τους υπόλοιπους καλεσμένους . Δυστυχώς ούτε η αδερφή του με την μητέρα του μπορούσαν να παρεβρεθούν εδώ σήμερα διότι βρισκόταν στο εξωτερικό για τις σπουδές της Ιωάννας .

"Ποτέ τα κανονίσατε όλα αυτά ;" είπε χτυπώντας τα μπαλόνια που είχα κρεμάσει στα φωτιστικά .

"Η γυναίκα σου τα σκέφτηκε όλα !" Τον πληροφόρησε η Έλενα και εκείνος συνέχιζε να γελάει τρελαμένος από την χαρά του . Κάθισε στον καναπέ και πήρε στην αγκαλιά του την Αγγελική και τον Βασίλη που ήταν και οι μεγάλες του αδυναμίες , όσο εμείς φέρναμε στην τραπεζαρία τα φαγητά από την κουζίνα . Μόλις το τραπέζι ήταν έτοιμο τους φωνάξαμε όλους να έρθουν να καθίσουν .

"Λοιπόν , σας ευχαριστώ όλους όσους με βοήθησαν να το διοργάνωσω όλο αυτό . Χωρίς την βοήθεια σας δεν θα τα είχα καταφέρει ! "Είπα και ύψωσα το ποτήρι με το κρασι μου ψηλά .

"Και έχω να σας ανακοινώσω και κάτι ακόμα !" Είπα και ο Χάρης δυσανασχέτησε .

"Άντε μωρό μου και πείνασα με όλα αυτά τα φαγητά μπροστά μου !" Πνιχτα γελάκια βγήκαν από τα στόματα μερικών .

"Είμαι έγκυος !" Είπα με μια ανάσα και ξαφνικά σιγή Κατεκλεισε τον χώρο για μερικά δευτερόλεπτα .

"Τι είπες ;" ούρλιαξε ο Χάρης γελώντας .

"Είμαι έγκυος !" Επανέλαβα .

"Μωρό μου , μωρό μου , μωρό μου !" Πετάχτηκε από την θέση του και με σήκωσε στην αγκαλιά του . Δάκρυα χαράς κυλούσαν από τα μάτια μου , το είχα μάθει εδώ και δυο εβδομάδες αλλά περίμενα αυτή την στιγμή . Ήθελα να είναι το δώρο των γενεθλίων του καθώς ήξερε ποσό πολύ το ήθελε . Τρελάθηκε από την χαρά του , τα μάτια του είχαν βουρκώσει και άφηνε διάσπαρτα φιλία στο πρόσωπο μου .

"Παιδιά τον χάνουμε αυτόν ! Τρελάθηκε !" Αναφώνησε η Έλενα πράγμα που μας έκανε όλους να γελάσουμε . Αφού τα πράγματα ηρέμησαν καθίσαμε όλοι στο τραπέζι και απολαύσαμε το φαγητό . Όλα είχαν μπει πλέον στην τελική ευθεία .

9μηνες μετά

"Σμπρωξε Αριάδνη ! Σμπρωξε !" Αναφώνησε ο γιατρός . Για κακή μου τύχη η γιατρός μου είχε έκτακτο τοκετό και ανέθεσε εμένα σε έναν φίλο της γιατρό . Μόλις μου ανακοίνωσε πως δεν μπορεί να παρεβρεθει στην γεννά μου κόπηκαν τα πόδια . Πίστεψα πως θα με ξεγεννησει ο Χάρης αλλά ευτυχώς βρέθηκε μια λύση και γι αυτό .

"Δεν μπορώ άλλο !" Αναφώνησα ξεψυχισμένα .

"Αριάδνη Σμπρωξε , βλέπω το κεφάλι ! Θα προχωρήσουμε με καισαρική εάν δεν συνεργάζεσαι !" Μου είπε με ύφος .

"Βγάλε και εσυ από μέσα σου ένα μωρό και θα σου πω εγώ μετά ποιος δεν συνεργάζεται !" Τσίριξα με όλη την δύναμη της ψυχής μου καθώς συγχρόνως εσμπρωχνα για να βγει το μωρό μου .

"Έλα ματάκια μου ! Λίγο ακόμη !" Άκουσα την φωνή του Χάρη δίπλα μου . Του έσφιξα δυνατά το χέρι , ήταν η μόνη πηγή της δύναμης μου αυτή την στιγμή .

"Θεέ μου ! Πονάω !" Ούρλιαξα και δάκρυα έφευγαν ασταμάτητα εξαιτίας του πόνου . Μόνο το παιδί μου στη αγκαλιά μου ήθελα ! Τόσα πολλά ζητούσα η γυναίκα !

"Χάρη ..." είπα ξεψυχισμενα . "Σφίξε μου το χέρι!" Του ζήτησα και εκείνος αμέσως το έκανε . Εσμπρωξα για ακόμη μια φορά ομως τίποτα .

"Αριάδνη ! Μια τελευταία ...ΣΜΠΡΩΞΕ " φώναξε ο γιατρός και με όση δύναμη μου είχε απομείνει έβαλα τα δυνατά μου να φέρω στην ζωή το παιδί μου και τα κατάφερα . Σαν νιαουρίσμα ακούστηκε το κλαμμα του . Τότε κάθε δάκρυ πόνου μετατράπηκε σε δάκρυ χαράς .

"Κοριτσάκι ! Να σας ζήσει !" Αναφώνησε και την άφησε στην αγκαλιά μου . Ο Χάρης κοιτούσε σαν χαμένος . Μόλις συνειδητοποίησε την κατάσταση έσκυψε κοντά μας , αφήνοντας ένα μικρό φιλάκι στο ζαρωμένο μέτωπο της μικρής μας . Έπειτα στράφηκε σε εμένα .

"Δεν ξέρεις ποσό ευτυχισμένο με κανείς !" Μου ψιθύρισε στο αφτι και τότε ένιωσα πραγματικά ολοκληρωμένη .

Της επόμενες μέρες βρισκόμουν στο δωμάτιο της κλινικής . Ο Χάρης κάθε μέρα ερχόταν με διαφορετικό παιχνίδι , μπαλόνια , λουλούδια ... δεν σταματούσε μέχρι να φύγουμε από εδώ μέσα . Αφού είχαν φύγει όλοι είχαμε μείνει μόνοι μας στο δωμάτιο .

"Πως νιώθεις ;" με ρώτησε και τον κοίταξε με απορία .

"Τι εννοείς ;" τον ρώτησα .

"Πως νιώθεις που έχουμε την μικρή μας , που είμαστε μαζί , ερωτευμένοι , αγαπημένοι και ευτυχισμένοι ..." είπε .

"Δεν έχω υπάρξει περισσότερο ευτυχισμένη στην ζωή μου ! Ξέρεις κάτι ; " τον ρώτησα και κούνησε αρνητικά το κεφάλι του . "Όταν ήμουν μικρή , εγώ με την κολλητή μου την Μελινα φανταζόμασταν πως θα είναι ο άντρας των ονείρων μας καθώς και τα παιδιά μας ... Με είχε ρώτησε κάποτε να της πω δεκατέσσερις λόγους που θα με έκαναν να ερωτευτώ έναν άντρα ... " του είπε και εκείνος με κοιτούσε χαμογελώντας .

"Δηλαδή , σε εμένα βρήκες αυτούς τους δεκατέσσερις λόγους ;" με ρώτησε παιχνιδιάρικα .

"Σε εσένα δεν βρήκα ούτε έναν , ούτε δεκατέσσερις ... αλλά βρήκα όλους τους λόγους να είμαι ερωτευμένη μαζί σου . Είσαι ο πρίγκιπας μου , ο ήρωας μου , ο πιγκουίνος μου !" Του είπα και γέλασε συγκινημένος .

"Και εσείς είστε η ζωή μου !" Είπε αναφερόμενος στο παιδί μας . Μόλις οι νοσοκόμες μας έφεραν την μικρή εγώ την πήρα στην αγκαλιά μου και ο Χάρης εμένα . Κοιτούσαμε την μικρή για ώρες αμίλητοι σαν να είμασταν ένας πολύτιμος λίθος .

"Ποιο όνομα πιστεύεις ταιριάζει στην μικρή μας πριγκίπισσα ;" με ρώτησε τρώγοντας την με τα μάτια του .

"Δεν ξέρω ... ίσως ... Ευτυχία !" Είπα σκεπτόμενη . "Ναι ! Ευτυχία ... για να μας θυμίζει όλες τις ευτυχιες που θα έχουμε από τώρα μέχρι το τέλος ! "Του είπα και συμφώνησε .

"Σας αγαπώ !"

ΤΕΛΟΣ

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΦΑΝΤΑΖΕΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΠΟΥ ΝΙΩΘΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ . ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΑΥΤΗ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΙΑΔΝΗΣ . ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ . ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΡΥΦΤΩ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΕΝΤΟΝΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΚΛΑΨΩ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΠΡΩΙ . ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΟΛΕΣ ΤΗΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΣΑΣ , ΘΕΤΙΚΕΣ Η ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ... ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΟΛΑ . ΒΑΛΤΕ ΚΑΦΕ ΚΑΙ ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ 😂😂

ΝΕΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ...
ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΟΙ ....
ΣΑΣ ΛΑΤΡΕΥΩ ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΧΕΤΕ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ❤️❤️❤️🦄🦄🦄