"Το δωμάτιο όπου βρίσκεται ο Χάρης Στεργιου ;" ρωτήσα  στη υποδοχή του ορόφου της εντατικής με κομμένη την ανάσα . Μην μου φύγεις μωρό μου τώρα που είμαι εδώ για εσένα !

"Στο διάδρομο άριστερα , δωμάτιο 306 !" Απάντησε ο άντρας με βαριά φωνή . Έτρεξα ακριβώς εκεί όπου με οδήγησε . Δυο γιατροί στέκονταν έξω από την πόρτα .

"Καλησπέρα ! Μπορώ να περάσω να τον δω !" Αναφώνησα έτοιμη να κλάψω . Δεν θα άντεχα αν με άφηνε .

"Δεσποινίς είναι αδύνατον ! Ο ασθενής είναι σε πολύ κρίσιμη κατάσταση και αρκετά ευάλωτος ! " μου απαγόρευσε κατηγορηματικά την είσοδο στο δωμάτιο .

"Τι εννοείται ; Τι του έχει συμβεί ; Πείτε μου σας παρακαλώ !" Παρακάλεσα . Αν χρειαζόταν θα έπεφτα και στα πόδια τους . Θα τους ικέτευε να μου πουν τα πάντα . Να μου πουν πως όλα θα πάνε καλά ! Όπως μου έλεγε πάντα εκείνος .

"Είστε συγγενείς του ;" με ρώτησε ο ένας από αυτούς και σταύρωσε τα χέρια του γύρω από το στέρνο του .

"Είμαι η κοπέλα του !" Είπα .

"Δεσποινίς , το ατύχημα που είχε ήταν πολύ σοβαρό . Έχει δυο κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις -που αποτελούν και την μεγαλύτερη ανησυχία μας - καθώς και πολλά σπασίματα , στα χέρια και στα πλευρά !" Με ενημέρωσε με απόλυτη ακρίβεια και ένιωθα την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου σε κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου .

"Θα ... θα γίνει καλά ;" τραυλισα .

"Εάν αντιδράσει θετικά στην θεραπεία , τότε έχουμε κάθε δικαίωμα να ελπίζουμε ! Αυτό το βράδυ είναι πολύ σημαντικό για εκείνον . Ελπίζουμε να τα καταφέρει !" Μου απάντησε ο άλλος γιατρός και έπειτα μου χαμογέλασαν συμπονετικά . Απομακρύνθηκαν από το δωμάτιο και εγώ έμεινα από έξω να περιμένω υπομονετικά για ένα σημάδι σωτηρίας .

Ελπίζουμε να τα καταφέρει ....
Ελπίζουμε να τα καταφέρει ....

Αυτή η φράση παίζει συνεχώς στο μυαλό μου . Ο Χάρης μου ... Μην με αφήσεις μωρό μου ! Σε αγαπώ γαμωτο! Εξαιτίας μου είσαι εκεί μέσα ! Σε εμένα ερχόσουν μωρό μου ; Εσυ ήσουν το ατύχημα που είδα στο δρόμο ; Χριστέ μου !!!

Δεν μπορώ να αναπνεύσω . Βάζω το χέρι μου στο στέρνο μου σε μια προσπάθεια να ανασάνω . Το πρόσωπο μου έχει μελανιασει . Δυο νοσοκόμες τρέχουν προς το μέρος μου .

"Δεσποινίς ..." ακούγεται άχνα η φωνή τους .
"Είστε καλά ;" με ρώτησαν και μετά απόλυτο σκοτάδι . Την επόμενη που άνοιξα τα μάτια μου βρισκόμουν ξαπλωμένη σε ένα νοσοκομειακό κρεβάτι με μια μάσκα οξυγόνου στο πρόσωπο μου .

"Συνήλθατε βλέπω ;" ρώτησε ο γιατρός .

"Τι έγινε ;" τον ρώτησα .

"Μην ανησυχείτε απλώς λυποθυμησατε ! Σας χορηγήσαμε οξυγόνο και σε λίγα λεπτά θα μπορέσετε να σηκώθειτε και να επιστρέψετε σπίτι σας !" Με πληροφόρησε .

"Χριστέ μου ..." αναφώνησα όταν θυμήθηκα τον λόγο που βρίσκομαι εδώ . " Ο Χάρης ;" ρώτησα και με κοίταξε με ένα βλέμμα απορίας .

"Ποιος Χάρης δεσποινίς ;" με ρώτησε ο γιατρός .

"Ο ασθενής στο 306 ; Έχετε νέα για την κατάσταση του !" Τον ρώτησα . Κρεμομουν από τα χείλη του . Μια κουβέντα του και θα μπορούσε να με φέρει στην ζωή ή να με πάει πίσω στην κόλαση .

"Λυπάμαι !" Είπε και μου έπιασε παρηγορητικά τον ώμο . Το βλέμμα μου πάγωσε και το κορμί μου έγινε άκαμπτο . Λυπάμαι ... Λυπάμαι ...

"ΟΧΙ!"τσιριξα .

"Ηρεμήστε δεσποινίς Ιωάννου !" Προσπάθησε εκείνος να με καθησυχάσει .

"ΟΧΙΙΙΙΙΙΙ!" Ουρλιαξα με όλη την δύναμη της ψυχης μου . "Θέλω να τον δω !" Είπα μέσα από τα δάκρυα μου !

"Θα το ανάθεσω σε μια νοσοκόμα ! Κουράγιο !" Μου είπε και έφυγε από το δωμάτιο . Έμεινα εκεί , σε αυτό το κρεβάτι , προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι μου είχε μόλις πει . Δεν μπορεί το μωρό μου να με άφησε ! Μου είχε υποσχεθεί ! Θα είμαστε πάντα μαζί ! Για μένα πέθανε ... Σε εμένα ερχόταν ....

Θεέ μου εμένα πάρε μαζί σου ! Όχι εκείνον !!!

"Παρακαλώ ! Μου ζήτησε ο Κ.Νικολοπουλος να σας εξυπηρετήσω . " με ρώτησε η νοσοκόμα που μπήκε στο δωμάτιο .

"Μου είπαν οτι ο Κ.Στεργιου πέθανε ! Θέλω να τον δω !" Είπα μέσα από τους λυγμούς μου .

"Σε ποιο δωμάτιο ήταν ο ασθενής ;" με ρώτησε και έψαξε τα στοιχεία της στο ταμπλέτ.

"Στο ... στο 306 !" Απάντησα με τρεμάμενη φωνή .

"Ο κ. Στεργιου δεσποινίς , δεν βρίσκεται πλέον σε αυτό το δωμάτιο . Βγήκε από την εντατική . Βρίσκεται στην νευροχειρουργική κλινική . Συγγνώμη κάποιο λάθος θα έγινε ! " μου είπε και νόμιζα ότι με κοροϊδεύουν .

"Δηλαδή ... είναι .... είναι ζωντανός;" ρώτησα χωρίς να μπορώ να το πιστέψω .

"Μάλιστα ! Στο δωμάτιο αυτό είναι ένας άλλος νεαρός που όντως δεν τα κατάφερε !" Μου εξήγησε και το πρόσωπο μου άστραψε .

"Μπορώ να τον δω !" Της είπα απαλά .

"Φυσικά ! Αλλά για λίγο . " μου είπε και προχώρησε μπροστά . Εγώ ακολουθώντας την από πίσω έφτασα στο δωμάτιο όπου είχαν πλέον τον Χάρη . Μέσα στην ταραχή μου , είχα ξεχάσει να ειδοποιήσω την οικογένεια του αλλά δεν είχα και τα τηλέφωνα τους . Θα έχουν ανησυχήσει όλοι τους !

Άνοιξα την πόρτα και μπήκα με σιγανά βήματα μέσα στο δωμάτιο . Ο ήχος από τα μηχανήματα , ο χτύπος της καρδιάς του καθώς και το οξυγόνο βρισκόταν δίπλα και πάνω του .

"Μωρό μου !" Ψιθύρισα σιγανά και κάθισα στην δερμάτινη καρέκλα δίπλα από το κρεβάτι . Έπιασα απαλά το χέρι του και το έκλεισα μέσα στο δικό μου .

"Συγγνώμη Χάρη ... Εξαιτίας μου είσαι εδώ ! Μην με αφήσεις μωρό μου . Σε αγαπώ όσο τίποτα άλλο στην ζωή μου !" Του ψιθύριζα στο αφτι .

"Ποτέ !" Άκουσα την φωνή του . Τα μάτια μου βούρκωσαν από χαρά . Μου μιλούσε ! Ήταν εδώ μαζί μου .

"Πιγκουίνε μου !" Είπα ξανά με δάκρυα στα μάτια και έσκυψα για να φιλήσω το μέτωπο του . Εκείνος χαμογέλασε άχνα .

"Πίστευες ότι θα σε άφηνα Άρια ;" με ρώτησε με υπερβολικά σιγανή φωνή . Ίσα που έφτανε στα αυτιά μου .

"Για μια στιγμή ναι ! Και την ίδια στιγμή έχασα τον κόσμο γύρω μου.!" Του είπα ειλικρινά και εκείνος βόγκηξε από τον πόνο .

"Μην κουράζεσαι μωρό μου ! Όταν θα γίνεις τελείως καλά θα τα πούμε όλα !" Τον φίλησα ξανά .

"Χάρη μου πρέπει να ειδοποιήσουμε την μητέρα σου . Θα έχει τρελαθεί η γυναίκα ! " του είπα πριν βρω από το δωμάτιο .

"Όχι ! Δεν χρειάζεται ! Τέλος καλό όλα καλά !" Μου είπε και διαφώνησα αμέσως μαζί του . Αν είχα τον αριθμό του τηλεφώνου της θα την είχα ειδοποιήσει . Όμως χάρη στης τρέλες ιδέες του Χάρη στου κινητό του υπήρχε μόνο η δίκη μου επαφή .

"Θα πεθάνει από την αγωνία της !"του είπα ξανά .

"Εγω πέθανα και αναστήθηκα ! Δεν μου λέει κάτι !" Απάντησε προσπαθώντας να γελάσει . Όμως ο πόνος δεν τον άφηνε . Κούνησα το κεφάλι μου σε μια ένδειξη απελπισίας με αυτό τον άντρα και βγήκα από το δωμάτιο για να τον αφήσω να ξεκουραστεί ....

_______________________________

Μια εβδομάδα μετά !

"Δεν το πιστεύω ότι θα επιστρέψω σπίτι . Ειλικρινά νιώθω ότι ζω σε ένα όνειρο !" Μου είπε και τον αγκάλιασα .

"Πέθανα χίλιες φορές όταν μου είπαν πως δεν τα κατάφερες !" Του είπα εγώ με την σειρά μου .

"Τι εννοείς ;" με ρώτησε μπερδεμένος .

"Είχε γίνει ένα μπέρδεμα και μου είπαν πως πέθανες . Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την στιγμή ! Ακόμα και ψέμα που είναι δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου . Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι να έρθω να σε βρω !" Του είπα κλαίγοντας .

"Σσσσς .... Μην το ξανά πεις αυτό ! Ότι και να συμβεί σε έμενα , δεν θα σκεφτείς να κανείς ποτέ κακό στον εαυτό σου !" Με μάλωσε .

"Εγώ δεν υπάρχω χωρίς εσένα όμως Χάρη !" Του είπα με σπασμένη φωνή .

"Σου έχω πει ποσό σε λατρεύω !" Είπε ξαφνικά .

"Άπειρες φορές !" Του είπα γελώντας και κλαίγοντας συγχρόνως .

"Η μαμά σου , μόνο που δεν με σκότωσε από το τηλέφωνο που δεν της το είπα νωρίτερα !" Του ανακοίνωσα και γέλασε .

"θα της περάσει ! " είπε απλά .

"Ήρθαν και τα παιδιά ! Μας περιμένουν στο σπίτι !" Του είπα .

"Τότε τι κάνουμε εδώ ; Πάμε μωρό μου σπίτι μας ! Δεν αντέχω άλλο εδώ μέσα ! " μου είπε και σηκώθηκε από το κρεβάτι . Το χέρι του ήταν ακόμη δεμένο σε γύψο . Έσκυψα να πάρω την βαλίτσα του . Προχώρησε μπροστά και εγώ τον ακολουθούσα από πίσω .

"Καλή ανάρρωση Χάρη ! Θα τα ξαναπούμε !" Αναφώνησα η χαζή ξανθιά νοσοκόμα που έβαλε στο μάτι το μωρό μου .

"Καλή ανάρρωση Χάρη .... Θα τα ξαναπούμε !" Επανέλαβα μιμουμενη την χαζή φωνή της . "Θα της τα ξεριζώσω τα μαλλιά !" Μονολόγησα και εκείνος ξέσπασε σε γέλια .