Yuta nie miał czasu tęsknić za swoim najlepszym przyjacielem. Miał wakacje, co oznaczało znalezienie drugiej pracy, aby dać radę spłacić mieszkanie później, kiedy kolejny rok akademicki się już zacznie. Studiowanie w Seulu, kiedy nie mieszkało się na miejscu było dość trudne. Podobnie, jak znalezienie pracy, kiedy było się Japończykiem. Wiele osób miało problem z obsługą, która nie pochodziła z Korei. Ale znalazł pracę w magazynie na noc, gdzie nikt nie musiał oglądać jego twarzy, ani słyszeć jego akcentu.

Więc wracając do domu na ogół kładł się na pięć godzin, aby wstać o wpół do dziewiątej wieczorem i iść zająć stanowisko w swojej kolejnej pracy. To był cykl, podczas którego prawie nie dało się myśleć. Poza tym Sicheng pisał i dzwonił, a Yuta odpowiadał nawet wtedy, kiedy nie powinien. 

To było normalne, tak zawsze działo się na wakacje. Sicheng wyjeżdżał do Chin, potem Yuta do Japonii i tak udawało im się prowadzić znajomość na odległość, dopóki nie spotkali się w jesieni. Nie trudno było więc potraktować to, jako nic wielkiego. Wystarczyło nie myśleć o tym, że Sicheng zabrał ze sobą wszystkie swoje rzeczy i zakończył umowę o mieszkanie, a wszystko było w porządku.

Raz, kiedy miał wolne wpadł do niego Jaehyun. Przyjechał tym swoim samochodem ze skórzanymi siedzeniami i waniliowym odświeżaczem. Był nowy. Lepszy od tego starego i Jaehyun nie oszczędził mu monologu na temat, jak to BMW jest dużo lepsze od tej poprzedniej Hondy. Naprawdę, jakieś konie mechaniczne i napęd na tylne koła.

— Fajnie — odparł Yuta, kiedy ten skończył.

— I wygląda lepiej — dodał Jaehyun — Niemieckie są najlepsze.

— Mhm.

Jaehyun nie miał w zwyczaju pytać, czy słuchać o tym, jak komuś się powodziło, poza tym życie Yuty nie było zbyt ciekawe w aktualnym momencie. Jechali gdzieś za miasto, zauważył, kiedy wjechali na autostradę i dopiero wtedy Yuta zapytał go, gdzie tak właściwie go zabiera.

— Do Inczon. Sklepy w Seulu już mi się znudziły.

— O, aha.

Wiedział, jak to będzie wyglądać. Dobrze wiedział. Jaehyun chodził po najdroższych sklepach w całej galerii i komentował wszystko, co nie było skórzane, złote lub czarne, jako „tandeta" i „kto w ogóle w tym chodzi". W którymś momencie Yuta naprawdę zaczął żałować, że się na to zgodził, pomimo gratisów, jakie go czekały później w postaci kawy i muffina ze Starbucksa. Nie było to codziennie, kiedy on mógł korzystać z tak drogiego towaru. Nie, odkąd zamieszkał w Korei. 

— Jak wyglądam? — zapytał wychodząc w jakichś podziurawionych spodniach i dziwnej świecącej się koszuli.

— Te spodnie wyglądają nieźle — powiedział Yuta.

— Są okropne — zaprzeczył Jaehyun i wyszedł ze sklepu kupując koszulę.

Yuta westchnął.

Kiedy usiedli wreszcie w jakiejś niesamowicie drogiej kawiarni i Jaehyun zamówił im tiramisu, mówiąc, że jest „wyborne", a potem podjął też za niego decyzję co do kawy. Yuta się nie kłócił, chciał po prostu się czegoś napić.

Jaehyun, który mówił do niego jakieś cztery słowa na konwersację i ogólnie, jeżeli Yuta by liczył, ile słów powiedzieli do siebie odkąd się poznali to byłoby ich niewiele ponad sto, nagle zaczął, kolejny nowy temat, jakby ściągał sobie je z księżyca.

To zawsze brzmiało niezwykle losowo, ale przez to, z jaką pewnością siebie wygłaszał coraz to nowe fakty, odnalezione na chybił trafił w swojej głowie sprawiało, że zawsze mu to jakoś wychodziło.

— Wiesz, że osiem przewrócone to liczba nieskończoności? — zapytał.

Yuta popatrzył na niego i wzruszył ramionami. Był pewien, że nieskończoność to nie jest liczba. Ale to chyba była figura retoryczna.

— Mingyu ma teraz chłopaka, który przedstawia się, jako The8. Jest z Chin.

Zero substancji. Zupełnie losowe fakty. 

— Co ci z Chin mają z tymi dziwnymi pseudonimami?

— Nie wiem. Pamiętasz, jak nam się przedstawił Sicheng?

— Winwin.

Oboje zaśmiali się krótko.

— Jak tam u niego? — zapytał Jaehyun.

— A co, nie gadacie czy jak?

— Ostatnio grałem z nim w chińczyka, a potem, kiedy zapytałem go, jak mu się powodzi...

— A to niespotykane.

— ... wysłał mi zaproszenie do gry w bilarda.

Yuta zaczął się śmiać.

— Serio, a potem kiedy go naciskałem, zaczął mi wysyłać zdjęcia swojego psa, więc stwierdziłem, że to znaczy, że chyba wszystko w porządku, ale trudno się z nim rozmawia. Tak nie na żywo.

-—Wszystko u niego okej. Z tego, co ja wiem. Jedzie na wycieczkę do Pekinu czy coś. Trochę mu nas brakuje, mówi, że całe dnie spędza teraz z rodziną albo Renjunem.

— Kto to Renjun?

— Syn przyjaciela jego ojca? Chyba.

— Okej.

Siedzieli przez chwilę i pili kawę po cichu. Yuta nacisnął łyżeczką na tiramisu, aby sprawdzić, jakie jest puszyste. A potem spróbował i to było najlepsze tiramisu, jakie w życiu jadł, ale nie spodziewał się nic innego. W końcu Jaehyun miał bogaty gust i lubił to udowadniać wszystkim swoim znajomym.

— Dobre? — zapytał, kiedy Yuta wziął drugi kęs zaraz po pierwszym.

— Może być — odparł, wzruszając ramionami.

— To najlepsze tiramisu, jakie w życiu jadłeś, przyznaj.

— Bez przesady — odparł, bo ktoś musiał trzymać snoba w Jaehyunie na uwięzi.

Potem znowu zapadła cisza i Jaehyun dał mu drogie okulary przeciwsłoneczne z różowymi szkłami, które kupił najwidoczniej potajemnie w jednym ze sklepów, które odwiedzili. Nie to, że Yuta zwracał szczególną uwagę na to, co kupował. Jaehyun, powiedział:

— Tandeta, ale będą ci pasować — żeby Yuta nie czuł się zbyt uprzywilejowany.

— Różowe okulary?

— Jest takie powiedzenie. Poza tym dobrze ci będą pasować do blond włosów.

— Dzięki — założył je i ujrzał przed sobą różową sylwetkę Jaehyna, co było dużym kontrastem, do jego normalnej aparycji. Jego skórzana kurtka i żelowane, zaczesane do tyłu, włosy nie krzyczały tak bardzo „pozer", jak jeszcze chwilę temu. Świat naprawdę wyglądał w nich dużo przyjemniej.

Jaehyun machnął ręką, jakby to był drobiazg. A potem powiedział z hojnym uśmiechem:

— Nie ma za co — w taki sposób, że uważał jednak, że było, za co i niech Yuta będzie wdzięczny.

Ale różowy snob wyglądał lepiej niż snob obleczony w ciemną skórę i welur, więc Yuta nawet nie wywrócił oczyma.

Jaehyun znowu zaczął mówić coś o znaczeniu liczb, niemieckich samochodach i włoskim renesansie. Yuta zaczął go nagrywać i wstawił jego całą historię o wyborze felg do swojego najnowszego BMW na Instagrama.

— Nagrywasz mnie? — zapytał Jaehyun, kiedy już jego ekscytacja z kolejnej szansy mówienia, nikomu niepotrzebnych, faktów o swoim samochodzie, już trochę u niego opadła.

— Odrobinę. Ale nie martw się. Wyglądasz czadowo.

Jaehyun wydawał się zadowolony. On nagrał Yutę jedzącego tiramisu i wstawił z typowo głupim dla siebie opisem, typu „takie tam w kawiarni".

Posiedzieli jeszcze przez chwilę. Yuta zdjął okulary z nosa i złożył je, kładąc obok talerza z dokończonym deserem.

— Ten The8,chłopak Mingyu — wyznał Jaehyun nagle — Wydaje się spoko, ale muszę poznać jego prawdziwe imię, bo to dziwnie brzmi. Diejt. Chyba że będzie miał jakieś dziwnie jak Hendery. Wtedy po prostu się z tym pogodzę.

— Mingyu ma chłopaka? — zdziwił się Yuta, a potem przypomniał sobie, że Jaehyun mówił mu o tym przed chwilą.

— Niemożliwe, prawda? I Chińczyk. Znowu Chińczyk. Nie mogę uwierzyć, jak dużo moich przyjaciół spotyka się z Chińczykami. 

Yuta zmarszczył brwi.

— No wiesz, Chittaphon i Hendery, ty i Sicheng — wystawił dwa palce, a potem dodał trzeci — A teraz Mingyu i... Diejt. 

— Chwila, co? — Yuta nie mógł uwierzyć w to co słyszał.

— Co? Myślałeś, że nie widzimy? Szczerze, to Chittaphom zgadł pierwszy, a potem nam powiedział.

Yuta patrzył na niego nie rozumiejąc.

— Wy serio myśleliście, że tego nie widać? Wszyscy widzieli, że...

— Jaehyun — przerwął mu Yuta — Ja i Sicheng jesteśmy przyjaciółmi. Najlepszymi przyjaciółmi... skąd wam to w ogóle przyszło do głowy?

Jaehyun patrzył na niego i nie mógł zamknąć buzi z wrażenia, jakie wywarły na nim słowa Yuty.

— Ale... — brakło mu słów — Ale jak to? Przecież. Sorry stary, ja jestem z Johnnym naprawdę blisko, ale nigdy nie patrzyliśmy na siebie w ten sposób.

— W jaki sposób?

— Intymny... czy coś? Wy serio nie...?

— Nie. Słuchaj, zdajesz sobie sprawę, że zerwał umowę o mieszkanie i stąd wyjechał? — patrzył na swoje dłonie złożone na stole i po raz pierwszy zdecydował się to powiedzieć: — On chyba nie zamierza wracać.

Tutaj była prawda. Teraz ją widział.

Odetchnął głęboko. Z Jaehyuna nagle zniknął snob i patrzył na niego jak przyjaciel. I nagle wszystko rozumiał.

— Przykro mi, Yuta — sięgnął przez stół, aby położyć rękę na jego ramieniu.

jaehyun nie wychodzi z konceptu "regular" tutaj, to chodzący koncept. ogólnie to no słabiutko. 

poza tym diejt to cringe, i know only minghao