IKALABING-PITO

---------

After a few years...

Makalipas ang ilang taon lumaki ang bata ng masayahin. Tinuring ko siyang parang anak ko na. Masasabi ko na kahit sa kabila ng sakit na aking naranasan napunan niya ang saya at pagkukulang ng Ama niya.

"Lucas! Come here! I baked cupcakes for you" tawag ko sa bata.

He's already 7 years old.

"Where's Mom and Dad?" He asked.

"They're on the business trip"

Parang dati lang, ako pa ang kasama niya.

"Again?"

"Don't be sad. I'm here naman 'di ba?" I asked and he nooded.

Umalis muna ako saglit dahil tumawag si Levi para mangamusta.

Pagbalik ko, laking gulat ko ng matagpuan ko si Lucas na nakahiga sa sahig at hirap sa paghinga hanggang sa mawalan siya ng malay.

After a few hours...

Nandito kami sa hospital at naghihintay sa paglabas ng Doctor.

"Mr. and Mrs. Lowell" tawag ng Doctor.

"How is he?" Nag-aalalang tanong ni Josiah.

"He got food poisoned"

W-wh-at? What does it mean? Wait. How?

"How did you do this to us?!" Galit na galit na sabi ni Ellys.

"I-i don't know. I didn't do anything. I promised"

"Sa oras na malaman ko na may kinalaman ka, sisiguraduhin kong mabubulok ka sa kulungan!" Banta nito.

Pagkalipas ng ilang minuto dumating na ang mga pulis.

"Ms. Parker, pwede ba kayong maimbitahan sa prisinto?"

Bakit? Wala akong ginagawa. Hindi ako naglagay ng lason. Hindi ko magagawa 'yon!

"See?! You're a murderer!" She glaredy said.

"Wala po akong ginagawang masama! Maniwala kayo sa akin!" Pagpupumiglas ko.

"Shut up! Ikulong n'yo 'yan!"

"Josiah, maniwala ka naman sa akin!" Nagmamakaawa akong tumingin ako ng diresto sa mga mata niya ngunit hindi ko inaasahan na sa ganitong pagkakataon ay babaliwalain niya lamang ako.

After a few moments...

"Ms. Parker, uulitin namin ang tanong. Bakit n'yo po ginawa iyon?" Tanong ng police chief.

"It's obvious! She wants to kill our son to take my husband away from me!"

I want to defend my self but I have no rights because she is the wife and I'm just a mistress. But, I'm sure that I didn't do anything.

"Mrs. Lowell, huminahon po kayo"

"Just put that criminal on the jail!" Diretsong sabi ni Ellys.

"Mr. Lowell, pumapayag po ba kayo?"

Direkta akong nakatingin kay Josiah habang naghihintay ng sagot nito.

"I agree" kasabay ng pagsagot niya ang pagpatak ng aking mga luha.

Bakit? Paano? Ang dami kong tanong sayo. Ang dami kong gustong sabihin at patunayan.

"Teka lang, you don't have enough evidence. This is unfair!" Tutol ni Levi.

"PO3 Ramos, escort her"

Hindi na ako umimik hanggang sa ipasok ako sa kulungan.

"Stella, I promised. Gagawa ako ng paraan. Hindi ka magtatagal diyan. Lilinisin natin ang pangalan mo" Levi said.

Bakit kailangan kong maranasan ito? Ano ba'ng kasalanan ang nagawa ko at gaano kabigat o kalaki iyon para pagdusahan ko ngayon?

After a few weeks...

"The jury has decided that the defendant is guilty. May kaparusahan ito ng panghabang buhay na pagkakakulong"

Ano? Hindi. Hindi pwede.

Parang gumuho ang mundo ko sa narinig ko. Simula ngayon ang buhay ko ay iikot na lang sa kulungan. Never kong naisip na ganito magiging future ko at never akong gagawa ng kasalanan o papatay.

Nang makita kong umiiyak si Mama, sobra akong nasasaktan. Dahil ayokong nakikita siyang nahihirapan. Ayokong nasasaktan siya dahil sa akin.

"M-m-ma, I-i'm so-sorry"

"Huwag kang humingi ng tawad. Naniniwala ako na wala kang ginagawa. Hahanap ako ng pang pyansa sayo. Gagawin ni Mama lahat para makalaya ka. Kahit kapalit pa ng buhay ko" dahil sa sinabi niya mas lalong bumabaw ang luha ko.

Mahirap tanggapin na wala na talaga akong magagawa. Dito na ako mabubulok dahil kahit anong paraan bukod sa iurong nila ang kaso at mapatunayan na hindi ako nagkasala ay hindi ako makakalaya. Walang kabayaran sa kasong binibintang sa akin.

Nang magkatapat kami ni Josiah, ngayon lang ako nagkaroon ng lakas magsalita sa harap niya.

"Now, I realized that I regret to met you" direktang sabi ko at saka tumingin sa orasan.

"11:11. I will not let be feel more pain from you. I'm breaking up with you. Thank you for the years of pain" dugtong ko bago ako hawakan ng mga pulis at dalhin muli sa kulungan.

After a year...

"Levi, napadalaw ka? Nasaan si Mama? Hindi mo ba siya kasama?" Tanong ko sa kanya. Pero, hindi siya sumagot. Doon ay nagsimulang na akong kabahan.

"Levi, tell me. Walang masamang nangyari kay Mama, right?" Mangiyak-ngiyak na sabi ko.

"Stella, I'm sorry"

"Ano ba'ng sinasabi mo?! Ano ba talagang nangyari?"

"She got killed by assassins"

H-h-hindi... Mama!

"Gusto kong makita si Mama! Hindi ako naniniwala hangga't hindi nakikita ng dalawang mata ko!"

"Stella. Calm down. She died"

"Sino'ng pumatay sa kanya?! Nakita n'yo ba?! Dapat siyang magbayad!"

"I'm sorry. We didn't know. Natagpuan ko na lang siya sa bahay n'yo. Pupunta sana ako sa inyo para sunduin siya dahil sabay kaming pupunta dito. Nagulat na lang ako ng makita ko siyang duguan. I'm sorry, Stella. I didn't do anything to save your mother."

Ilang beses akong nagpaalam sa mga police para makadalo man lang sa burol ni Mama ngunit ayaw nila ako payagan.

Buong gabi akong umiiyak at nangungulila dahil ang nag-iisang dahilan kung bakit hindi ako nawawalan ng pag-asa ay nawala na. Siya na lang ang nag-iisang pamilya ko. Ngayon, paano pa ako gigising sa araw araw? Makalaya man ako, sino naman ang sasalubong sa akin sa bahay?

"Hoy! Kung ayaw mo matulog, magpatulog ka! Hindi lang ikaw ang nandito!" Rinig kong sabi ng mga kasamahan ko ngunit hindi ko sila kinibo.

Napahiga ako ng bigla akong pagsasapakin ng mga kasamahan ko.

Bigla kong naalala 'yung unang gabing nagkita kami ni Josiah. 'Yung time na pinagbubugbog kami.

..........