Μπηκα σπιτι και πεταξα τα κλειδιά στον καναπε. Πηγα τρεχοντας στο δωματιο και ανοιξα τη ντουλαπα. Αρχισα να βαζω όλα τα ρουχα συμμαζεμενα σε μια βαλιτσα. Μεθαυριο θα εφευγα. Ηταν οι τελευταίες μερες μου εδώ. Ξαφνικα χτυπησε το τηλεφωνο μου. 

Αρης: Ναι;

Κωστας: Ελα ρε. Τι λεει;

Αρης: Ε νταξει. Εχω υπαρξει και καλυτερα ξερεις

Κωστας: Ναι..Και μεις ψιλοσκατα ειμαστε. Αποφασισαμε κατι και θελαμε να ρθεις να στο πουμε

Αρης: Ωχ...Να ανησυχω; 

Κωστας: Μπα. Εγω πιστευω ότι θα σου αρεσει

Αρης: Ότι πεις

Κωστας: 8 στην αποθηκη

Αρης: Οκ

Το κλεισαμε και εκλεισα τη μια βαλιτσα. Ειχα τοσα πολλα πραγματα και αναμνήσεις εδώ περα. Ηταν το σπιτι που μεναμε. Το σπιτι μας. 

Σηκωθηκα και πηρα τηλεφωνο τη μανα μου. Αφου συννενοηθηκαμε για τα σπιτια το κλεισαμε και πηγα να ετοιμαστω. Λιγο αργοτερα ημουν ετοιμος. 

Αποφασισα να παω με τη μηχανή της Στεφ. Εψαξα τα κλειδιά και τα βρηκα στο τραπεζι διπλα στην πορτα. Τα πηρα στο χερι μου και βγηκα απ το διαμερισμα. Κατεβηκα κατω και ειδα τη μηχανή παρκαρισμενη ακριβως μπροστα απ την πολυκατοικια. 

Ανεβηκα πανω και εβαλα μπρος. Την ξεκινησα στην αρχη αργα αλλα όταν αρχισα να τη συνηθίζω επιταχυνα. Ηταν υπεροχη αυτή η μηχανή και πρεπει να ειχε δωσει πολλα χρηματα για να την παρει. Σου εδινε μια αισθηση ελευθεριας. Ηταν πολύ μεγαλη και το γυαλιστερο μαυρο χρωμα της σε μαγευε. 

Λιγο αργοτερα ειχα φτασει στην αποθηκη. Κατεβηκα και χτυπησα την πορτα. Μου ανοιξε η Αγγελικη με ένα λυπημενο χαμογελο. Της ανταπεδωσα και μπηκα μεσα. Τους ειδα ολους μαζεμενους να με κοιτανε. Καθισα σε μια αδεια καρεκλα.

Αρης: Λοιπον...;

Γιαννης: Λοιπον. Ολοι μας θελουμε να παρουμε εκδικηση για ότι συνεβη. Αλλα πριν απο αυτό αποφασισαμε να κανουμε κατι άλλο. Θα οργανώσουμε μια πορεια προς τιμην της Στεφ. Θα γινει χαμος. Να ξεκινήσουμε;

Εμεινα για λιγη ωρα να το σκέφτομαι ενώ ολοι με κοιτουσαν με προσμονη.

Αρης: Ναι

Χαμογελασαν ολοι  σαν να εξαρτιοταν απο αυτό η ζωη τους.

Ιαν: Μη μας κοιτας περιεργα. Ξερεις μπορει εσενα η Στεφ να ηταν η κοπελα με την οποια ησουν ερωτευμενος, αλλα για μας ηταν η οικογενεια μας. Είμασταν μια οικογενεια. Και πιστεψε με το να χανεις ένα μελος απο την οικογενεια σου, και ποσο μαλλον ένα τετοιο μελος, είναι τεραστια απωλεια και θες να κανεις ότι καλυτερο μπορεις για να το θυμούνται για παντα. Ετσι και μεις για εκεινη. 

Τον κοιταξα λιγο αγρια αλλα προτιμησα να μη μιλησω. 

Γιαννης: Το να μαλωνουμε μεταξυ μας δε βοηθαει ρε. Ξεκολλήστε. Ιαν σταματα να λες πραγματα που ξερεις ότι πειραζουν τους αλλους και εσυ Αρη μη νευριάζεις τοσο ευκολα.

Κοιταξα για λιγο τον Ιαν και γυρισα το κεφαλι μου απο την άλλη. 

Θανος: Λοιπον εγω λεω να πηγαινουμε

Αρης: Που να παμε;

Θανος: Α ναι δε στο παμε. Σημερα θα κανουμε κατι άλλο. Φευγουμε

Σηκωθήκαμε ολοι και βγηκαμε απ την αποθηκη. 

Λιγο αργοτερα φτασαμε εξω απο το σχολειο. Τους κοιταξα παραξενεμενος.

Ελενα: Αποφασισαμε να αφήσουμε ένα ακομη ενθυμιο και στο αγαπημενο μας σχολειο

Κοιταξε αηδιασμενη το κτιριο και σκαρφαλωσε στα καγκελα. Αρχισαμε να την ακολουθούμε ολοι. Μπήκαμε στο σχολειο και πηγαμε προς το γραφειο του διευθυντη. 

Ο Ιαν κλωτσησε το γραφειο και ολα τα πραγματα σκορπιστηκαν στο πατωμα. Πηρε ενα σπρει και αρχισε να γραφει στους τοιχους.

3 ωρες μετα

Γιαννης: Αγνωριστο...

Γελασα ειρωνικα και αφου κατσαμε να καπνισουμε για λιγο σε ενα παγκακι εφυγα.

Γυρισα σπιτι και μολις εκλεισα την πορτα πισω μου κυλησα πανω της. Εφερα τα γονατα στο στηθος και επιασα το κεφαλι μου. Οι λυγμοι δεν αργησαν να βγουν. Μου ελειπε γαμωτο. Παντα θα μου ελειπε.

Αρης: Θα ζεις αιωνια μεσα μου μωρο μου. Εκει που οφειλεις να ζησεις. Θα μεινεις αγεραστη και παντα ομορφη, οπως οταν σε γνωρισα. Νιωθω ανικανος. Χωρις εσενα νιωθω ανικανος. Ησουν, εισαι και θα εισαι η γυναικα της ζωης μου. Η γυναικα που με σημαδεψε. Η γυναικα που ερωτεύτηκα.

Εμεινα για λιγη ωρα καθισμενος στο κρυο πατωμα. Λιγο αργοτερα σηκωθηκα και αφου ξεντυθηκα επεσα στο κρεβατι. Γυρισα και κοιταξα τη μερια που συνηθιζε να κοιμαται.

 Η μυρωδια της ειχε φυγει πια απο τα σεντονια. Οπως και απο το υπολοιπο σπίτι. Τα ρουχα της μονο μπορουσαν να μου τη θυμιζουν.