Αρης

Ξυπνησα και στο σπιτι του Κωστα και προσπαθησα να σηκωθω αλλα δε μπορουσα. Ενιωθα σα να εχω ένα βαρος πανω μου. Με τα πολλα τα καταφερα και πηγα στην κουζινα. 

Ενιωθα ότι τα ποδια μου δε με κρατουσαν και ότι από στιγμη σε στιγμη θα επεφτα κατω. Εκανα καφε και πηγα να κατσω στο σαλονι. Περασα μπροστα από έναν καθρευτη και τρομαξα με αυτό που ειδα. 

Ημουν χλωμος, με μαυρους κυκλους και κατακόκκινα ματια. Καθισα στο σαλονι και εβγαλα τα τσιγαρα μου καθως επινα τον καφε μου. Λιγο αργοτερα ακουσα τον Κωστα να ερχεται. 

Δεν εκανα τον κοπο να γυρισω το κεφαλι μου. Καθισε διπλα μου με μια κουπα καφε και εβγαλε και αυτος τα τσιγαρα του. 

Καθόμασταν ετσι για αρκετη ωρα, χωρις να μιλαμε. Καποια στιγμη ο Κωστας εσπασε τη σιωπη.

Κωστας: Ετοιμασου. Σε 10΄φευγουμε

Τελειωσα τον καφε μου και σηκωθηκα. Ντυθηκα με τα χτεσινα ρουχα και αφου εριξα λιγο νερο στο προσωπο μου, με πηρε ο Κωστας και φυγαμε. Ανεβήκαμε στη μηχανή του και λιγο μετα ημασταν εξω από μια πολυκατοικια. 

Ανεβήκαμε στην ταρατσα και η θεα ηταν υπεροχη. Απλωνοταν ολη η πολη στα ποδια μας καθως εδυε ο ηλιος. Ο Κωστας εβγαλε ένα καφασι μπυρες που ηταν πισω από μια πορτα και καθισε κατω μαζι μου. Ανοιξε ο καθενας από μια και ο Κωστας ξεκινησε να μιλαει

Κωστας: Η Στεφ ηταν παντα...ιδιαιτερη. Ναι αυτό ηταν. Ιδιαιτερη. Ηταν δυναμικη, εξυπνη, ομορφη, ανεξαρτητη και γενικα ηταν ένα γαματο ατομο. Από όταν τη γνωρισα, τοτε που μολις το ειχε σκασει απ το αναμορφωτηριο, ηταν ετσι ο χαρακτήρας της. Απλα μετα της συνεβησαν και πολλα αλλα και εγινε πολύ πιο σκληρη. Εχτισε τειχη γυρω της και δεν αφηνε κανεναν να τα περασει. Η μονη της οικογενεια είμασταν εμεις. Και μετα γνωρισε εσενα. Στην αρχη δε σε αντεχε. Ελεγε ότι εισαι ενας φλωρος και τιποτε άλλο. Και δεν ειχε αδικο. Αλλα όταν σε γνωρισε καλυτερα και αλλαξες προς το καλυτερο, αρχισες να της αρεσεις. Η αληθεια είναι ότι παντα ελεγε πως ησουν ωραιος, αλλα το ότι ησουν φλωρος τα χαλουσε όλα. Όταν τοτε στο νοσοκομειο της εξομολογήθηκες οσα ενιωθες αποφασισε να σου δωσει μια ευκαιρια. Και με τον καιρο την αλλαξες. Εκανες τοσα πολλα για αυτην και την αγαπούσες για αυτό που ηταν. Και αυτό το εκτιμησε. Μπορει να μη σου εδειχνε τα συναισθηματα της, αλλα σε αγαπησε. Απλα δεν ηθελε να το παραδεχτει. Σκοτωθηκε για σενα. Και δεν εφταιγες σε κατι που δε σου μιλουσε όταν γυρισε. Απλα εκει που πηγε ειχε πολλα μπλεξίματα και την κυνηγουσαν. Ολοι οι εχθροι της συμμαχησαν με τους ΤΒΑ, τον χειροτερο αντιπαλο μας και της έστελναν μηνυματα για σενα. Ετσι αποφασισε να τους επιτεθούμε και ότι γινει. Και τελικα σκοτωθηκε για να σε σωσει. Ηξερε ότι εσυ ειχες μελλον και θα μπορουσες να κανεις τον κοσμο καλυτερο. Και σου εδωσε αυτή την ευκαιρια με το να σε προστατεψει.

Οσο μου τα ελεγε όλα αυτά ειχα βουρκωσει. Σηκωθηκα και εφυγα γρηγορα απο κει. Αγορασα οσα περισσοτερα τσιγαρα και ποτα μπορουσα και πηγα στο σπιτι της. Μολις ανοιξα την πορτα ενιωσα τη μυρωδια της στον αερα. 

Ημουν σιγουρος οτι θα την εβλεπα να με περιμενει στον καναπε ή να βγαινει απο το δωματιο της φορωντας οτι λιγοτερο μπορουσε και θα μου χαμογελουσε πονηρα. 

Κουνησα το κεφαλι μου και μπηκα μεσα. Εκλεισα την πορτα και καθισα στον καναπε. Σηκωθηκα και πηγα στο δωματιο της. Ηταν οπως το ειχε αφησει. Σα να ελεγε οτι θα ξαναγυρισει. Οτι δεν εφυγε για παντα. 

Περασα το χερι μου πανω απ τη συρταριερα της. Ποτε δε την ειχα ανοιξει. Δεν ηξερα τι ειχε μεσα. 

Ανοιξα αργα το πρωτο συρταρι και βρηκα μια γραβατα, ενα φορεμα και κατι παιδικα παπουτσια. Ανοιξα το επομενο και βρηκα φωτογραφιες. Πολλες φωτογραφιες. 

Με την ιδια να χαμογελαει, χωρις σκουλαρικια, χωρις τατουαζ, χωρις μαυρα ρουχα, χωρις τον πονο να διαγραφεται στα ματια της. Ηταν ενα απλο κοριτσι. 

Σε αλλες ηταν η οικογενεια της. Φωτογραφιες με την αδερφη της, τη μαμα της, τον μπαμπα της, ολοι μαζι. Ολες θαμενες σε ενα συρταρι. 

Στο τελευταιο συρταρι ειχε φωτογραφιες της Στεφ και του Αλεξ. Πολλες ηταν φωτογραφιες που φιλιουνται και αλλες που ειναι γενικα μαζι. Ειχε κατι μπλουζες που μαλλον ηταν του Αλεξ και ενα κουτι. 

Το ανοιξα προσεκτικα και μεσα βρισκοταν ενα γραμμα. Απο τον Αλεξ προς την Στεφ. Της ελεγε ποσο σημαντικη ειναι για εκεινον. Εβαλα τα πραγματα στη θεση τους και εκλεισα τα συρταρια. Πηγα στο σαλονι και καθισα ανοιγοντας το ενα μπουκαλι.

3 ωρες μετα

Το τασακι ειχε γεμισει τσιγαρα. Πολλα. Ολα ηταν θολα. Απο το ποτο; Απ τα δακρυα; Δε ξερω. Το μονο που ξερω ειναι οτι εκλαψα πολυ. Θα μου λειψεις μωρο μου