~~~

Ει

ΟΜΙΤΖΙ αισθανομαι πολυ περιεργααα.

Γραφω το τελευταιο κεφαλαιο και τζιζους ακομη δεν εχω συνειδητοποιησει οτι αυτη η ιστορια τελειωνει 😭😭

Οκευ, ας μην αρχισω απο τωρα να κλαψουριζω, θα το κανω οταν τελειωσει το κεφαλαιο χεχ ουπσι.

Ελπιζω να σας αρεσει και φυσικα θα προσπαθησω να καλυψω ο,τι κενο σας εχω δημιουργησει απο τυχον παραλειψεις μου.

Οταν τελειωσει, μπορειτε να σχολιασετε (θα σας κανω ενα βελακι στο τελος του κεφαλαιου για σχολια 😊😊) και να μου πειτε αν σας αρεσε γενικα αυτη η ιστορια, αν δεν εχετε καταλαβει κατι κλπ.

Θελω πραγματικα να μαθω την αποψη σας γιατι θελω να ξερω αν αυτη η ιστορια σας εχει δημιουργησει θετικα ή αρνητικα συναισθηματα, αν σας εχει βοηθησει στο οτιδηποτε κλπ.

Οποτε ελπιζω να σχολιασετε οτι σας απασχολει και φυσικα θα σας απαντησω οσο το δυνατον γρηγοροτερα.😍

Οκευ ειπα μαλλον παααρα πολλα, οποτε καλυτερα ας περασω στο κεφαλαιο!❤️

(Ιου γιατι ειμαι τοσο σοβαρη;)🤷

#extra long part enjoy💙💚

~~~

<<Δεν θα πας;>> με ρωταει η μαμα ενω τρωω στην κουζινα.

<<Οχι>> απανταω κοφτα και την κοιταζω αγριεμενη.

Με το που εφυγα απο το σπιτι της Αννι, δεν σταματησα να κλαιω. Με εφερε στο σπιτι ο Αλεξ, με ειδε η μαμα στα χαλια που ειχα, ζητουσε εξηγησεις και απο εκεινη τη στιγμη δεν εχει σταματησει να με πριζει. <<Παντως πιστευω οτι->>

<<Δεν με νοιαζει τι πιστευεις>> φωναζω και αναστεναζει στεναχωρημενη. <<Συγγνωμη μαμα, αλλα γενικα δεν ειμαι και πολυ καλα>> απολογουμαι και αφηνω το μηλο μου στο πιατο.

<<Το καταλαβα>> ψιθυριζει και κοιταει το ρολοι της. <<Ω πρεπει να φυγω. Θα παμε με τον Πατρικ στο σινεμα>> σηκωνεται ορθια και περναει την τσαντα της γυρω απο τον ωμο της.

<<Τι ταινια;>>

<<Δεν ξερω. Ρομαντικη, μου ειπε. Αλλα να σου πω την αληθεια δεν πολυψηνομαι να την παρακολουθησω>> λεει ψιθυριστα και χαμογελαω.

<<Ναι, αυτο θα σου ελεγα. Εσενα η δραση δεν σου αρεσει στις ταινιες;>>

Ανασηκωνει τους ωμους της. <<Ναι, αλλα αν εχεις παρεα, μωρο μου, πας παντου>>

Σε εμενα το λες...

Με φιλαει στο μαγουλο πεταχτα. <<Λοιπον, φευγω>> χαιδευει τον ωμο μου και με κοιταζει. Θα ελεγα οτι τα ματια της γυαλιζουν αλλα απο που και ως που; <<Πανε και δεν θα χασεις>> μου κλεινει το ματι και φευγει.

Καθομαι λιγο ακομη στην κουζινα προσπαθωντας να αδειασω το μυαλο μου αλλα τελικα τα παραταω και ανεβαινω στο δωματιο μου.

Χριστε μου. Οι αναμνησεις με το που ανοιγω την πορτα ερχονται κατα πανω μου και απειλουν να με σκοτωσουν.

Οπου και να κοιταξω ολα κατι μου θυμιζουν.

Πραγματα που τοσο καιρο ειχα καταφερει να θαψω βαθια μεσα μου.

Προχωραω προς το γραφειο μου και καθομαι στην μαλακη καρεκλα. Ανοιγω τον υπολογιστη μου και μπαινω στο διαδικτυο.

Να του στειλω μηνυμα οτι θα παω ή οχι;

Βασικα θα παω ή οχι;

Γιατι να παω; Για να με κανει να κλαψω παλι;

Τοσο πολυ δραμα ειμαι υπερβολικο για μια μερα...

Προσπαθω να αποφυγω ολες αυτες τις σκεψεις οταν το ματι μου πεφτει πανω σε κατι που ειχα ξεχασει εδω και αρκετο καιρο.

Δεν το πιστευω.

Πως ειναι δυνατον να μην το ειχα διαγραψει πριν φυγω;

Το ειχα ξεχασει τελειως...

Μπαινω στον ιστοτοπο μου για πρωτη φορα μετα απο τουλαχιστον ενα χρονο και κοιταζω εκπληκτη ολα αυτα που εγω η ιδια δημιουργησα τοτε.

Ολα ειναι ιδια. Το προφιλ, τα χρωματα, οι πεταλουδες, το ονομα...

Συμβουλατορας Καμελια.

Γελαω και μονο στην σκεψη! Εγω, εγω ημουν η Συμβουλατορας Καμελια.

Χαιδευω την οθονη καθως ολες οι αναμνησεις απο τα μηνυματα διαφορων κοριτσιων ερχοντουσαν και εγω εσπαγα το κεφαλι μου για να βρω μια απαντηση λογικη για να τους δωσω.

Πραγματα που οπως αποδειχτηκε ηταν πολυ απλο στο να τα λεω και πολυ δυσκολο στο να τα εφαρμοσω εγω η ιδια...

Πηγαινω στα εισερχομενα και παθαινω ενα μικρο σοκ καθως εχω χιλιαδες ειδοποιησεις και σχολια που γεμιζουν το προφιλ μου.

Τα κοιταζω και το μονο που βλεπω ειναι "Που εισαι;", "Γυρνα πισω", "Σε χρειαζομαστε", "Γιατι μας παρατησες" και αλλα τετοια πολλα που με κανουν να θελω να κλαψω.

Τι μπορουσα να τους πω;

Οτι εγω, η Συμβουλατορας Καμελια, η κοπελα που εδινε τις καταλληλες λυσεις σε ολα τα προβληματα, τα θαλασσωσε στη προσωπικη της ζωη και δεν θεωρει οτι πλεον ειναι ικανη να τους δινει η ιδια της συμβουλες;

Μαλλον... μαλλον πρεπει οντως να το πω αυτο!

Ανακαθομαι στην καρεκλα μου και ανεβαινω τερμα πανω στο προφιλ μου πατωντας στο κενο για να δημοσιευσω κατι.

Παιρνω μια βαθια ανασα και αρχιζω:

Γεια σε ολους,

Κατ'αρχας σας οφειλω ενα τεραστιο συγγνωμη.

Συγγνωμη, λοιπον!

Ειμαι απαραδεκτη και νομιζω οτι μου αξιζει κρεμασμα μετα απο τεραστια απωλεια μου απο αυτον τον ιστοτοπο.

Παρόλα αυτα μπορω να παραδεχτω ενα πραγμα: Και αυτο ειναι οτι πλεον δεν ειμαι το καταλληλο ατομο για να δωσω συμβουλες!

Καλα διαβασατε. Εχουν γινει πολλα στη ζωη μου και δυστηχως ολα αυτα με οδηγησαν σε αυτο το συμπερασμα.

Θεωρουσα οτι ημουν ενα οργανωμενο ατομο, που ειχα τα παντα υπο ελεγχο και ηξερα τι μου γινοταν.

Χα, αποδειχτηκε οτι τελικα δεν ημουν. Οταν ηρθαν τα πανω κατω στη ζωη μου δεν μπορεσα τελικα να αποδειξω σε εσας αλλα κυριως στον εαυτο μου αυτο το πραγμα.

Τα θαλασσωσα!

Ναι, αυτο ακριβως. Τα θαλασσωσα και πλεον δεν εχω κανενα προβλημα να σας το πω καθως το εχω αποδεχτει εγω η ιδια.

Μαλλον ενας απο τους λογους που απειχα απο τη σελιδα μου ηταν το οτι η ζωη μου ειχε αλλαξει. Τα γεγονοτα με προλαβαιναν και δεν εβρισκα χρονο να ασχοληθω και με αυτο.

Μπορει να εχει περασει αρκετος καιρος αλλα θα σας πω συνοπτικα καποια πραγματα που με κρατησαν μακρυα απο αυτο. Και μαλλον τωρα συνειδητοποιω οτι καλα εκανα και κρατηθηκα μακρια.

Κατ'αρχας, εμφανιστηκε ενα νεο αγορι στη ζωη μου. Κακος, με ολη τη σημασια της εννοιας, αλλα αυτο ακριβως που χρειαζομουν. Και ναι,οπως καταλαβατε, απατησα το αγορι μου με αυτον, πραγμα που μετανιωσα αμεσως αλλα δυστυχως δεν μπορουσα να κανω τιποτα.

Οι γονεις μου χωρησαν! Τα χειροτερα Χριστουγεννα της ζωης μου ηταν τα περσινα. Ηταν τεραστιο πληγμα και ειχα καταρακωθει τελειως. Ημουν μονη μου. Βασικα, η κολλητη μου οπως και ο κολλητος μου διευκοληναν τα πραγματα αλλα και παλι... αισθανομουν απαισια.

Τοτε ηταν που ξαναμιλησα με το αγορι που μου εκλεψε την καρδια (ακουγεται πολυ μελο αλλα πιστεψτε με, ετσι εγινε!) και... αποφασισα οτι ηταν η ωρα να προχωρησω μαζι του και γιατι οχι να κανω σχεση μαζι του. Ετσι και εγινε!

Επειτα ηρθαν τα γενεθλια μου... Τα καλυτερα γενεθλια βασικα που εχω κανει. Ηταν ολοι εκει, ακομη και οι γονεις μου. Χωρισμενοι μεν, αλλα και παλι. Ηταν εκει για μενα. Σημαινε πολλα πραγματα το να τους εχω εκει αυτη τη στιγμη!

Μετα πηγα στην Ιταλια διακοπες με το αγορι μου, την κολλητη μου και τον κολλητο μου (που ειναι μαζι) και τον πρωην μου. Οχι τοσο αβολο οσο φανταζομουν αλλα... οχι και αυτο που περιμενα. Χωρισα και επειτα τα ξαναφτιαξα με το αγορι μου εξαιτιας μιας βλακειας που ειχα κανει και πφστ δεν θα ηθελα να το ξαναθυμηθω, συγγνωμη :(.

Συνειδητοποιησα οτι η κολλητη μου ειναι εγκυος και καταλαβα οτι θα μπορουσα να ειμαι και εγω ετοιμη για ενα παιδι παρολο που ειμαι μικρη. Παντα μου ελεγαν οτι για την ηλικια μου ειμαι υπερβολικα ωριμη. Μαλωσα με το αγορι μου και επειτα τον επιασα με αλλη πραγμα που με σκοτωσε.

Κυριολεκτικα ενιωθα να πεθαινω. Ολα τα "σαγαπω", ολες οι αγκαλιες, τα φιλια... ολα εμοιαζαν ψευτικα εκεινη τη στιγμη. Ενιωσα οτι με κοροιδεψε και εβριζα τον εαυτο μου που παρατησα το πιστο πρωην αγορι μου για να παω μαζι του. Να παω με καποιον που ηξερα εξ αρχης οτι θα με προδωσει παρολο που δεν ηθελα να το παραδεχτω.

Τελος, μετα απο ενα ακομη... σμιξιμο μας -που ομολογω οτι δεν επρεπε να το κανω- εφυγα στην Καλιφορνια για σπουδες. Εδω και εναν χρονο ημουν εκει. Προσπαθουσα να ξεπερασω ο,τι ειχε γινει μεταξυ μας και ξεκινησα μια νεα ζωη με καινουρια ατομα, παρεες και γενικα εκανα την φοιτητικη ζωη που ονειρευομουν οτι θα εκανα πριν συμβουν ολα αυτα.

Οποτε επιστρεφω στο παρον και ειμαι εδω. Αυτη τη στιγμη ειμαι σπιτι μου, το πρωι ηρθα επειτα απο εναν ολοκληρο χρονο πισω και νιωθω οτι ολες αυτες οι αναμνησεις θελουν να με πνιξουν.

Μαλλον σας κουρασα με την απελπιστικα αθλια ζωη μου και ξερω οτι αυτο δεν δικαιολογει ουτε στο ελαχιστο την τεραστια απουσια μου, αλλα ξερω πλεον οτι σας εχω ομολογησει τα παντα.

Και θα καταλαβω βεβαια αν δεν ξαναθελησετε να μου στειλετε μηνυμα ή οτιδηποτε αλλο. Ειναι λογικο.

Ευχομαι να μην μου κρατησετε κακια επειτα απο ολα αυτα που σας ειπα. Δυστυχως δεν νομιζω οτι πρεπει να αποκαλουμαι Συμβουλατορας πλεον, γιατι χα αν το καλοσκεφτουμε οι συμβουλατορες δινουν συμβουλες τις οποιες οι ιδιοι τους τις τηρουν.

Πραγμα που εγω... μμμ μαλλον δεν καταφερα να το κανω.

Λυπαμαι!

Σας φιλω και ελπιζω καποια στιγμη να ξαναγυρισω ικανη να μοιραστω μαζι σας πραγματα απο τη δικη μου ζωη.

Καμελια.

Κοιταζω αυτο που εγραψα ικανοποιημενη και διορθωνω καποιες ατελειες.

Οταν ειναι πλεον ετοιμο το δημοσιευω και πριν προλάβω να κλεισελω τον υπολογιστη βλέπω μια λίστα που είχα κάνει με 10 σημάδια ότι ένα αγόρι σε γουστάρει.

Θεέ μου, τι έγραφα;!

Είχα γράψει μόνο 9 οπότε μάλλον ήρθε η ώρα να γράψω και το τελευταίο.

Σημάδι 10: Θα στο πει.

Κοιταζω το ρολοι μου. Ηδη πηγε 8. Κλείνω βιαστικά τον υπολογιστή αγνοώντας κάποια μηνύματα που είχαν ήδη φτάσει στον ιστότοπο μου.

Η σκεψη μου επιστρεφει στον Χαρρυ και στην προσκληση του.

Οχι, δεν θα παω. Να ακουσω παλι τα ιδια πραγματα.

Ενα μερος του εγκεφαλου μου ομως απορει για το τι στο διαολο θα ακουσω αν παω.

Και δυστυχως αυτο ειναι που νικα!

Με το που βγαινω απο το σπιτι αποφασιζω να του στειλω μηνυμα στο κινητο.

"Σε 20 λεπτα ειμαι εκει"

Η απαντηση ερχεται σχεδον αμεσως. Οπως το περιμενα.

"Καμελια, εσυ εισαι;"

Οχι, ο κουκος. Αλλα ναι, εχει δικιο. Εχω αλλαξει αριθμο, λογικο να μην ξερει ποιος του εστειλε μηνυμα.

"Ναι"

"Νομιζα οτι δεν θα ερθεις" στελνει αμεσως και ρολαρω τα ματια μου. Ακομη και ο ιδιος του ξερει οτι δεν υπηρχε περιπτψση να ελεγα οχι και να το εννοουσα.

Αποφασιζω να μην του απαντησω. Ετσι και αλλιως τι θα μπορουσα να πω;

Μετα απο αρκετη ωρα βρισκομαι εξω απο το σπιτι του και ανεβαινω τα σκαλια διστακτικα μιας και ξερω οτι μεσα ειναι ο Χαρρυ και με περιμενει.

Με το που φτανω στην εξωπορτα διαπιστωνω οτι ολα τα φωτα μεσα ειναι σβησμενα καθως και οτι η πορτα ειναι μισανοιχτη. Μηπως πεταχτηκε καπου και αφησε ανοιχτα;

Ανοιγω διστακτικα την πορτα και μπαινω μεσα. Υπαρχει απολυτο σκοταδι εκτος απο κατι κερακια τα οποια σχηματιζουν ενα διαδρομο καθως ειναι στοιχισμενα δεξια και αριστερα σε αποσταση περιπου 60 εκατοστων.

Κλεινω πισω μου την πορτα και κοιταζω ολογυρα μηπως εμφανιστει κανενας Χαρρυ και με τρομαξει.

<<Χαρρυ>> φωναζω αλλα ουδεμια απαντηση. Προχωραω σιγανα κοιτωντας κατω για να μην πατησω κανενα κερακι.

Ανεβαινω τα σκαλια ενα ενα παρατηρωντας οτι τα κερακια συνεχιζουν μεχρι το δωματιο του.

Μολις μπαινω εκει μεσα, μενω με το στομα ανοιχτο καθως αυτο σιγουρα δεν μοιαζει με το δωματιο του. Σε καθε γωνια υπαρχουν σχεδον απειρα αναμμενα κερακια που κυριολεκτικα δεν χρειαζεται να αναψεις το φως για να δεις μεσα. Τι στο καλο συμβαινει; Γιατι στο τεραστιο κρεβατι του εχει πεταμενα ροδοπεταλα; Μηπως...; Δεν υπαρχει περιπτωση!

<<Χαρρυ>> ψιθυριζω.

<<Εδω>> ακουω τη φωνη του απο πισω μου και τρομαζω. Γυρναω για να τον αντικρισω εκπληκτη.

Με πλησιαζει και εγω ασυναισθητα κανω βηματα πισω χωρις να ξερω που παταω. <<Τι γινεται; Γιατι αναψες τοσα κερια; Τι κανουν τα ροδοπεταλα πανω στο κρεβατι;>>

Φτανει μπροστα μου ακριβως και χαιδευει το μαγουλο μου. <<Προσπαθουσα να κανω ενα ρομαντικο σκηνικο>> κοιταζει τριγυρω <<Το πετυχα;>>

Χαμογελαω <<Σιγουρα. Αλλα γιατι;>>

Με πιανει απο τη μεση και τα χειλη του κατακτουν ολοτελα τα δικα μου. Παιρναω τα χερια μου στο λαιμο του και τον σφιγγω πανω μου. Οσο και αν θελω να τον σπρωξω, εχω τοση αναγκη το φιλι του αυτη τη στιγμη, που το σωμα μου ενεργει αυτοματα.

Απομακρυνεται και με κοιταει γλυκα. <<Πως αλλιως θα μπορουσα να στο πω;>>

<<Ποιο;>> ρωταω ακομη ζαλισμενη απο το φλογερο φιλι που ανταλλαξαμε.

Κανει ενα βημα πισω και βαζει το χερι του στην τσεπη του τζιν του. Γονατιζει κατω και με κοιταει με ματια γεματα αγαπη. Βγαζει ενα κουτακι και το ανοιγει εμφανιζοντας... Ω ΘΕΕ ΜΟΥ. ΕΝΑ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ. ΕΝΑ ΠΑΝΑΚΡΙΒΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ.

ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ. Δεν. Γινεται. Να. Συμβαινει. Κατι. Τετοιο.

ΟΧΙ.

ΟΧΙ.

ΟΧΙ.

<<Καμελια...>> ξεκιναει και εγω κρυβω το στομα μου με τα χερια μου. <<Σου εχω πει ενα εκατομμυριο φορες ποσο σε αγαπω και θα σου την πω ακομη μια. Σε αγαπαω, οσο δεν εχω αγαπησει ποτε κανεναν αλλο στη ζωη μου. Σε αγαπω ισως περισσοτερο και απο οσο αντεχεις μωρο μου. Ξερω οτι ειμαι βλακας και μαλακας και ο,τι αλλο σου ερχεται στο μυαλο αλλα ειμαι αμετακλητα και αθεραπευτα ερωτευμενος μαζι σου. Εισαι η ζωη μου, ο μονος ανθρωπος που καταφερα να αγαπησω και ο μονος που θα αγαπω για παντα. Θελω να σου πω απειρα πραγματα ακομη, αλλα ξερω οτι θα καταντησω πληκτικος>> χαμογελαει και σταματαει για λιγο κοιτωντας κατω ενω εγω ακομη δεν μπορω να πιστεψω οτι συμβαινει αυτο το πραγμα. <<Αγαπη μου. Θα ηθελες να... να με παντρευτεις;>>

Τον κοιταζω χωρις να μπορω να πω τιποτα απολυτως. Οχιοχιοχι. Δεν γινεται αυτο το πραγμα. Δεν ειναι δυνατον.

Ο ΧΑΡΡΥ ΜΟΥ ΖΗΤΑΕΙ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΟΥΜΕ;

Ο

ΧΑΡΡΥ;

<<Θεε μου>> καταφερνω μονο να ψελλισω ενω δακρυα αρχιζουν να τρεχουν απο τα ματια μου. Ο Χαρρυ με κοιταζει ανυπομονα. <<Ναι, ναι. ΝΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΘΕΛΩ. ΝΑΙ>> φωναζω και σηκωνεται φανερα ανακουφισμενος για να με αγκαλιασει.

Μου βαζει το δαχτυλιδι στο μεσαιο δαχτυλο και ορμαω κατα πανω του. <<Δεν μου κανεις πλακα ετσι;>> τον ρωταω ενω σκουπιζω τα δακρυα μου και γελαει.

Με σηκωνει στον αερα και με κανει σβουρες. <<Σε αγαπω τοσο πολυ>> μου ψιθυριζει και γερνω πανω στον ωμο του.

<<Σε αγαπω>> δηλωνω και εγω με τη σειρα μου και τον φιλαω στο στομα ενω με σπρωχνει προς το κρεβατι.

Με ξαπλωνει πανω στο στρωμα και ερχεται απο πανω μου. <<Εισαι η ζωη μου>> μου χαιδευει το μαγουλο σκουπιζοντας τα δακρυα μου.

Αρπαζω το λαιμο του και τον φιλαω. <<Γιατι περιμενες τοσο; Γιατι αργησες;>>

Ξαπλωνει διπλα μου χωρις να με βγαλει απο την αγκαλια του. <<Νομιζω οτι ετσι μπορεσα να συνειδητοποιησω τι εισαι εσυ για μενα. Μονο μακρια σου καταλαβα οτι δεν αντεχω. Αυτος ο χρονος ηταν πραγματα δυσκολος, αλλα...>> φιλαει τον λαιμο μου. <<σημασια εχει το αποτελεσμα>>

Γνεφω ενω συνεχιζω να κλαιω σιγανα. <<Γιατι πρεπει να κλαιτε εσεις τα κοριτσια συνεχεια;>> ρωταει και καλα αγανακτησμενος. <<Δεν καταλαβαινω ποτε ειναι δακρυα χαρας ή στεναχωριας>>

<<Αυτα ειναι σιγουρα δακρυα χαρας>> του λεω και κουρνιαζω στο στηθος του για να ηρεμισω.

Σε ποιον να το πω και να το πιστεψει. Θα γινω συζηγος του Χαρρυ. Ποιος; Εγω!

<<Κατσε...>> σηκωνομαι και τον κοιταω απορρημενη. <<Το ηξεραν ολοι;>>

Γελαει, χωρις να απαντησει.

<<Σοβαρα τωρα;>>φορτωνω και καθομαι στα γονατα μου. <<Και οι γονεις μου;>>

<<Βασικα, οι γονεις σου μονο. Αλλα μαλλον το ειχε υποψιαστει και η Αννι γιατι οταν ημουν σπιτι της ειχα παρει τηλεφωνο στο κοσμηματοπωλειο για να μαθω αν ειχε ερθει το δαχτυλιδι και παιζει να με ακουσε. Και λογικα θα το ειπε και στον Αλεξ και λογικα->>

<<Και λογικα ολοι το ηξεραν εκτος απο εμενα>> τον χτυπαω στην κοιλια και σκαει στα γελια. Σηκωνεται στο υψος μου και με φιλαει στο στομα.

<<Σε θελω>> με ριχνει πανω στα ροδοπεταλα και αρχιζει να ξεκουμπωνει το πουκαμισο του.

<<Μμμ... κυριε Στινσον ειστε πολυ αχορταγος>> δαγκωνω τα χειλη μου μολις αντικριζω το υπεροχο σωμα του που μου ειχε λειψει υπερβολικα πολυ.

<<Μαλλον γιατι η μελλουσα κυρια Στινσον με αναβει συνεχως οποτε->> δεν προλαβαινει να ολοκληρωσει και τον φιλαω πιο επιθετικα στο στομα.

<<Σ'αγαπω>> μου λεει.

<<Σ'αγαπω>> επαναλαμβανω. <<Για παντα μωρο μου>>

<<Για παντα>> ψιθυριζει και συνεχιζουμε αυτο που ξεκινησαμε.

ΤΕΛΟΣ

~~~

Θεε μου. Τελειωσε.

ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ 10 SIGNS A GUY LIKES YOU.

Θελω να κλαψω (οχι οτι δεν το εχω κανω ηδη ουπς)

Εδω μπορειτε να κανετε το σχολιο που ειπα στην αρχη...➡️➡️

Δεν μπορειτε να φανταστειτε ποσο υπερηφανη αισθανομαι αυτη τη στιγμη που καταφερα και τελειωσα αυτο το φανταστικο βιβλιο.

Νιωθω ειλικρινα σαν μητερα που μολις αποφοιτησε το παιδι της λολ.

ΣΑΣ ΥΠΕΡΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ ΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΡΑ ΜΑ ΠΑΑΑΑΑΑΑΡΑ ΠΟΛΥ!!!

Η στηριξη σας, οι ψηφοι σας, τα σχολια σας και γενικα ολη η συμμετοχη σας με βοηθησε παρα πολυ στο να ολοκληρωσω την ιστορια μου και να φτασω εδω που εφτασα.

Σας αγαπω παρα πολυ και ειλικρινα δεν ξερω πως να σας ευχαριστησω!

(ενα δακρυ κυλαει)

Με τη σειρα μου σας ευχομαι τα καλυτερα στη ζωη σας και καλη συνεχεια!

Σας φιλώ μέσα από την καρδιά μου.

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο που θα είναι ανακοίνωση για το νέο μου βιβλίο.

Without you/ Harry's POV

Το οποίο είναι το prequel της σειράς μας❤️❤️❤️

Σας αγαπώ

Ρία❤️❤️❤️❤️