ΕΕΕΕΙΙΙ

Ειναι κανεις ακομη εδωωωω οεοοοο;;;;

Ωραια, μαλλον μιλαω μονη μου.

Οσοι μεινατε ακομη στην ιστορια αυτη και δεν την ξεγραψατε σαν πρωην μαλακα γκομενο σας ειμαι ευγνωμων!!!

Οσοι δεν... πριτς εσεις θα χασετε το καλυτερο!!!

~~~

1 χρονος αργοτερα:

<<Το παιδι μου>> φωναζει η μητερα μου με το που βγαινω απο τον διαδρομο του αεροδρομιου παραπατωντας. Το εχω παρει αποφαση. Τα ταξιδια με αεροπλανο ειναι ο,τι χειροτερο υπαρχει στον κοσμο. Δεν ξαναναβαινω ποτε.

Η μητερα μου εχει να με δει σχεδον εναν ολοκληρο χρονο. Απο περυσι τον Αυγουστο που με ειχε αφησει στο ιδιο αεροδρομιο κλαιγοντας.

Τρεχει κατα πανω μου, κλαιγοντας παλι και με παιρνει στην αγκαλια της. <<Αγαπη μου, ηρθες!>>

Χαμογελαω και την σφιγγω και εγω πανω μου. <<Μαμα, θα σκασω>> την προειδοποιω και κανει ενα βημα πισω σκουπιζοντας τα δακρυα.

<<Δεν το πιστευω οτι ηρθες. Μας ελειψες παρα πολυ κοριτσι μου>> λεει ακομη συγκινημενη και με φιλαει στα μαγουλα.

<<Και εμενα μου λειψατε μαμα. Ο μπαμπας που ειναι;>> κοιταω πισω της ψαχνοντας τον.

<<Πηγε να παρει τις βαλιτσες σου>> με ξαναπαιρνει στην αγκαλια της. <<Α να τος!>>

Γυρναω και κατευθειαν πεφτω στην αγκαλια του. <<Μπαμπακα>>

<<Το παιδι μου>> αρχιζει και εκεινος να κλαιει. <<Καμελια δεν το πιστευω οτι εβαψες τα μαλλια σου>> παρατηρει αμεσως και γελαω. Το ηξερα οτι θα ειναι ο πρωτος που θα καταλαβαινε την διαφορα. Ο μπαμπας μου παντα παρατηρει ακομη και την πιο μικρη λεπτομερεια.

<<Σου αρεσουν;>>

<<Ειναι υπεροχα, αγαπη μου. Πες μου τωρα. Πως περασες; Πως ειναι εκει τα πραγματα; Γιατι δεν γυρισες στις διακοπες τα Χριστουγεννα;>>

<<Μπαμπα, ακομη δεν γυρισα θες να φυγω;>> τον απειλω και κανει ενα βημα πισω σηκωνοντας τα χερια.

<<Οκευ οκευ σταματαω>> λεει χαμογελαστος και ορκιζομαι οτι ειναι η πρωη φορα που τον βλεπω τοσο ευτυχισμενο.

<<Παμε σπιτι;>> προτεινει η μαμα και με πιανει απο τη μεση. <<Εχω πεθανει της πεινας>>

<<Βασικα λεω να μην παμε σπιτι. Εχει απεναντι ενα εστιατοριο παμε εκει να φαμε>> λεω και συμφωνουν.

<<Η αλλαγη τελεια στα μαλλια σου παντως>> μουρμουριζει η μαμα ενω προχωραμε σερνοντας τις βαλιτσες.

Πιανω μια μαυρη τουφα. <<Ευχαριστω. Μια τετοια αλλαγη ηταν απαραιτητη>> λεω χαμογελαστα.

[...]

<<Εχθες επεστρεψε και ο Χαρρυ απο την Ιταλια>> λεει η μαμα ξαφνικα ενω τρωμε και πνιγομαι με την μπουκια μου.

Πινω λιγο νερο και κοιταζω εξω απο το παραθυρο. Εχω να τον δω εναν χρονο. Εναν ολοκληρο χρονο. Στις αρχες επαιρνα σχεδον καθε μερα τηλεφωνο αλλα δεν εβρισκα απαντηση. Μου ειχε ξεκαθαρισει οτι τελειωσαμε.

<<Ουαου>> απανταω μονοτονα και συνεχιζω να τρωω με κατεβασμενο κεφαλι. Ηταν αναγκη να μου το πει τωρα;

<<Δεν θες να τον δεις;>> ρωταει διστακτικα ο πατερας μου.

<<Οχι>>

<<Μα γιατι κοριτσακι μου;>> ρωταει γλυκα η μαμα μου. <<Δεν μας ειπες ποτε τι εγινε τοτε στο αεροδρομιο>>

Αναμνησει ερχονται στο μυαλο μου με εμενα να παρακαλαω τον Χαρρυ να μην φυγει και εκεινον να δινει το εισητηριο του στο γκισε και να μπαινει στο αεροπλανο. Τις διωχνω ξαφνικα και επιστρεφω στην πραγματικοτητα. <<Δεν θελω να το ξανασυζητησω αυτο. Με τον Χαρρυ χωρησαμε και ολα ειναι καλα. Εξαλλου δεν τραβουσε>>

Γνεφουν και οι δυο ταυτοχρονα και συνεχιζουν το φαγητο τους σιωπηλοι.

<<Υπαρχει περιπτωση να με αφησετε στο σπιτι της Αννι τωρα;>> ρωταω μετα απο ωρα ενω μπαινω στο αυτοκινητο.

<<Φυσικα αγαπη μου>> οδηγαει ο πατερας μου και νιωθω ποσο αβολο αισθανεται μετα την κουβεντα μας για τον Χαρρυ.

Αφου με αφηνουν εξω απο το σπιτι της τρεχω στην πορτα.

Η μικρη της γεννηθηκε στις 4 Μαρτιου και τωρα ειναι ηδη 4 μηνων. Παρολο που με πηραν κατευθειαν τηλεφωνο μολις γεννηθηκε, στεναχωρηθηκα που δεν μπορουσα να γυρισω και να συμπαρασταθω στη φιλη μου εξαιτιας την εξεταστικης.

Με το που ανοιγει την πορτα αρχιζουμε χωρις λογο να ουρλιαζουμε σαν τις παλαβες. <<ΚΑΜΕΛΙΑΑΑ>> χοροπηδαει πανω μου.

<<ΑΝΝΙΙΙΙΙ>> κανω το ιδιο πραγμα και αγκαλιαζομαστε σφιχτα. Μοιαζουμε περισσοτερο αυτη τη στιγμη με ελεφαντες που χοροπηδανε παρα με δυο τρελαμενα κοριτσια. <<Μου ελειψες τοσο πολυ φιλεναδααα>>

<<Και εμενα φιλη μουυυ>> κοιταζει τα μαλλια μου και γουρλωνει τα ματια της. <<Δεν το πιστευω οτι τα εβαψες μαυρα. Το ελεγες πολυ καιρο, πριν καν φυγεις. Ειναι γαματα>> γελαω και τα χαιδευει.

<<Παμε μεσα, αντε. Θελω να δω τη μικρη και τον Αλεξ>> παω να μπω αλλα κατευθειαν σοβαρευει και με σταματαει.

<<Ε δεν ειναι μονο ο Αλεξ και η μπεμπα μεσα>> λεει και δαγκωνει τα χειλη της.

<<Και οι γονεις σου ειναι; Πωπω μου ελειψαν και αυτοι>> μου ερχεται αναμνηση κατευθειαν στο μυαλο πριν απο 2-3 χρονια. Καθομασταν σχεδον καθε Σαββατο στο μπαλκονι του δωματιου της Αννι και η μαμα της ετοιμαζε μπισκοτολιχουδιες και χυμους. Καθομασταν εμεις οι 3 και μιλουσαμε και μετα απο λιγο μας αφηνε για να πουμε τα δικα μας. Αξεχαστα χρονια!

<<Εμ βασικα οχι. Δεν ειναι μεσα, πηγαν στην αδελφη της μητερας μου, για την ακριβεια>> λεει και αρχιζει να πειραζει τα νυχια της.

<<Τοτε;>>

<<Ειναι ο Χαρρυ μεσα>> μουρμουριζει αναμεσα απο τα δοντια της και κατι μεσα μου νιωθω να παγωνει. Δεν ειμαι ετοιμη να τον αντιμετωπισω.

Βλεπει την εκφραση μου. <<Καμελια δεν ηξερα οτι θα ερχοταν σημερα. Ειχε μιλησει με τον Αλεξ και δεν μου το ειπε->>

<<Ολα ενταξει, Αννι>> προσπαθω να ηρεμισω αυτην και ταυτοχρονα εμενα.

<<Σιγουρα;>> με πιανει απο τους ωμους <<Εισαι δυνατη. Συμπεριφερσου φυσιολογικα, σαν να μην ειναι εκει>>

Χαμογελαω και κουναω το κεφαλι μου. <<Παμε>> μου κατεβαζει λιγο την μπλουζα για να μου τονισει το στηθος και με τραβαει μεσα.

<<Βρε βρε ποια μας θυμηθηκε!>> φωναζει ο Αλεξ μολις με βλεπει και κατευθειαν χαμογελαω μολις βλεπω την "μικρη Αννι" στην αγκαλια του.

Πηγαινω σχεδον τρεχωντας προς το μερος τους και την παιρνω στην αγκαλια μου ενθουσιασμενη. Ειναι πανεμορφη και ιδια η Αννι.

<<Ναι και εμενα μου ελειψες>> λεει ενοχλημενα ο Αλεξ αφου του πηρα τη μικρη μεσα απο τα χερια και δεν του εδωσα σημασια.

Του τσιμπαω το μαγουλο. <<Παλι καλα η μικρη δεν σου μοιαζει>> τον πειραζω και μου τραβαει μια φαπα στο κεφαλι <<Ειναι κουκλα>> της τσιμπαω τα μαγουλακια και γελαει. Τα μπλε της ματακια φωτιζονται και τα χειλακια της ανοιγουν για να φανουν τα ανυπαρκτα δοντακια της.

Ερχεται διπλα μου η Αννι. <<Τελικα κανεις για μαμα εσυ. Σου πανε τα μωρα>>

<<Ναι τα σεταρω με το τζιν μου>> την πειραζω και γελαει.

<<Εμ Αννι;>> ψιθυριζει ο Αλεξ και κανω πως δεν ακουω.

<<Ε εγω παω λιγο στην κουζινα>> ανακοινωνω και τους αφηνω την μικρη.

<<Ρε μαλακα Αλεξ ποσες μπυρες ηπιες;>> ακουω τη φωνη του ενω ανοιγω την πορτα της κουζινας.

Κοιταζομαστε χωρις να πει κανεις τιποτα.

Ποσος καιρος περασε;

~~~

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΕΒΑΣΑ!!!!

Ελπιζω να σας αρεσει!

Instagram: @ria_zoitsaki

Instagram ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ για το Wattpad: @itsria_wp

Btw εκεί ⬆️ είναι και τα στορυ και γενικά θα βρεις πολλά πράγματα για τις ιστορίες μου. Αν θες τσεκαρε τα και τα δύο και ακολούθησε με❤️

Σχολιακι και αστερακι για να συνεχισωω♥

Φιλακιααααα♥