Θελω να παω θαλασσα και να μεινω εκει περα για παντα...

~~~

<<Δηλαδη το κανατε;>> ρωταει εξαλλη η Αννι και εγω απλα γνεφω. <<Τυπου τελευταια φορα;>>

<<Ναι Αννι>>

<<Καλα εισαι ηλιθια;>> μου παταει μια μπουφλα στο κεφαλι και την κοιταζω νευριασμενη.

<<Πας καλα ρε; Η εγκυμοσυνη σε τρελανε τελειως μου φαινεται>> παιρνω τα πατατακια πανω μου και μπουκωνομαι (γκχμ)

<<Κανατε ερωτα και τον αφηνεις να φυγει τωρα;>> μου αρπαζει ατσαλα τα πατατακια κανοντας τα μισα να πεταχτουν κατω. <<Και του ειπες οτι δεν πρεπει να ειστε μαζι; Μαλλον η εγκυμοσυνη μου εσενα τρελανε. Βλαμμενη>>

<<Δεν πρεπει να ειμαστε μαζι. Καταλαβε το>> της λεω και αρπαζω μια σοκολατα πανω απο το τραπεζι.

<<ΠΡΕΠΕΙ. Ειστε φτιαγμενοι ο ενας για τον αλλο>> περνει την σοκολατα μεσα απο τα χερια μου πριν προλαβω να τη δαγκωσω και τη βαζει στο στομα της. <<Περιττες θερμιδες>> μασουλαει και την κοιταζω παραπονεμενη. 

<<Αμα γυρισουμε στα παλια ομως... Αυτο που εκανε μπορει να το ξανακανει αλλες 1000 φορες. Δεν θα μπορω να το δεχομαι->>

<<ΣΤΑΜΑΤΑ>> φωναζει και πεταγομαι μεχρι πανω. Ξεκαθαρα η συμπεριφορα της εχει αλλαξει απο τοτε που εμεινε εγκυος. Ειναι πολυ πιο νευρικη και υστερικη ΚΑΙ εκνευριστικη κυριως. <<Ο Αλεξ τον πηγε στο αεροδρομιο. Η πτηση του φευγει σε 2 ωρες. Αν δεν πας τωρα αυτη τη στιγμη, ξεχνα τον για παντα. Εισαι ερωτευμενη μαζι του, Καμελια. Τον αγαπας. Μην τον αφησεις να φυγει>>

<<Αυτο μου ειπε και η μαμα>> λεω σκεπτικη και γελαει.

<<Πλας χιλια και απειρο ρισπεκτ στη μανα σου> λεει υπερηφανη ενω χαιδευει την κοιλια της.

<<Ελεος. Ωρες ωρες πραγματικα ειστε ιδιες>>

Ανασηκωνει τους ωμους της. <<Μηπως επειδη θα γινω και εγω μαμα; Λεω εγω τωρα...>> κουναω το κεφαλι μου και κλεβω ενα πατατακι απο το μπολ για να εισπραξω ενα αγριο βλεμμα απο την φιλη μου.

Πληκτρολογει εναν αριθμο στο κινητο της <<Ποιον περνεις τηλεφωνο;>>

<<Ταξι για αεροδρομιο>> μου ανακοινωνει και οση ωρα προσπαθει να συννενοηθει με τον υπευθυνο καθομαι σιωπηλη. Θα παω. Και ο,τι ειναι να γινει ας γινει.

[...]

Μπαινω σχεδον τρεχωντας στην αιθουσα των αναχωρησεων προς Ιταλια, ψαχνοντας με το βλεμμα μου τον Χαρρυ ή εστω τον Αλεξ.

Κοιταζω τριγυρω αλλα κανενας γνωστος.

<<Η πτωση 467 για Ρωμη αναχωρει σε 10 λεπτα>> φωναζει καποιος απο το μεγαφωνο και πανικοβαλλομαι.

<<Καμελια;>> φωναζει καποιος το ονομα μου και γυρναω εχοντας την ελπιδα να ειναι ο Χαρρυ.

Ειναι ομως ο Αλεξ.

<<Που ειναι;>> ρωταω στα γρηγορα διχως να τον αφησω να πει τιποτα αλλο.

Μου δειχνει εναν διαδρομο. <<Εκει τον αφησα. Τρεξε γιατι μπορει να μην τον προλαβεις>> μου χαιδευει φιλικα τον ωμο και σχεδον αμεσως τρεχω σαν χαζη προσπερνωντας τους παντες προσεχωντας να μην τους χτυπησω.

Κοιταζω δεξια και αριστερα μπας και τον βρω αλλα υπαρχει τοσος πολυς κοσμος που δεν μπορω με τιποτα να τον καταλαβω. Για μια στιγμη η σκεψη να παω στα μεγαφωνα και να τον φωναξω φαινεται αρκετα καλη στο μυαλο μου, μεχρι που τελικα τον εντοπιζω.

Ενα βημα πριν μπει στο διαδρομο για το αεροπλανο.

<<Χαρρυ>> φωναζω και σηκωνει το κεφαλι του για να με αντικρισει.

Το προσωπο του μενει εντελως σοβαρο μολις με βλεπει και για λιγο σκεφτομαι οτι οντως εκανα βλακεια που ηρθα μεχρι εδω για αυτον. Διωχνω βιαστικα αυτη την ηλιθια σκεψη και τον πλησιαζω οσο εκεινος μενει καγκελο κρατωντας το εισητηριο του στο χερι. <<Τ-τι θες εδω... Καμελια;>> η φωνη του ειναι τοσο ψυχρη και αδιαφορη που με κανει να ανατριχιασω και να τραβηχτω λιγο πισω.

Ομως εχει τοσο δικιο. Τι στο διαολο θελω εγω εκει; Τι θελω πια; Θελω να μην παει στην Ιταλια και να μεινει εδω αψηφωντας το γεγονος οτι του ειπα πως δεν τον θελω ή θελω να τον φιλησω για μια τελευταια φορα, να του πω αντιο και να μην τον ξαναδω ποτε;

<<Φευγεις...>> ειναι το μονο που καταφερνω να αρθρωσω οσο προσπαθω να ξεκαθαρισω τι πρεπει να κανω.

Κουναει το κεφαλι του θετικα. <<Ναι, το αεροπλανο φευγει σε λιγο για Ρωμη>> λεει και κοιταζει αλλου. Καταλαβαινω οτι νιωθει αβολα οταν το κανει αυτο. Γιατι να νιωθει ομως αβολα μαζι μου;

Γνεφω και εγω με τη σειρα μου ενω προσπαθω να συγκρατησω τα δακρυα που τοση ωρα κραταω μεσα μου. <<Μη φυγεις>> λεω λαχανιασμενη και τελικα γυρναει το βλεμμα του στο δικο μου.

<<Εδω δεν με κραταει τιποτα, Καμελια>> λεει σοβαρα και ψυχρα και κοιταζω φευγαλεα το γκισε. Ειναι ο μεθεπομενος στη σειρα.

<<Εγω σε κραταω πισω>> του λεω επισης σοβαρα και παιρναει το χερι του μεσα απο τα μαλλια του.

<<Οχι->>

Του πιανω τα χερια. <<Ειμαι εγω εδω. Η αγαπη σου, η κοπελα σου και σε αγαπω οσο με αγαπας και εσυ. Σε παρακαλω μη φυγεις...>>

<<Μη το κανεις αυτο...>>

<<Μεινε εδω>> τον ξαναδιακοπτω και τον αγκαλιαζω. <<Μεινε και θα ειμαστε μαζι, οπως πριν>>

Βαζει τα χερια του γυρω απο τη μεση μου και το αγγιγμα του με κανει να αισθανομαι οτι ισως και να υπαρχει ελπιδα. <<Κυριε;>> τον φωναζει η κοπελα απο το γκισε εισητηριων και εκεινος αμεσως παιρνει τα χερια του απο πανω μου. <<Ελατε>>

<<Ναι, μισο λεπτο>> της λεει ευγενικα και μετα γυρναει σε εμενα βγαζοντας τα χερια μου απο τη μεση του. <<Και για ποιον πουστη λογο μου ειπες ψεμματα οτι δεν πρεπει να ειμαστε μαζι;>>

<<Γιατι... γιατι νομιζα οτι δεν τραβουσε αλλο αυτο μεταξυ μας>> προσπαθω να δικαιολογηθω αλλα ξερω οτι εχω πει μαλακια.

<<Ακριβως>>

<<Αλλα σε αγαπω και- Τι; Τι ειπες;>> τον κοιταω χωρις να καταλαβαινω.

<<Δεν τραβαει αλλο, Καμελια. Περασαμε ωραια αλλα δεν ταιριαζουμε>>

<<Τι λες;>> ψιθυριζω και νιωθω δακρυα να τσουζουν τα ματια μου.

Σηκωνει τη βαλιτσα του απο κατω. <<Ευχαριστω για ολα οσα περασαμε. Θα τα ξαναπουμε, ελπιζω>> μου γυρναει την πλατη και πηγαινει στο γκισε.

<<ΧΑΡΡΥ>> φωναζω και αρχιζω να κλαιω.

Ωστε αυτο ηταν;

Αυτο ειναι το τελος;

~~~

Ευχαριστω παρα πολυ που διαβαζετε την ιστορια μου!!!

#itsnottheend

#oyps