Να ξυπναω και να μυριζεις στα σεντονια μου. Αυτο ειναι ο ερωτας.

-Δημητρης Δεγαμινιωτης

Ανακοινωσουλα:

Παρακαλω διαβαστε το νεο μου βιβλιο When I met you! Νιωθω οτι δεν εχει απηχηση δυστυχως. Ειναι κλασσικο λοβ στορυ για οσες τρελενονται με τετοια. Μονο που δεν εχει bad boys και απροστατευτα κοριτσια. Πειτε μου ΕΔΩ αν σας αρεσει αυτη η ιδεα και αν θελετε να το συνεχισω (σε φαση στο χαρτι εχω γραψει 47 κεφαλαια απο δαυτο και στο wattpad μονο 3 λολ)

Previously on that shit:

<<Γεια>> μιλαει πρωτος και νιωθω τα γαμημενα δακρυα να θελουν να ξαναβγουν μολις ακουω τη φωνη του <<Να εμ- Μπορω να περασω;>>

Now on that shit:

Τον κοιταζω για αρκετη ωρα. Αποκλειεται να ειναι εδω ο Χαρρυ, μπροστα μου περιμενωντας να μπει στο δωματιο μου. Γαμω γιατι μου εχει λειψει τοσο; Ειναι κουκλος. Ξυρισμενος, τα μαλλια του τελεια χτενισμενα πισω, το σκουλαρικι στα χειλη του να γυαλιζει επιμονα κανοντας με να θελω να το γλυψω...

Δαγκωνει τα χειλη του αβολα και ξεροβηχω <<Περνα>> κανω στην ακρη και με νοημα του χεριου μου μπαινει μεσα αργα κοιτωντας εξονυχιστικα τον χωρο. Τιποτα δεν εχω αλλαξει στο δωματιο μου απο την τελευταια φορα που το ειχε δει. <<Μπορεις να... εμ κατσεις>> προσφερομαι οσο πιο ευγενικα μπορω και εκεινος γνεφει και πηγαινει προς το κρεβατι. Αφηνει το κουτι που κουβαλουσε διπλα του πανω στο στρωμα και με κοιταει στα ματια.

<<Πως εισαι;>> ρωταει και αισθανομαι την αμηχανια στη φωνη του.

<<Πολυ καλα>> λεω ψεμματα.

<<Αυτο ειναι καλο>> μουρμουριζει.

<<Εσυ;>> δαγκωνω τα χειλη μου αμηχανα.

<<Τελεια!>> απανταει και φαινεται οτι λεει ψεμματα και εκεινος. Με κοιταει βαθια στα ματια και στρεφω το βλεμμα μου αλλου για να αποφυγω και εστω αυτη τη μικρη επαφη. Με την ακρη του ματιου μου τον βλεπω να παρατηρει τη βαλιτσα μου και ειμαι σιγουρη οτι αναρωτιεται τι στο διαολο κανει μια βαλιτσα μισογεματη στη μεση του δωματιου μου, αλλα επιλεγω να μην του πω τιποτα αν δεν με ρωτησει εκεινος.

Καθομαστε ετσι για λιγο ησυχα. Παρολο που φαινεται αβολο δεν ειναι καθολου. Παλια συνηθιζαμε να καθομαστε αμιλητοι και να κοιταμε στο κενο. Ακομη και αυτο ειναι κατι που μου εχει λειψει, να ειμαστε μαζι και να μην μιλαμε.

<<Στο κουτι...>> ρωταω ξαφνικα και καθαριζω το λαιμο μου <<...τι εχεις;>>

Με κοιταει και μετα παιρνει το κουτι απο διπλα του <<Κατι δικα σου εμ...πραγματα. Που τα αφησες στο σπιτι μου>> ανοιγει το καπακι <<Ρουχα, καλλυντικα και ενα αφρολουτρο...>>

Το βλεπω και τον κοιταω ξαφνιασμενη <<Μα αυτο στο ειχα παρει εγω δωρο>> παραπονιεμαι και εκεινος παιρνει μια κοφτη ανασα.

<<Το ξερω, αλλα σκεφτηκα μηπως το θες->>

<<Γιατι ηρθες;>> ρωταω αποτομα και στηριζω το χερι μου στον λαιμο μου- μια συνηθεια που μαλλον εχω κλεψει απο τον Χαρρυ.

<<Για να σου φερω τα πραγματα σου>> παιρναει το χερι του μεσα απο τα μαλλια του.

<<Γιατι ηρθες, Χαρρυ;>> ξαναρωταω.

Σταματαει λιγο. <<Μου ελειψες>> ψιθυριζει τελικα και κοιταω το πατωμα.

<<Δεν επρεπε να ερθεις>> λεω αποφασιστηκα και ταραζομαι και εγω η ιδια απο τα λογια μου. Σηκωνεται ορθιος και με πλησιαζει.

<<Γιατι;>> στεκεται ακριβως μπροστα μου και νιωθω τον αερα στο δωματιο να λιγοστευει. <<Θα φυγω>>

<<Το ξερω>> σταυρωνω τα χερια μου για να περιορισω την πιθανοτητα να τον αγγιξω ενω δεν θα επρεπε.

<<Μονο αυτο εχεις να μου πεις;>> ρωταει και το χερι του χαιδευει μια ξανθια τουφα μου. Η φωνη του μοιαζει πληγωμενη και ειλικρινα δεν μου αρεσει που τον ακουω ετσι.

Οχι βεβαια ηλιθιε! Σε αγαπω τοσο που δεν αντεχει η ψυχη μου. Τοσο πολυ που δυσκολευομαι να αναπνευσω. Μου εχεις λειψει γαμωτο.

<<Ναι>> λεω κοφτα και κουναει το κεφαλι του.

<<Δεν σου εχω λειψει καθολου;>> η φωνη του ισα που ακουγεται και το κοιταζω στα ματια. Ειμαστε πολυ κοντα ο ενας στον αλλο και προσπαθω να διωξω την επιθυμια μου να τον αρπαξω και να τον φιλησω.

<<Οχι>>

<<Λες ψεμματα>> απανταει σχεδον αμεσως. Δεν του λεω τιποτα και ετσι επιβεβαιωνεται. <<Σε αγαπ->>

<<Μη...>> τον σταματαω <<Μη συνεχισεις>>

<<Γιατι Καμελια;>> πιανει τα χερια μου και επιτελους νιωθω το υπεροχα οικειο αγγιγμα του. Ποσο μου εχει λειψει ολο αυτο; <<Δεν με πιστευεις;>>

Ανασηκωνω τους ωμους μου <<Πρεπει... πρεπει να ετοιμαστω>> του ψιθυριζω και κανω μια κινηση για να ξεφυγω απο τα χερια του αλλα δεν με αφηνει.

<<Πες το μου>> απαιτει και τον κοιταω συνοφριωμενη.

<<Ποιο πραγμα;>>

(ΕΔΩ ΟΤΑΝ ΤΑ ΕΓΡΑΦΑ ΕΚΛΑΙΓΑ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ *ΚΛΑΨ ΚΛΑΨ*)

<<Οτι δεν με αγαπας. Οτι δεν με θες καθολου πια στη ζωη σου. Οτι δεν σου εχω λειψει ουτε λιγο. Οτι σου ειμαι εντελως αδιαφορος. Πες το και σου ορκιζομαι οτι δεν θα σε ξαναενοχλησω ποτε>>

Προσπαθω να συγκρατησω τα δακρυα μου <<Σε παρακαλω>>

<<Πες το Καμελια>>

<<ΟΧΙ ΓΑΜΩΤΟ. ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΟΣ; ΣΕ ΘΕΛΩ ΟΣΟ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ, ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΤΗ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ>> φωναζω σαν την τρελη και κανει ενα βημα πισω. <<Ενταξει;>>

Περιμενω να παρει μια αυταρεσκη φατσα στο προσωπο του ομως τον βλεπω θλιμμενο. Χωρις να το καταλαβω κανει μια γρηγορη κινηση και τα χειλη του κολλανε στα δικα μου.

Θεε μου, εχω αναγκη το φιλι του αυτη τη στιγμη. Βαζω τα χερια μου στον λαιμο του και τον σφιγγω παραπανω πανω μου. <<Λατρεια μου...>> ψιθυριζει αναμεσα στα χειλη μου.

Πιανει τη μεση μου σφιχτα και εγω τυλιγω τα ποδια μου γυρω απο την δικια του. Για μια στιγμη απομακρυνει τα χειλη του <<Σε θελω>> δηλωνει τρυφερα και του χαιδευω το μαγουλο <<Για μια τελευταια φορα>> ψιθυριζει και γνεφω προσπαθωντας να συγκρατησω για ακομη μια φορα τα δακρυα μου.

Πλησιαζουμε στο κρεβατι και απαλα με αφηνει στο πουπουλενιο στρωμα χωρις να σταματησει να με φιλαει. Μου βγαζει τα ρουχα με αργο και βασσανιστικο τροπο φιλωντας με σε ολο το σωμα <<Ασε με να σε απολαυσω>> μου λεει με βραχνη φωνη και κουναω καταφατικα το κεφαλι μου. Τον θελω. Παρα μα παρα πολυ.

Κατεβαζει το τζιν του και ακουω τη γνωστη συσκευασια του προφυλακτικου να σκιζεται με μανια. Χωρις να με προειδοποιησει μπαινει αργα μεσα μου κανοντας με να παρω μια βαθια ανασα. Σηκωνει τα χερια μου διπλα απο το κεφαλι μου και ενωνει τα δαχτυλα μας σε μια τρυφερη κινηση.

Οι κινησεις του ειναι αργες και παρολο που θελω να επιταχυνει καταλαβαινω με αυτον τον τροπο πως νιωθει. Ερωτα μου κανει, οχι σεξ. Αυτο που παντα ηθελα. Τρυφερο ερωτα και οχι ωμο πηδημα.

Κουνιεται αργα κανοντας με να κλεισω τα ματια απο την ηδονη ενω ταυτοχρονα φιλαει ολο το προσωπο και τον λαιμο μου. Βαζω τα χερια μου στην πλατη του και τον τραβαω περισσοτερο πανω μου. Δεν μπορω να τον χορτασω.

<<Μωρο μου>> λεει αναστεναζοντας βαρια και προσπαθω να ανοιξω τα ματια μου αλλα δεν μπορω. <<Ανοιξε τα ματια σου Καμελια. Κοιτα με, αγαπη μου>>

Προσπαθω και εν τελει με κοπο τα ανοιγω. Τα πρασινα του ματια ειναι καρφωμενα στα δικα μου και με κοιταει με αγαπαει. Πιανω το προσωπο του με τα χερια μου και κολλαω τα χειλη μου με τα δικα του ενω νιωθω τις κινησεις του σιγα σιγα να γινονται πιο κοφτες και αγριες. Μικρες κραυγες βγαινουν απο το στομα μου τις οποιες ο Χαρρυ τις απορροφα με το φιλι του <<Σε αγαπω Καμελια>>

Βογκαω ως απαντηση και ξανακλεινω τα ματια μου <<Σ...Σαγαπω Χα-χαρρυ...>>

<<Μιλα μου γαμωτο>> απαιτει και γρατζουναω την πλατη του <<Μιλα μου Καμελια, πες μου... πες μου ποσο...γαμωτο ποσο με θες...>> οι λεξεις βγαινουν δυσκολα απο το στομα του και σκυβει το κεφαλι του στον λαιμο μου.

<<Ναι Χαρρυ...>> προσπαθω να πω με τη σειρα μου <<Σε νιωθω τοσο ωραια Χαρρυ>> κλαψουριζω και εκεινος βογκαει <<Εισαι ο μονος Χαρρυ... Ο μονος που με κανει να νιωθω ετσι..>> ψιθυριζω και με αυτα τα λογια τελειωνω ενω ο Χαρρυ οπως παντα μετα απο μερικες εισχωρησεις τελειωνει στο προφυλακτικο και πεφτει πανω στο σωμα μου ξεθεωμενος.

~~~

Παιζει να ειναι το αγαπημενο μου κεφαλαιο σε ολο το βιβλιο.

Εριξα πολυ κλαμα εδω :(