Κοιταζω ξανα και ξανα τη βαλιτσα μου. Οι μερες εφτασαν. Μεθαυριο φευγω για την Καλιφορνια. Μολις την προηγουμενη εβδομαδα ηρθε η θετικη απαντηση απο το πανεπιστημιο. Την αιτηση την ειχα στειλει πριν μισο χρονο και ημουν σιγουρη οτι δεν υπηρχε περιπτωση να με δεχτουν. Κι ομως... Μολις διαβασα το γραμμα αρχισα να τσιριζω σαν το καθυστερημενο.

Μολις το ειπα στον μπαμπα ενθουσιαστηκε. Ηταν σιγουρος ειπε οτι θα με δεχοντουσαν παρολη την καθυστερηση. "Τετοιο λαμπρο αστερι ειναι απαραιτητο για τη σχολη τους" φωναξε γελωντας και εγω κλασσικα ρολαρα τα ματια μου.

Ακριβως με τον ιδιο τροπο αντεδρασε και η μαμα. Τωρα τελευταια εχουμε ερθει αρκετα κοντα και ειλικρινα αυτο με κανει να αισθανομαι πολυ χαρουμενη. Την χρειαζομαι οσο τιποτε αλλο. Οσον αφορα τον Πατρικ εν τελει γνωριστηκαμε πριν 1 εβδομαδα. Πηγαμε για καφε οι 3 μας και ομολογω οτι ειναι πολυ κομπλε ατομο. Μπορει να μην θελω να το παραδεχτω αλλα ταιριαζει πολυ περισσοτερο η μαμα μαζι του παρα με τον μπαμπα μου. Οταν κοιτιουνται φαινεται ποσο ερωτευμενοι ειναι.

Οσο για την Αννι και τον Αλεξ... ειναι οι μονοι που δεν ηθελαν με τιποτα να φυγω. Η Αννι βρισκεται στο 3ο μηνα της εγκυμοσυνης και εχει αρχισει ηδη να φουσκωνει. Περασε και εκεινη σε ενα πανεπιστημιο στην Αμερικη, στη Νοτια Ντακοτα αλλα ειπε οτι δεν θα παει. Προς το παρον τουλαχιστον. Ο Αλεξ περασε στο ιδιο πανεπιστημιο με την Αννι, αλλα υστερα απο πολυ κουβεντα αποφασισαν οτι πρεπι να συνεχισει τουλαχιστον αυτος τις σπουδες του.

<<Μα τωρα σοβαρα; Θα πας στη Καλιφορνια;>> ρωτουσε σχεδον καθε φορα που συναντιομασταν η κολλητη μου αγανακτισμενη <<Εμενα δεν με σκεφτεσαι καθολου;>>

<<Βρε Αννι θα σε βλεπω στις διακοπες. Συνεχεια εδω θα ειμαι. Η Καλιφορνια ειναι το ονειρο μου. Παντα ηθελα να σπουδασω σε ενα πανεπιστημιο της Αμερικης. Εχει ο,τι ακριβως χρειαζομαι για να ξεκινησω τις σπουδες μου>>

<<Και ο Χαρρυ;>>

Ο Χαρρυ... Εχω 2 ολοκληρους μηνες να τον δω. Υστερα απο την τελευταια φορα που ειχε ερθει στο δωματιο μου δεν τον εχω συναντησει πουθενα. Ουτε καν τυχαια.

Μου λειπει ομως. Μου λειπει οσο κανεις αλλος. Παρ'ολα αυτα, αυτο που εκανε δεν μπορω να του το συγχωρεσω. Λογικα θα εχει φυγει για την Ιταλια. Ειχε πει στον Αλεξ οτι θα πηγαινε εκει σε ενα πανεπιστημιο που ειχε βρει τυχαια για να συνεχισει τις σπουδες του και τη ζωη του. Θα ειναι καλυτερα ετσι.

Παρολο που δεν μπορω να τον βγαλω απο το μυαλο μου.

Ξαφνικα ανοιγει η πορτα του δωματιου μου και μπαινει μεσα ο Τζος. Θα φυγει για την Ελλαδα σε λιγες μερες μαζι με την Κιαρα για να γνωρησει τους γονεις της.

<<Πως παει;>> ρωταει ευδιαθετος και καθεται στο κρεβατι μου τρωγοντας μια γρανιτα φραουλα.

Προσπαθω να θυμηθω πως ειναι ενα Πραγματικο Χαμογελο. <<Τελεια! Ανυπομονω να φυγω απο εδω>> κοιταζω το δωματιο τριγυρω μου. Τοσες αναμνησει αναμεσα σε 4 τοιχους.

<<Θα σου κανει καλο μια τετοια αλλαγη>> λεει και γνεφω. Ειναι καιρος να ξεχασω τα παντα και ναξεκινησω παλι απο τον μηδεν. <<Εγω μολις επιστρεψω απο την Ελλαδα θα φυγω στη Νεα Υορκη>> λεει υπερηφανος και του χαιδευω την πλατη. <<Ειμαι τοσο εξυπνος που μου μοιραζουν υποτροφιες, καταλαβες;>> λεει για πλακα και γελαω.

<<Χαιρομαι για σενα Τζος>> του πιανω το χερι και χαμογελαει πριν φαει ενα τεραστιο κομματι απο τη γρανιτα του και παθει μπρειν φριζ κανοντας με να πεθανω στα γελια.

<<Μιλησες καθολου με τον...>> ρωταει μολις συνερχεται και κατευθειαν σοβαρευω. Φυσικα και εννοει τον Χαρρυ.

<<Οχι>>

<<Δεν θες να μιλησεις μαζι του;>>

<<ΟΧΙ>>

<<Ουτε για ενα τελευταιο αντιο;>>

Τον κοιταω ευθεια στα ματια ενω δακρυα απειλουν να κανουν την εμφανιση τους. Οχι, Καμελια. Μην τολμισεις και κλαψεις. Τερμα τα δακρυα για τον Χαρρυ. Αρκετα εκλαψες ολον αυτον τον καιρο. <<Οχι σου ειπα. Και σε παρακαλω ας ληξει το θεμα εδω. Για μενα ο Χαρρυ τελειωσε>> σκουπιζω διακριτικα τις ακρες των ματιων μου.

<<Οπως νομιζεις>> λεει σιγανα και γλυφει την μισοτελειωμενη γρανιτα του. <<Πρεπει να παω διπλα. Εχω και εγω ετοιμασιες>> ανακοινωνει και κουναω το κεφαλι μου<<Καμελια, εχω πολυ αγχος>> γελαω και με κοιταει ξαφνιασμενος.

<<Θα τα πας τελεια, αρκει να εισαι ο κλασσικος υπεροχος εαυτος σου. Μη ξεχνας, η Κιαρα σου αρεσει οχι οι γονεις της. Να συμπεριφερεσαι σε αυτην οπως πρεπει και πιστεψε με οι γονεις της θα σε συμπαθησουν αμεσως>> του χαιδευω φιλικα την πλατη και χαμογελαει.

<<Ευχαριστω Συμβουλατορα Καμελια>>

<<Παρακαλ- ΤΙ;>> σηκωνομαι ορθια <<ΤΙ ΕΙΠΕΣ;>> ρωταω και γουρλωνει τα ματια του.

<<Ουπς>> ψιθυριζει μονο.

<<Απο ποτε το ξερεις; Τι...; Πως;>> ρωταω ενω τα εχω χαμενα. Πως ειναι δυνατον να εχει μαθει ο Τζος για τον ιστοτοπο μου; Εχω παρα πολυ καιρο να κανω καποια αναρτηση και να απαντησω σε μηνυματα.

<<Ξεφυγε στην Αννι μια μερα που μιλουσαμε. Μην της το πεις θα με σκοτωσει>> παρακαλαει και παιρνω μια βαθια ανασα.

ΘΑ ΤΗΝ ΣΠΑΣΩΩΩΩΩ.

<<Εμ, εγω φευγω χεχ... Τα λεμε;>> μουρμουριζει ο Τζος και ανοιγει την πορτα για να την κοπανησει. Κοκκαλωνει ομως και γυριζει για να με κοιταξει.

<<Τι συμβαινει;>> παω διπλα του και βλεπω το τελευταιο ατομο που θα μπορουσε να εμφανιστει εκει τωρα.

Ο Χαρρυ στεκεται ακριβως μπροστα μου με ενα κουτι στα χερια του.

<<Εμ εγω φευγω γιατι πρεπει να προειδοποιησω την Αννι οτι... θα εμμ...την σκοτωσεις;>> σπρωχνει τον Χαρρυ και κατεβαινει τρεχωντας τα σκαλοπατια.

<<Γεια>> μιλαει πρωτος και νιωθω τα γαμημενα δακρυα να θελουν να ξαναβγουν μολις ακουω τη φωνη του <<Να εμ- Μπορω να περασω;>>

~~~

Ετοιμαστειτε για τη συνεχεια ;)