Εχει περασει 1μιση μηνας απο την τελευταια φορα που μιλησα με την μητερα μου στο τηλεφωνο και ακομη ειμαι συντετριμμενη. Μαλλον εχει αποφασισει να μην ξαναρθει. Θελει, λογικα, να αφησει την παλια της ζωη πισω και να ξεκινησει απο την αρχη.

Οχι οτι με πειραζει. Απλα αν σκεφτεις οτι κι εγω ανηκω σε αυτην την παλια ζωη... Ενταξει, απλα δεν μπορω να το καταλαβω. Εγω, που παντα ειχα τους πιο φευγατους γονεις, αυτους που επαιρναν μερος στις σχολικες γιορτες μου στο δημοτικο και εφτιαχναν cup cakes και τηγανιτες για να κερασουν ολα τα παιδια του σχολειου, φετος θα με αναγκασουν να κλεισω τα 17 χωρις να τους εχω διπλα μου.

Βασικα,ισχυει αυτο που οταν εχεις κατι δεν το θες και οταν δεν το εχεις σου λειπει. Στα 17 ειμαι αρκετα μεγαλη για να βγαλω τον Χαρρυ, την Αννι και τον Αλεξ για καφε αλλα και παλι μου λειπει το ολο σκηνικο καθε πρωι να με ξυπνανε και να μου τραγουδανε. Το πεντανοστημο πρωινο και ενα cup cake ζωγραφισμενο απο πανω.

Πιο πολυ απο ολα μου λειπει ομως η μαμα. Ειδικα σημερα, 5 Μαρτιου, που πεφτει Σαββατο και ειμαι αναγκασμενη να κατσω σπιτι.

Η ωρα ειναι 8μιση και σηκωνομαι για να κανω τις πρωινες δουλειες. Με το που κατεβαινω, ομως, τα σκαλια για να παω στην κουζινα, ενα μεγαλο καπ κεικ *βρμ να το γραφω στα ινγκλισ* κανει ρην εμφανιση του στα χερια του μπαμπα.

<<Να ζησεις Καμι-Χαμι και χρονια πολλα. Μεγαλη να γινεις με ασπρα μαλλια....>> τραγουδαει και πισω εχει μουσικη υποκρουση απο το λαπτοπ η οποια ειναι ενα κουπλε πιο πισω.

Σβηνω εκπληκτη το κερακι πανω στο καπ κεικ που λεει "Dear Little Princess" με ασπρη κρεμα ζαχαροπλαστικης και τον παιρνω αγκαλια.

<<Χρονια πολλα, αγαπουλα μου>> μου ψιθυριζει στο αφτι.

<<Ευχαριστω. Μπαμπα, ποτε τα σχεδιασες ολα αυτα; Εχω μεινει αφωνη>>

Γελαει. <<Χθες που ησουν ολη μερα στο σχολειο και επειτα πηγες κατευθειαν στην Αννι, αποφασισα να μαθω να κανω καπ κεικ>> λεει χαρωπα και πιανω το τεραστιο γλυκο στα χερια μου.

<<Δεν σε πιστευωωωωωωωωωωω. Ειναι καπ κεικ red velvet. Δεν σε πιστευωωωωωω>> τσιριζω και χοροπηδαω απο την χαρα μου. Το συγκεκριμενο καπ κεικ το ειχα φαει μια φορα πριν πολλα χρονια σε ενα παρτυ ενος φιλου του μπαμπα και μολις το δοκιμασα, κολλησα. Ελεγα συνεχεια στη μαμα να μου το κανει, αλλα παντα μου απαντουσε οτι ειναι δυσκολο και οτι δεν μπορει. <<Ωω επιτελους>>

<<Σου εχω αλλα 14 μεσα στον φουρνο>> μου λεει συνωμοτικα και τσιριζω απο την χαρα μου.

<<Ευχαριστω τοοοσο πολυ. Νομιζα οτι θα τα ξεχνουσες τα γενεθλια μου>> παραδεχομαι και συνοφρυωνεται.

<<Γιατι το νομιζες αυτο;>>

<<Εε να... Μετα απο οσα εγιναν με τη μαμα δεν περιμενα->>

<<Τα δικα σου γενεθλια δεν θα τα ξεχασω ποτε και για κανεναν λογο. Εισαι η μοναδικη μου κορη. Για αυτο και σου πηρα αυτο το δωρο>> μου δινει εναν φακελο που τον εβγαλε απο την τσεπη του.

Το αρπαζω γρηγορα <<Τι ειναι; Τι ειναι;>>

Χαμογελαει.<<Ανοιξε το>>

Το ανοιγω και μολις διαβαζω το χαρτι ουρλιαζω σαν υστερικο <<Δεν. Το. Πιστευω. ΜΕ ΠΗΡΑΝ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ELLEN MAGAZINE ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΗΛΗ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ; OMG ΜΠΑΜΠΑΑΑ>>

<<Απο Σεπτεμβριο ξεκινας δουλεια μικρο ζουζουνι>> μου λεει και για λιγο σταματαω.

<<Που ηξερες οτι δινω συμβουλες;>>

Μου τσιμπαει το μαγουλο <<Εξ αρχης ηξερα για τον ιστοτοπο σου μικρη. Απλα δεν σου ελεγα τιποτα για να μην θυμωσεις. Ειχα στειλει εδω και πολυ καιρο αιτηση για να σε παρουν στο Ellen Magazine και μολις εχθες μου εστειλαν οτι σε δεχτηκαν. Πιο τελειο timing πεθαινεις>>

Γελαω και τον ξαναγκαλιαζω. <<Αληθεια δεν ξερω πως να σε ευχαριστησω>>

<<Ααα απλο. Θα φας και τα 14 καπ κεικ ενω εγω θα ειμαι στη δουλεια και ως δευτερο δωρο δεν θα κανεις ουτε μιση δουλεια για σημερα, τι λες;>> μου απλωνει το χερι του.

<<Συμφωνοι>> του σφιγγω το χερι και μερα απο ακομη μια ζεστη αγκαλια τον αποχαιρετω και φευγει για την δουλεια.

Αφου χλαπακιασω 4 απο τα λαχταριστα καπ κει, ενα μηνυμα στελνεται στο κινητο μου.

Οου. Ειναι ο Τζος. Που με θυημθηκε;

"Χρονια σου πολλα Καμελια. Και να'θελα, δεν μπορω να ξεχασω τα γενεθλια σου"

Χαμογελαω ετοιμη να βαλω τα κλαματα.

"Σε ευχαριστω πολυ Τζος. Σημαινει πολλα για μενα αυτο!>> στελνω και αμεσως μετα μου ερχεται μια φαινη ιδεα. "Θα κανω ενα μικρο παρτυ σημερα αντι για το συνηθισμενο καφε. Θες να ερθεις; Σε παρακαλω;"

"Λυπαμαι αλλα εχω κανονισει ηδη να παω αλλου. Ειμαι σιγουρος οτι θα περασετε ωραια>>

Διαβαζω το μηνυμα του και αφηνω το κινητο στην ακρη. Μου φαινεται τοσο παραξενο να μιλαω μαζι του, επειτα απο ο,τι του εκανα.

Τουλαχιστον, ο Τζος πλεον θα ειναι ενας καλος μου φιλος. Αυτο ποτε δεν το περιμενα να το πω, αλλα...

Το κινητο μου χτυπαει και βλεπω το νουμερο του Χαρρυ. Το χαμογελο επιστρεφει στα χειλη μου.

<<Ναι;>>

<<Χρονια πολλα μωρο μουυυ για τα γενεθλια σουυυυ>> μου λεει τραγουδιστα ο Χαρρυ και εγω γελαω.

<<Σε ευχαριστω, μωρακι μου>>

<<Δεν νομιζω να εχεις κανονισει τιποτα για σημερα εε; Στις 9 να εισαι στο σπιτι της Αννι>>

<<Τι; Μα εγω->>

<<Αυτο που ειπα μπεμπα μου. Στις 9 να εισαι εκει. Εγω, ο Αλεξ και η Αννι θα σε περιμενουμε>>

<<Ουφ καλα>>

<<Αα ναι και με γεια το κουρεμα>> μου λεει στο ασχετο και δεν μπορω να μην παρω μια χαζη γκριματσα.

<<Που το καταλαβες οτι κουρευτηκα;>> λεωκαι πιανω τα πλεον κοντα μαλλια μου που απο χθες φτανουν μεχρι τους ωμους μου. <<Απο την Αννι το περιμενα οχι απο εσενα. Εξαλλου τα κουρεψα μονο 3 δαχτυλα>> του λεω και αμεσως κοκκινιζω απο αυτο που μολις ξεστομισα.

<<3 δαχτυλα ε;>> λεει πονηρα. <<Αν σου βαλω εγω 3 δαχτυλα...>>

<<ΧΑΡΡΥ>> φωναζω ενω γελαω.

<<Ωχου, καλα>> λεει δηθεν νευριασμενη. <<Ολα τα προσεχω εγω παντως, μωρο μου. Αφου ολη την ωρα εσενα κοιταω>> λεει και η καρδια μου φτερουγιζει.

Μου υπενθυμιζει για να παω στο σπιτι της Αννι και το κλεινω. Γινεται να ειναι τοσο υπεροχος;

Νουμερο 7: Παρατηρει την καθε μικρη λεπτομερεια.

Αλοχεσσσσσσ αμιγκοζζζζ

Ελπιζω να σας αρεσε!

Instagram: @ria_zoitsaki

Instagram ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ για το Wattpad: @itsria_wp

Btw εκεί ⬆️ είναι και τα στορυ και γενικά θα βρεις πολλά πράγματα για τις ιστορίες μου. Αν θες τσεκαρε τα και τα δύο και ακολούθησε με❤️