Jake was alweer een week niet langsgeweest. Ik belde hem vaak maar hij nam nooit op. Ik begon te vernoeden dat hij me niet meer leuk vond. Maar kon dat wel als iemand met je ingeprent had? Hij was toch mijn mate. Inmiddels was ik 18 geworden en kon ik zelf autorijden. Ik had de volvo van mijn vader gekregen en had belooft hem goed te verzorgen.

Ik miste jake dus ik belde hem nogmaar eens. Hij nam zoals gewoonlijk niet op dus ik ging bij hem langs.

De auto stopte geluidloos voor zijn huis. Ik hoorde stemmen achter het huis.

Ik gluurde om het hoekje. Jake stond met zijn rug naar ne toe.

'Ik ga het doen!' : zei hij blij, 'Met haar praten bedoel ik.'

Lexi knikte. 'Wanneer?'

'Weet ik nog niet.'

'Niet uitstellen Jake!'

Hij knikte.

Ik kon wel huilen. Als ik het goed begreep wou hij het uitmaken. Of zeggen dat hij alleen vrienden wou blijven. Ik rende terug naar de auto

En reed huilend weg.

Niet veel later kreeg ik een berichtje van Jake

Hey schat!

Ik antwoorde:
Hey

Jacob: lang niet gesproken
Renesnee: je antwoorde nooit op mijn berichten. En je was nooit thuis!
Jacob: sorry
Renesmee: i k ben niks met jou sorry hoor! Ga maar naar Lexi!

Ik gooide mijn mobiel op mijn bed en rende naar buiten. De buitenlucht deed me goed.

Sorry voor het korte stukje :(
Dit is het laatste stuk er komt nog een epiloog en dan is het af.