De volgende ochtend was ELM weer alleen. Even was hen teleurgesteld, maar wist dat het verdacht zou zijn als hun lijfwacht niet op hun post stond. Daarom was ELM ervan verzekerd dat wat hen M0 wilde geven op een plek moest zijn waar hen geen verplichtingen had. Of in ieder geval weinig. Natuurlijk kon ELM dat ook gewoon op de gang doen of na het ontbijt, maar dat voelde niet gepast. Hen wilde een speciale plek hebben, voor een speciaal cadeau. Voor het cadeau schakelde hen M1 in. Die zou zonder problemen het kasteel kunnen verlaten. Daarnaast zou het dan een grotere verrassing zijn als hen het haalde. Gelukkig voor ELM was M0 geduldig en vroeg er niet naar, waardoor alles een geheim voor hen bleef.

'Ik heb waar je om vroeg,' zei M1 met fel brandende ogen die het enthousiasme in hun stem versterkte. Hen gaf een pakketje ter grootte van ELMs hand aan en de majesteit hield het voorzichtig vast. Langzaam pakte hen het uit en voelde een glimlach op hun gezicht toen hen het zag.

'Perfect,' zei hen en voelde hij hart warm kloppen. Hen pakte het weer in en gaf het weer terug aan M1. 'Zorg dat het veilig naar mijn kamer gebracht wordt.' M1 knikte.

'Natuurlijk,' zei hen met een enorme glimlach. 'Oh, ik ben zo benieuwd hoe hen het gaat vinden! Ik zou er bijna bij willen zijn!' ELM lachte.

'Ik ben ook heel benieuwd,' zei hen en voelde zichzelf meegaan in M1s energie.

'Laat me vooral weten hoe het ging, ELM,' zei de chef-kok. 'Oh, ik ben echt heel benieuwd! Wat nou als- Oh dat kan ik echt niet denken, maar wat nou-'

'M1?' vroeg ELM lachend. 'Wat nou als wat?'

'Oh, ja. Nou ja,' zei M1 en keek links en rechts.

'Kom op M1,' zei ELM en had hun lach niet verloren. M1 kwam dichtbij en controleerde of er niemand anders in de keuken was.

'Nou stel nou dat, jeweetwel,' begon M1 op fluistertoon. 'Het is waarschijnlijk heel onwaarschijnlijk, maar wie weet. Dat hen jouw cadeau zo mooi vind dat-'

'Dat wat?' vroeg ELM met hun wenkbrauw opgetrokken en leek M1 in verlegenheid te hebben gebracht.

'Dat hen, nou ja, meer wil dan alleen jouw lijfwacht zijn,' zei M1 uiteindelijk en ELM begon te lachen.

'Dat lijkt me sterk,' zei hen, maar kon hun kloppende hart niet bedaard krijgen.

'Je weet maar nooit!' zei M1. 'Ik heb gelezen dat het wel eens gebeurt.'

'In romans zeker?'

'Of het waren een stel van de keukenroddels, wie weet,' zei M1. 'Maar ik dacht, ik bereid je maar even voor.' Het was even stil, maar M1 wilde die stilte duidelijk snel verbreken. 'Al zou ik, als ik in jouw positie was er zo voor gaan. Het is wel M0 natuurlijk. Volgens mij heb ik je het al vaak genoeg verteld, maar hen is een legende.'

'Dat heb je inderdaad,' zei ELM lachend, maar in plaats van er verder op in te gaan, veranderde hen het onderwerp. 'En hoe staat het met het ontbijt?'

'Dat komt er zo aan, uwe hoogheid,' zei M1 en sprong weer achter het fornuis. Nu ELM weer even alleen was met hun gedachten kon hen niet laten te hopen dat M1s woorden waar zouden zijn. Dat M0 inderdaad meer wilde naast het lijfwacht zijn. En ELM moest toegeven dat hen net zoals M1 er voor zou willen gaan, met de ingewikkelde gevolgen van dien.

//

De vorige nacht had ELM het cadeau voor M0 verstopt zodat het niet per ongeluk door hen gezien zou worden. Hen had het in de binnenzak van hun buitenmantel gedaan, wetend dat hen het makkelijk mee zou kunnen nemen de volgende dag. Nu de middag versterken was en het avondeten ten einde, wist ELM dat dit het moment zou zijn en voelde hun maag meerdere salto's maken uit nervositeit.

'En wat is uw plan voor deze avond?' vroeg M0 toen ELM de eetzaal uitkwam. 'Wilt u de bibliotheek bezoeken, een bad nemen, meteen slapen?'

'Er zou een kometenregen moeten zijn,' zei ELM. 'Dus daar zou ik graag naar willen kijken.'

'En waar wilt u dat doen?' vroeg M0 en ELM glimlachte.

'Als je mij volgt,' zei hen en hun lijfwacht keek hen vragend aan, maar deed wel wat hen gezegd werd.

'Is er een speciale plek waar de sterrenhemel beter kan worden gezien, uwe hoogheid?' vroeg hen toen ze de koude buitenlucht in stapten en ELM was blij dat hen hun mantel al bij hun had.

'Precies,' zei hen. 'Maar het is wel nog op het landgoed, dus de kasteelgronden zullen we niet verlaten.' M0 knikte.

'Ik ben benieuwd.' Ze liepen in stilte verder en ELMs hart leek harder te kloppen hoe dichter ze bij de plek kwamen die hen in gedachten had. Ze lieten het kasteel wat achter en gingen een kleine heuvel op die voornamelijk uit hoogreikend gras bestond. ELM kon niet laten hun hand over de sprieten te laten gaan terwijl hen naar de hemel keek om te zien of het al een goede plek was.

'Hier,' zei ELM en stopte terwijl hen recht in de melkweg keek. De eerste vallende sterren had hen al gespot en het cadeau dat hen in hun binnenzak had leek bijna te branden van ongeduld. 'Dit is de beste plek.' Het was even stil tot M0 sprak.

'Is dit de plek waar je over vertelde?' vroeg hen. 'Waar je samen met je vader en heerser SEN kwam?' ELM knikte.

'Ja, al was er toen een boomstam waar we op zaten,' zei hen. 'Al is die waarschijnlijk wat vergaan. Destijds was die al redelijk aan hun eind.' Het was stil terwijl ze de sterren bekeken en ELM verzamelde alle moed om zich om te draaien en hun lijfwacht aan te kijken. Toen het lukte leek het bijna of M0 de sterrenhemel was, zo graag wilde hun oog hen blijven zien.

'M0,' begon ELM met kloppend hart. 'Ik heb nog iets voor je. Als bedankje dat je steeds aan mijn zijde staat, dat je me gered hebt en-' hen haalde even adem, 'en dat je me steeds weer kalmeerd na mijn nachtmerries.' ELM keek even weg toen hen een blos op hun wangen voelde branden. 'Het is gewoon dat je de eerste lijfwacht bent die dat ooit voor me gedaan heeft, dus bedankt.' Nu pakte hen het pakketje en overhandigde het aan M0. Hoewel het best donker was, was ELM niet bang dat hen het niet kon zien. M0s ogen werkten zowel overdag als 's nachts optimaal. De robot nam het voorzichtig in hun handen en wikkelde het cadeau voorzichtig uit het paarse papier. Onder het paars zat een glazen roos. Een met strepen van donkerrood die door de bladeren als aderen trokken. M0 keek er eerst verbaasd naar, daarna raakte hen het voorzichtig aan en bekeek het van alle kanten. Uiteindelijk richtte hen de glazen roos naar de sterrenhemel. Al dat in stilte die vreemd op ELM drukte.

'En?' vroeg ELM bijna bevend. 'Wat vind je ervan?'

'Ik heb er geen woorden voor,' zei M0 nog steeds vol fascinatie kijkend naar de roos. 'Wonderschoon lijkt zelfs niet uit te drukken hoe mooi het is.' ELM voelde hoe de spanning werd vervangen door vreugde en een glimlach verscheen op hun gezicht.

'Ik ben blij dat het bevalt,' zei hen en M0 knikte terwijl hen nog een laaste blik op de roos wierp voordat hen het weer veilig inpakte en opborg in hun mantel. Nu waren M0s ogen op ELM gericht. Het leek anders dan normaal. M0 zette een stap naar voren en legde hun hand tegen de achterkant van ELMs hoofd terwijl hen hun gezicht op de bovenkant van hun hoofd plaatste. Weer die vreemde, maar fijne schok.

'Bedankt, ELM,' zei M0 en trok zich wat terug. Niet wetend wat te zeggen keek ELM hen met knalrode wangen aan.

'Er- ja! Graag gedaan,' wist hen uit te brengen, maar het was alles behalve soepel. M0 glimlachte en trok hen daarna in een onverwachte, maar warme knuffel die ELM graag beantwoordde. Ze stonden daar, hoe lang wist ELM niet, een tijdje. ELM sloot hun oog en drukte zich tegen M0 aan. Hun hartslag wilde niet omlaag gaan terwijl ze daar in elkaars armen stonden en ELM vroeg zich af of hun hart ooit wel zou willen vertragen.

'ELM,' zei M0 voorzichtig en ELM keek vragend op. 'Je zei dat je me alles zou willen geven, toch? Dus ik vroeg me af of je me een vraag zou kunnen beantwoorden...'

'Als dat is wat je wil, natuurlijk,' zei hen en glimlachte. 'Je mag me alles vragen en ik zal die zo goed mogelijk proberen te antwoorden.'

'Ook eerlijk?'

'Als dat is wat je wil; ja.' M0 leek even dieper adem te halen en hield ELMs blik vast met die van hen.

'Wat zou je doen als je erachter kwam dat iemand die je goed kent en vertrouwd, fouten heeft gemaakt die eigenlijk niet te verantwoorden zijn?' vroeg hen en ELM liet een vastgehouden adem los. Hen had het einde van de zin anders voorspeld en was bijna verbaasd door de vraag.

'Wat voor fouten?' vroeg hen en deed een kleine stap naar achteren waardoor de knuffel werd verbroken, maar hen M0 beter kon zien. M0 keek weg, naar de sterrenhemel alsof daar de antwoorden stonden. Het was voor een lange tijd stil tot hun lijfwacht eindelijk sprak.

'Iemand hun toekomst ontnemen,' zei hen. 'Zonder een schuldgevoel te hebben.' Het was weer stil.

'En waarom was dat schuldgevoel er niet, denk je?' vroeg ELM proberend meer oog op de situatie te krijgen. Hoewel hen een andere wending in de avond had verwacht, vond hen het niet erg dit pad in te slaan.

'Omdat hen het eerst niet door had hoe groot het effect zou zijn,' zei M0, dit antwoord was er sneller, maar ELM kon de pijn in hun gezicht zien. 'Ik- Ik dacht dat ik het goede deed. Mijn systemen zeiden van wel. Alles leek correct. Alleen toen ik eenmaal het lichaam achter me had gelaten ontmoette ik bij toeval hun familie...' M0 legde een hand voor hun ogen en leek bijna in pijn te verkeren. 'Ik dacht eraan de gedachten te verwijderen, maar ik wil mijn geheugen en kennis bewaren kosten wat het kost. Als ik per ongeluk iets met die herinnering verlies wat ik nodig heb- Ik zou mezelf nooit kunnen vergeven. Al kan ik dat nu ook niet.'

ELM wist niet wat hen moest zeggen. Elk woord waar hen op kwam leek onnodig of nutteloos. Hen kon enkel het pijnlijke gezicht van M0 observeren die hun ogen bijna een minuut al gesloten had.

'Het spijt me, ELM,' zei M0 uiteindelijk en hun blauwe lichten verlichtte weer hun gezicht. 'Vergeet wat ik gezegd heb. We waren hier om naar de sterren te kijken, niet?'

'M0,' zei ELM zodat hen niet weg kon kijken met nog steeds zo'n verslagen blik in hun ogen. 'Het feit dat je spijt hebt zegt al iets. Het feit dat de herinnering niet hebt verwijderd ook. Ik weet niet wat de aanleiding was waarom je hen doodde, maar die feiten maken je niet slecht en laten mij niet slecht over je denken. Iedereen maakt fouten. Sommige hebben een grotere impact dan anderen. Maar zolang je er van kan leren...' M0s ogen waren weer even gesloten en hen knikte.

'Zelfs als ik de herinnering zou verwijderen, zou ik weten dat er een gevecht was,' zei hen in een fluistering en een hand ging over de krassen van hun gezicht. 'Maar ik voel me niet schuldig hen vermoord te hebben, enkel wat ik hun familie heb aangedaan...'

'Dat is logisch toch?' zei ELM. 'Zeker als je ze gebroken heb gezien terwijl ze rouwden over het verlies van een familielid.' M0 zuchtte diep en keek ELM aan. Hun woorden leken verdwenen en hun zin werd bijna niet gevormd. 'Er is nog niets anders wat ik denk dat je moet weten. Ik dacht het eerst niet te vertellen, omdat ik enkel jouw lijfwacht bent. Maar ik wil niet degene zijn die jou beschermd als je niet op zo'n iemand als ik zit te wachten.'

'Oké,' zei ELM en keek hen afwachtend aan.

'Degene die ik vermoord heb was mijn eerste meester,' zei M0 en hield hun handen op. 'Met deze twee handen en ik had me nooit beter gevoeld dan op dat moment.' Even een moment dacht ELM bang te zijn. Bang voor M0. Bang dat hen hun handen op hun keel zou zetten en alle lucht eruit zou knijpen. Maar dat beeld werd net zo snel weggevaagd als het kwam. Het werd overspoeld met de goede herinneringen die hen met hen had. M0 liet hun handen weer naar hun zijde vallen en zuchtte diep terwijl hen weg keek.

'Je zei dat je eerlijk antwoord wilde? Of ik je nog vertrouw nu ik weet wat je gemaakte fouten zijn?' vroeg ELM en M0s blik ging weer terug naar hen terwijl hen knikte. ELM haalde even goed adem, probeerde hun gedachten goed op een rijtje te zetten en sprak. 'De hoeveelheid vertrouwen die ik in je hebt is niet uit te drukken. Alles wat je voor me gedaan hebt... Ik- Natuurlijk vertrouw ik je nog steeds. Pas als je dat vertrouwen zou krenken door mij iets aan te doen zou ik een tweede keer denken.' Hen kwam dichterbij en legde hun hand op de groeven in M0s gezicht.' Wat is gebeurd is gebeurd. We kunnen het verleden niet veranderen, enkel vertrouwen in de wending van de toekomst.' M0 legde hun hand over die van ELM en gaf hen een kleine glimlach.

'Ik ben blij dat ik je dit heb kunnen vertellen,' zei hen. 'Het leek steeds niet het goede moment.'

'Maar nu wel?' vroeg ELM terwijl M0 ELMs hand verplaatsten zodat het tussen hun twee handen kwam te liggen.

'Nee,' zei hen lachend en leek bijna onbewust met hun vingers over de littekens van ELMs hand gaan. 'Maar wel ver genoeg van oren die ik dit liever niet laat weten.'

'Dat probleem ken ik,' zei ELM die nu hun andere hand op die van M0 legde. 'Het is een grote roddelstal in ons kasteel.'

'Vertel mij wat,' zei M0. 'Voordat ik jouw lijfwacht was, was naast een deur op wacht staan ook het moment waarop alles doorverteld werd. Het was echt niet normaal hoeveel geruchten er de rondte gaan.'

'Nog een goeie gehoord?' vroeg ELM.

'Er was er een die beweerde dat heerser SEN eigenlijk degene was die jou gemarteld had...' antwoordde M0 en ELM trok verbaasd hun wenkbrauw op terwijl hen genoot van hoe hun handen nog steeds elkaar vasthielden. 'Dat was wel de meest extreme. Momenteel gaan er vooral roddels over ons de ronde.'

'Oh?' zei ELM en voelde hun hart weer sneller slaan. 'Zoals?'

'Nou ja,' zei M0 en kwam wat dichterbij waardoor de paar centimeters die nog tussen hen waren, millimeters werden, 'dat wij misschien iets gaande hebben.'

'Interessant,' zei ELM, maar kon de glimlach niet van hun gezicht halen. 'En? Denk je dat de roddel waar is?'

'Dat hangt van de volgende paar woorden af,' zei M0. 'Hoe sterk zijn jouw gevoelens voor mij, ELM? Ik weet dat ik die van mij namelijk nog moeilijk geheim voor je kan houden.' ELM was even niet zeker of hen het goed gehoord had, maar wist ook dat hen niet stil kon blijven. Het was nu of nooit.

'Sterker dan goed voor me is,' antwoordde ELM en zag een bekende glint in M0s ogen. Hun hand ging naar ELMs gezicht en hun duim rustte voorzichtig op de littekens in de hoek van hun mond. Met een tevreden zucht sloot ELM hun oog en niet veel later voelde hen de prettige tinteling. Deze keer niet op de bovenkant van hun hoofd, maar op hun lippen. Het elektrische gevoel schoot door hun hele lichaam heen en verwarmde elk deel van hun lichaam. Pas toen het gevoel wat weggeebd was, opende hen hun oog weer om M0s gezicht heel dichtbij te vinden. ELM legde hun voorhoofd tegen die van hen en zuchtte in tevredenheid. De sterren acht had niet mooier kunnen zijn.

----------

Misschien dat ik ooit nog wat verder schrijf, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik een ander au begonnen ben (woeps) xD

Maar dit is het voor nu, een beetje cliché einde, maar het is eigenlijk gewoon een fanfic voor mezelf 😂

Anyhoops, ik hoop dat jullie allemaal een dag hebben! ( ' ▽ ' )ﾉ