Waarschuwing: Nachtmerries, marteling, paniek aanvallen

De reis naar het kasteel was vanaf het graafschap kort en voordat ze het wisten waren ELM en hun lijfwachten bij de bestemming aangekomen. Hoewel het plan eerst was met meer naar het kasteel te reizen, was een kleiner gezelschap minder opvallend en reed het sneller. Eenmaal voor de poort was ELM even bang dat ze niet binnen zouden worden gelaten doordat die potdicht zat.

'Hoogheid ELM?' werd er gevraagd en ELM maakte oogcontact met een poortwachter die vragend hun kant op keek.

'Ik ben hier voor hare majesteit de koningin,' antwoordde hen en de wacht knikte. Niet veel later ging de poort open en liet hen het kasteel achter de deuren zien. De bogen die naar de uiteindelijke ingang leidden waren hoog en bezet met verschillende mozaïeken. ELM kon zich vaag herinneren destijds net zo onder de indruk te zijn als nu. Alles leek te stralen in een langzaam ondergaande zon terwijl hoeven klikten op de stenen straten en galmend door de omliggende bloemenvelden trokken.

'Kan ik uw paarden van u nemen?' vroeg er een dienaar toen ze de uiteindelijke ingang van het kasteel bereikt hadden en afstapten.

'Dat zou fijn zijn,' zei ELM en zag hoe de paarden vol liefde overgenomen werden.

'Koningin Alice verwacht uw komst,' zei een andere dienaar die de deur voor hen opende. ELM stapte met hun lijfwachten naar binnen en kon niet laten bijna jaloers te zijn op de inrichting van het kasteel. ELM wilde het geen kasteel meer noemen, eerder een paleis.

'Als u mij wil volgen hoogheid,' zei de bediende en ELM knikte terwijl hen zo veel mogelijk van het interieur aan opnemen was. Uiteindelijk kwamen ze bij de enorme toonzaal waar kandelaars met diamanten aan het plafond hingen en de lichtblauwe vaandel aan de wanden met gouden randen schitterde.

'Hoogheid ELM,' werd er in een warme stem gezegd. 'Zo fijn dat u het kon maken.'

'Koningin Alice, het is me wat jaren geweest,' zei ELM terwijl Alice naar hen toe liep met een grote glimlach op haar lippen. Haar nu grijze haar maakte een contrast met haar donkere huid, maar haar ogen leken geen spat veranderd te zijn. Er stond dezelfde levendigheid in van al die jaren geleden.

'Het is me veel te lang geweest,' zei Alice en legde haar handen aan weerszijde van ELMs gezicht om hen zo beter te bekijken. 'Ach, kind toch, wat hebben ze met je gedaan? Dit was niet heerser SENs hun schuld hoop ik?' ELM kon niet laten een lach te ontsnappen en schudde het hoofd.

'Nee,' zei hen en zuchtte. 'Het is- het is een lang verhaal.'

'Misschien dat we daar morgen tijd voor hebben. Als je het kwijt wil hebben tenminste,' zei ze en keek nu achter ELM waar hun lijfwachten wat gespannen stonden. 'En wie heb je meegebracht?'

'Mijn lijfwachten,' zei ELM. 'Wacht Jonas en wacht M0.'

'Oh,' zei Alice met een warme glimlach, 'dan wens ik uw wachten een warm welkom.'

'Dank u uwe hoogheid,' zeiden Jonas en M0 tegelijkertijd en maakten een buiging.

'Ik moet zeggen,' zei Alice terwijl haar ogen op M0 bleven hangen, 'dat ik ooit een robot in mijn hofhouden heb gehad uit dezelfde streek als M0 hier.' Een frons vormde zich op haar voorhoofd en ze dacht even na. 'Ik denk dat hen zelf naar jullie hofhouden is gegaan,' zei ze. 'Kan dat kloppen?'

'Wat is hun naam?' vroeg ELM.

'M1-2157-3000,' antwoordde Alice. 'Met twee verschillende ogen, een rood en een blauw.'

'Dan denk ik dat hen nu onze chef-kok is,' zei ELM en Alice leek verrast.

'Echt? Onze M1 is een kok geworden?' vroeg ze en leek te stralen. 'Ach, doe hen de groeten van mij als je weer terug bent. Ik hoop weer wat van hen te horen, hen moet niet bang zijn weer eens een berichtje te sturen.' ELM glimlachte.

'Dat zal ik doen dan,' zei hen. 'Maar ik moet jammer genoeg zeggen dat ik hier niet ben om over dit soort dingen bij te praten...' Alice knikte.

'Ik weet het, heerser SEN heeft mij al de nodige informatie gestuurd. Er is wat te regelen,' zei ze en zuchtte. 'We kunnen maar beter nu beginnen. Je weet immer nooit wat voor nieuwe problemen we tegen kunnen komen. Kom, dan zoeken we een comfortabele plek op om dat gesprek te beginnen.'

//

Zelfs na het eten bleef het gesprek doorgaan. Alice zag in dat er strengere regels moesten komen in de jachtpermissies en dat de graafschappen aan de grens een betere communicatie met elkaar moesten hebben. ELM was het daar mee eens, het zou het overzicht van welke diersoorten waar waren makkelijker maken en daarbij de bescherming van hun leefgebieden. Eenmaal uitgeput in bed, was nog steeds niet alles besproken, vooral de financiële problemen moesten nog uitgezocht worden. Wat was er nodig om alles te behouden en de rijken gestroomlijnd met elkaar samen te laten werken zonder enige blokkades? ELM probeerde er vermoeid nog over na te denken, maar kon hun hoofd er niet om winden. Maar hoewel hen zo vermoeid was, leek hun lichaam niet te willen slapen. Het was net iets te veel geweest vandaag, er was net iets te veel gebeurd. Alle gesprekken liepen door elkaar en ELM probeerde zich nog een paar planten namen uit Myo's tuin te herinneren, zonder al te veel succes. Na een paar uur geprobeerd te hebben te slapen, gaf hen het op en stapte het bed uit.

'Goede nacht majesteit,' zei M0, het leek alsof hen hen verwacht had.

'Majesteit?' vroeg Jonas verbaasd. 'Moet u niet-? Zou u niet-? Het is bijna drie uur 's nachts?' ELM knikte vermoeid.

'Het lukt me niet te slapen,' zei hen. 'Zou iemand met mij mee willen lopen voor een kleine wandeling, in de hoop mijn hoofd wat leeg te kunnen maken?'

'Natuurlijk,' zei M0 voordat een seconde de kans kreeg om Jonas erover na te denken.

'Dank je M0,' zei ELM en keerde zich naar Jonas toe. 'We zijn hopelijk over een uurtje terug.' De wacht knikte.

'Ik houd hier alles in de gaten,' zei hen. 'Al kan ik ook met u mee.' ELM schudde het hoofd.

'Dat hoeft niet,' zei hen. 'Daarnaast vind ik het ook fijn te weten als er niet iemand mijn kamer in is gegaan om mij in mijn slaap te vermoorden.' Jonas' hoofd werd bijna wit.

'Oh, nee, natuurlijk, ik zal goed op blijven letten!' zei hij. 'Maakt u zich maar geen zorgen hoogheid.'

'Dank je, Jonas,' zei ELM en richtte zich nu op M0 die bijna amusant het gesprek aan had gehoord. 'Na u.'

'Weet u dat zeker hoogheid?' zei M0 nog net niet plagend omdat Jonas nog in gehoorsafstand was.

'Je weet wat ik bedoel,' zei ELM hoofdschuddend zich ook bewust van Jonas' aanwezigheid. Ze moesten niet doen alsof hij er niet was. Hoewel ELM hun andere lijfwacht vertrouwde geen roddels rond te strooien, wist hen dat hij soms onbewust zijn mond voorbij praatte. Vaak onbelangrijke details, maar sommige onbelangrijke dingen konden van groot belang zijn. Hoewel er misschien officieel er niks tussen ELM en M0 speelde. Wist ELM dat hun diepgewortelde vertrouwen door sommige als interessant kon worden beschouwd. Ze waren enkel vrienden, moest ELM zich voorhouden om niet langzaam gek te worden. Om hun gevoelens onder het oppervlak te houden. Want hen werd zich langzaam bewust dat hen niet zo makkelijk van het aangewakkerd vuur af kon komen. Daar waren M0s ogen veel te aanlokkelijk voor. Of hun hele zijn trok ELM in zulke mate aan dat hen het niet negeren kon.

'Toch interessant dat koningin Alice u beschouwd als haar kind dat haar eindelijk weer bezoekt na jaren niks van hen gehoord te laten hebben,' zei M0 toen ze het einde van de gang bereikten en de hoek om gingen.

'Ik was ook verbaasd eerst,' zei ELM. 'Maar vreemd genoeg voelde het vertrouwd.'

'Ze geeft wel zo'n uitstraling,' zei M0. 'Ik denk dat ze het beste voor haar koninkrijk voor heeft en het liefst een balans heeft tussen het beste voor haar land en de onze.' ELM knikte instemmend.

'Dat denk ik ook,' zei hen. 'Ze staat er sterk op de vrede te behouden. Niet enkel op landelijk niveau, maar ook tussen de verschillende graafschappen.'

'Ik hoop dat jullie morgen tot een duidelijke beslissingen kunnen komen,' zei M0 en ELM knikte.

'Ik ook,' zei ELM, maar liet plots al hun zorgen los in een stormvloed aan woorden. M0 bleef stil en hoorde alles aan. Elk detail waar ELM graag van wilde weten of het ook tussen de graven zou werken. Elk woord waarin ELM uitte hoe graag hen wilde dat Myo hun tuin gewoon door kon zetten en de natuur in hun hele graafschap en daar buiten gaande kon houden. 'Ik hoop gewoon,' concludeerde ELM uiteindelijk na naar hun gevoel een lang monoloog, 'dat alles goedkomt. Dat graaf Myo door kan gaan met het beschermen wat hen zo lief heeft. Ik wil niet verwoesten waar hen zo hard voor gewerkt heeft...' M0 knikte met begrip.

'Dat is te begrijpen,' zei hen en legde een hand op ELMs schouder. De hand was warm en ELM kon niet laten te ontspannen onder de aanraking. Hun oog ging naar die van de robot. De twee blauwe ogen straalde helder in de wat donkere gang die de lichten gedimd had. 'Maar wat er ook besloten wordt, weet dat het het beste is wat je bereiken kunt.' Een kneepjes in hun schouder en ELM sloot hun oog.

'Ik weet het,' zei hen met een zucht en keek M0 weer aan. 'Dankje.' Hun lijfwacht knikte bemoedigend.

'Denk je dat je weer slapen kunt?'

'Ik hoop het,' zei ELM en zuchtte weer. 'En anders...'

'Sta ik voor je deur,' zei M0 met een lach en ELM voelde zich warm worden. 'Maar ELM?'

'Hm?'

'Probeer echt te slapen. De geest werkt beter na gerust te hebben,' zei M0 met een bezorgde blik. ELM knikte en kon niet negeren hoe de vlinders in hun buik rond fladderden.

De volgende dag kwamen de twee majesteiten uiteindelijk tot een oplossing, niet de ideale, maar ELM was blij weer naar huis te kunnen. Ondanks hun korte nachtrust had hen er toch nog wat van kunnen maken, waardoor hun hoofd er weer wat beter naar stond.

'Hoe lang is het nog rijden?' vroeg hen op vrolijke toon.

'Nog wel een paar uur, hoogheid,' zei Jonas.

'Ik hoop dat u geen zadelpijn krijgt,' zei M0 en ELM lachte.

'Ik niet, jullie?' Hun lijfwachten schudden het hoofd.

'Nee, uwe majesteit,' zeiden ze en ELM had een goedkeurende glimlach op hun gezicht.

//

Hoewel de heenweg en de helft van de terugweg zonder problemen was, mochten de laatste paar uren niet zo zijn. Het begon met M0 die zei iets nabij op te vangen en resulteerde in dozijn ongenodigde gasten die zich op hen worpen.

'Majesteit!' riep Jonas in paniek en gooide zich op een van de belagers die naar ELM toe gesprongen was.

'Hoogheid, kijk uit!' riep M0 duidelijk toen een ander zich op ELM richtte. Gelukkig was hen niet weerloos en wist het zwaard in hun zadeltas tevoorschijn te trekken. Met de ruggen naar elkaar gericht stond hen samen met hun lijfwachten te wachten op een volgende aanval. De andere belagers lagen al bewusteloos op de grond. Staal raakte staal en ELM kreeg niet mee hoe de wachten aan hun zijde de aanvallen pareerden. Het was een moment van vervaging en hoewel ELM hun voeten in de grond wist te houden, kon hen later niet herinneren wie of hoeveel hen uiteindelijk aangevallen hadden. Enkel één moment bleef hen bij. Het was een moment van paniek en verrassing. Een van de neergevallen belagers was weer te been en klaar om te vechten. ELM had hen niet gezien. Jonas ook niet, maar M0s scherpe systemen hadden de bewegingen waargenomen en de berekeningen gedaan. Het was dat moment dat de robot ELM aan de kant schoof en een klap in hun borstplaat nam terwijl er een schelle piep door de lucht trok. ELM vertrok bij het geluid, maar nog meer toen hen zag dat de ogen van M0 geen licht meer gaven.

'M0!' schreeuwde hen alsof hun lijfwacht de klap nog kon ontwijken. Hun oog ging naar degene die hen geraakt had en met een geconcerteerde woedend stortte ELM zich op hen. Al het gevoel leek uitgeschakeld te zijn terwijl hen op de belager inhakte. Het enige waar ELM nog aan kon denken was het beschermen van M0s lichaam, dat het niet nog verder beschadigd raakte.

Wat was die vervloekte piep ook? Het leek Jonas niet te beïnvloeden, die vocht zonder aarzeling door. Degene die M0 op de grond gekregen had, lag nu op de grone en ELM spuugde het bloed uit hun mond na een laatste klap in hun gezicht te hebben gekregen die hen twee keer zo hard geretourneerd had. Na nog een ander van hun belagers goed te hebben geraakt met hun zwaard, vond ELM zichzelf in een kring van bewusteloze lichamen. Misschien was een enkeling dood, maar aan de ademhalingen te zien betwijfelde hen dat.

'M0,' zei ELM zich realiserend dat die hulp nodig had. De ogen waren nog steeds gedoofd en ELM moest een brok in hun keel wegslikken.

Het komt goed, dacht hen. Dat moet.

'Hoe gaan we hen naar het kasteel verplaatsen, majesteit?' vroeg Jonas en ELM haalde hen uit hun gedachten. Hen keek om naar de paarden die wat afstand van het gevecht hadden genomen.

'Ik vrees dat we wat langzamer moeten gaan rijden,' zei hen en de lijfwacht knikte.

'Gaan we hen gewoon over het paard heen leggen?' vroeg hij.

'Dat lijkt me het beste,' zei ELM en zag al dat Jonas het alleen wilde doen. 'Laat mij je helpen.'

'Maar majesteit,' begon Jonas, maar stopte met sputteren toen hij een serieuze en vermoeide blik van de hoogheid kreeg. Niet veel later lag M0 op het rug van hun paard en ELM kon niet helpen om met een zwaar hart naar de robot te kijken. Hoewel hen wist dat M0 makkelijk weer te maken was, was hen bang dat er iets fataals geraakt was. Iets wat M0 de M0 maakte die hen kende. Dat hun geheugen geherprogrammeerd moest worden en daarbij al hun herinneringen verloor. Het was een enge gedachte en één waar ELM niet over na wilde denken.

'Laten we gaan,' zei hen daarom. 'Hoe sneller we thuis zijn hoe beter.' En hen spoorde hun paard aan.

//

'Wat is er gebeurd?' vroeg de poortwachter vol paniek toen die het lichaam van M0 over het paard gelegen zag.

'M0 is uitgeschakeld geraakt door een belaging,' zei ELM. 'Hen heeft zo spoedig mogelijk hulp nodig.' De poortwachter knikte en niet veel later waren er extra handen om M0 veilig naar binnen te krijgen. Het nieuws van M0s gedoofde ogen, verspreidde zich zo snel dat toen hen op een bed werd gelegd voor inspectie, SEN binnen kwam.

'Een belaging?' vroeg de heerser zonder eromheen te draaien en inspecteerde ELM bezorgd van alle kanten.

'Nog niet twee uur van het kasteel verwijderd,' zei ELM en hun blik dwaalde naar M0. 'Ik weet niet waar ze vandaan kwamen...'

'Ik zal een patrouille langs jullie route sturen om ze vast te zetten,' zei SEN met samengeknepen ogen. 'Hoe durven ze de tweede van de troon te belagen!' ELM knikte wat afwezig en keek naar hoe een robot M0s wond bekeek.

'Wat kan je ervan zeggen?' vroeg hen de robot die een buiging maakte voor dat die begon te praten.

'Niet onmaakbaar, uwe hoogheid,' zei hen. 'Maar ik vind vreemd dat hun systemen zich uitgeschakeld hebben.'

'Hoe bedoel je?'

'Zo'n wond doet veel, maar vaak blijven de systemen in het hoofd nog draaien hoewel die in het lichaam wat vertragen om geen onnodige kortsluiting te veroorzaken,' vertelde de robot. 'Het is dus vreemd dat hen niet meer reageert...' ELM keek bezorgd.

'Maar je kunt hen maken, toch?'

'Ja, natuurlijk majesteit,' zei hen en de hoogheid haalde opgelucht adem. 'Maar weet u misschien waardoor hun hoofdsystemen uitgeschakeld zijn geraakt?'

'Er was wel een vreemde hoge piep,' zei ELM zich het nare geluid herinnerend.

'Een vreemde hoge piep?' ELM knikte en de robot legde een hand op hun kin. 'Daar heb ik nooit eerder van gehoord, maar misschien wel eerder gezien.' Hen pakte een vreemd object van een tafel die net de kamer in was gerold en stapte naar M0s lichaam toe.

'Ik zou wat afstand nemen majesteit,' zei hen terwijl het object glinsterde in het kamerlicht. 'Er is kans op staal splinters voor hen die te dicht bij staan.' ELM knikte en deed een paar stappen naar achteren om zo naast hun bloedverwant te komen te staan.

'ELM,' zei SEN op gedempte toon. 'Wat is er nou echt gebeurd? Ik wil het hele verhaal weten, begin tot eind.' SENs ogen stonden streng en ELM zuchtte, hen zou M0 bezoeken als hen weer gemaakt was. Nu moest hen SEN vertellen wat hen nog wist en hoewel dat weinig was, wilde hen dat liever niet bespreken in een operatiekamer.

//

Toen ELM eindelijk alles had verteld tot in het kleinste detail dat hen zich nog kon herinneren, bleek M0 weer gerepareerd te zijn en ELM was meteen aan hun zijde. M0s ogen waren gesloten, maar de bekende ademhaling was aanwezig en wanneer ELM hun hand aanraakte was die weer warm. Een zucht van opluchting verliet hen en hen kon hun blik niet van M0s gezicht halen. Na een paar minuten schoven hun ogen langzaam open en keken ELM scannend aan.

'Goede middag hoogheid,' zei M0 en ELM kon niet laten vol vreugde te glimlachen. Warmte vulde hun lichaam en hen gaf M0s hand een kneepje om die daarna los te laten.

'Goed je ogen weer open te zien,' zei hen zich inhoudend de robot niet om de hals te vliegen.

'Goed om u hier te zien,' zei M0 met een speelse glimlach en kwam overeind. Hun ogen werden even glazig, maar waren daarna weer helder. 'Hm,' zei hen. 'Het is een tijd geleden dat ik zo buiten bewustzijn ben geweest. Mijn systemen zijn nog steeds bezig alle functies te controle.'

'Wat denk je dat het veroorzaakte? Het kon niet enkel die klap zijn, toch?' vroeg ELM en M0 dacht even na.

'Er was een piep,' zei hen. 'Ik vrees dat ze in bezit zijn van een wapen dat mijn circuits in de war kan brengen. Gelukkig is niks fataals geraakt.'

'Gelukkig niet,' zei ELM met een lichte frons in hun gezicht. 'Ik zou niet weten wat ik zonder je zou moeten.' M0 gaf een warme glimlach en sloot even hun ogen met een bijna tevreden zucht.

'Jonas er hopelijk heel vanaf gekomen?' vroeg hen en ELM knikte. 'Ik ga ervanuit dat u dat ook bent, anders had u waarschijnlijk ergens anders gelegen.' ELM lachte.

'Dan lag ik waarschijnlijk in tien lagen verband,' zei hen en de robot lachte nu ook.

'Krijg ik eigenlijk nog ziekteverlof?' ELM keek hen aan en dacht na.

'Wat zou je in dat verlof willen doen?' vroeg hen.

'Geen idee,' zei M0. 'Misschien dat ik met een bepaalde ELM een wandeling zou willen maken in plaats van in deze kamer de hele dag te blijven.'

'Dat kan geregeld worden,' zei ELM en niet veel later liepen ze de kamer uit. M0s stappen waren eerst wat onstabiel, maar hun systemen leken al snel de miscommunicatie in hun lijf op te lossen waardoor hen zonder problemen met ELM door de binnentuinen liep.

'Heb je er eigenlijk al over nagedacht?' vroeg ELM en M0 keek hun vragend aan. 'Over wat je zou willen hebben?'

'Oh,' zei M0. 'Niet echt eigenlijk.' Het was even stil. 'Al zou ik met alles blij zijn wat u verzint.' ELM zuchtte ongemerkt en keek de lucht in. De wolken in de lucht verborgen de ondergaande zon en kondigden een regenachtige avond aan.

'Ik moet eerlijk toegeven dat ik niks kan bedenken?' zei hen.

'Echt niet?' vroeg M0 met een toon in hun stem die liet blijken dat hen hen niet helemaal geloofde.

'Waarom zou ik het anders vragen?' zei ELM en keek naar de blauwe ogen die hen zich warm lieten voelen.

'Om mij te plagen natuurlijk,' zei M0 en ELM schudde lachend hun hoofd.

'Nee, ik kan gewoon niks bedenken waarvan ik denk dat het passend is,' zei hen.

'Nooit iets gezien wat u aan mij liet denken?' ELM schudde het hoofd.

'Dat is het niet, het is gewoon... Het voelt niet genoeg om te laten zien hoe erg ik je waardeer,' zei hen en voelde zich rood worden. 'Ik- laat maar.' Met een nog steeds brandend gezicht keek hen weg en realiseerde zich plots dat er nog een avondmaal was waar hen heen moest.

//

Het gesprek in de tuin bleef door ELMs hoofd spelen terwijl hen naar de sterrenhemel van hun hemelbed keek terwijl regen tegen de ramen tikte. Had M0 door gehad dat hen zo rood was geworden? Wist M0 dat hen gevoelens voor hen had? ELM wist dat hen waarschijnlijk eenzelfde scanprogramma als M1 had dat de gemoedstand van de wezens om zich heen kon waarnemen. Voor M1 was dat handig als hen moest bepalen wat er voor bepaalde gasten geserveerd moest worden. Voor M0 was het om de rotte appels uit de menigten te halen en hun tegenstanders beter uit te kunnen schakelen. ELM wist niet zeker of hen wilde dat M0 vermoedde dat hen gevoelens voor hen had ontwikkeld. Aan de andere kant... Bij die gedachten werd ELM helemaal rood en wierp hun handen voor hun gezicht. Ook had hen het plots zo warm waardoor hen een raam open deed om hun blozende gezicht wat af te koelen. Hen probeerde hun gedachten weer wat te kalmeren, dit was niet hoe hen normaal met dit soort dingen omging. Als in, dit was de eerste keer dat hun gevoelens zo diep geworteld voor iemand waren. De andere keren had hen zich kunnen blijven focussen op alles anders dan een bepaald persoon.

'Kom op ELM,' mompelde hen in zichzelf. 'Stop met hopen dat je iets met je lijfwacht kan beginnen. Het is niet alsof het kan of iets. Laat staan als het wel kon, dat het verstandig is.' Hoewel hun mond dat zei ontkende hun hart alles. Natuurlijk was er een manier waarop het kon, er was altijd een manier.

Die nacht sliep ELM bijna niet door al deze gedachten en verschillende onmogelijke scenario's die hun leven nooit zouden zien. Eenmaal weer wakker uit een vreemde maar niet onprettige droom, lukte het ELM om weer wat helderder te denken en hen hoopte eindelijk iets te vinden om M0 te geven.

//

De dag was snel voorbij gegaan en was gevuld geweest met SEN die continu ELM aan hun zijde vroeg. De heerser was momenteel druk bezig met de laatste details met koningin Alice op papier te zetten voor de graafschappen aan de grenzen. Het leek allemaal goed te verlopen en ELM was blij dat zelfs sommige ideeën van hen het eindresultaat gehaald hadden. Maar hoewel de dag goed en rustig geweest was, dachten hun nachtmerries anders...

ELM lag vastgebonden aan de tafel. Riemen gebonden om hun polsen, enkels, middel en hun nek. Hoe hen zich ook bewoog, hen bleef strak tegen de tafel aangedrukt. Het geluid van een zware deur die open ging, maar er was geen licht, er was nooit licht. Enkel duisternis.

'Het is tijd, majesteit!' zei de nare stem enthousiast en ELM voelde hoe rillingen van angst over hun lijf trokken. Nog een keer probeerde hen te bewegen, maar de tafel bleef hun rug aanraken. Voetstappen naderde en iets kouds werd tegen hun onderarm gelegd. Niet veel later werd dat gevoel pijnlijk warm en ELM voelde hoe bloed van hun arm op de tafel viel.

'Het is het oogstseizoen,' ging de stem enthousiast verder en hoewel ELM het wilde uitschreeuwen van de pijn, weerhield de strakke riem rond hun nek hen ervan. Kou kroop hun arm op, helemaal omhoog en handen volgden de warmte die ontstond. 'U smaakt heerlijk.' ELM rilde terwijl hen weer probeerde los te komen. Hen drukte zichzelf tegen de riemen aan, negerend dat de druk op hun nek stikkend werd.

'Och, och, májesteit!' De 'a' werd uitgetrokken terwijl voetstappen naderden. 'Májesteit toch.' Weer werd de 'a' onnodig lang gerekt.

'Maak me los!' wilde ELM schreeuwen, maar het kwam er enkel als een piep uit. 'Maak me los!' Tranen stonden in hun oog en brandden langzaam over hun gezicht heen.

'Maar natuurlijk,' zei de stem en ELM was plots vrij. Alleen leken de riemen nog om hun lichaam te zitten, drukkend in hun vlees. 'Maar dat kan alleen als je hen vermoord.' ELM kon niet zien wie het was, maar het mes in hun hand vroeg om gebruikt te worden. 'Sappige majesteit wees niet bang. U krijgt geen pijn meer.' Maar dat was een leugen. Stekende pijn schoot door ELMs lijf. Hun nek begon te bloeden, hun onderarmen brandden, hun benen leken te worden gebroken en hun lippen leken uit elkaar te vallen.

Hijgend en sputteren werd ELM wakker. Verward, gedesoriënteerd en vol paniek. Hun ademhaling was stikkend, net als de snikken die er ook grotendeels verantwoordelijk voor waren. Praten of schreeuwen lukte niet waardoor ELM in een waas aan hun nek krabde. Hun hele lichaam leek te jeuken en onder duizend naalden te liggen die hun huid pijnlijk prikten. Hun ademhaling werd nog onregelmatiger en bijna piepend. Hen probeerde de naalden weg te halen, te verdrijven door zich als een bolletje op te rollen. Benen dicht tegen het lichaam aan en armen er stevig omheen. Wiegen heen en weer hopend dat het over zou gaan terwijl hun adem nog steeds piepte en hun lichaam als een bezetene trilde.

Een deur ging open. ELM had hun oog stevig dicht en probeerde zonder succes aan iets anders te denken dan de zware naderende voetstappen. 'Maak me alsjeblieft los,' zei hen onbewust, nog steeds de riemen op hun huid voelend. 'Maak me los.' Boos, gefrustreerd en nog steeds trillend sloeg hen een vuist in hun matras. Er was plots een zwaar gewicht op hun lichaam en ELM sloeg het weg. Hun oog ging angstig naar hun belager en hoorde niet wat tegen hen gezegd werd. Maar ergens achterin hun hoofd zei iets dat de twee blauwe ogen bekend waren. ELM probeerde zich erop te concentreren, maar het lukte niet omdat hun lichaam niet wilde stoppen met trillen. Hen werd er duizelig van.

'ELM.' Het was zacht, maar drong eindelijk tot hen door. Maar niet genoeg om hen tot rust te brengen of te laten realiseren dat hen zich niet meer in hun nachtmerrie bevond. Een klap, en de deur sloeg dicht door de wind die door een open raam joeg. Het geluid hielp onbewust ELM de realiteit te vinden en de woorden die tegen hen gezegd werden begonnen plots betekenis te krijgen. Hen volgde de woorden, de adviezen die ze gaven en de tranen stroomden over ELMs gezicht. Hen zag, nu hun ademhaling rustiger werd, ook M0 beter en dat hen op het bed was gaan zitten. En hoewel ELM moe en verslagen was door de kwelling van deze nacht, lanceerde hen zich bijna naar de robot toe. Met een behoefte aan veiligheid omhelsde hen M0 stevig en legde hun gezicht tegen hen aan. Hun hart klopte nog steeds onregelmatig, tranen vielen nog steeds hun oog uit, maar hen was veilig. M0s armen sloten zich nu om ELMs trillende lichaam heen en beantwoorde de stevige omhelzing.

'Laat me niet los,' zei ELM zacht, nog steeds hun gezicht in M0 gedrukt. De omhelzing was iets verslapt, maar nog steeds zo stevig dat het leek dat ELM zich aan M0 vastklampte alsof hen bang was te vallen. M0 wreef geruststellend hun hand over ELMs rug en hen voelde hoe hen langzaam rust in hun lichaam voelde terugkeren. ELM maakte zich nu comfortabeler in hun armen waardoor de omhelzing warmer werd. Dat moment merkte hen ook dat hen zich helemaal op M0 had gegooid en nu in hun schoot beland was. Hun hart begon sneller te kloppen, maar hen durfde niet los te laten of zich überhaupt te verplaatsen.

'ELM?' vroeg M0 zacht en ELM keek iets op van de plek waar hun gezicht hun toevluchtsoord had gevonden. Blauw brandende ogen vonden die van ELM. Ze stonden ontspannen, maar ook wat bezorgd. 'Gaat het weer?' ELM liet hun gezicht terugkeren en verstevigde hun omhelzing weer. M0 lachte en ELM voelde dat ook door hun eigen lichaam heen. Het was voor een moment even stil. Toen liet M0 zich langzaam maar achteren op het bed vallen terwijl ELM hen nog als een soort koala vasthield. ELMs hart begon nog sneller te kloppen. Deels nog steeds van de spanning van de nachtmerrie. Deels omdat hen boven op hun lijfwacht lag die het vreemd genoeg niet al te erg leek te vinden. Een andere stilte volgde en ELM merkte dat hen hun ademhaling met die van M0 probeerde laten gelijk te lopen. Het liet alle opgebouwde stress hun lichaam langzaam uitlopen en al hun spieren ontspannen. Het was toen, het moment dat ELM bijna bovenop M0 in slaap viel, dat hen iets door hun hoofd voelde gaan. Het was niet een gedachte, maar een gevoel. Een gevoel dat hen niet zelf veroorzaakte, maar was veroorzaakt door iets van buitenaf. Het leek een soort elektrische schok, maar prettig en enkel op een specifieke plek boven op hun hoofd. Met wat moeite wist ELM hun ooglid iets open te krijgen om M0s gezicht dichtbij te zien. Zo dichtbij dat hen wel de oorzaak van dat vreemde toch prettige gevoel moest zijn.

'Slaap lekker ELM,' zei hen en ELM murmelde tevreden in M0s borstkas. Hoewel ELM niet meteen in slaap viel, rustte hen wel terwijl hen luisterde naar de draaiende mechanismen in M0s lijf. Het was soms vreemd te bedenken dat M0 niet van vlees en bloed was, maar ELM moest toegeven dat hen dat ook niet honderd procent was. Het was misschien ook daarom dat hen de marteling zo lang overleefd had als hen had. De dagen zonder eten die hen daardoor overleefd had. Het was bijna vreemd te bedenken dat hen in theorie niet zo veel verschilde van een robot. Dat hen net zoals M0 weer gemaakt zou kunnen worden. Al had het bij ELM minder kans van slagen omdat toch een groot deel bij hen niet van metaal was. Hen wilde daar niet al te veel over nadenken en focuste zich weer op M0s ademhaling. Al dreven hun gedachten wat af. Wat als ze een eeuw eerder geleefd hadden, zou hen dan ook zo hier hebben gelegen? Of zou ELM geaccepteerd hebben dat hen hun gevoelens nooit beantwoord kreeg. Het was vreemd te bedenken dat robots van die tijd niet voor zichzelf konden denken of gevoelens konden ervaren en begrijpen. Enkel taken uitvoeren, dag in dag uit. ELM betwijfelde dat hen dan deze gevoelens ontwikkeld zou hebben. Het was de dingen die M0 tegen hen zei, de kleine gebaren en acties die naar hen gericht waren die hen liet voelen zoals hen nu deed.

'M0?' zei hen slaperig en kreeg een klein geluidje van de robot terug wat aangaf dat hen luisterde.

'Wat is het?' vroeg hen toen ELM stil bleef.

'Niks,' zei ELM rustig, maar het was uit paniek. Wat wilde hen zeggen? Alles? Ja, dat zou een goede actie zijn. Meteen alle gevoelens over hen heen gooien met de kans hen af te schrikken. Daarnaast had ELM, hoewel hen de paniek niet meer in hun lijf voelde, nog steeds wat onrust in hun hoofd.

'Niks?' vroeg M0 met een verbaasde lach. 'Weer je dat zeker?' ELM wilde knikken, maar hun lichaam leek bevroren in verwarring. Hen wist het inderdaad niet zeker.

'Nee,' zei hen zacht en probeerde hun gezicht verder in M0 te verbergen. Hopend dat hen misschien weer in slaap kon vallen voordat hen er verder op in kon gaan.

'Sta je open voor suggesties?' vroeg de robot en ELM keek verward op. 'Misschien dat je me bedanken wilde, omdat je mij nu als persoonlijk matras mag gebruiken?' Een kleine lach ontsnapte de hoogheid.

'Heb je nog meer suggesties?' vroeg heb en kon niet laten het fijn te vinden M0 van zo dichtbij aan te kunnen kijken.

'Dat ik een geweldig goede lijfwacht ben,' zei M0 zonder ELMs blik los te laten. 'Dat je niet weet hoe zo'n knappe robot ooit onder jouw bevel zou kunnen staan. Dat ik een goed lijf heb, want waarom zou je anders zo graag op me willen liggen?' ELM werd helemaal rood en was blij dat de kamer donker was.

'Dat zijn wel heel veel suggesties, ben je niet iets te enthousiast?' wist hen uiteindelijk te vragen.

'Jij vroeg om suggesties, ELM. Ik volgde enkel jouw bevel op.'

'Dat was geen bevel,' zei ELM en schudde hun hoofd. 'Enkel een... suggestie.' M0 lachte.

'Duidelijk, in deze kamers worden er enkel suggesties gedaan,' zei hen. 'Bevelen doen we alleen buiten deze kamer. Nog meer wat deze kamer kan?'

'Een suggestie geven om stil te zijn zodat ik kan slapen,' zei ELM, zonder het echt te menen en dat was maar al te duidelijk in hun stem te horen.

'Mag ik nog een suggestie doen?' vroeg M0 na even wat te overwegen te lijken hebben.

'Vooruit,' zei ELM met een kleine lach. 'Ik maak hieruit op dat je mijn suggestie niet uitvoert.'

'Het was maar een suggestie toch?' plaagde M0 hen en grinnikte. 'Maar wat fijn dat uwe hoogheid mij de toestemming geeft ook suggesties te doen.'

'Ach, ik moet mijn goede lijfwacht toch ergens mee belonen?' zei ELM daarop.

'Hm,' zei M0 en had een gevaarlijke glinstering in hun ogen. 'Al bedacht wat je mij wilde geven?'

'Zo snel lukt dat niet,' zei ELM, al was het wat teleurgesteld. 'Ik kon bijna niet het kasteel uit omdat SEN me steeds nodig heeft. Daarnaast heb ik het probleem dat als ik buiten de kasteelmuren ben, jij met mij meegaat om me te beschermen. Dan blijft het moeilijk een verrassing...'

'Je kan altijd een andere wacht vragen mee te gaan,' zei M0 en ELM schudde hun hoofd voordat hen er erg in had. Dit gaf duidelijke vraagtekens bij de robot. Maar ELM had plots een idee, hen wist nu wat hen M0 kon geven. Hen was nog niet helemaal zeker of het zou bevallen, maar het was het beste waar hen mee kon komen.

'M0, je weet toch dat je mijn favoriete lijfwacht bent?' zei ELM alsof iedereen het al wist. 'Ik zal nooit een andere lijfwacht aan mijn zijde willen hebben als ik de kasteelmuren achter mij laat.'

'Dus ik kan geen presentje van je verwachten, moet ik hieruit opmaken?' ELM schudde hun hoofd. 'Oh?' ELM glimlachte.

'Ik hoop dat je het leuk gaat vinden,' zei hen en maakte zich iets comfortabeler tegen M0 aan.

'Als jij het hebt bedacht, denk ik van wel,' zei de robot en dat moment viel ELM in slaap.

------------------

Alice is echt een schat ook in het canon verhaal en ik vind het oprecht jammer dat ze er eigenlijk niet in voor komt :,( Dus hier haar moment om te schijnen :3