Waarschuwing: geen (zo ver ik me herinner)

ELM was teleurgesteld toen hen merkte dat hen alleen in hun kamer was toen hen wakker werd. M0 had hen duidelijk met veel zorg ingestopt en was daarna weer voor de kamerdeur op wacht gaan staan.

'Goede morgen, hoogheid,' zei hen toen ELM hun kamerdeur open deed.

'Goede morgen, M0,' groette ELM terug. 'Zin in de wandeling?' De robot knikte en samen liepen ze naar de tuin toe waar M0 verslag deed van alles wat hen de afgelopen weken gedaan had. ELM kon niet negeren dat er iets anders leek dan normaal, dat ze dichterbij elkaar liepen en hoe hun handen soms elkaar even raakten.

'Oh en voordat ik het vergeet hoogheid,' zei M0 plots en haalde iets vanonder hun mantel vandaan. 'Ik heb dit nog voor u meegenomen. Ik vond het in een klein winkeltje in het dorpje waar we hielpen met de herbouwing van het afgebrande stadhuis.' M0 gaf hen het kleinnood en ELM bekeek het aandachtig. Het waren twee kleine blauwe vlindertjes die met elkaar verbonden waren door middel van een ketting van zilveren ketenjes.

'Oh, wauw,' zei ELM plots met een te kort aan zuurstof. 'Dit is voor aan een kraag of een mantel, toch?' M0 knikte.

'Ik dacht dat het wel bij u zou passen,' zei hen en een glimlach brak door ELMs gezicht.

'Het is prachtig!' zei hen zo oprecht dat hen er bijna van schrok. M0 glimlachte nu ook, maar het moment dat ze hadden werd doorbroken door een klok die luidde. ELM fronste.

'Laten we hopen dat het niks ergs is,' zei hun lijfwacht. ELM knikte, maar kon niet laten teleurgesteld te zijn door het verloren moment.

//

Het bleek een bezoek te zijn van een van de hoge graven en ELM was bijna meteen naar de toonzaal geroepen.

'U moet ons helpen,' zei de graaf. 'We zitten in de grootste problemen, maar als u helpt zoals u deed bij de grenzen is het in een bliksemlicht opgelost.'

'Wat is het precieze probleem dat u heeft?' vroeg SEN rustig en ELM was even verbaasd, maar snapte toen de situatie. De graaf was in persoon gekomen. SEN was normaal niet een heerser die snel te hulp schoot behalve als hen zag dat de nood groot was. Veel bodes waren weggestuurd, maar hoogstaande graven... Die moest je te vriend blijven al dan niet helpen als het moest.

'Het probleem is,' begon de graaf en vertelde hoe hen het behoud van soorten in hun gebied onder handen had. Dat behoud werd verstoord door een ander graafschap dat niet mee wilde helpen de soorten te behouden en erop ging jagen. Nu was dit zo uit de hand gelopen dat er een strijd tussen de twee graafschappen leek te komen, maar dat zou alle wezens in het gebied eromheen in gevaar brengen. Het was daarom dat hen hier was en smekend heerser SEN om hulp vroeg.

'Dat is inderdaad een belangrijke kwestie,' zei SEN en stond op. 'Maak een paard voor mij gereed, ik ga met u mee.' De graafs ogen werden groot.

'Oh dank u! Dank u!' zei hen en boog meermaals diep naar de grond toe.

'ELM?' vroeg SEN daarna. 'Zin in een tripje?'

'Euhm, ja, is goed,' zei hen en SEN knikte.

'Ook graag een paard voor hoogheid ELM,' zei hen en bedienden kwamen in actie. De graaf bleef hun dank uitdrukken elk moment dat hen had.

//

SEN had een voorliefde voor rijden. Hen zat liever niet in een koets en ELM moest toegeven dat hen daar over het algemeen ook niet veel voor voelde. Gelukkig was het graafschap niet al te ver en ze kwamen er zonder al te veel problemen aan. Voor de reis had ELM een extra lijfwacht aangewezen gekregen. Hij was nog jong, maar volgens M0 meer dan kapabel. ELM vond hem wel grappig, omdat hij nog zo onervaren was, was de nervositeit van hem af te lezen.

'Dit is uw kamer,' zei de dienaar van de graaf en ELM knikte. Maar toen hen de deur open deed, merkte hen iets.

'Is er iets, hoogheid?' vroeg M0 toen hen ELMs frons zag.

'Ligt het aan mij, of is deze deur erg dik?' antwoordde ELM.

'Niet elke deur heeft een goed eetpatroon, dat is voor u geen reden om hen als minder te zien,' zei de robot en ELM lachte. De jonge lijfwacht lachte wat ongemakkelijk mee, niet wetend of hij überhaupt mee kon lachen.

'Hm, daar heb je een punt... Maar ik vertrouw het toch niet,' zei ELM en draaide zich naar hun lijfwachten om. 'Ik ga naar binnen en zal steeds vragen of jullie me kunnen horen. Antwoord mij wanneer jullie dat kunnen.' M0 knikte, maar de andere lijfwacht bleef stil. 'Is er iets, Jonas?' Jonas schrok uit zijn waas.

'Maar wat als wij u niet kunnen horen, majesteit?' vroeg hij en ELM gaf hem een glimlach.

'Dat is precies wat ik wil weten,' zei hen en ging de kamer binnen. Hen begon eerst bij de dichte deur. 'Kunnen jullie mij horen?' vroeg hen.

'Luid en duidelijk, majesteit.' ELM deed een paar stappen naar achteren.

'Kunnen jullie mij horen?' vroeg hen nog een keer en kreeg weer een positief antwoord. Hen liep naar het voeteneinde van hun bed.

'Kunnen jullie mij horen?' vroeg hen weer.

'Bijna niet, hoogheid,' was het antwoord en ELM moest toegeven dat hun stemmen ook niet al te duidelijk meer klonken. Maar hen ging door. Stapte op het bed en herhaalde hun zin weer. Deze keer kreeg hen geen gehoor. Pas toen hen bijna schreeuwde hoorde hen iets terug, maar duidelijk was het niet. ELM fronste. Dit was niet goed. Waar thuis hun deur het kleinste geschreeuw duidelijk liet horen, was het hier bijna niks. Zelfs al werd ELM schreeuwend wakker was er de kans hier dat hen niet gehoord werd. Een rilling liep over hun rug bij deze realisatie en hen kwam weer de kamer uit.

'De deur is te geluidsvast,' zei ELM en keek hun lijfwachten aan. 'Een van jullie zal binnen op wacht moeten staan.'

'W-wacht, wat?' vroeg Jonas verbaasd. 'Maar uw privacy dan, uwe hoogheid.'

'Ik ben liever veilig dan dat ik me om mijn privacy zorgen maak,' antwoordde ELM.

'Maar dan als nog, majesteit,' zei hun lijfwacht weer. 'Is er dan niet een andere manier om uw veiligheid te verzekeren?'

'Ik vind het niet erg toezicht over u in uw kamer te houden, majesteit,' zei M0 voordat Jonas nog verder kon sputteren.

'Dan is dat opgelost,' zei ELM. 'Jonas, ik wil dan dat jij de wacht voor de deur houd.' De jonge wacht knikte en ELM gaf hem een glimlach. 'Nu dat geregeld is,' ging de hoogheid verder, 'moeten we waarschijnlijk even bespreken wie wanneer hun rust neemt. Ik wil niet dat mijn lijfwachten op hun post in slaap vallen.'

'Natuurlijk hoogheid,' zeiden hun lijfwachten.

'Mag ik een voorstel doen, majesteit?' vroeg M0 en ELM knikte. 'Ik denk dat Jonas zijn rustmoment als eerste mag kiezen. Omdat hij mens is, snapt u. Ik ben veel flexibeler als het gaat om rusten.' Jonas' ogen werden groot van dankbaarheid en ELM vermoedde dat hij niet vaak deze mogelijkheid had gekregen. Hen keek de jonge lijfwacht nu afwachtend aan.

'Als ik vanaf nu tot na het eten mag slapen, majesteit,' zei Jonas. 'Dat zou mij het beste zijn. Ik ben meestal het wakkerst dan. Als in dan ben ik al wat uren wakker en dan kan ik de avond wacht beter aan. Als in mijn lichaam is dan om een vreemde reden wat scherper en- Ah sorry uwe hoogheid, ik ratel maar wat.'

'Het is oké,' zei hen. 'Zoek je bed op, ik zie je na het eten.' Jonas knikte met een iets roder gezicht dan eerst en niet veel later was ELM met M0 alleen.

'Weet u zeker dat het enkel de deur was waarom u me binnen wil hebben?' vroeg hen en ELM keek weg met een glimlach.

'Natuurlijk,' zei hen en keek de robot aan die een speelse glint in hun ogen had. 'Dacht je dan dat er een andere was?'

'Ik kan veel, maar uw gedachten lezen valt niet onder mijn talenten,' zei hen daarop, ELMs blik vasthoudend. 'Al moet ik zeggen dat ik het alles behalve erg vind dat vanavond mijn taak is u te beschermen.' ELM kon niet laten te grijnzen.

'Ik zal dan toegeven dat jij mij voorkeur had,' zei hen en M0 liet ook een grijns door hun gezicht heen trekken. Daarna gingen hun ogen iets naar beneden.

'Ik ben blij dat het bevalt,' zei hen terwijl hun vingers plots het sieraad op ELMs kraag aanraakte. ELM keek naar hun gezicht dat zacht was tussen alle groeven. Hen voelde hoe hun maag bijna samen trok bij het aanzicht en hoe hun handen tintelden om M0 aan te raken.

'Ik zou het zonde vinden het niet te dragen,' zei hen en M0s hand keerde terug naar hun zijde.

'Is er nog iets wat u wil doen voor u het gesprek met de graaf weer bij moet staan, majesteit?' vroeg hun lijfwacht en het gebruik van woorden indiceerde dat het moment dat hen hadden ten einde was gekomen.

'Ik hoorde van velen dat de tuinen hier prachtig zijn, dus daar zou ik nog graag langs willen voor het thee uur.' M0 knikte, maar hoewel hen weer wat afstandelijk was geworden door het zeggen van "majesteit", kon ELM niet helpen zich dichterbij te voelen dan ooit. Dit gevoel werd versterkt toen ze door de enorme tuinen liepen onder de pergola die nog vol bloeiende bloemen hing al was het het eind van het seizoen. ELM most zich inhouden niet M0s hand vast te pakken terwijl ze daar liepen. Het voelde zowel het perfect als ongeschikte moment om dat te doen. Perfect omdat de omgeving er om vroeg, omdat ze zo dicht bij elkaar liepen en hun handen toch al bijna elkaar aanraakte. Maar vooral omdat ELM het heel graag wilde. Al was het misschien daarom dat het ongeschikt was. Wat ELM wilde, betekende niet dat het kon. Er waren ogen overal. Misschien niet opvallend, maar ELM wist dat ze er waren. ELM was liever in de veiligheid van de nacht waarin het moeilijk te zien was wie er door de tuinen liepen. In vol daglicht was de veiligheid van de duisternis niet. Dus hield ELM zich in, zichzelf vervloekend niet de kans te hebben gegrepen toen hen bij de thee met de graaf en SEN zat. Al had hen wel wat over M0 geleerd, dat hen een hekel aan gele rozen had, maar een voorkeur voor de donker rode. ELM most toegeven dat hen niet veel voor rozen voelde, omdat daar geen blauwe van waren. M0 had gelachen en zei dat te onthouden. Het had ELM zo gewarmd als de thee die nu door hun lijf heen trok en hen glimlachte ombewust.

//

Na het avonddiner wisselde M0 met Jonas om een moment van rust te nemen voordat de nacht zou vallen.

'Goed geslapen?' vroeg ELM aan hun lijfwacht en de jongen knikte.

'Zeker hoogheid,' zei hij. 'Ik heb allen nog wel wat slaap in mijn oog.'

'Zo lang dat je reflexen niet beïnvloed is het niet erg,' zei de majesteit daarop.

'Nooit, uwe hoogheid,' zei Jonas met een zelfverzekerde blik. 'Waar zou u tot het slapen u tijd willen verdrijven?'

'De graaf vertelde mij dat hen meerdere lounches had die ik mag gebruiken,' antwoordde ELM. 'Een is bij hun boekencollectie, dus die dacht ik te bezoeken.' Hun lijfwacht knikte en volgde hen de gangen door. De louche had een paars thema en inderdaad een deel van de boekencollectie was in de kasten opgeborgen die er stonden. ELM maakte zichzelf comfortable op één van de paarse banken met een boek dat de titel "Mijn moordlustige huiswolf" droeg. Het was geen literair hoogstandje, maar ELM kon er meer maals om lachen. Terwijl de tijd verstreek kwam plots SEN binnen met een van hun lijfwachten, waarvan ELM herinnerde dat zij Yilda heette, die haar plaats naast Jonas nam. De jonge wacht leek even geïntimideerd door het imposante figuur, maar wist zichzelf in de houding te houden.

'Ah, ik zie dat je de boeken hebt gevonden?' vroeg SEN terwijl hen met hun hand over een paar ruggen streek, duidelijk op zoek naar iets te lezen.

'Ik moet toch iets te doen hebben?' zei ELM en staakte hun eigen verhaal voor even.

'Heb je de tuinen al bezocht?' vroeg SEN en pakte een blauw gebonden boek soepel van de plank.

'Ja,' antwoordde ELM. 'Die van ons lijkt er niks bij.' SEN lachte en nam hun plaatst naast ELM op de bank.

'Misschien dat we de pergola kunnen uitbreiden zoals ze dat hier gedaan hebben,' zei hen en keek naar de kaft van ELMs boek. 'Wat is jouw leesvoer?' ELM hield het boek op en SEN liet een lach horen. 'Typisch weer.'

'Wat heb jij dan?' vroeg ELM licht geïrriteerd, maar deze opmerkingen waren niks nieuws voor hen.

'Een betere dan die van jou,' zei hen en gaf niet vrij wat de titel was. Zelfs niet toen ELM probeerde de kaft te lezen.

'Kom op,' zei ELM en probeerde het boek te pakken dat SEN nu ver boven hun hoofd had.

'Nee,' zei hen en ELMs oog versmalde terwijl hen probeerde te bedenken hoe hen erachter zou kunnen komen wat SEN voor boek gepakt had. Verslagen kruiste hen hun armen over elkaar en pakte hun eigen boek weer. 'Geef je op?'

'Ja,' zei ELM met een zucht, maar zou het duidelijk niet loslaten. Hen zou wachten tot SEN was vergeten dat hen het niet wilde vertellen. Het was vast een heel normaal boek, maar ELM hoopte stiekem dat het iets beschamend was waar hen hun bloedverwant later mee kon plagen.

'Nog meer bezocht behalve de tuinen en de louche?' vroeg SEN terwijl hen het voorwoord van hun boek bestudeerde.

'Is er meer te bezoeken dan?' vroeg ELM nadenkend wat hen nog meer in de gangen zou moeten hebben gezien.

'Natuurlijk, de graaf heeft zelfs een uitgebreidde kunstcollectie, al is het voornamelijk landschappen van de omgeving in hun graafschap,' vertelde SEN en sloeg een bladzijde om om nu echt aan het verhaal te beginnen.

'Misschien moet ik daar nog even langs dan,' zei ELM en kon niet laten te denken dat samen met M0 te doen. 'Nog dingen kunnen oplossen of kunnen bespreken met de graaf?'

'Zo goed als,' zei SEN en zuchtte. 'Maar de kwestie ligt waarschijnlijk moeilijker dan ik dacht.'

'Hoe dat zo? Ik dacht dat het redelijk duidelijk was als ik het zo van de graaf mocht horen,' antwoordde ELM daarop.

'Het heeft allemaal met onbepaalde teretoria en grenzen te maken en nu blijkt dat ons buurland er misschien ook wat mee te maken heeft.' SEN zuchtte nog eens en legde met een frons een vinger tussen hun ogen. 'Dus nu moeten we eerst contact gaan zoeken met die heerser voordat we het probleem tussen de graafschappen op kunnen lossen.' ELM knikte enkel en de stilte die daarna viel liet weten dat hen weer verder in hun boek kon.

Het was toen ELM begon te gapen dat hen besloot het boek permanent dicht te slaan.

'Zou de graaf het erg vinden als ik het boek mee naar mijn kamer zou nemen?' vroeg hen aan hun bloedverwant.

'Sorry,' zei SEN, legde hun vinger tussen de bladzijden en sloot het boek waardoor ELM achter de titel kwam. "Greep uit het water" heette het en ELM moest toegeven dat het wel beter klonk dan wat hen aan het lezen was. 'Wat zei je ELM?'

'Of ik het boek naar mijn kamer mee zou kunnen nemen?' SEN dacht even na.

'Het is niet alsof hen je veel kan doen als je het wel doet,' zei hen en ELM knikte enkel. Het boek stopte hen onder hun oksel en hen gaf Jonas een knikje die snel terug knikte.

'Tot morgen SEN,' zei ELM, maar hun bloedverwant hoorde hen niet doordat hen weer in hun boek verdwenen was. De majesteit kon niet laten te zuchten en verliet de louche gevolgd door hun lijfwacht.

//

'Goede avond majesteit, en u ook Jonas,' zei een bekende stem toen ze bij ELMs vertrekken waren. De hoogheid kon niet laten te glimlachen toen hen hun lijfwacht zag.

'Goede avond M0,' zei hen en zag in hun ooghoek dat Jonas een wat ongemakkelijk knikje aan de robot gaf. 'Klaar voor de wacht?'

'Altijd,' antwoordde hen en opende de deur. Maar voordat ELM naar binnen stapte draaide hen zich naar Jonas om.

'Goede wacht,' zei hen.

'Dank u hoogheid,' antwoordde hij met een kleine buiging van dank. 'U een goede nacht.' ELM knikte met een glimlach en ging hun kamer binnen. M0 volgde en sloot de deur achter hen.

Het was even stil en in die stilte liep ELM naar het raam toe en keek naar buiten.

'De sterren lijken anders hier,' zei hen en M0 kwam naast hen staan om mee naar buiten te kijken.

'Ik moet je teleurstellen met te zeggen dat ze dat niet zijn,' zei hen en ELM keek naar hen op.

'Niet?' zei hen en lachte. 'Maar elk kasteel heeft toch hun eigen sterren die hen in de lucht hangt?'

'Ik dacht dat de heerser van het land dat deed?'

'SEN? Sterren in de lucht hangen? Die heeft wel wat beters te doen,' zei ELM daarop.

'En jij?' vroeg M0. 'Zou jij wel de sterren in de lucht hangen?'

'Altijd,' zei ELM en keek weer de lucht in. 'Het laat me weten dat ik buiten ben.'

'Hoezo- Oh,' zei M0 en ELM knikte terwijl hen door naar de sterren te kijken nare gedachten wegdrukte. De sterren zeiden hen dat hen buiten was. Hen was niet opgesloten, hen kon zien.

'Vroeger,' begon ELM. 'Toen mijn vader nog heerser was, keken we op warme zomerdagen naar de sterren. SEN ging vaak ook mee en dan trokken we met z'n drieën het kasteel uit om de melkweg te bekijken. Ik mis dat soms, maar SEN lijkt er niet meer aan te willen denken. Hen lijkt onze vader te willen vergeten... ' ELM zuchtte weer. 'Soms voelt het alsof ik mijn vader vermoord heb... Al is het niet met mijn eigen handen...'

'Zeg dat niet, ELM,' zei M0. 'Van met schuld rondlopen wordt niemand beter.'

'Ik weet het,' zei ELM met een zucht. 'Ik weet dat ik niet moet blijven hangen op de "wat als", M1 verteld mij dat ook vaak genoeg. En ik probeer het, ik probeer het echt, maar de nachtmerries...'

'Zei je niet dat ze minder werden?' vroeg M0 voorzichtig.

'Ja, maar toch voelt het vaak niet zo,' antwoordde ELM. 'Nadat ik bevrijd was, had ik maanden lang dat ik geplaagd werd door herinneringen zelfs op klaarlichte dag. Nu is het enkel nog 's nachts. Dus het is beter, alleen...' Hen zuchtte weer en focusde zich weer meer op de sterren. Hoe ze in de lucht stonden, hoe ze van elkaar verschilden, welke patronen hen erin zag. 'Ik wil gewoon dat het weg is. Dat ik de herinneringen eraan kon verwijderen, maar dat is niet hoe ik gemaakt ben.' M0 was stil, maar ELM was hoe dan ook blij met hun aanwezigheid. Het nam de angst weg, netzoals als toen er onweer was. Alleen knaagte het aan hen, maar samen leek alles verdoofd en in watten gelegd.

'Oh, trouwens,' zei M0. 'Ik kwam de graaf tegen en heb hen gevraagd welke bloemen hen in hun tuin had.' ELM keek weg van de sterren naar de blauw brandende ogen. 'Hen zei dat er inderdaad geen blauwe rozen waren, maar-' Hen haalde iets tevoorschijn en hield het in het avondlicht. Het was een boekenlegger met platgedrukte bloemen erin. 'Hen zei dat dit hun favoriete blauwe bloem was. Ook zou hen het graag aan je willen doneren.' ELM glimlachte en nam de boekenlegger aan om die zo beter te bekijken.

'Wat is de naam van de bloem?' vroeg hen.

'Het is een korenbloem,' vertelde M0. 'En groeit veel op de akkers.'

'Het is inderdaad geen blauwe roos,' zei ELM met een lach. 'Maar ik vind het net zo mooi als een roos. Misschien zelfs mooier.' Hen keek M0 aan en voelde hoe hun lichaam tintelde. 'Het is dat ik net een boek heb om deze bloem te gebruiken.' Misschien was het omdat hen niet wist wat anders te doen of dat de spanning hen te veel werd dat hen dit zei. Hen kon zichzelf bijna voor hun kop slaan, maar pakte toch hun boek om de boekenlegger in weg te leggen. Maar toen hen zich omdraaide vingen M0s ogen hun oog weer. Weer die warme tinteling en ELMs gedachten waren even helemaal leeg terwijl er een blos op hun wangen stond.

'Dit is nu al de tweede keer dat je me iets geeft,' zei ELM hun gedachten weer terug gevonden. 'Is er niet iets wat ik jou kan geven?'

'Je geeft me al meer dan genoeg,' zei M0 daarop. 'Dit is enkel om mijn dankbaarheid weer te geven.'

'Maar toch,' probeerde ELM. 'Is er echt niet iets wat je wil? Ik kan je alles geven.'

'Alles?' vroeg M0 en ELM knikte. 'Dan zal ik daar nog eens over nadenken. Of misschien-' ELM keek hen vol verwachting aan. 'Dat u naar bed gaat, hoogheid.' Een grijns stond op hun gezicht en ELM kon nu enkel met hun oog rollen.

'Omdat je het zo lief vraag,' zei hen, maar besloot inderdaad maar het bed op te zoeken. Wat had kunnen gebeuren was niet gebeurd, wat niet gezegd was bleef ongesproken. Maar ELM hoopte dat M0 op hun aanbod terug zou komen. Want hen wilde hen alles geven, zelfs hun titel als heerser als het zo ver mocht komen. Al zag ELM hen daar niet voor aan. Hen verwachtte iets simpels toch onmogelijks, maar wat? Dat bleef de vraag langer dan ELM zou willen.

//

'Goed geslapen, ELM?' Het was vreemd, maar niet onprettig om wakker te worden bij het aanzicht van M0 die ontspannen tegen de muur naast de deur stond. ELM rekte zich uit en besefte zich dat hen geen nachtmerrie had gehad. Al moest hen toegeven dat dat vaak het geval was wanner hen ergens anders sliep... Misschien was dat de achterliggende reden waarom SEN hen mee wilde... Het was enkel een gedachte, maar ELM kon bijna met zekerheid zeggen dat hun bloedverwant dit op een gegeven moment waarschijnlijk bedacht had. Hen zou het misschien later na moeten vragen om hen te bedanken.

'Goede morgen,' zei ELM uiteindelijk, beseffen dat hen nog niks terug had gezegd. 'Ik heb uitstekend geslapen... Maar dat zal jij ook wel gemerkt hebben.'

'Je bent niet schreeuwend wakker geworden, dus dat zie ik enkel als een pluspunt,' zei M0, het leek eerst plagend, maar iets zei ELM dat hen blij was dat dat niet het geval was. Blij dat ELM eindelijk goed had geslapen en de hoogheid moest toegeven dat hen die blijheid deelde.

'Ik moet je zegen, ik ook, ' zei ELM en rekte zich nog eens uit. 'Ik ga me even wat opfrissen, maar is het daarna een goed plan bij het ontbijt aan te schuiven?'

'Dat lijkt me zeker een goed plan,' zei M0. 'Nog een voorkeur voor welke wacht je dan aan je zijde wil hebben, ELM?'

'Welke denk je?' vroeg ELM die niet kon laten te glimlachen bij het horen van hun naam in M0s stem.

'Ik zou willen zeggen ik, maar weet natuurlijk niet wat voor gevoelens je voor Jonas aan het ontwikkelen bent,' zei de robot en ELM moest lachen. M0 glimlachte ook.

'Als M1 er was geweest, was de keuze mij moeilijk geweest,' zei de hoogheid uiteindelijk. 'Maar jij hebt inderdaad mijn voorkeur.' Er was een soort van zelfverzekerde glimlach die op M0s gezicht verscheen.

'Ik zal het niet tegen Jonas zeggen,' zei hen zonder dat de grijns verdween.

'Dat is je geraden.'

//

Bij het ontbijt werd al snel duidelijk dat er een einde aan de rust en prettige tijden kwam. SEN en de graaf waren in een diepe discussie toen ELM aanschoof en merkten bijna niet dat hen verschenen was tot de heerser opkeek.

'ELM,' zei hen. 'Op het perfecte tijdstip.' ELM trok hun wenkbrauw op.

'Er zijn wat ingewikkelde ontwikkelingen,' zei de graaf met een zucht en haalde een hand door hun haar. 'Als in ik ga ervanuit dat u volledig geïnformeerd bent met wat er rond de grenzen gebeurt?' ELM knikte, hen had de afgelopen avond duidelijk mee gekregen dat de problemen die er waren groter waren dan de graaf in eerste instantie gedacht had.

'Dus, ELM,' zei SEN. 'Ik vrees dat een van ons een bezoek moet geven aan ons buurtland.' ELM knikte.

'Wat denkt u dat het verstandigst is?' vroeg de graaf hen beide. 'Ik zou graag mee willen gaan naar onze buren om wat licht op de problemen te schijnen.' SEN had een frons op hun gezicht en zuchtte.

'Het is een tijd geleden dat we koningin Alice bezocht hebben, ik weet niet of je haar nog herinnerd?' zei SEN terwijl het naar ELM keek. 'Ze vond jou destijds goed gezelschap.' ELM fronste, hen was niet ouder geweest dan tien toen hen mee was bij het bezoek.

'Dat was echt, elf, twaalf? jaar geleden,' lachte ELM. 'Ik hoop dat ze me dan nog steeds leuk vind.'

'Ik denk dat ze het wel leuk zou vinden je weer te zien dan,' zei SEN, maar leek nog steeds een optie te geven voor ELM om nee te zeggen.

'Dan zal ik maar gaan,' zei ELM en was nu benieuwd of Alice hen inderdaad nog zou herinneren. 'Ik kijk er nu eigenlijk wel naar uit.' Een onbedwongen glimlach kwam op hun gezicht en SEN glimlachte terug.

'Oké,' zei hen. 'Dan is dat in ieder geval besloten. Wil je dan eerst nog even terug naar huis, of wil je meteen doorreizen?' ELM dacht even na, maar had hun keuze snel gemaakt.

'Vanuit hier doorreizen, we kunnen dit probleem maar beter snel oplossen,' zei hen en SEN knikte, de graaf nu ook.

'Ik zal u op de hoogte houden van nieuwe ontwikkelingen,' zei de graaf en ELM knikte nu ook. 'Ook kan ik u extra kleren en proviant leveren als dat moet.'

'Dat zou er fijn zijn,' zei de jongste hoogheid.

'Dan zal ik Alice een bericht van jou komst sturen,' zei SEN en stond op van tafel.

'Hoogheid ELM?' vroeg de graaf toen SEN de eetzaal verlaten had. 'Zou ik iets kunnen vragen?' Hen keek links en rechts terwijl ELM knikte en hen wat naar voren boog. 'Hoe vond u de boekenlegger?' ELMs oog werd iets groter voor een kort moment.

'Prachtig,' zei hen en de graaf had een lichte grijns op het gezicht.

'Een goede lijfwacht heeft u,' zei hen en ELM voelde hen wat rood worden. 'Houd hen dichtbij u.'

'Dat probeer ik wel,' zei hen daarop en kon niet laten in hun ooghoek naar M0 te kijken die rustig bij de deur stond. De robot keek hen even aan alsof hen wist dat hen het net over hen hadden gehad. Hun ogen stonden even vragend en ELM kon enkel wegkijken.

'Maar als u nog interesse heeft in meer bloemen, zou ik u graag voor u vertrek een rondleiding door de tuin geven,' zei de graaf toen ELMs aandacht weer terug naar hen was.

'Oh, als u daar tijd voor heeft!' zei ELM enthousiast, hopend misschien een idee te krijgen wat hen M0 zou kunnen geven. 'Ik moet zeggen dat uw tuin echt heel mooi is.' De graaf straalde bij dat compliment.

'Heerser SEN was er ook erg over te spreken,' zei hen. 'Ik ben blij dat u de tuinen ook zo weet te waarderen.'

//

ELM voelde zich een beetje zenuwachtig toen hen door de tuin liep. Het was niet door de graaf of de bloemen of hun lijfwacht. Het was het idee dat hen naar hun buurland toe zou gaan vandaag, dat dit hun laaste moment in het graafschap was.

'Hoewel ik veel van de korenbloem houd, moet ik zeggen dat vergeetmenietjes ook hun charmes heeft,' zei de graaf die lieflijk een van de planten in hun tuin bekeek. 'Jammer genoeg bloeit die enkel vroeg in het jaar. Al bloeien ze in mijn naam het hele jaar.' ELM glimlachte.

'Myo toch?' De graaf knikte.

'Myosotis vonden mijn ouders toch wat te lang,' zei hen met een glimlach.

'Wel fijn dat ze u niet willen vergeten,' zei ELM en de graaf lachte.

'Zou nog wat zijn,' zei hen en keek verder de tuin in. 'Oh, de herfstasters zijn in bloei!' Hen rende bijna naar de paarse bloemen toe en ELM kon niet anders dan hen te volgen. Myo's gezicht straalde terwijl hen de net onknopte bloemen liet zien en leidde ELM daarna door de rest van de tuin. Toen de middag in zicht kwam, voegde SEN zich ook bij hen om te vertellen dat alles gereed voor vertrek was.

'Is er nog iets wat ik koningin Alice vertellen moet?' vroeg ELM en SEN schudde het hoofd. 'Enkel de beste manieren van aanpak bespreken. Ik heb haar zo goed mogelijk geïnformeerd.' ELM knikte.

'Nou, dan denk ik dat ik klaar voor vertrek ben,' zei hen en keek nog even naar graaf Myo. 'Heel erg bedankt voor de rondleiding en de boekenlegger natuurlijk.' Myo glimlachte.

'Geen probleem en zorg goed voor de korenbloem,' zei hen en ELM knikte.

-------------
Ben ik misschien Myo, who knows. Is hun planten enthousiasme even greot als dat van mij? Ja, waarschijnlijk wel. Misschien zelf iets meer 😂😂😂