Waarschuwing voor: verwijzing naar marteling, brontofobie, aanranding

ELM probeerde, met de nadruk op probeerde, hun kamer ongezien uit te komen. Maar Scoly, de wacht die voor hun deur stond had hen natuurlijk gezien. Waarom had ELM gedacht dat er niemand zou staan? Natuurlijk zou de wissel van de wacht voor hun deur plaatsvinden en niet ergens anders.

'En waar gaat u heen, majesteit?' vroeg de robot in een knarsende toon en ELM slikte.

'Naar de wc,' probeerde ELM.

'En die van uw kamer dan?' De donkergroene ogen van de wacht keken hen onderzoekend al dan niet afkeurend aan.

'Die is verstopt,' zei ELM, maar voelde het zweet op hun voorhoofd staan.

'Laten we daar dan eerst naar kijken, majesteit,' zei Scoly en gaf daarmee aan dat ELM hun de badkamer moest laten zien. ELM slikte en liet de robot hen volgen. Maar natuurlijk was de wc nog in topconditie.

'Oh,' zei ELM. 'Ik denk dat ik het me dan verbeeld heb...'

'Ga slapen majesteit,' zei Scoly daarom, hun stem nog steeds onprettig en ELM beet op hun gerafelde lip. Als hen nou nooit ontvoerd was geweest, dacht hen. Als hun vader maar nooit gesneuveld was door hen. Dan was alles gewoon goed geweest. Dan had ELM gewoon zonder problemen hun kamer kunnen verlaten en had hen geen vreemd gerafelde mond gehad. Nu Scoly weer hun post voor de deur had ingenomen voelde ELM een rilling over hun rug gaan terwijl plots de herinneringen van de martelingen voor hun oog verscheen. Het had zo'n pijn gedaan, dat de herinnering ELM even liet denken dat hun lippen weer bloedde. Voorzichtig legde hen hun vingers tegen hun lippen, maar die bleven droog. Met een zucht liet hen zich in bed vallen en keek naar de hemel van hun hemelbed. De sterren die erop afgebeeld stonden gaven rust en langzaam viel hen in slaap.

//

'Ik krijg echt de rillingen van hen,' zie ELM uiteindelijk na M1 te hebben verteld dat hen gisternacht gewoon even door de gangen had willen lopen.

'Misschien, her is maar een idee, moet je heerser SEN om een persoonlijke wacht vragen?' zei hun goede vriend daarop. M1 was een robot die werkte als chef-kok in de keukens. Het had een voorliefde voor anderen verzorgen met de beste recepten die hen maar kon bedenken. Hen was ook degene die ELM grotendeels had geholpen te leven met hun gelittekende lippen nadat hen weer terug thuis was. M1s kookkunsten lieten ELM even vergeten wat hen doorstaan had, doordat hen helemaal op kon gaan in de smaken die het voedsel hen bracht.

'Misschien,' zei ELM, maar zuchtte. 'Al zie ik SEN ervoor aan om dan een reden te bedenken waarom het niet kan.'

'Proberen kan nooit kwaad,' zei M1 en gaf ELM hun ontbijt, iets wat hen altijd in de keukens kwam eten om zo met de chef-kok weer bij te kunnen praten.

'Het ruikt weer heerlijk,' zei ELM en snoof de geuren op. M1 glimlachte en nam nu ook plaats aan de keukentafel.

'Geniet ervan, uwe hoogheid.' Dat liet ELM hen niet twee keer zeggen.

Na het ontbijt, hoopte ELM genoeg geluk te hebben om SEN te kunnen spreken. Hun oudere bloedverwant was rond deze tijd vaak druk bezig met het organiseren van hun dag om te zorgen dat het land met goede hand geregeerd werd. Dit organiseren ging vaak gepaard met een humeur waar ELM vaak niet veel aan had wanneer dat op z'n slechts was.

'SEN?' ELM klopte voorzichtig op de deur waar aan weerszijden twee bewakers stonden die SEN in hoog aanzien had.

'Kom binnen ELM,' zei de heerser aan de andere kant en ELM kwam de kamer in. 'Wat kan ik voor je doen?' ELM haalde bijna opgelucht adem door de luchtigheid waarmee hun bloedverwant sprak.
'Ik had een vraag,' begon hen en liet even een stilte vallen om voor de zekerheid nog even het water te controleren.

'En die is?' vroeg SEN die de papieren voor hen weglegde en ELM over een bril aankeek.

'Zou het mogelijk zijn om een lijfwacht te hebben?' vroeg de jongste hoogheid en SENs wenkbrauwen rezen iets.

'Een lijfwacht?' vroeg hen het leek bijna verward.

'Zodat ik tenminste weet wie er voor mijn deur de wacht staat te houden,' zei ELM. 'Ik voel me gewoon niet veilig als ik steeds op iemand anders moet vertrouwen mij te beschermen...'

'Ah,' zei SEN. 'Nou, waar wacht je dan nog op?'

'Dus je vindt het een goed idee?' vroeg ELM verbaasd.

'Als het je meer op je gemak laat voelen,' zei SEN en ELM voelde een ingehouden adem hen ontsnappen. Een glimlach brak door hun gezicht.

'Ik zal meteen naar de wacht gaan,' zei hen. SEN knikte en ELM zag dat als teken dat hen de kamer verlaten kon.

//

'Een lijfwacht, majesteit?' vroeg het hoofd van de wacht, ook wel bekend als M0. Hen was een robot uit dezelfde streek als M1, maar had in hun dienstjaren veel doorstaan waardoor er krassen in hun gezicht stonden. ELM had van andere wachten gehoord dat M0 hun gezichtsplaat zo had bijgewerkt dat de meeste krassen in hun gezicht eerder een deel van hun design leken dan dat het door een gevecht was gebeurd.

'Ja, een voor in de avond en wanneer ik het kasteel verlaat,' antwoordde ELM.

'Dus voor de hele dag?' vroeg M0 hen.

'Vooral voor 's nachts en belangrijke gebeurtenissen...' ELM twijfelde om het verder uit te leggen. Er waren meerdere redenen waarom hen een lijfwacht wilde. Eén: hen wilde Scoly niet meer voor hun deur. Twee: Hen wilde iemand hebben waar hen wist op te kunnen vertrouwen. Iemand waar hen heen kon als hen zich niet meer veilig voelde in de duisternis van hun kamer. Drie: Hen hoopte dat als hen een lijfwacht had, hen makkelijker door het kasteel zou kunnen lopen. Dat hen iemand zou hebben die het toeliet, zelfs al was het onder begeleiding.

'Hm.' M0 leek even na te denken. 'Had u al iemand in gedachten?' ELM schudde het hoofd.

'Kun je mij iemand voorstellen?' vroeg hen daarom en M0 leek na te denken.

'Scoly is redelijk goed als wacht, ik denk dat hen ook zeer goed als uw lijfwacht zou kunnen zijn, hoogheid.' ELMs gezicht vertrok. M0 zag dit waardoor er plots een lach door hen heen schoot. 'Geen Scoly dus.' ELM keek beschaamd weg.

'Het is niet erg, majesteit,' zei M0. 'U kunt niet van iedereen houden.' ELM keek op en glimlachte.

'Kan ik u niet als mijn lijfwacht hebben?' vroeg hen en M0 leek verbaasd.

'Ik, als uw lijfwacht?' Hen zei het alsof hen er nog nooit eerder over nagedacht had.

'Ja,' zei ELM voorzichtig. 'Kan dat?'

'Uhm, ja natuurlijk kan dat majesteit,' zei M0 verbijsterd. 'Al moet er dan wel iets geregeld worden bij de wacht. U weet dat ik immers het hoofd ben.'

'Oh, sorry, ja...' zei ELM en keek iets wat teleurgesteld naar de grond. 'Ik had kunnen weten dat dat moeilijk zou zijn.'

'Maar het is niet onmogelijk.' ELM keek op, M0 gaf hen een geruststellende blik. 'Ik zal uw voorstel ook met heerser SEN doorspreken, majesteit. Hopelijk kan ik u aan het eind van de dag meer vertellen.' ELM knikte dankbaar.

'Ik hoor graag van u,' zei hen met een glimlach die hen niet inhouden kon en verliet daarna de kleine kamer.

//

Pas bij het avondeten hoorde ELM het resultaat van hun gesprek.

'Dus, je wil M0 als je lijfwacht?' vroeg SEN plots en ELM keek op van hun voedsel.

'Als dat kan,' zei hen voorzichtig en SEN lachte.

'Het is dat we gelukkig twee hoofden van de wacht hebben, anders was ik er niet heel erg over te spreken geweest.' SEN wenkte een van de wachters die aan de rand van de eetkamer stond. 'Zou je het hoofd van de wacht, M0, erbij willen halen?' De wacht knikte en verliet de kamer om kort daarna te worden vervangen door een ander.

'Al moet ik zeggen dat M0 waarschijnlijk een van de beste lijfwachten zal zijn die je kan krijgen, met uitzondering van die van mij natuurlijk,' zei SEN hun focus weer op hun jonge bloedverwant gericht. ELM lachte en merkte dat hen ernaar uitkeek M0 als hun lijfwacht te hebben. In de hoop dat het wat dragelijker voor hen zou worden om opgesloten te zitten in hun kamer. Hen had nog altijd de angst wakker te worden en niet meer hun kamer uit te kunnen. Het was iets wat hen niet los kon laten na de ontvoering. M0 was in enige mate betrokken geweest met ELMs bevrijding dus hoopte hen dat de robot zou snappen waarom hen hun kamer zo nu en dan uit zou willen zonder vragen te stellen. ELM vreesde alleen dat dat waarschijnlijk niet het geval zou zijn. M0 had een taak en dat was zorgen dat ELM op de veiligst mogelijke plek zou zijn en beschermd zou worden kosten wat het kost. Hoewel ELM niet helemaal eens was met dat dat hun kamer moest zijn, wist hen dat hen daar niet veel over te zeggen had. Vannacht zou hen daarom ook niet proberen hun bed te verlaten.

//

Nadat M0 bij het eten was geroepen, wilde SEN de details met hen bespreken onder het eten. Er werd aan ELM duidelijk gemaakt dat tijdens de eetgelegenheden, M0 tijd zou hebben om zichzelf weer op te laden als er geen bezoek aan de tafel was. ELM stemde daarmee in, daarnaast had hen ook liever hun momenten met M1 in de ochtend alleen dus kwam het enkel goed uit. Na het eten begeleidde M0 ELM naar hun kamer in een wat vreemde stilte. ELM wilde wat zeggen, maar elk woord wat hen zou kunnen zeggen voelde als onlogisch of geforceerd waardoor geen geluid hen verliet.

'Dan laat ik u nu bij deze alleen,' zei M0 toen ze ELMs vertrekken hadden bereikt. 'Als er iets is, ik sta hier. Al zou ik een schreeuw ook wel duidelijk kunnen horen.' ELM knikte en was nog steeds niet in staat iets te zeggen waardoor hen woordloos de kamer binnen liep. Een diepe zucht ontsnapte hen terwijl hen hun kamer in keek. ELM moest toegeven dat het feit dat Scoly niet voor hun deur stond hen rust gaf en een kleine glimlach lag op hun lippen. Hen pakte een boek van het nachtkastje en besloot te lezen tot de slaap hen te veel werd.

De volgende ochtend was ELM bijna verbaasd M0 voor de deur te vinden.

'Goede morgen hoogheid,' zei hen met een rustige stem die ELM bijna een rilling gaf. ELM was veel wachters gewend, maar op een of andere manier wist M0 henzelf te onderscheiden in de kleinste details. 'Fijn geslapen?' ELM knikte.

'Ja,' zei hen. 'Jij?' vroeg hen zonder na te denken, maar realiseerde de fout pas toen hun lijfwacht begon te lachen.

'Geen oog dichtgedaan,' zei hen en gaf een knipoog. 'Zal ik u naar uw ontbijt begeleiden?' ELM knikte terwijl hen nog hun schaamte zonder enig succes probeerde te verbergen.

'Nog iets wat op was gevallen vannacht?' vroeg hen toen ze de lange gang af liepen.

'Geen geluid, uwe hoogheid,' antwoordde M0 en ELM knikte.

'Dat is goed om te horen,' zei hen. 'Ik ga ervan uit dat jij zo een pauze neemt?'

'Als u dat toestaat natuurlijk,' zei M0 en ELM gaf een glimlach.

'Natuurlijk,' zei hen. 'Weet ook, als je ooit een pauze nodig hebt, je dat moet zeggen. Je bent mij niet verplicht overal heen te volgen.'

'Maar is dat niet waar een lijfwacht voor is, uwe hoogheid?' vroeg M0.

'Daar heb je een punt, maar iedereen heeft zijn limiet, niet?' zei ELM en M0 moest daaraan toegeven.

'Wanneer wilt u dat ik mij weer meld?' vroeg de robot nu ze voor de deur van de keuken stonden.

'Wanneer je denkt weer energiek genoeg te zijn,' zei ELM. 'Je kan me in de keuken vinden.' M0 knikte en verliet ELM toen om bij M1 rustig aan het ontbijt te beginnen.

//

'M0 is jouw lijfwacht?!' vroeg M1 verbaasd. 'Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?'

'Door majesteit te zijn,' zei ELM met een lach terwijl hen de eerste hap van hun ontbijt nam. 'Dus zo moeilijk was het niet.'

'Maar dé M0! Er zijn al legendes over hen. En dan zeggen ze dat hen even oud als ik is!' zei M1. 'Zou ik hen een keer kunnen ontmoeten?' ELM lachte.

'Vast wel, al heeft hen tijdens de eetgelegenheden pauze,' zei hen. 'Maar ik ga ervanuit dat hen me zo op komt halen.' M1s ogen leken sterren te bevatten.

'Echt? Dat is geweldig!' Plots keek de robot onzeker in hun keuken rond. 'Oh, is het wel goed genoeg opgeruimd? Wat nou als hen denkt dat het hier een smerige boel is! Ik moet meteen schoonmaken!' ELM kon alleen maar lachen toen M1 als een bezetene de keuken opruimde.

'Zo schoon heb ik het nog nooit gezien,' lachte hen.

'Nog steeds niet schoon genoeg voor een legende!' zei M1 ontevreden en wilde nog een keer een doekje over alles heen halen.

'M1, het is goed zo, de keuken straalt,' zei ELM wat de robot uit de opruimwoede schudde.

'Hm, ja, misschien heb je gelijk,' zei hen en kwam weer aan tafel zitten waar ELMs bord nu leeg was. 'Hoe smaakte het?'

'Weer voortreffelijk als altijd,' zei hen en M1 glimlachte tevreden. Niet veel later werd de deur van de keuken geopend en kwam M0 naar binnen.

'Goede morgen, hoogheid,' zei hen en gaf M1 ook een goede morgen die stralend hun kant opkeek.

'Wilt u ook wat te eten?' vroeg de chef-kok en M0 leek even verward.

'Nee, dank u,' zei hen en leek M1 wat teleur te stellen. 'Ik eet niet.' Daarop knikte M1.

'Dat was te verwachten,' zei hen en keek M0 even onderzoekend aan. 'U komt waarschijnlijk uit dezelfde streek als ik. Zelfde model misschien wel.' M0 knikte.

'Dat zou heel goed kunnen,' zei hen en keek naar ELM. 'Wat zijn de plannen voor vandaag, majesteit?'

'Ik dacht een wandeling door de tuinen als het weer goed blijft,' zei hen en hun lijfwacht knikte.

'Dat blijft het,' zei M0. 'En anders is er wel ergens een paraplu voor u bij de hand.'

////

De eerste paar dagen was het even aan elkaar wennen, maar al snel begon ELM zich steeds meer op hun gemak bij M0 te voelen. Het leek alsof ze vrienden waren geworden en hun gesprekken over van alles konden gaan. Al waren er momenten dat M0 de afstand nam, zeker in vreemde, maar grote, ruimtes. Hen kon alles dan beter overzien en hield de hoogheid van een afstand goed in de gaten.

Weken gingen voorbij en ELM voelde hoe hen op hun lijfwacht vertrouwden alsof het hen zelf was. Zeker toen M0 voorstelde op een warme nacht met ELM mee naar buiten te lopen omdat hun kamer hen te veel werd.

De hitte ging voorbij en er kwam een eind van de warmte in zicht. Hoewel ELM al hun ramen open had voelde hen zich niet klaar te slapen. Het was drukkend buiten en de lucht begon te rommelen. ELM moest toegeven dat hen nooit een liefhebber van onweer was geweest en het geluid uit de hemel gaf hen rillingen. Toen eenmaal de flits kwam gevolgd door een knal leek het alsof hun huid jeukte met iets wat niet weg te krabben was. Een onbehagelijk gevoel kroop door hun lichaam en hen wilde hier weg. Paniek schoot door hen heen en hen kwam voor een keuze te staan. Of in het te warme bed met een deken over het hoofd het onweer uitwachten. Of vragen of M0 binnen wilde komen. Alleen was het onweer niet te doen, maar in het bijzijn van anderen had ELM er altijd minder last van. Was dit iets wat ELM van hun lijfwacht kon vragen? Dat hen hen beschermde tegen onweer? ELM keek naar de deur en verzette zichzelf. Voorzichtig opende hen hun deur.

'Goede avond, hoogheid,' zei M0. Een klap van de donder en een rilling ging door ELMs lijf. 'Kan ik u ergens mee helpen?'

'I-ik,' begon ELM en vond het plots moeilijk om iets te vragen. M0 keek hen rustig aan terwijl ELMs handen lichtjes trilden. 'Zou je misschien met mij willen wachten tot het onweer voorbij is?' Een blos kwam op hun wangen terwijl hen dat vroeg.

'Natuurlijk, hoogheid,' zei M0. 'Waar wilt u wachten?'

'I-in mijn kamer?' zei ELM nog steeds niet helemaal zeker of het gevoel dat hen nu in hun lijf had nog van het onweer kwam of een andere reden had.

'Dan zal ik even een extra wacht voor de deur vragen.' ELM knikte en wachtte tot M0 een wacht verderop in de gang wenkte om een oogje in het zeil te houden. 'Na u,' zei M0 toen en ELM keerde weer terug hun kamer in. Nu met hun lijfwacht aan hun zijde voelde het plots minder eng en ELM ging op het bed zitten terwijl M0 zich comfortabel maakte tegen een muur van de kamer.

'Kom er naast zitten,' zei ELM en klopte op het bed met bonkend hart. Kon hen dat wel vragen?

'Als u dat wil,' zei M0 en ELM merkte plots iets. Dus sprak hen hun gedachten uit.

'In deze kamer is het je,' zei hen en M0 fronste. 'Geen hoogheid, geen majesteit, geen u. Het is ELM en je.' M0 knikte.

'Zoals u-je wil,' zei hen en nam plaats op het bed. ELM voelde hun hart kloppen terwijl hen naar het soms fel belichte gezicht van M0 keek.

'Wat is jouw mening over onweer?' vroeg ELM en blauwe ogen keken hen bijna nieuwsgierig aan.

'Ik vind het fascinerend,' zei hen. 'En jij? Wat vind jij, ELM?' ELMs adem stokte bijna toen M0 hun naam zei. Het was zacht, in een toon die ELM hen nog nooit had horen gebruiken.

'Ik vind het angstaanjagend,' zei ELM bijna fluisterend en M0 knikte.

'Is er iets wat ik voor je kan doen om het beter te maken?' ELM twijfelde en beet hun lip terwijl hen wegkeek.

'Nou eigenlijk, wat vroeger altijd hielp, was wanneer mijn vader me gewoon vasthield,' zei ELM voorzichtig. 'Ik weet niet of het nog steeds werkt en als je dat niet doen wil is dat oké. Je bent hier tot niks verplicht!' M0 zei niks, enkel trok hen ELM voorzichtig naar zich toe. Legde een hand op de achterkant van hun hoofd zodat hen dicht tegen hij lichaam aan lag. ELMs hart leek even te stoppen.

'En? Helpt het?' ELM kon even niet praten, maar kwam op tijd bij zinnen om hun armen om M0 te slaan voordat deze los zou willen laten.

'Ik denk het wel.' En zo bleven ze zitten tot het onweer voorbij was.

////

Dagen gingen voorbij zonder er echt over gepraat te hebben. ELM vond dit niet erg, hen wilde het liever niet hebben over hun angsten.

'Morgen is er een gemaskerd bal,' zei M0 toen hen ELM naar de keuken begeleidde. 'Wilt u dat ik bij elke voorbereiding bij u ben, of enkel bij het bal zelf?' ELM keek M0 even aan en moest toegeven dat hen daar nog niet over na had gedacht. Aan de ene kant zou ELM verwachten dat hen zoals elke normale dag hun rooster zou hebben, maar aan de andere kant begreep de majesteit nu dat morgen geen normale dag zou zijn.

'Ik denk dat het bal zelf veel van je zal vragen, dus je mag na dat je me naar de keuken begeleid hebt vrij nemen,' zei ELM wetende dat hen waarschijnlijk de hele dag onder toeziend oog van SEN en hun lijfwachten zou zijn.

'Oh,' zei M0, het leek bijna teleurgesteld, 'dan zal ik er zeker voor zorgen dat u tijdens het bal tegen geen enkel probleem zal lopen en niks hoeft te vrezen.' Het werd met zo'n zekerheid gezegd dat ELMs hart sneller begon te kloppen. Het was zo oprecht en bedaard. ELM kon niet anders dan M0s woorden te vertrouwen en hen glimlachte met een duidelijke blos op hun wangen. Maar voor hen iets kon zeggen waren ze al bij de keuken aangekomen waardoor elke ruimte voor woorden weg leek te zijn genomen.

'Ik vroeg me al af waar je-,' zei M1 en verbeterde zich snel, 'u gebleven was. Het ontbijt wordt koud, majesteit!' ELM keek om en glimlachte naar de robot, maar voordat hen hen volgde ging er nog een blik naar hun lijfwacht.

'Tot na het ontbijt,' zei ELM de glimlach op hun lippen houdend.

'Tot dan, uwe hoogheid.'

//De volgende dag//

ELM was nerveus. Niet alleen voor het bal, maar ook door het weerzien van M0. Het was vreemd geweest niet door hen worden opgehaald na het ontbijt en ELM moest toegeven dat hen zich voor het eerst sinds tijden weer onveilig had gevoeld. M0s aanwezigheid had hen naast veilig laten voelen meer dan vaak in een goed humeur laten zijn. Pas nu met hun lijfswachts afwezigheid merkte ELM pas hoe erg hen echt aan hen gehecht was geraakt. Hen was ook nerveus doordat hen de enige naast SEN zou zijn die wist wat hun masker was. ELM had SEN overgehaald hen enkel aan het eind van het bal aan hun zijde te roepen, omdat hen van het feest wilde genieten zonder bang te hoeven zijn dat hun identiteit bekend was. SEN snapte het eerst niet, maar toen ELM uitlegde dat hen bang was weer ontvoerd te worden stemde de heerser in. Op voorwaarde natuurlijk dat M0 hen ook zou kunnen herkennen. ELM probeerde naar zichzelf in de spiegel te glimlachen en deed de kap van hun outfit over hun hoofd en het masker op zijn plek. Hen herkende zichzelf helemaal niet en voelde zich opgelucht, maar hun hart bleef hard kloppen. Wat zou M0 van hun outfit vinden? Voorzichtig deed ELM de deur van hun kamer open en M0 keek hen bijna meteen aan. Hen had ook een speciale outfit gekregen waardoor hun blauwe ogen mysterieus achter hun masker schenen.

'U ziet er goed uit majesteit,' zei de robot en ELM kon niet laten te glimlachen terwijl bloed zich een weg naar hun wangen baande.

'B-bedankt,' zei ELM zichzelf vervloekend dat hen over hun woorden struikelde. 'Jij ziet er ook goed uit.' M0 glimlachte.

'Heerser SEN heeft duidelijk hun best gedaan.' M0 positioneerde hun masker wat beter en streek daarna hun kleren recht. 'Zal ik u dan naar de welkomsthal begeleiden?' Hen stak hun arm uit en ELM haakte die van hen erdoorheen. Het was bijna vreemd zo dichtbij M0 te zijn en hen kon het warme, maar ook vreemde gevoel in hun buik niet negeren. In de welkomsthal zelf wilde ELM bijna niet loslaten, maar deed het toch uit beleefdheid.

'Het is druk,' zei ELM zo dat alleen M0 het kon horen. De drukte had er deels voor gezorgd dat ze onopgemerkt de hal in konden komen.

'Heerser SEN heeft vele uitgenodigd ter ere van hun tweede jaar als gekroonde,' zei hun lijfwacht en ELM moest zeggen dat de twee jaar hen snel voorbij waren gegaan. Het was vreemd te bedenken dat twee jaar geleden hen eindelijk weer thuis was na weken opgesloten te hebben gezeten in een kleine, koude en donkere ruimte. 'Ah, de deuren gaan open.' De enorme deuren die naar de balzaal leidden werden geopend en de gasten begonnen vrolijk te kwetteren terwijl er muziek hun oren streelde. M0 begeleidde ELM naar binnen, maar eenmaal in de balzaal liet hen hen los.

'Ik sta op de uitkijk voor eventueel gevaar,' zei hen en gaf ELM een gemoedelijke glimlach. 'Geniet van het feest, uwe hoogheid.' ELM knikte en draaide zich om naar de danszaal waar wezens al vrolijk op de maat rond draaide. Eigenlijk wilde ELM niet van M0 weglopen. Diep van binnen was er de drang en een smachtend verlangen dat hen bij de robot wilde houden. Maar een ander deel van hen zei hen te genieten, wat eten te halen en nieuwe wezens te ontmoeten. Dat ging makkelijker dan gedacht. Veel stonden open om een praatje te maken en al snel stond ELM met een wildvreemde op de dansvloer. Terwijl de muziek veranderende, veranderende ELMs danspartner ook en kreeg de meest slechtste woordgrappen te horen die er maar bestonden. Weer nieuwe muziek deed ELMs partner alweer veranderen.

'Ik moet zeggen dat ik niet veel cyclopen ontmoet,' zei die, maar hoewel deze danspartner duidelijk ook een cycloop was, kon ELM een onveilig gevoel niet wegdrukken.

'Ik dacht dat er wel veel in ons koninkrijk waren,' zei ELM en probeerde een hand op een bepaalde plek te negeren.

'In de stad misschien wel, maar in de dorpen lijken wij eenogigen niet te komen,' zei de cycloop met een nare glimlach die door sommige als verleidelijk zou kunnen worden ervaren, maar ELM enkel de rillingen gaf.

'Oh, welk dorp komt u vandaan?' vroeg ELM proberend met een kleine glimlach te verbergen hoe hen niet waardeerde dat de hand steeds lager kwam. 'Zou u uw hand misschien even wat kunnen verplaatsen?' Hun danspartner leek hen niet te horen en ELM kreeg het gevoel dat hen hier weg moest. Alleen doordat hun danspartner duidelijk niet luisterde was hen bang er een scène van te maken. Iets wat ELM niet wilde, want dat zou betekenen dat het bal te einde was. Hen moest zo snel mogelijk een andere danspartner vinden, maar toen het lied over was, liet de cycloop dat niet toe. Hen pakte ELMs pols stevig vast en liet niet los.

'Ach, toe,' zei hen. 'Laat me nog een dans met u hebben.'

'Ah, het spijt me,' zei ELM en probeerde hun pols los te krijgen zonder succes. 'Zou u me misschien los kunnen laten?'

'Ach, toe, ik weet u naam niet eens.' De cycloop kwam dichterbij, maar ELM zette een stap achteruit.

'Het spijt me echt, maar ik heb een korte pauze nodig,' zei hen.

'Dan kan ik u wel even begeleiden naar een wat rustigere plek,' zei de cycloop en plots zat er een hand op een plek waar ELM niet aangeraakt wilde worden, door niemand niet. 'Is er een probleem?' De hand begon te wrijven en ELMs ademhaling ging omhoog van paniek.

'Ik zou maar met uw handen van mijn partner afblijven,' zei plots een barse stem en trok de hand van ELMs lijf. Een gevoel van opluchting trok meteen door de hoogheid heen en hen keek dankbaar naar M0 die een gezicht als een stormachtige nacht droeg. 'Maak dat u wegkomt voor ik uw handen breek.' De cycloop slikte duidelijk en rende bijna de balzaal uit toen M0 hen losliet. ELM kon zien dat het een ijzeren greep was geweest door de afdrukken die op de pols hadden gestaan. Nu buiten gevaar van aanranding voelde ELM hun knieën knikken. Gelukkig was M0 om hun op te vangen en sleepte hen moeiteloos een wals in.

'Ik had eerder moeten komen,' zei hen na een paar maten gedanst te hebben. 'Maar ook geen seconde later... Heeft hen je pijn gedaan?' De bezorgde blik in M0s ogen deed ELM alle nare gevoelens van secondes geleden vergeten.

'Je hebt me gered en dat is wat telt,' zei hen en probeerde hun dankbaarheid in hun oog te uiten.

'Maar heeft hen je pijn gedaan?' zei M0 serieus, duidelijk uit op moord als het er van moest komen. ELM schudde het hoofd.

'Geen pijn wel -euhm- me aangeraakt waar ik dat liever niet heb...' zei hen waardoor M0s blik enkel duisterder werd.

'Hen zal hier voor boeten, al is dat het laatste wat er deze avond gebeurd,' zei hen en ELM keek weg.

'M0?' De robots expressie leek wat te verzachten. 'Hen hoeft niet vervolgd te worden.'

'Niet?' vroeg de robot verward. 'Maar uwe hoogheid.'

'Hen is toch moeilijk terug te vinden in deze zee van maskers. En het is niet alsof hen me probeerde te vermoorden,' zei hen, al was aanranding niet minder erg. 'Als hen nog een streek uithaalt zullen we hen vinden, maar nu wil ik gewoon weer van het feest genieten.' M0 zuchtte.

'Wat u wil, majesteit,' zei hen en ELM glimlachte. Hen kon nu eindelijk genieten van dat hen samen met M0 danste. Hoewel hen eerder deze avond hen wilde vragen te dansen, was hen bang op het antwoord nee. Want de robot moest hen natuurlijk in de gaten blijven houden en dat was moeilijker zonder een goed overzicht over de balzaal. Nu het nummer ten einde liep, wilde ELM de robot nog niet zien gaan.

'Zou je nog een nummer met me willen dansen?' vroeg ELM voordat ze naar elkaar bogen als afsluiting van de dans.

'Ik zou terug moeten naar mijn post,' zei M0 en ELM voelde hun hart zakken.

'Alsjeblieft? Maar één nummer, dan kan je weer terug,' zei hen en M0 zuchtte.

'Vooruit,' zei hen en bood ELM hun hand weer aan. 'Maar na dit nummer ben ik weer op mijn plek, hoogheid.' ELM knikte, hen verwachtte dat daarna SEN hen toch bij zich zou roepen.

'Ik verwacht niks anders,' zei hen en legde hun hand in die van hen. Het was een warme aanraking en ELM kreeg het gevoel dat M0 hen met enige voorzichtigheid vasthield. Terwijl ze dansten vroeg ELM of hen nog iets verdachts op de dansvloer had gezien, waar hun lijfwacht met enkel negatief antwoord op kon reageren. M0 liet ELM nu een rondje draaien en leidde hen bijna perfect door de dans heen. Verbaasd was ELM niet, iedereen die M0 een keer op de trainingsvelden had gezien, kon meteen zeggen dat hen soepel bewoog met elke beweging die hen maakte. Het was dus niet vreemd dat dansen ook in hun talenten zat. Maar dat talent eerstehands ervaren, liet ELM voelen alsof hen bijzonder was. Daarbovenop kreeg de hoogheid het vermoeden dat er langzaam een vlam voor M0 in hun lichaam aan het aangewakkerd werd. Elke aanraking die ze hadden was warm, prettig warm en ELM werd er bijna licht van in hun hoofd. Het was alsof hen gedrogeerd was door elke aanraking. De muziek liep ten einde en in de laatste noot liet de dans M0 ELM zakken. ELM lag in een arm en kon niet laten te verdrinken in de blauwe ogen achter het masker.

'Ik zal weer terug naar mijn post gaan,' zei de robot en liet ELM weer op twee voeten staan.

'Dat is toegestaan,' zei ELM met een knik, maar kon niet helpen een brekend gevoel te hebben terwijl hen M0 weg zag lopen.

____________
Wie zou ik zijn als ik geen tekeningen van dit gemaskerde bal had gemaakt :3

Also ik heb echt een zwak voor gemaskerde ballen en ik weet niet waarom. Zou me echt geweldig lijken om er een mee te maken 0.0