Τα παιδιά κοιταγαν ο ένας τον άλλο χωρίς να ξέρουν πώς να αντιδράσουν

Η Αλέξις έκλαιγε στην αγκαλιά του Φιλίππου κανείς δεν ήξερε γτ κλαιει και ποια ήταν η ανάμνηση που διάλεξε να θυμηθεί αυτή την φορά

Ο Φίλιππος περνάει τα χέρια του γύρω από την μέση της και την σπρώχνει ελαφρά για να την κοιτάξει στα μάτια

Οι άλλοι δύο απλά κοίταζαν αμέτοχη μη ξέροντας πως πρέπει να αντιδράσουν

« Αλέξις μίλα μου τι σου συνέβη » εκείνη χαλάρωσε και πήρε μια βαθιά ανάσα πριν μιλήσει

Εκείνη προς πέρασε την ερώτηση του
Γιατί είχε μια δικιά της που δεν συνέφερε κανέναν τους στην προκειμένη περίπτωση

« Φίλιππε πως το έκανες αυτό » εκείνος την κοίταξε με γουρλωμενα μάτια και απλά έκανε μια έκφραση τύπου “ δεν σε καταλαβαίνω ”

Εκείνη δυσανασχετήσε και ξανά ρώτησε πιο διεξοδικά αυτή την φορά

« το ένιωσα Φίλιππε μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις ... Εσύ με ξύπνησες ... Έχεις δυνάμεις σαν εμένα και την χλόη .... » όλοι σοκαρίστηκαν κανείς δεν περίμενε αυτή την αντίδραση .... Ήταν σε κωματώδη κατάσταση πως μπορούσε να καταλάβει ?.... Αυτή ήταν η απορία όλων τους

Γυρνάει στον Άρον και φεύγει από την αγκαλιά του Φιλίππου

« και εσύ έχεις έτσι ? Κάτι μου κρύβεται και φαίνεται ... » είπε και έκατσε σε καταστήση σοκ στο κρεβάτι της

Όλοι με τα βλέμματα τους συμφώνησαν να της πουν την αλήθεια...

Όχι όλοι την αλήθεια φυσικά

« ναι έχουμε Αλέξις... Όλοι μας ... Αυτό είναι το μόνο που σου κρύβουμε τίποτα άλλο » είπε κάπως πανικόβλητα ο άρον αφού μπορούσε να καταλάβει τι ήθελαν να πουν και οι άλλοι δύο

Όμως η χλόη έμενε αμέτοχη για ακόμα μια φορά.... Ήταν αθόρυβη και μετρημένη όχι όπως άλλες φορές

Αυτό φυσικά δεν πέρναγε απαραίτητο από την Αλέξις

Το βλέμμα της ξανά γύρισε στον Φίλιππο

« όπως ? » ειπε κάπως αδιάφορα αφού είναι σε κατάσταση σοκ

Οι άλλοι τρεις κοιταχτικαν .... Η μόνη που δεν ανησυχούσε για αυτό ήταν η χλόη.... Ήξερε τα πάντα η Αλεξις... Η έτσι νόμιζε....

Τα μάτια του Φιλίππου πήραν ένα λευκό χρώμα και έκανε ένα βήμα πιο κοντά της

Ακούμπησε το χέρι της και σπίθες ηλεκτρισμού εκτοξεύθηκαν

« οι δικές μου είναι κατά το ήμισυ παρόμοιες με τις δικές σου » εκείνη έκανε ένα μορφασμό έκπληξης και ακούμπησε το μάγουλο του

Ένιωσε τον ηλεκτρισμό να την διαπερνά. .. θυμήθηκε εκείνη την πρώτη φορά που βρέθηκαν μετά από τόσα χρόνια... Στην κηδεία της μητέρας της .... Ένιωσε τον ηλεκτρισμό να διαπερνά το κορμί της.... Νόμιζε ότι ήταν έλξη δεν ήταν τελικά ...

« ουάου » ήταν το μόνο που ξεστόμισε... Ήρθε όμως ο Άρον να την συγκλόνισει περισσότερο

Φώναξε το όνομα της σχεδόν από μέσα του

Μόλις βεβαιώθηκε πως είχε την προσοχή της

Εξαφανίστηκε... Η Αλέξις έκανε ένα βήμα πίσω προσπαθούσε να καταλάβει

Ένιωσε δύο χέρια να περνάνε από την μέση της και ούρλιαξε με όλη της την δυνάμη

Γύρισε και είδε τον Αρον να εμφανίζεται ξανά μπροστά της ....

« μπορείς να γίνεις αόρατος » είπε με χαρά μικρού παιδιού και εκείνος χαμογέλασε ελαφρά

« και μπορώ να κάνω και κάτι άλλο » είπε με το ίδιο χαμόγελο σαν να του έφευγε ένα βάρος όμως δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει

Η χλόη μετά από ώρα σιωπής έκανε την εμφάνιση της

« μπορεί να διαβάζει τις σκέψεις σου » είπε και έκατσε στο κρεβάτι...

Η Αλέξις έμαθε μια πτυχή της Αλήθειας...

Αυτή η αλήθεια είναι όμορφη ... Δεν νιώθει πια τόσο διαφορετική...

Όμως άμα μάθει και την υπόλοιπη αλήθεια τότε είναι που θα αλλάξει γνώμη ...

9/5/20