▬▬▬▬▬▬▬▬

"did you ever wish for kids?"
▬▬▬▬▬▬▬▬

POTRZEBOWAŁAM ROZRYWKI, dlatego skorzystała z okazji i podeszłam do grających w piłkę chłopców. — Mogę się dołączyć? — Zapytałam bezpiecznie, uśmiechając się lekko w ich kierunku.

Oboje kiwnęli głowami, zapraszając mnie do swojego towarzystwa. Młodszy z nich kopnął w piłkę, podając mi, dlatego przyjęłam i kopnęłam w kierunku drugiego chłopca. Oboje uśmiechali się w moim kierunku, gdy nasza gra stawała się żywsza.

Chwilowo zwróciłam głowę w kierunku kobiet, z jakimi tu przybyłam. Widząc, jak moja matka bandażuje ranę swojej młodszej siostry, uśmiecham się sama do siebie. Śmiech obu chłopców rozprasza mnie na tyle, że nie orientuję się w momencie, gdy jeden z nich wykopał piłkę w kierunku wyznaczonych przez nas, jako bramka.

— A to pech! — Wyrzucam dłonie wysoko, patrząc na nich ze zmęczeniem. — Jesteście w to za dobrzy. — Oznajmuję, przecierając oczy rękami.

Z ciekawości zaczęłam nasłuchiwać, gdy oboje podawali piłkę między sobą. Przechyliłam lekko głowę w kierunku kobiet siedzących nieopodal i zaczęłam słuchać.

— Szukałaś kiedyś swoich rodziców? Prawdziwych? — Zapytała Yelena. Atmosfera między nimi nie była napięta, wręcz przeciwnie, choć emocje krążyły wokół nich.

— Matka porzuciła mnie na ulicy, jak worek śmieci. — Odpowiedź rudej kobiety sprawiła, że uśmiech szybko zginął z moich ust. — A co z tobą?

Nie wiedziałam czego się spodziewać, wiedząc, że obie kobiety miały w życiu po prostu przerąbane. — Zniszczyli mój akt urodzenia, więc wymyśliłam wszystko od zera. — Przechyliłam głowę, ponownie kopiąc piłkę do chłopców. — Moi rodzice wciąż żyją w Ohio. Siostra przeniosła się na zachód.

Uśmiechnęłam się pod nosem, czując ciepło roznoszące się po mojej klatce piersiowej.

— Serio?

— Uczysz w szkole fizyki. Ale tylko na pół etatu, bo musisz zajmować się córeczką. — Uśmiech na mojej twarzy powiększył się, niemo podziękowałam chłopakom za grę i odwróciłam się w kierunku siedzących przy stołach ludzi. — Twój mąż ma firmę remontową.

— Ale wymyśliłaś. — Obie parsknęły krótkimi śmiechami.

— A co byś wolała?— Zapytała blondwłosa, chwilowo zatrzymałam się w miejscu.

Jedynie pokręciła głową, nasze spojrzenia się skrzyżowały, dlatego z uśmiechem na ustach poszłam w kierunku automatów z napojami. — Nie bywam sama na tyle długo, aby móc to przemyśleć.

— A chciałabyś mieć dzieci? — Zatrzymałam dłoń, w której spoczywała moneta. Zaczęłam słuchać uważniej.

— Mam.

— Mówię o takim twoim. Isli nie urodziłaś, jedynie ją wychowałaś. — Wyjaśniła, przechylając głowę. Przygryzłam wnętrze policzka, wrzucając monetę do otworu. — Ja bym chciała psa.

Poczułam dziwną pustkę, dowiadując się czegoś, co nigdy nie zostało mi powiedziane. Wcisnęłam losowe liczby, i obserwowałam, jak napój spada. Schylam się i odsuwam drzwiczki, aby wyciągnąć plastikową butelkę.

— Nie próbuj. — Słyszę ponownie, przez co zwracam się w ich kierunku.

Rudowłosa trzymając w dłoniach butelkę piwa, pochyliła się nad stołem. — Czego?

— Chcesz mi wyjechać z superbohaterską gadką. — Zauważa blondwłosa, a z jej ust nie schodzi uśmieszek.

Podchodzę bliżej nich, przyciągając ze sobą krzesło, aby na nim usiąść. Kładę butelkę wypełnioną sokiem na stół i patrzę się przed siebie.

— Przemowy to nie mój styl. — Wyjaśnia, na co kiwam głową. — To bardziej zaproszenie.

— Żeby znaleźć salę? — Pytam, a blondwłosa siedząca po mojej lewej stronie kończy moją myśl. — I zabić Dreykova?

— Tak.

— Choć Czerwona Sala to miejsce widmo, a Dreykov zawsze się jakoś wyślizgnie? — odwróciłam wzrok w kierunku matki, obserwując jak bezzwłocznie kiwa głową, a jej odpowiedź brzmi podobnie.

— To brzmi jak cholernie gruba robota. — Zauważa Yelena, nie spuszczając wzroku z Natashy.

— Tak. — Ponawia swoją odpowiedź, szczelniej zaciskając palce wokół butelki. — Ale może być fajnie.

Chwilowo nastaje cisza, przerywana jedynie drobnymi porywami wiatru i naszymi oddechami.

— Wchodzę w to. — Odzywam się wreszcie, wystukując paznokciami nieznany rytm o stół. — Muszę się za kogoś odpłacić. Nawet jeśli Dreykov nie miał z tym nic wspólnego.

Spoglądam w kierunku matki, jej oczy mówiły tak wiele, a jednocześnie nic. Kiwnęła głową, uświadamiając mnie, że mam pełne prawo.

— I co zamierzasz zrobić, młoda? — Pytanie wypływające z ust ciotki dało mi dużo do myślenia.

Przenosząc wzrok na widok przede mną, z powagą wymalowanym na twarzy, wypuszczam powietrze ze świstem. — Zamierzam znaleźć. — Wyszeptałam niepewnie, nie zmieniając swojej pozycji. — I zamierzam zabić każdego z nich. Będę za nimi chodzić, delektować się ich strachem i krzykiem, gdy będę ich zabijać.

Oblizałam wargi, spojrzenie krzyżując z blondynką, która wciąż nie była niczego świadoma.

— Chcesz być złoczyńcą, gdy my będziemy bohaterkami? — Zażartowała krótko, nie spuszczając ze mnie swojego wzroku. Wygięłam kąciki ust do dołu, uśmiechając się krzywo.

— Żyjemy w świecie, w którym każdy popełnił jakąś zbrodnię. — Zauważam, prostując się momentalnie. Obie kobiety wsłuchiwały się w moje słowa, jak w jakąś poezję. — Każdy przez to przechodził, też zamierzam to zrobić.

I zrobię.

Opierałam głowę o oparcie, siedząc ze skrzyżowanymi nogami na tylnych siedzeniach w samochodzie. Z zamyślenia wyrwał mnie głos blondwłosej kobiety, która kciukami unosiła kamizelkę na swojej klatce piersiowej.

— Wiecie, że to pierwszy ciuch, jaki sobie sama kupiłam? — Uśmiechnęłam się na taką informację, obserwując zieloną kamizelkę.

Pytanie z ust kobiety wybiło ją z rytmu. Słysząc określenie „to", spojrzała na nią urażona, marszcząc brwi. — Nie podoba Ci się?

— A to jest z jakiegoś demobilu, czy... — Zapytała, wciąż wlepiając spojrzenie w drogę przed nami. Yelena lekko się poirytowała, spoglądając w kierunku starszej siostry.

— Wiem, ma dużo kieszeni. — Krótki śmiech wydobył się z ust kierowcy. — Ale używam ich bez przerwy i zrobiłam kilka własnych ulepszeń. — Nie wysilała się dłużej, machnęła ręką i odwróciła spojrzenie w kierunku szyby. — A idź.

Rudowłosa wciąż przerywa ciszę swoim krótkim śmiechem.

— Spadaj. Chodzi o to, że nigdy... nie miałam kontroli nad własnym życiem, a teraz mam. I chcę coś z nim zrobić. — Wyjaśniła, rozglądając się po całym samochodzie.

Uśmiecham się ledwo zauważalnie, przechylając głowę na bok. — Mi się podoba.

— Kamizelka jest okej. — Dopowiada z małym uśmieszkiem Natasha, wprawiając Yelenę w zachwyt.

Zaciskając dłonie w powietrzu, kobieta potrząsnęła nimi zwycięsko. — Wiedziałam. Totalny wypas, nie?

— Tak, wypas. — Odpowiedziałyśmy równocześnie. Zaśmiałam się krótko, wzrokiem przeskakując między dwoma kobietami.

— I można do niej naładować tyle rzeczy. Nawet nie poczujesz. — Blondynka wypchnęła wargi do przodu, znikając się na fotelu.

Chwila spokoju i szczęścia szybko zniknęła, gdy wspomnienie o Czerwonej Sali odbiło się echem w mojej głowie.

— Ale nie wiem, gdzie jest Czerwona Sala.

— To nic. — Mruknęła Natasha, nie spuszczając spojrzenia z drogi. — Znam kogoś, kto może wiedzieć.

— Kogo? — zapytałam zaciekawiona, pochylając się do przodu.

Przygryzłam wnętrze policzka, analizując słowa matki, aby lepiej połączyć fakty.

— Potrzebny nam odrzutowiec.

Stawiając kroki na trawie, rozejrzałam się po otwartej przestrzeni, na jakiej stąpaliśmy.

— Prosiłam o odrzutowiec. — Przypomniała rudowłosa, wzrokiem podążyłam za ciemnoskórym człowiekiem, który schodził po schodach należących do dziwnego z wyglądu transportu, który powinien latać.

— Wiesz, czego mi nie dałaś? Czasu. I kasy. Nie rosną na drzewach. — Odgryzł się, zmierzając w naszym kierunku. — Cześć, młoda. — Kiwam głową w odpowiedzi.

— A słyszałam, że jesteś najlepszy. — Dołączyła się Yelena. Uśmiech nie schodził mi z twarzy, gdy nasze rozmowy wchodziły na wyższy poziom dogryzania sobie nawzajem.

Ciemnoskórym włożył dłonie do kieszeni swoich spodni, obserwując nas przenikliwym spojrzeniem.

— Przepraszam królewnę. — Zaczął, wprawiając moje kąciki do ruszenia w górę. — Darmowe mieszkanko z kisielem gratis nie przypadło do gustu?

Skrzyżowałam dłonie na klatce piersiowej, przyglądając się maszynie stojącej za nim. Zmrużyłam powieki, próbując dostrzec, choć najmniejszą skazę naszego transportu.

— Nie daj się podpuścić. — Informuje, przekręcając się na bok.

— Nie lubię, jak się podważa moje kompetencje. — Wyjaśnił, spoglądając na obie kobiety, wzrokiem podążyłam tuż za nim, stając obok ciotki.

— Jak o tym mowa, twój generator wykrzaczył się po sześciu godzinach. — Wzruszyła ramionami, na co sama prychnęłam.

— Ty też? Zmowa. — Zakodował, patrząc na mnie wyczekująco.

— I byłyśmy w „Budapeście" — Uśmiechnęłam się szeroko, ukazując szereg białych zębów, gdy użyłam sposobu jego wymowy. Mężczyzna wywrócił oczami, spuszczając dłonie.

— Miałem nadzieję, że chociaż ty będziesz po mojej stronie. — Prychnął krótko.

— Słodziak z niego. — Rozczuliła się Yelena, podchodząc bliżej szyb. — Już wiem, dlaczego go trzymacie.

Przyglądałam się, jak mężczyzna wyciąga torbę i kładzie ją na trawę. Yelena jako pierwsza wyciąga batonika, który zdecydowanie był po terminie.

— Odradzam, leżało to tam jakieś pięć lat. — Poinformowała rudowłosa, odchodząc na bok. Yelena ugryzła suchego batona, zaczęła mielić go w ustach. — I jak?

— Suchutkie. Bardzo suche. — Śmieje się krótko, sięgając po telefon, jaki leżał w torbie, nie daleko mojego stroju.

Odblokowałam ekran i spojrzałam na liczbę nieodczytanych wiadomości. Powoli zaczęłam przesuwać między kartami, na stronie głównej, przyglądając się zdjęciu na tapecie.

Myślałam o nim, znacznie częściej niż powinnam. Nasza relacja trochę podupadła, w momencie, gdy walcząc po obu stronach, niefortunnie został zatrzymany wraz z pozostałymi.

Uśmiechnęłam się ledwo zauważalnie, wpatrując się w nasze twarze na tapecie. Uśmiechy były szczere, jak i uczucia.

Weszłam po schodkach do środka, zasiadając wygodnie na swoim miejscu. Telefon schowałam do kieszeni. Ciałem pochyliłam się do przodu, zaglądając do środka, aby wyciągnąć czarno zielony kostium.