4 கடிதம்

முகம் கை கால் கழுவிக்கொண்டு சமையலறைக்குச் சென்றான் முகுந்தன். தனது வேண்டாத மனைவியை நினைத்தபடி இரவு உணவை சமைத்தான். சப்பாத்தியும் காளான் கறியும் சமைத்துவிட்டு தன் அறைக்கு சென்று குளித்து முடித்தான். வெளியே வந்தவன், மீராவின் அறை சாத்தப்பட்டே இருந்ததை கண்டான். சமையலறைக்குச் சென்று, ஒரு தட்டில் இரண்டு சப்பாத்திகளும், ஒரு கிண்ணத்தில் காளான் கறியும் எடுத்துக் கொண்டு அவள் அறைக்கு சென்று கதவை தட்டினான்... தயக்கத்துடன் தான். பெருமூச்சு விட்டு கதவை திறந்தாள் மீரா.

தட்டை உள்ளே நீட்டினான் முகுந்தன். மீராவுக்கு ஆச்சரியமாய் போனது, அவன் இதயத்திலும் ஈரம் இருக்கிறதே என்று எண்ணிய போது.

"நோ தேங்க்ஸ்" என்றாள்.

"நாளையில இருந்து உனக்கு தேவையானதை நீ சமைச்சுக்கலாம். இன்னைக்கு இதை சாப்பிடு" என்றான் தயக்கத்துடன்.

அவன் சமைத்த உணவு என்பதால், அதை மறுக்க தோன்றவில்லை மீராவுக்கு. அதை பெற்றுக் கொண்டாள். அங்கிருந்து சென்ற முகுந்தன், உணவு மேஜையில் அமர்ந்து, மெல்லிய சத்தத்துடன் தொலைக்காட்சியில் செய்திகளை பார்த்தபடி உணவு உண்டான். சாப்பிட்டு முடித்துவிட்டு, மீண்டும் தன் அறைக்கு சென்று கதவை சாத்தி தாளிட்டுக் கொண்டான்.  

அவன் கொடுத்த சப்பாத்தியையும் காளான் கறியையும் சுவைத்து உண்டாள் மீரா. அவளுக்கு அது மிகவும் பிடித்திருந்தது, அது அவ்வளவு நன்றாக இல்லாத போதிலும்...! அவளுக்கு அவனைப் பிடிக்கும்... அதனால் அந்த உணவும் அவளுக்கு பிடித்திருந்தது. அவளது கணவன் சமைத்ததாயிற்றே...! கன்னங்களில் கண்ணீர் உருண்டோட, அதை சாப்பிட்டு முடித்தாள்.

சாப்பிட்டு முடித்து படுத்தவளுக்கு தூக்கமே வரவில்லை. எப்படி வரும், அவளது வாழ்க்கை இருட்டை நோக்கி பயணித்துக் கொண்டிருக்கும் போது?  கட்டிலில் எழுந்து அமர்ந்தவள், ஆழமாய் யோசித்தாள். ஒரு காகிதத்தை எடுத்து அதில் எதையோ எழுதினாள். சத்தம் செய்யாமல் அறையை விட்டு வெளியே வந்தாள். மெல்ல முகுந்தனின் அறையை நோக்கிச் சென்று, அந்த காகிதத்தை கதவுக்கு கீழே இருந்த இடைவெளியின் வாயிலாக உள்ளே செலுத்தினாள். மீண்டும் தன் அறைக்கு வந்து படுத்துக்கொண்டாள். இப்பொழுது அவளுக்கு தூக்கம் வந்தது. மனதில் இருந்த பாரத்தை இறக்கி வைத்தது போல் நிம்மதியாய் தூங்கினாள்.

முகுந்தன் தூங்காமல் தான் இருந்தான். ஆனால், அவன் அறையில் சூழ்ந்திருந்த இருட்டின் காரணமாக, அவளது கடிதத்தை அவன் பார்க்கவில்லை.

மறுநாள் காலை

தூக்கத்திலிருந்து கண்விழித்த முகுந்தன், கட்டிலில் எழுந்தமருந்து தன் உடலை முறுக்கினான். கதவருகில் இருந்த, மடிக்கப்பட்ட காகிதத்தின் மீது அவன் பார்வை பதிந்தது.  அதை எடுத்து பிரித்தான். அது தன் மனைவியிடம் இருந்து தனக்கு வந்த கடிதம் என்று தெரிந்த போது, அவனது புருவங்கள் உயர்ந்தன. அதை வாசிக்கத் துவங்கினான்.

{அன்புள்ள முகுந்தனுக்கு, உங்களை அன்புள்ள என்று குறிப்பிட்டதற்கு மன்னிக்கவும். நமக்கு பிரியமானவர்களை தான் நாம் அப்படி குறிப்பிடுவது வழக்கம் என்றாலும், என்னை பொறுத்தவரை நீங்கள் என் வாழ்வில் அப்படிப்பட்ட ஒருவர் தான்.

இந்த கடிதத்தின் மூலமாக உங்களை தொந்தரவு செய்வதற்கு என்னை மன்னிக்கவும். நேரில் நின்று பேசினால் நான் பேசுவதை நீங்கள் கேட்பீர்களோ, மாட்டீர்களா எனக்கு தெரியவில்லை. அல்லது, அழுது வடியும் என் முகத்தை பார்க்க நீங்கள் விரும்பாமல் போகலாம். உங்களிடம் பேசும் போது நான் நிச்சயம் அழுவேன். ( மென்று விழுங்கினான் முகுந்தன்) என்னை மன்னிக்கவும், நான் என் வீட்டிற்கு திரும்பி செல்லும் நிலையில் இப்போது இல்லை. என்னுடைய இந்த முடிவு உங்கள் நிம்மதியை கெடுக்கலாம். ஆனால் நான் உங்கள் நிம்மதியை குலைக்கும்படி சத்தியமாய் நடந்து கொள்ள மாட்டேன். நீங்கள் என்னை நம்பலாம். உங்கள் தனிமைக்கு பங்கம் விளைவிக்கும் சத்தமாய் நான் இருக்க மாட்டேன். உங்கள் பர்சனல் ஸ்பேசில் நிச்சயம் நுழைய மாட்டேன். தற்போதைக்கு உங்களது இந்த வீட்டை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்வதை தவிர எனக்கு வேறு வழியில்லை. இந்த நிமிடத்திலிருந்து நீங்கள் என்னை பற்றி கவலைப்பட தேவையில்லை. என்னை நான் பார்த்துக் கொள்வேன். எனக்கு தேவையானதை நானே சமைத்துக் கொள்வேன். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, நீங்கள் தான் என் கணவர் என்பதை நானாக யாரிடமும் சொல்ல மாட்டேன்.

தாங்கள் அளித்த சுவையான இரவு உணவுக்கு மிக்க நன்றி.

என்றென்றும்,
திருமதி மீரா முகுந்தன்}

இயலாமையுடன் தன் கண்களை மூடினான் முகுந்தன். அவனுக்கு தன் பெற்றோரின் மீது கோபமாக வந்தது. எதற்காக அவனை இப்படி ஒரு பிரச்சனையில் மாட்டி விட்டார்கள்? இதில் மீராவின் தவறு என்ன இருக்கிறது? எதற்காக அவர்கள் அவனை பாவம் செய்தவனாய் மாற்றி வேடிக்கை பார்க்கிறார்கள்? இந்தப் பெண் தன்னந்தனியாய் இங்கிருந்து என்ன செய்யப் போகிறாள்?  அவனுக்கு வருத்தமாய் இருந்தது. என்ன ஒரு வேடிக்கை! தனிமை விரும்பியான அவன், அவளது தனிமையை எண்ணி வருத்தம் கொண்டான்.

மீண்டும் அவளது கடிதத்தை படித்தான், வேண்டிய நேரத்தை எடுத்துக்கொண்டு, பொறுமையாய்...! அந்த கடிதத்தில் இருப்பதை பார்க்கும் போது, அவள் அவனை காதலிக்கிறாள் என்பது நன்றாகவே புரிந்தது. தனது வாழ்க்கை குறித்த கனவுகளும் அவளுக்கு இருக்கிறது. அவளை எப்படி சமாதானப்படுத்துவது?   அவனது வாழ்க்கையில் யாரையும் அவனால் அனுமதிக்க முடியாது. அதில் அவனது தவறு எதுவும் இல்லை. அவன் அப்படித் தான். அவனது பெற்றோருக்கு அவனைப் பற்றி நன்றாகவே தெரியும். ஆனாலும் அவர்கள் இப்படி செய்து விட்டார்கள். அந்த கடிதத்தை மடித்து தனது மணிபர்சில் வைத்துக் கொண்டான்.

வழக்கம் போலவே, காலை உணவையும் மதிய உணவையும் சமைத்து முடித்தான், சற்றே  கூடுதலாக, தன் வீட்டில் அடி எடுத்து வைத்திருக்கும் புதுவரவுக்காக, நாளையிலிருந்து இருந்து நீ சமைத்துக் கொள் என்று அவன் கூறிய பிறகும்...! குளித்து முடித்து அலுவலகம் செல்ல தயாரானவன், லேசாய் சாப்பிட்ட பிறகு வீட்டை விட்டு கிளம்பினான். ஏனோ அவனுக்கு சாப்பிட பிடிக்கவில்லை.

அவன் கதவை பூட்டும் சத்தம் மீராவுக்கு கேட்டது. அவள் குளிக்கவும் இல்லை தலை சீவவும் இல்லை. அவளுக்கு எதையுமே செய்ய தோன்றவில்லை. எதையுமே செய்யாத போதும் அவள் அழகாகவே இருந்தாள்.   துண்டு முடி இல்லாத அவளது பட்டு கூந்தலுக்கு சீவிகொள்ள வேண்டிய அவசியம் இல்லை. வெளியே வந்து, வரவேற்பறையில் இருந்த சோபாவில் அமர்ந்தாள். கண்களை மூடி சாய்ந்து கொண்டாள். எவ்வளவு தான் உறுதியோடு இருக்க வேண்டும் என்று நினைத்தாலும், பாழாய் போன கண்ணீரை மட்டும் அவளால் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை.  

கதவு திறக்கப்படும் சத்தம் கேட்டு திடுக்கிட்டு எழுந்த மீரா, முகுந்தன் உள்ளே நுழைவதை பார்த்து திகைத்தாள். அவன் எதையோ மறந்துவிட்டு சென்றிருக்க வேண்டும். அதனால் தான் மீண்டும் திரும்பி வந்திருக்கிறான் என்று எண்ணினாள்.

சோபாவிலிருந்து எழுந்த அவள், அவனுக்கு எதிர்ப்புறமாக திரும்பி நின்றாள். தனது கண்ணீரின் மதிப்பு தெரியாத அவன், அதை பார்ப்பதை அவள் விரும்பவில்லை. ஆனால் முகுந்தனின் கண்கள், அவள் செயலை விட வேகம் நிறைந்ததாய் இருந்தது. அவன் அவளது கண்ணீரை பார்த்து விட்டான். அவள் அங்கிருந்து செல்ல நினைத்தபோது,

"ஒரு நிமிஷம்" என்றான்.

அப்படியே அசையாமல் நின்றாள் மீரா.

"ஐ அம் சாரி" என்று அவன் கூறியதை கேட்டு, நம்பிக்கையுடன் அவனை நோக்கி திரும்பினாள்.

"நீ உங்க அம்மா வீட்டுக்கு போயிடுறது தான் உனக்கு நல்லது. நீ அவங்க கூட சந்தோஷமா இரு"

முகத்தை சுருக்கிய மீரா,

"நான் உங்களை டிஸ்டர்ப் பண்றேன்னா?" என்றாள்.

"இல்ல... நான் அந்த அர்த்தத்துல சொல்லல"

"என்னோட சந்தோஷத்தை பத்தி நீங்க ஏன் கவலைப்படுறீங்க? நீங்க சந்தோஷமா இருங்க. என்னை மறந்துடுங்க... ஐ மீன், மீரான்னு ஒருத்தியை நீங்க கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டதையே மறந்துடுங்க. நான் உங்க வாழ்க்கையை விட்டு போயிட்டேன்னு நினைச்சுக்கோங்க. தயவுசெய்து புரிஞ்சுக்கோங்க, எங்க அம்மா வீட்டுக்கு என்னால திரும்பி போக முடியாது. அவங்களோட ஒரே பொண்ணோட வாழ்க்கை முடிஞ்சு போச்சுங்கற உண்மையை அவங்களால தாங்கிக்க முடியாது. அந்த வலியை அவங்களுக்கு கொடுக்க நான் விரும்பல. நான் உங்களை டிஸ்டர்ப் பண்ண மாட்டேன்னு நான் தான் உங்க கிட்ட ஏற்கனவே சொல்லிட்டேனே...! என்னோட லிமிட்டில் நான் இருப்பேன். இதுக்கு மேலயும், நான் இங்க இருக்கிறது உங்களுக்கு பிடிக்கலைன்னா, என்னை கழுத்தை பிடிச்சி வெளியில தள்ளிடுங்க" என்றாள் கோபமாக.

"நோ... ஐ ஜஸ்ட்..."

"நான் என்ன செய்யனுமோ அதை செஞ்சுகிறேன்... நீங்க உங்க தனிமையோட சந்தோஷமா இருங்க" என கூறிவிட்டு அவனுக்கு எதிர்ப்புறம் திரும்பிக் கொண்டாள்.

தன் வீட்டை விட்டு வெளியேறினான் முகுந்தன். அவன் எதையும் எடுக்காமல் சென்றதைப் பார்த்து, கண்ணீருக்கு இடையில் புன்னகை சிந்திய படி சோபாவில் அமர்ந்தாள் மீரா. தான் மறந்துவிட்டு சென்ற எதையோ எடுக்கத்தான் அவன் திரும்பி வந்தான் என்று எண்ணினாள் அவள். ஆனால் அவன் எதையும் எடுக்கவில்லை. அப்படி என்றால், அவளிடம் பேசத்தான் அவன் வந்திருக்கிறான். பெருமூச்சுவிட்டு, சோபாவில் படுத்தாள், செய்ய வேண்டிய வேலை எதுவுமே இல்லாததால்.

மூன்று மணி நேரம் கழித்து,

மீராவின் கைபேசி, ஒரு குறுஞ்செய்தியை கடத்திக் கொண்டு வந்து குரல் எழுப்பியது. அதை பிரித்துப் படித்த மீராவின் முகம் பிரகாசம் அடைந்தது. அது, அவள் நேர்முகத் தேர்வுக்கு விண்ணப்பித்திருந்த விடி டிசைன்ஸ் நிறுவனத்தில் இருந்து வந்திருந்தது. இன்னும் இரண்டு நாட்களில் நடக்கவிருக்கும் நேர்முகத் தேர்வில் அவளை கலந்து கொள்ளுமாறு அழைப்பு விடுத்திருந்தது. நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டாள் மீரா. இவ்வளவு சீக்கிரம் அவர்களிடமிருந்து பதில் வரும் என அவள் எதிர்பார்த்து இருக்கவில்லை. ஒன்றும் செய்யாமல் வீட்டில் அமர்ந்து கொண்டு, தன் மீது விருப்பமில்லாத ஒருவனை பற்றி சதா சிந்தித்துக் கொண்டிருப்பது கொடுமையிலும் கொடுமை. இந்த சோகத்தில் இருந்து அவள் மீண்டாக வேண்டும். அதைச் செய்ய, இந்த வீட்டை விட்டு வெளியே சென்று, தனக்கென்று ஓர் உலகத்தை அவள் உருவாக்கிக் கொள்ள வேண்டும். அவளுக்கு ஒரு வேலை கிடைத்து விட்டால், தன் வேலையில் அவள் மும்மூரமாகிப் போனால், சிறிதளவேனும்  முகுந்தனின் நினைவில்லாமல் இருக்கலாம். முதலில் அவள் தன் சொந்த காலில் நிற்க வேண்டும். அவளைப் பிடிக்காத ஒருவனின் உணவை உண்ணுவதை நிறுத்த வேண்டும், என்று எண்ணினாள் மீரா.

விடி டிசைன்ஸ் அலுவலகம்

தனது அறையில் இருந்த சுழல் நாற்காலியில் அமர்ந்திருந்தான் முகுந்தன். மேலாளர் முகுந்தன் என்ற பெயர் பலகை அவனது மேஜையின் மீது வைக்கப்பட்டிருந்தது. எவ்வளவு தான் மீராவைப் பற்றி நினைக்கவே கூடாது என்று அவன் முயன்றாலும், அது அவனால் இயலவில்லை. அந்தப் பெண்ணை என்ன செய்வதென்று அவனுக்குப் புரியவில்லை. நான் எந்த தொந்தரவும் செய்ய மாட்டேன் என்று அவள் கூறிவிட்ட பிறகும், அவனால் நிம்மதியாய் இருக்க முடியவில்லை. ஒன்றுமே செய்யாமல், எவ்வளவு நாளைக்கு அவள் வீட்டில் சும்மா இருக்க முடியும்?

மீராவை நினைத்து மிகுந்த கவலையுற்றான் முகுந்தன், அவன் எண்ணிய படி அவள் வீட்டில் அமர்ந்திருக்க போவதில்லை... அவன் மேலாளராக பணிபுரிந்து கொண்டிருக்கும் அதே நிறுவனத்தில் அவளும் வந்து வேலைக்கு சேரப் போகிறாள்... அவனது வாழ்க்கை மொத்தமாய் தலைகீழாய் திரும்பி நிற்க போகிறது... எந்த தனிமையை தான் விரும்பி ரசித்தானோ, அதே தனிமையை அவன் வெறுக்கும் நாள் விரைவில் வர இருக்கிறது என்ற உண்மை தெரியாத முகுந்தன்...!

தொடரும்...