61 ஒப்புதல்

ஷாலினி கூறிய வார்த்தைகளைக் கேட்டு திடுக்கிட்டாள் ரேணுகா. பிரபாகரன் கூறியது போல் உண்மையிலேயே அவன் அனைவரிடமும் திருமணத்திற்கு  அனுமதி பெற்று விட்டானா? அவளை ஆச்சரியப்படுத்திய விஷயம் என்னவென்றால், இவ்வளவு நாள் அவளிடம் பேசாமல் இருந்த ஷாலினி, அவளிடம் பேசியது தான். தன்னுடைய அக்கா கூறப்போகும் பதில் என்னவாக இருக்கும் என்று பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்த ஆதித்யாவை நோக்கி ஓடிச் சென்றாள் ரேணுகா. அவனது காலை குனிந்து தொட முயன்ற அவளை தடுத்தான் ஆதித்யா.

"என்னக்கா இது??? "

"என்னை மன்னிச்சுடு ஆதி... ப்ளீஸ் என்னை மன்னிச்சுடு"

"விடுங்க அக்கா. அதைப் பத்தி இனிமே பேச வேண்டாம்"

கமலியை நோக்கி திரும்பிய ரேணுகா,

"நீங்க செஞ்ச எல்லா உதவிக்கும் ரொம்ப தேங்க்ஸ் கமலி" என்றாள்.

"நீங்க எப்பவும் சந்தோஷமா இருக்கணும்னு தான் கா நாங்க நினைச்சோம்" என்றாள் கமலி.

"ஆமாம் கா. ஆனால் எதுக்காகவும் நான் உங்களை கட்டாயப்படுத்த மாட்டேன். உங்களுக்கு எது சரின்னு படுதோ அதை நீங்க செய்யுங்க. நீங்க சந்தோஷமா இருக்கணும்னு நினைக்கிறேன்..." என்று சற்றே நிறுத்தியவன்,

"அதே மாதிரி பிரபாவுடைய சந்தோஷமும் எனக்கு முக்கியம்" என்றான்

"அம்மா, இவரு என்னை தினமும் ஸ்கூல்ல கூட்டிகிட்டு போய் விடுவாராம்..." என்று கூறி பிரபாகரனை பார்த்த ஷாலினி,

" ஆமாம் தான? " என்றாள்.

 ஆமாம் என்று தலையை அசைத்தபடி ரேணுகாவை பார்த்தான் பிரபாகரன்.

"ஒன்னும் அவசரம் இல்ல. நீங்க யோசிச்சி முடிவெடுங்க" என்றான் ஆதித்யா.

அமைதியாய் நின்றாள் ரேணுகா.

"நம்ம கிளம்பலாமா ஷாலு?" என்றாள் கமலி.

ஷாலினி எதுவும் கூறுவதற்கு முன்,

"அவ இங்க இருக்கட்டுமே... என்ன ஷாலு சொல்ற?" என்றான் பிரபாகரன்.

"நான் இங்க இருக்கட்டுமா மாமா?" என்றாள் ஷாலினி ஆதித்யாவிடம்.

"தாராளமா... ( பிரபாகரனை பார்த்து) ஷாலுவை பார்த்துக்கோ" என்றான்.

பிரபாகரன் சரி என்று தலையசைக்க, ஆதித்யாவும், கமலியும் அங்கிருந்து விடை பெற்றார்கள்.

"எங்கையாவது போகலாமா ஷாலு?" என்றான் பிரபாகரன்.

"நீங்க என்னை வெளியே கூட்டிகிட்டு போக போறீங்களா...?" என்ற ஷாலினியை ஆச்சரியமாய் பார்த்தாள் ரேணுகா. ஷாலினி அவ்வளவு எளிதாய் யாரிடமும் ஒட்டிக்கொள்ளும் பெண்ணல்ல. பிரபாகரனிடம் அவள் பழகிய விதம் ரேணுகாவுக்கு புதிதாய் இருந்தது.

"உங்க அம்மாவை என்ன செய்யலாம்?" என்றான் பிரபாகரன்.

"நீங்களும் எங்க கூட வாங்க மா" என்றாள் ஷாலினி.

ரேணுகாவின் சங்கடத்திற்கு அளவே இல்லை. அவளுக்கு அவர்களுடன் போவதா வேண்டாமா என்ற குழப்பம் ஏற்பட்டது. அவள் பதில் சொல்லாமல் இருந்ததைப் பார்த்த ஷாலினியின் முகம் வாடிப்போனது.

"இப்போ நம்ம வெளியில போறதுக்கும் உன்னோட முடிவுக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்ல. நீ மெதுவா முடிவு எடுத்துக்கோ. ஆனா, இப்ப ஷாலினிக்காக எங்க கூட வா" என்றான் பிரபாகரன்.

அப்பொழுது அவர்கள் லாவண்யா வருவதைப் பார்த்தார்கள்.

"லாவண்யா மாமி, நீங்களும் எங்க கூட வரீங்களா?" என்றாள் ஷாலினி.

ஷாலினி தன்னை *மாமி* என்று கூப்பிட்டதை கேட்டு லாவண்யாவின் விழிகள் பெரிதாயின. பிரபாகரனை பார்த்து அசடு வழிந்தவள், சரி என்று தலை அசைத்தாள்.

"லாவண்யா மாமியும் நம்ம கூட வராங்களாம். நீங்களும் வாங்க" என்றாள் ஷாலினி.

ரேணுகா சரி என்று தலையசைக்க, சந்தோஷத்தில் துள்ளி குதித்தாள் ஷாலினி. நிம்மதிப் பெருமூச்சுவிட்டான் பிரபாகரன். ரேணுகாவும் லாவண்யாவும் பின் சீட்டில் அமர்ந்து கொள்ள, பிரபாகரனுக்கு பக்கத்தில் அமர்ந்து கொண்டாள் ஷாலினி. வழிநெடுக, அவர்கள் ஒருவரையொருவர் கேள்விகள் கேட்பதும் பதில் கூறிக் கொள்வதுமாய் மிகவும் பிஸியாக இருந்தார்கள்.

ஒரு பூங்காவின் முன் காரை நிறுத்தினான் பிரபாகரன். அங்கு ஏற்கனவே நிறையக் குழந்தைகள் விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் வந்த நேரம், ஒரு ஊஞ்சல் காலியாக, அதில் ஷாலினி விளையாட துவங்கினாள். சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு சறுக்கு மரத்தில் சறுக்கினாள். அனைத்து நேரமும் அவளுடனேயே இருந்தான் பிரபாகரன். ஒரு சிமெண்ட் பெஞ்ச்சில் லாவண்யாவுடன் அமர்ந்து கொண்டிருந்த ரேணுகா, தன் மகளையே கவனித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

குழந்தைகளை திருப்திப்படுத்துவது என்பது மிகவும் எளிமையானது. அவர்களுடைய உலகம் வித்தியாசமானது. அந்த உலகத்தில் நுழைந்து, அவர்களுக்கு சரிசமமாய் நடந்துகொள்ளும் யாரையும் அவர்கள் கொண்டாட தவறுவதில்லை. அது தான் இப்போது இங்கு நடந்து கொண்டிருக்கிறது. ஷாலினியின் மனதில் இடம் பிடிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்துடன் இருந்த பிரபாகரன், அவளுடைய சின்னஞ்சிறு உலகத்தில் அடியெடுத்து வைத்து விட்டான்... ஷாலினியின் அப்பாவான சரவணனுக்கு அப்படி ஒரு அழகிய உலகம் இருந்தது கூட தெரியாது...

ஐஸ்கிரீமை சாப்பிட்டு, தங்களுடைய *பார்க் டேட்டிங்கை* முடித்துக் கொண்டு வீடு திரும்பினார்கள் அவர்கள். 

வரவேற்பறையில் அமர்ந்து தொலைக்காட்சியில் கார்ட்டூன் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் ஷாலினி. ரேணுகாவுக்கோ இருப்புக் கொள்ளவில்லை. கடைசி வரை இப்படியே இருப்பானா பிரபாகரன்? ஷாலினியின் மனதில் எண்ணில்லா எதிர்பார்ப்பை வளர்த்து விட்ட பின், அவனுடைய சிறு மாற்றம் கூட ஷாலினியை காயப்படுத்தும். அவள் மனதைப் படித்து விட்டவன் போல் புன்னகை புரிந்தான் பிரபாகரன். சில கேள்விகளுக்கு வார்த்தைகளால் பதில் கூற இயலாது. ஏனென்றால், அவை ஒரு நாளோடு முடிந்து போகும் விஷயமல்ல. வாழ்ந்து நிரூபிக்க வேண்டிய சில விஷயங்களுக்கு எப்பொழுதுமே வார்த்தைகள் பதிலாகாது.

 அமைதியகம்

பிரபாகரனைப் பற்றி நினைத்த படி கட்டிலில் படுத்திருந்தான் ஆதித்யா. அங்கு வந்த கமலி அவன் மூக்கை தட்ட, திடுக்கிட்டான் அவன்.

"என்ன பலமான யோசனை?"

" பிரபாகரனை பத்தி தான்"

"ம்ம்ம்"

"அவன் அக்காவை காதலிச்ச விஷயத்தை நான் எப்படி கவனிக்காம விட்டேன்? நான் எவ்வளவு கேர்லெஸ்ஸா இருந்து இருக்கேன் இல்ல?"

"அது கேர்லெஸ் இல்ல... இப்படி நடக்கலாம்னு நீங்க எதிர்பார்த்திருக்க மாட்டீங்க"

 ஆமாம் என்று தலையசைத்தான் ஆதித்யா.

"அவங்க சந்தோஷமா இருப்பாங்களா?"

"நிச்சயமா சந்தோஷமா இருப்பாங்க. ஷாலினியும் சந்தோஷமா இருப்பா. ரேணுகா அக்காவும், பிரபாகரன் அண்ணனும் ஷாலினியை நல்லா பார்த்துக்குவாங்க"

"ஷாலினி இவ்வளவு ஈஸியா ஒத்துக்குவான்னு நான் கொஞ்சம் கூட நினைச்சி பார்க்கவே இல்ல. அவ ரொம்ப கோபப்படுவான்னு நான் நெனச்சேன்."

"நம்ம அவகிட்ட நேரடியா கேட்டிருந்தா அப்படித் தான் நடந்திருக்கும்"

"ஆமாம். நீ சொல்றது சரி. இப்பபெல்லாம் நீ ரொம்ப தந்திரசாலி ஆயிட்ட" என்று சிரித்தான் ஆதித்யா.

"எனக்கு ஷாலினியை பத்தி தெரியும் அப்படிங்கிறதால என்னுடைய தந்திரம் பலிச்சிது. அதை எல்லா நேரமும் என்கிட்ட எதிர்பார்க்காதீங்க. அது என்னால முடியாது"

"இருக்கலாம்..."

"நம்ம சாயங்காலம் ஒரு விஷயத்தை பேசினோமே... எனக்கு ஞாபகம் இருக்கா?"

"என்னது? "

"மறந்துட்டீங்களா? சின்ன ஆதித்யாவை பத்தி..."

 அவளை அதிர்ச்சியுடன் பார்த்தான் ஆதித்யா.

" என்ன ஆச்சி ஆதிஜி?"

"சீரியசா தான் சொல்றியா?"

" அப்படின்னா நீங்க சாயங்காலம் சீரியஸா பேசலயா?"

" நீ இன்னும் காலேஜை முடியல... ஞாபகம் இருக்குல்ல?"

" அப்படின்னா சாயங்காலம் எதுக்காக அப்படி கேட்டீங்க?"

" சும்மா ஒரு ஜாலிக்கு தான்"

" இதெல்லாம் ஒரு ஜாலியா?"

" பின்ன என்ன? ஒரு குழந்தையே இன்னொரு குழந்தையை பெத்துக்க முடியுமா? "

" நான் என்ன குழந்தையா?"

" இல்லையா? "

"அப்படின்னா தள்ளிப் போங்க. உங்க வேலையெல்லாம் குழந்தைகிட்ட காட்டாதீங்க"

 அவனுக்கு எதிர்ப்புறம் திரும்பிப் படுத்துக்கொண்டாள் கமலி. பின்னாலிருந்து அவள் கன்னத்தில் முத்தமிட்டான் ஆதித்யா.

" எனக்கு முத்தம் கொடுக்காதீங்க"

" ஏன்? "

" நீங்க தானே சொன்னீங்க நான் குழந்தைனு... "

" குழந்தைக்கு முத்தம் கொடுக்க மாட்டாங்களா? " என்றான் புன்னகையுடன்.

 இதைக் கேட்ட கமலி வாயடைத்துப் போனாள்.

" என்ன..? முத்தம் கொடுத்து தானே குழந்தையை கொஞ்சுவாங்க?"

"ம்ம்ம்"

"அதைத் தானே நான் செய்யறேன்... "

முகத்தை சுளுக்கு என்று வைத்துக் கொண்டாள் கமலி.

"முத்தம் மட்டும் போதும்னு குழந்தை நெனச்சா, நானும் முத்தத்தோட நிறுத்திக்கிறேன்" என்று அவன் சிரிக்க,

 உதடு சுளித்து, அவன் நெஞ்சில் குத்தினாள் கமலி.

"உண்மையிலேயே, நீ குழந்தை பெத்துக்கணும்னு நினைக்கிறியா கமலி?"

ஆமாம் என்று தலையசைத்தாள் கமலி.

"சரி. அப்படின்னா ஒரு வருஷம் போகட்டும்..."

மீண்டும் முகத்தை சுரளுக்கினாள் கமலி. களுக்கென்று சிரித்த ஆதித்யா,

"நீ எப்படித் தான் நம்ம குழந்தைகளை வளர்க்க போறியோ எனக்கு தெரியல... பாவம் என் பிள்ளைங்க" என்ற அவனை ஒரு அடி போட்டாள் கமலி. வாய்விட்டு சிரித்தான் ஆதித்யா.

"போதும் சிரிக்கிறதை நிறுத்துங்க"

"சொல்லுங்க..." என்றான் சிரிப்பதை நிறுத்திவிட்டு.

"இப்போ ஷாலினி என்ன செஞ்சுகிட்டு இருப்பா?"

"ஷாலினி என்ன செஞ்சுகிட்டு இருப்பான்னு எனக்கு தெரியாது... ஆனா, அவளை ஃப்ளாட் ஆக்க பிரபா சின்சியரா ட்ரை பண்ணிக்கிட்டு இருப்பான்" என்று அவன் சிரிக்க கமலியும் சிரித்தாள்.

"அவங்களுக்கு நம்ம கால் பண்ணலாமா? "

" நாளைக்கு காலையில பண்ணலாம்"

"நான் லாவண்யாவுக்கு கால் பண்ணி  கேட்கிறேன்" என்று அவள் கையை நீட்ட, அவள் கையை பற்றினான் ஆதித்யா.

"இங்க, உன்னோட பாவப்பட்ட புருஷன் உனக்காக காத்துகிட்டு இருக்கான்... நீ என்னடான்னா ஷாலினியை பத்தி யோசிச்சுக்கிட்டு இருக்க. இதுக்கு தான் சொன்னேன், நீ இன்னும் குழந்தை தான்னு. நீ எவ்வளவு தான் ஸ்மார்ட்டா ஆனாலும், உனக்குள்ளே இருக்கிற குழந்தைத்தனம் போக மாட்டேங்குது"

" இல்ல ஆதிஜி... நான் என்ன சொல்ல நினைக்கிறேன்னா... "

 அவள் வாயை பொத்தினான் ஆதித்யா. தன் இமைகளைப் படபடவென அடித்துக் கொண்டாள் கமலி.

"வாயை மூடு...  விட்டா பேசிகிட்டே இருப்ப நீ" என்று அவள் நெற்றியில் இதழ் பதித்தான் ஆதித்யா.

வெகு நாட்களுக்கு பிறகு ஆதித்யாவை வெகு நிம்மதியாய் பார்த்தாள் கமலி. ஏன் இருக்காது? அவனை சுற்றி இருந்த அனைத்து பிரச்சனைகளும் தான் தீர்ந்துவிட்டதே...!

மறுநாள் காலை

நிம்மதியாய் உறங்கி கொண்டிருந்த ஷாலினியை வெறித்து பார்த்துக்கொண்டு அமர்ந்திருந்தாள் ரேணுகா. முதல் நாள் இரவு, பிரபாகரனும் தங்களுடன் உறங்க வேண்டும் என்று அடம் பிடித்தாள் ஷாலினி. அவளுக்கு புரிய வைக்க முடியாமல் திணறிப் போனாள் ரேணுகா. இறுதியில் வேறு வழியின்றி அங்கு தூங்குவது போல் பாசாங்கு செய்து விட்டு அவள் உறங்கியபின் தன் அறைக்குச் சென்றான் பிரபாகரன்.

கண்விழித்த ஷாலினி ரேணுகாவை பார்த்து புன்னகைத்தாள்.

"அவர் எங்க?" என்றாள்

"குளிக்கிறதுக்காக அவரோட ரூமுக்கு போனாரு"

"அம்மா, நீங்க அவரை கல்யாணம் பண்ணிக்குவீங்க தானே?" என்ற நேரடி கேள்வியால் அவளை திணறடிததாள் ஷாலினி. பிள்ளைகள் என்றால் அப்படித் தானே...! தலையை சுற்றி மூக்கை தொடும் விஷயமெல்லாம் அவர்களுக்குத் தான் தெரியாதே...!

 அப்பொழுது அவர்கள்,

"பண்ணிக்குவாங்க" என்ற குரல் கேட்டு திரும்பினார்கள்.

கதவின் மீது சாய்ந்து கொண்டு நின்றிருந்த பிரபாகரனை பார்த்து புன்னகைத்தாள் ஷாலினி. ரேணுகா தலை குனிந்து கொண்டாள். உள்ளே வந்த பிரபாகரன் ஷாலினியின் பக்கத்தில் அமர்ந்து கொண்டான்.

"அம்மா, பண்ணிக்கிறேன்னு சொல்லுங்கம்மா" என்றாள் ஷாலினி.

மெல்ல தலை நிமிர்ந்து அவள் பிரபாகரனைப் பார்க்க, *பண்ணிக்கோயேன்* என்பது போல, முகத்தை சுருக்கி கெஞ்சலாய் பார்த்தான் பிரபாகரன்.

"பண்ணிக்கோங்க..." என்றாள் ஷாலினி.

சரி என்று தலையாசைத்தாள் ரேணுகா.

"ஊஹூ..." என்று குதித்த ஷாலினி, அதிர்ச்சியுடன் ரேணுகாவை பார்த்துக்கொண்டிருந்த பிரபாகரனை சந்தோஷமாய் கட்டிக்கொண்டாள்.

"நான் மாமாகிட்ட சொல்ல போறேன். எனக்கு உங்க ஃபோனை கொடுங்க"

தனது கைபேசியை அவளிடம் கொடுத்தான் பிரபாகரன். ஆதித்யாவுக்கு போன் செய்தாள் ஷாலினி. அந்த அழைப்பை ஏற்ற ஆதித்யா,

"சொல்லு பிரபா" என்றான்.

"மாமா... அம்மா கல்யாணம் பண்ணிக்க ஒத்துக்கிட்டாங்கககக" என்று கூச்சலிட்டாள்.

அதைக்கேட்ட ஆதித்யா பேச்சிழந்து நின்றான். அவனுக்கு அதை நம்புவதா வேண்டாமா என்று புரியவில்லை. அவன் அப்படியே சிலையாய் போனதைப் பார்த்த கமலி, குழப்பமடைந்து அவனிடமிருந்து கைபேசியை வாங்கி பேசினாள்.

"ஹலோ..."

"மாமி, அம்மா கல்யாணத்துக்கு ஒத்துக்கிட்டாங்க..."

"ஊஊ... ஹூஹூ..." என்று ஆதித்யாவின் மீது எம்பி குதித்து, அவன் கன்னத்தில் முத்தமிட்டாள் கமலி.

"நிஜமாவா? எப்போ?"

"இப்போ தான்... நாங்க அங்கே வரோம்"

" ஓகே"

அவர்கள் அழைப்பைத் துண்டித்தார்கள். விஷயத்தை அனைவரிடமும் கூற அங்கிருந்து ஓடினாள் கமலி. நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டு அமர்ந்தான் ஆதித்யா. இதற்கு பிறகு, ரேணுகாவை பற்றியும் ஷாலினியை பற்றியும் அவன் கவலைப்பட வேண்டிய அவசியம் இருக்காது. அவன் பார்த்துக் கொள்வதை விட நன்றாகவே பிரபாகரன் அவர்களைப் பார்த்துக் கொள்வான், என்றெண்ணி புன்னகை புரிந்தான் ஆதித்யா.

கமலி விஷயத்தை கூறியதும் அனைவரும் சந்தோஷப்பட்டார்கள் என்று கூறத் தேவையில்லை. இதற்குப் பிறகு ஆதித்யா எந்த கவலையும் இல்லாமல் இருப்பான் அல்லவா... அவர்களுக்கு வேண்டியது அது தான்.

 பிரபாகரன் இல்லம்

"போய் குளி ஷாலு" என்றான் பிரபாகரன்.

"நம்ம மாமாவைப் பார்க்க போகலாமா?"

"ஆமாம் நம்ம அங்கே தான் போறோம்"

ஷாலினி குளியலறைக்குச் சென்றவுடன் அமைதியாய் அமர்ந்தான் பிரபாகரன்.

"என்னை தப்பா நினைச்சுக்காதீங்க பிரபா. ஷாலினிகிட்ட முடியாதுன்னு சொல்ல என்னால முடியல. உங்களுக்கு ஒரு நல்ல மனைவியா நான் இருப்பேன்னு சொல்ற நிலைமையில இப்போ நான் இல்ல"

"எனக்கு புரியுது. ஒரு உறவுல இருந்து அடுத்த உறவுக்கு மாறி வருவது அவ்வளவு சுலபம் இல்லன்னு எனக்கு தெரியும். நீ அதை பத்தியெல்லாம் கவலை படாம நிம்மதியா இரு. காத்திருக்கிறது ஒன்னும் எனக்கு புதுசு இல்ல. *காலம்* எப்பேர்பட்ட ரணத்தையும் ஆற்றக் கூடிய அற்புதமான மருந்து. உன்னுடைய விஷயத்திலும் அது நடக்கும்னு நான் நம்புகிறேன். நீ என்னை ஏத்துக்கிட்டதே போதும். புருஷன் என்ற உறவுக்கு அப்பாற்பட்டு, நான் உனக்கு ஒரு நல்ல நண்பனா இருப்பேன். உனக்கு சாஞ்சிக்க, என் தோள் இருக்கு... எப்பவுமே"

புன்னகையுடன் அங்கிருந்து சென்றான் பிரபாகரன், ரேணுகாவுக்கு ஆச்சரியம் அளித்துவிட்டு. எப்படி அவள் இவ்வளவு ஆழமான காதலை புரிந்து கொள்ளாமல் போனாள்? ஒருவேளை, முதலிலேயே அவள் இவனை திருமணம் செய்து கொண்டிருந்தால் அவளுடைய வாழ்க்கை எப்படி இருந்திருக்கும்? ஆதித்யாவின் தன்னிகரற்ற அன்பை அவள் ஒருபோதும் இழந்திருக்க மாட்டாள்... நம்பிக்கை துரோகி என்றோ, சுயநலவாதி என்றோ, பெயரெடுத்திருக்க மாட்டாள்... அவளுடைய ஒரே ஒரு தவறான *தேர்வு* அவளுடைய மொத்த வாழ்க்கையையும் தலைகீழாய் புரட்டிப் போட்டுவிட்டது. ஏக்கப் பெருமூச்சு விட்டாள் ரேணுகா. காலம் கடந்து அவற்றை எல்லாம் யோசித்து தான் என்ன பயன்?

தொடரும்...